ما به جز اراده پروردگار که  آفریننده ماست و بهره مندی و لذت را به مارعطا کرده، چیزی در مورد پروردگار نمی دانیم.

اراده آفرینندگی و خلق  پروردگار تاج ("کتر" - Keter) نامیده شده است و علت این نامگذاری این است که این اراده که به ما لذت و بهره مندی اعطا می کند، اطراف ما را  همچون یک تاج احاطه کرده و در برگرفته است.

ایجاد "کتر" به طور مثال ممکن است به عنوان یک ظرف یا اصطلاحا ("کلی" - Kli) در نظر گرفته شود که این ظرف برای گرفتن لذت و بهره مند شدن از "نور" آفریدگار ("اور" - Or) آماده و مهیاست. این نقطه آفرینش خرد ("حوخما"- Hokhmah) نامیده شده و بهره مندی یا لذتی که "کلی" یا ظرف را پر می کند، "اور حوخما" (Hokhmah Or) یا "نور خرد" نامیده می شود. از آنجایی که میل  به لذت  فقط یک میل بشری است، آفریدگار ما را به سوی آن هدایت کرده و متوجه می سازد که آن را به کار برده و استفاده نماییم.

در بسیاری از کشورها در روزهای داغ تابستانی صدای هندوانه فروشها را می شنویم که خریداراها را به سوی خود می خوانند. چرا این افراد، زیر این آفتاب سوزان به سختی کار می کنند و عرق می ریزند؟ آفریدگار به آنها میلی واگذار نموده تا لذت و بهره مندی را برای خانواده هایشان به ارمغان آورند ولی به همین ترتیب نیز لذت و بهره مندی رابه کسانی که هندوانه های خنک و آبدار آنها را می خرند، واگذار می کنند.

نوری که به مخلوق داده می شود، نه تنها به او لذت و بهره مندی اعطا می کند بلکه به او امکان می دهد که پی ببرد که خالق از عطا کردن به مخلوق لذت می برد و بدلیل آنکه "کلی" خودش آن قدرت را ندارد تا دیگران را از لذت بهره مند کند، به صورت ارادی از بهره مندی و لذت از  پذیرش نور سر باز می زند. این ممانعت از دریافت نور، نوری ایجاد می کند که (Or Hasadim) "اور خسدیم" نامیده می شود. این مرحله از پیشرفت و تکامل مخلوق، "بینا" (Bina) خوانده می شود.

اما زندگی بدون نور، "نور ناشی از حوخما" غیر ممکن است. و صورت جدید مخلوق (بینا) شروع به دریافت حداقل نور می کند و به این صورت است که مورد جدیدی به نام (Ze'eir Anpin) "زعیر انپین" پدید می آید. پیشرفت و تکامل بیشتر مخلوق یک میل جدید را برای بهره بردن از نور پدید می آورد که منجر به ایجاد یک مورد دیگری به نام ملکوت ("ملخوت" - "Malkhut") می گردد.

5 مرحلۀ پیدایش و تکوین مخلوق - ("کلی"- Kli):

1- "کتر": اراده پروردگار برای خلق کردن "کلی" یا آفریده (مخلوق) و رساندن لذت و بهره مندی به او.

2 - "حوخما": میل لذت و بهره مندی از نور.

3 - "بینا": لذت و بهره مندی، نه از نور بلکه از بازگشت آن به آفریدگار.

4 - "زعیر انپین": دریافت بخشی اندک از نور حوخما که برای بقا لازم است.

5- "ملخوت": با احساس اهمیت و قدر و منزلت "نور حوخما"، "زعیر انپین" سعی می کند از این نور لبریز گردد و بدین سان به ملخوت تبدیل می گردد. وجود ملخوت است که سبب ایجاد تنها "کلی" واقعی یا مخلوق می گردد، زیرا که تمایل دارد تا تمامی لذت و بهره مندی را از آفریدگار دریافت نماید.

صورت های قبلی "کلی" یا مخلوق واقعی نیستند بلکه تنها سطوحی از تکامل آن هستند. اراده آفریدگار این است که  مخلوقی را بیافریند که می خواهد خودش با خواست مستقل خود، از نور او بهره ببرد. ملخوقی که لبریز از نور است ("عولام این سوف" –Olam ein sof )  "جهان بی انتها" نام دارد.

جنبش و حرکت، تغییر امیالی است که امکان پیدایش و تولد را برای همگرایی و نزدیکی مخلوقات می دهد. زمان، سلسله ای است که از علت (میل و اراده اولیه) تا معلول (میل و اراده ثانویه) تداوم دارد. "عالم بدون انتها" به معنای ظرفی لبریز از لذت و خوشی و بهره مندی بدون محدودیت است. این حالت یا وضعیتِ "کلی" (Kli) ملخوت می باشد. بنابراین از نقطه نظر آفریدگار، ملخوت به منزله تکمیل برنامه خلقت است.

