کسب صفت نوع دوستی (التروایزم) هدف زندگی ماست و ما با فشار قانون تحول طبیعت بوسیله اگوایزم، بسوی آن راهی هستیم. هدف طبیعت آن است که ما به ضرورت اصلاح خود پی ببریم. اصلاحی که به ما امکان می دهد که با خواست مستقل و آگاهانه، به تکامل خویش دست یابیم، و با موافقت با این مراحل، طرز رفتارمان را با دیگران تغییر دهیم. بنابراین در مقابل ما دو راه وجود دارد که می توانیم یکی از آنها را انتخاب نماییم:

 

♦ با پی بردن به این موضوع که صفت خود پرستی ما مضر و بر خلاف طریق و قانون طبیعت یعنی صفت نوع دوستی است و با آموزش روش اصلاح آن، مراحل تحولات را طی نموده و پیشرفت نمائیم.

♦ منتظر شویم تا فشار سختی و مشقت که از ناهماهنگی با قدرت طبیعت سرچشمه می گیرد، ما را بر خلاف خواستمان وادار به جستجوی طریقی برای اصلاحمان نماید.

اصلاح صفت خودخواهی و خودپرستی با گریختن از فشار و رنج امکان پذیر است، لیکن به ما فرصت داده شده است که نخست مراحل پیشرفت خود را انتخاب نموده و با شناسائی مضرات صفت اگوایزم بر آن تسلط یابیم و به این نحو بسرعت و آسانی به هماهنگی و توازن با قانون کلی طبیعت، قانون التروایزم یعنی قانون بخشش و محبت برسیم. این دو راه پیشرفت بشریت، "طریق اصلاح" و "طریق رنج" نام دارند.

بدون تردید طبیعت "پیروز" خواهد گشت و در عاقبت ما تمام قوانین او را انجام خواهیم داد. ولی اکنون سؤال این است که چه راهی را برای رسیدن به تکامل انتخاب خواهیم کرد. اگر ترجیح دهیم که با خواست خودمان، قبل از احساس اجبار رنج و مشقت، بسوی تعادل و توازن گام برداریم چه بهتر، وگرنه، ضربه های سختی که بر پشت ما وارد می آید به ما نوع دیگری از انگیزه و تحرک (motivation) را خواهند داد و ما را تحریک و وادار به پیشرفت خواهند کرد. جالب است که کلمه موتیو (motive) به زبان لاتین (stimulus) خوانده می شود که معنای آن چوب سر تیزی است که بوسیله آن چهار پایان را از پشت سیخک می زنند تا با سرعت بیشتری پیش روند!

در واقع بنظر می رسد که برای درک و احساس کیفیت تعادل و توازن با طبیعت، که بهترین وضعیت واقعیت است، ما باید قبلأ وضع معکوس آن، یعنی بد ترین وضعیت واقعیت را تجربه نمائیم.  زیرا ما معمولأ با مقایسه دو صورت متضاد چیزی، موفق به درک آن می گردیم: نور در مقابل تاریکی، سیاهی در مقابل سفیدی، تلخی در مقابل شیرینی و غیره. لیکن ما می توانیم این وضع پر مشقت را به دو طریق درک و تجربه نمائیم:

طریق اول: قرار گرفتن در وضعیت بصورت واقعی، عملی و تجربی.

طریق دوم: تصور کردن آن در خیال و افکار خود. این دلیلی است که ما موجوداتی حساس، هوشمند و منطقی آفریده شده ایم.

ما می توانیم معنای وحشتناک ناهماهنگی و عدم تعادل کامل بین خود و طبیعت را بدون تجربه عملی و واقعی آن، در نظر خود تصور کنیم. در "تلمود بابلی" نوشته شده: "چه کسی داناست؟ آنکه آینده را می بیند". اگر ما بتوانیم بدترین واقعیت را قبل از رسیدن به آن به طور واضح تصور نمائیم، این تصور قدرتی خواهد بود که به موقع ما را از سختی و زیان آینده آگاه نموده وبسوی آینده ای درخشان راهنمون خواهد کرد. بدینگونه از مشقت عظیم جلوگیری نموده و با گام های سریع بسوی تکامل پیش خواهیم رفت. انتشار دلیل مشقات و مشکلات و طریق رهائی یافتن از آن و رسیدن به زندگی جدید، باعث تسریع پیشرفت بشریت در راه اصلاح خواهد گردید. آموزش علم کبالا تنها طریق است که برای رسیدن به این هدف به ما یاری می نماید.