خداوند بخشنده، ازبخشش به ما لذت می برد. او ما را آفرید و در وجودمان خواست دریافت را تعبیه کرد.
آیا لذت خداوند از طریق عنایت به ما ست؟ بله
آیا او برای لذت خویش، به ما عنایت می فرماید؟ خیر
با فرض اینکه، ما نخواهیم از خالق عنایت بگیریم او در رنج است. با این وجود ما مملو از خواست دریافت می باشیم. ما نباید و نمی توانیم این خواستها را در خود سرکوب نماییم، ولی امکان اصلاح آنها را داریم.
به عبارت دیگر، ما به خداوند امکان می دهیم، که از اغنا وبخشایش بما لذت ببرد.
چگونه این کار عملیست؟
زمانی عملی می شود که من همنوعم را راضی و خوشحال نمایم، و احساس کنم که خود را شاد نموده ام. درست مانند اینکه، خواستهای فرزندم را با دل وجان برآورده کرده ام، و از این کار خودم لذت می برم.
همان گونه که مادر فرزندش را دوست دارد، من نیز بایستی چنین حالتی را کسب کنم. اگر بتوانم خواست دیگران را بر آورده کنم ، آنچه دیگری از من دریافت می کند، درون مرا مملو از لذت می سازد.
عشق قادر به پیوند تمام خواست هاست. حتی با لاتر از این عشق باعث میشود، خواست دیگری بیشر از خواست طبیعی خودم، برایم اهمیت داشته باشد.
عشق ویژگی طبیعی خداوند است. آفریدگار دوست داشتن را در ما تعبیه کرده. آنچه ما احتیاج داریم، عشق پرتوان است. ما بایستی توان عشق به دیگران را ازخالق درخواست کنیم. و او این درخواست ما را پذیرفته و اجرا می کند. تا حدی که قدرت عشق تمام نفرت هایمان را بپوشاند.
عبارت "دیگری را مانند خودت دوست بدار" بزرگترین اصل است. همان طوری که در کابالا گفته شده، قدرتی خدائی به تو اعطاء می شود، که خواست ترا به خواست دیگران پیوند می زند، و تو علاقه مند به دیگران می شوی، درست آنطور که خودت را دوست داری.
این گفته "مانند خودت" به نظر می رسد، که حتی بیشتر از خودت، بدین معنا که باید به درجه ای از عشق ارتقا یابی که ابتدا نگران خواست های دیگران باشی تا خواست خودت . مانند مادری که حاظر است همه وجودش را به پای فرزندانش فدا کند.
در درجه جاندار طبیعت چنین بما حکم میکند، ولیکن در مقام متکلم (آدم) می بایست شخصاً به این درجه نائل شویم، تا این اصل مهم را انجام دهیم.
