Η ΕΚΤΗ ΑΙΣΘΗΣΗ

Η επιστήμη και η φιλοσοφία αναπτύσσονται με τρόπο ανάλογο με αυτόν της ανθρωπότητας και σήμερα επιστήμονες και φιλόσοφοι συμφωνούν πως είναι περιορισμένες οι ανθρώπινες δυνατότητες να ερευνηθεί ο κόσμος που μας περιβάλλει.

Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με «μαύρα κουτιά», ικανοί να αισθανθούν και να καταλάβουν μόνο τα μηνύματα που προέρχονται από τον έξω κόσμο. Όλες οι έρευνές μας περιορίζονται από τα πέντε αισθητήρια όργανα και όλα τα όργανα που έχουν φτιαχτεί –και πρόκειται να φτιαχτούν στο μέλλον– αντιμετωπίζουν τους ίδιους αισθητήριους περιορισμούς  γιατί δεν είναι άλλοι από επεκτάσεις και μεγεθύνσεις των αντιλαμβανόμενων ικανοτήτων μας.

Αυτό συμβαίνει απλώς γιατί είμαστε ανίκανοι να φανταστούμε αυτά που οι αισθήσεις δεν μας δίνουν τη δυνατότητα να αντιληφθούμε. Αυτό μας κάνει να αναρωτηθούμε ποια πρόσθετη αίσθηση έχουμε ανάγκη για να θέσουμε σε κίνηση την αληθινή πραγματικότητα που μας περιλαμβάνει. Συνήθως δεν αισθανόμαστε καμία επιθυμία από αυτή την προσθήκη, έτσι όπως δεν αισθανόμαστε την ανάγκη ενός έκτου δαχτύλου στο χέρι και το γεγονός ότι δεν έχουμε αυτή την επιθυμία δυσχεραίνει εκ των προτέρων κάθε φιλοδοξία και κάθε θέληση για ανάπτυξη. Κατά συνέπεια, όλες οι έρευνες που διεξάγονται στον κόσμο και τελεσφορούν έχουν ως υπόβαθρο τις πέντε αισθήσεις μας, κατάσταση που μας εμποδίζει να βλέπουμε ,αισθανόμαστε ή καταλαβαίνουμε αυτό που βρίσκεται πέρα από τις φυσικές αντιληπτικές μας ικανότητες. Από εκεί προέρχονται οι περιορισμοί των συλλήψεών μας.

Επίσης η φαντασία είναι το δημιουργικό προϊόν των αισθητήριων εμπειριών, γι’ αυτό είμαστε ανίκανοι να φανταστούμε αντικείμενα και δημιουργίες διαφορετικές από αυτές που μας είναι με κάποιο τρόπο οικείες.

Εάν, για παράδειγμα, ζητηθεί από κάποιον να ζωγραφίσει για μας μια αρειανή δημιουργία, σχεδόν σίγουρα το αποτέλεσμα θα είναι μια εικόνα συναφής με τις γήινες δημιουργίες, οικεία σε μας. Και εάν του ζητηθεί να διηγηθεί κάτι το φανταστικό ή που δεν ανήκει σ’ αυτό τον κόσμο, σχεδόν σίγουρα το αποτέλεσμα θα είναι μια ιστορία φτιαγμένη από στοιχεία παρόμοια πάνω κάτω με αυτά που έχουμε συνηθίσει.

Ένα παράδειγμα μπορεί ίσως να εξηγήσει την έννοια της συζήτησης καλύτερα από πολλές λέξεις .Ζούμε σ’ ένα μικρό πλανήτη στην αχανή κοσμική έκταση, τι μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι οι γνωστοί φυσικοί νόμοι (για να μην πάμε πέρα από τον υλισμό) είναι ίδιες παντού; Το συμπεραίνουμε ως υπόθεση έρευνας αλλά δεν μπορούμε με κανένα τρόπο να το αποδείξουμε. Το ίδιο ισχύει για τις αισθητήριες ικανότητες, εικάζουμε ότι δεν υπάρχουν περαιτέρω πραγματικότητες απλώς γιατί δεν έχουμε καμιά εμπειρία και δεν υπάρχει επιστήμη και φιλοσοφία που μπορεί να βοηθήσει να κατανοήσουμε αυτό που υπάρχει πέρα από τον υλικό κόσμο.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στον ίδιο χώρο, από εμάς κατειλημμένο αλλά σε άλλες διαστάσεις, υπάρχουν άλλες δημιουργίες και άλλοι κόσμοι που εμείς αδυνατούμε να αντιληφθούμε λόγω των αισθητήριων περιορισμών. Και θα μπορούσαμε επίσης να πούμε ότι σ’ αυτό τον άλλο κόσμο βρίσκονται ο σκοπός της ύπαρξής μας και όλο αυτό που συμβαίνει και ο σκοπός του θανάτου μας… αλλά εμείς αγνοώντας αυτό τον κόσμο συνεχίζουμε να ζούμε χωρίς να έχουμε την παραμικρή ιδέα για τους λόγους που ρυθμίζουν τις ζωές μας, ελλιπείς όπως είμαστε από τη γνώση και τους περαιτέρω υπαρξιακούς στόχους.

Παρ’ όλα αυτά ανάμεσά μας ζουν άνθρωποι που έχουν δεχτεί την πρόσθετη αντιληπτική ικανότητα και είναι γι’ αυτό ικανοί να έρθουν σε επαφή με άλλα υπαρξιακά επίπεδα. Αυτοί οι άνθρωποι ονομάζονται στα εβραϊκά Καβαλιστές, από τη στιγμή που είναι ικανοί να δεχτούν αυτό που υπερβαίνει τον υλικό κόσμο(Καβάλα στα εβραϊκά σημαίνει «λήψη»), ένας τύπος ανώτερης γνώσης από αυτόν που μας είναι οικείος.

Αυτοί οι άνθρωποι μας λένε ότι, εκτός από τον κόσμο μας, υπάρχουν άλλοι κόσμοι πνευματικά ανώτεροι από το δικό μας αλλά παρόμοιοι με αυτόν. Μας λένε επίσης ότι οι κόσμοι είναι ενωμένοι μεταξύ τους όπως τα στρώματα ενός κρεμμυδιού, που στο κέντρο συναντάμε το δικό μας υλικό κόσμο, η πιο εσωτερική σφαίρα όλης της ύπαρξης, που εμείς κατοικούμε, γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε – αδυνατούμε να αντιληφθούμε οποιοδήποτε πράγμα το υπερβαίνει. Οι Καβαλιστές μάς λένε επίσης ότι όταν αναφερόμαστε στο δικό μας κόσμο όπως «αυτός ο κόσμος», πιστεύουμε ασυνείδητα στην ύπαρξη άλλων κόσμων, κόσμοι που θα είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε αναπτύσσοντας τις πρόσθετες αισθητήριες ικανότητες. Ένας τέτοιος πλατύς ορίζοντας λέγεται «ερχόμενος κόσμος», γιατί κάνει αναφορά στην εμπειρία ενός κομματιού πιο μεγάλου από όλη την πραγματικότητα.

Η μέθοδος που μπορεί να μας βοηθήσει να αισθανθούμε και να δοκιμάσουμε τον «ερχόμενο κόσμο» λέγεται «Σοφία της Καβάλας».      
 

Συγγραφέας: ραβίνος Michael Laitman
Μετάφραση: Αργυρώ Μέλλου