هدف آفریدگار، خلق کردن آفریده و لبریز کردن آن با لذت و خوشی کامل و مطلق است. و بدین سان آفریدگار به مخلوق یک میل و اراده عظیم برای دریافت لذت و خوشی اعطا می کند.

اراده برای دریافت و قبول کردن یا "راتصون لکبل" – (ratzon lekabel)، را می توانیم به ظرفی تشبیه نماییم که دارای گنجایش متناسب برای دریافت مقدار نوری است که او را لبریز و پر می کند. خود آفریدگار دارای این امر (میل به دریافت) نیست اما آن را به مخلوقات عطا نموده است.

تمامی دنیاها چیزی به جز صورت های متفاوت اراده و میل، برای دریافت و بهره بردن از نور آفریدگار نیستند. همه ما قسمت هایی از خواست "کلی - ملخوت" هستیم که میل داریم غذا، گرما و دیگر عوامل بهره و لذت را همچون بخشهای کوچک نور، در جهانمان دریافت کنیم.

از دیدگاه آفریدگار همه ما کامل هستیم، اما باید مسیر طولانی  بهتر شدن و پیشرفت را برای حس کردن جهانهای روحانی طی کنیم. تنها میل هر آفریده و مخلوق بهره بردن و لذت است. بر طبق برنامه ای که به بشر اعطا می شود، ضروریات در مدت زندگی وی تغییر می کنند، و آفریدگار عامل تمام آنهاست، اما اینگونه  به نظر می رسد که بشر همچنان خودش مطابق اراده و انتخابش عملی را انجام می دهد.

امکان لذت و بهره مندی یا رهایی از رنج، نیرویی محرک برای تمامی افکار و احساسات ماست. ما به دلیل طبیعت و ذات خودپرستانه خود قادر نیستیم یک جور فکر کنیم و جور دیگری عمل نمائیم. جهان های روحانی مرکب از "کلی" های از خودگذشته و نوعدوست هستند که علیرغم ذات و طبیعتشان قادر به عمل کردن و کنش هستند.

اگر انسان این را درک نماید که صفت خودپرستی و خودخواهی او بجز رنج چیزی برای او به ارمغان نخواهد آورد، ممکن است از پروردگار  بخواهد تا ذات و طبع او را تغییر دهد و به او قدرتی را عطا کند تا بتواند واقعا از خوی بد خود آزاد شود.

تمامی امیال مخلوقات در واقع یک مورد بیشتر نیست، و آن میل و اراده به نور است. آفریدگار هنگامی به ما حکم می نماید و ما را اداره می کند که ما به امیالمان حکم کنیم و آنها را اداره کنیم. با ادراک و فهم فقدان چیزی، آفریدگار ما را وا می دارد تا کنش و عملی را انجام دهیم، و با کوشش خودمان آنها را بدست بیاوریم.

گفته شده که "عشق و گرسنگی دو نیرویی هستند که بر جهان حکمرانی می کنند". این بدان معناست که تمام اعمال بشر به نوعی تحت اجبار صورت می گیرد. اگر آفریدگار لذت و بهره مندی از سیر کردن نوزاد شیرخوار را به  مادر اعطا نمی کرد، در نتیجه او از گرسنگی  زجر می کشید. اگر جستجو و پویش برای دست یابی به اوضاع بهتر وجود نداشت، هیچکس از جایش تکان نمی خورد.

تکامل، پیشرفت، جستجوی روحانی و معنوی و در مجموع، همه این موارد منعکس کننده نهاد و سیرت ما جهت یافتن رضایت و ارضای امیالمان هستند. امیال توسط آفریدگار و بر طبق برنامه و طرح تکامل ما داده می شوند و هدف او عطا نمودن لذت مطلق و دائمی به ماست.

کبالا برای بشریت ضروری است، چون که از هدف و طرح آفرینش برای رهایی بشر از خودخواهی و خودپرستی سخن می گوید. دو قدرت و نیروی تکامل بشری، انسان را وا می دارند که در جستجوی هدف باشد، این دو نیرو عبارتند از "رنج کنونی" و "لذت آینده". این دو نیرو را می توان به صورت دو لوکوموتیو که یک ترن را با بار سنگین به پیش می کشانند فرض کرد. نیروی اولی در جلوی ترن و دومی در پشت آن قرار دارد و این دو قدرت با یکدیگر ترن را به پیش می برند. بنا بر خواست آفریدگار، بشر باید به وضعیت بهبود مطلق برسد و این بدان معناست که با طی سیر تکامل، طبعش از خود پرستی به نوع دوستی تبدیل خواهد شد. کبالا به هر کدام از ما کمک می نماید تا راه خود را به سوی این وضعیت پیدا کنیم.