1. آفریدگار - خالق:

قدرت والا و نیک مطلق که هدفش عطا کردن و بخشیدن است

2. آفریده – مخلوق:

قدرت والا و نیک مطلق، مخلوق را آفرید تا تمام خوبی و نعمت هائی را که برایش فراهم کرده به او عطا کند بنابراین او را بصورت موجودی با اراده و میل به دریافت آفرید. جهت مخلوق فقط دریافت کردن است و به همین دلیل با آفریدگار که قصدش عطا کردن است کاملا معکوس است.

3. واقعیت:

تمام موجودیت و هر چه که وجود دارد واقعیت نامیده می شود. با وجود آنکه اکنون بنظر می رسد که واقعیت مملو از موجودات و اجسام بیشمار است لیکن در واقع واقعیت فقط از آفریدگار که هدفش عطا کردن و مخلوق که قصدش دریافت کردن است تشکیل شده که هر دو در مقابل یکدیگر قرار دارند و مخلوق به تدریج به سوی خالق پیش می رود.

4. هدف آفرینش:

هدف از آفرینش رساندن مخلوق به موقعیتی است که با صفات آفریدگار همانند شود یعنی بتواند مانند او بخشنده و دوستدار باشد.

5. انجام هدف آفرینش:

رفتار آفریدگار با مخلوقش مانند رفتار پدری مهربان و دلسوز با فرزند عزیزش است و قصد و مقصودش پیشرفت و ترقی اوست بنابراین گاهی عشق و محبتش را به او نشان می دهد و گاهی برای تربیت و آموزش او، با سختگیری با وی رفتار می کند. در اکثر مواقع فرزند از این نوع رفتار سر در نمی آورد و در چنین مواقعی پدر را فردی خشن و بی رحم احساس می کند. هدف پروردگار کمک و هدایت مخلوق بسوی پیشرفت و تکامل است و این امر مهمی است که در پستی و بلندی زندگی باید بیاد داشت.

حکمت کبالا به ما کمک می کند تا پی ببریم که "خدا از ما چه می خواهد" و توضیح می دهد به چه طریقی به بهترین موقعیت برسیم.