18.07.2010
Добар ден, драги пријатели! Го започнуваме нашиот редовен виртуелен час.
–Запишавме многу прашања од учесниците на часот и генерално се поставува едно прашање – од Белорусија, Сибир, од други градови: "Што може да почувствува човекот, што конкретно јас можам да почувствувам на конгресот кога се собираат илјадници луѓе од целиот свет со една цел?"
Ние сме составени од два дела – од животинско тело, развиено на нормален начин, во рамките на овој свет, постепено: – неживо, растително, животинско, човечко тело, преку мајмунот, како што пишува АРИ во својата книга "Дрво на животот". И потоа во тоа тело се создава уште некое "јас", кое ние го нарекуваме "човек". Тоа "јас" на ниту еден начин не се однесува на нашето тело, тоа е сосема посебно од него.
Тоа "јас" ние треба да го развиеме. Тоа се развива и ни дава осет на нов свет. Со помош на нашето тело, нашите сетилни органи – видот, слухот, вкусот, мирисот, допирот ние го чувствуваме овој свет, додека со органите на своето "јас", таканаречената душа, ние го чувствуваме Вишиот Свет. Само треба тие органи да ги развиеме. Тие се развиваат по ист метод, по истите скалила како и нашето тело, само што се развива во својот свет, под влијание на Вишите Сили. Целата наука кабала зборува за тоа како да се развие таа душа во нас. Како да се развие?
Во книгата Зохар е речено: "Отворете го срцето и јас ќе ви го откријам светот!" Тоа треба да го направиме – да го отвориме нашето срце. За да можеме да го отвориме нашето срце, да знаеме што е тоа "да се отвори", затоа ние во овој свет постоиме во голем број, и треба да им го отвориме своето срце на сите, т.е. да се обединиме сите заедно. Тоа ќе значи дека сме го отвориле срцето, и тогаш во тоа отворено срце ќе го добиеме чувството на Вишиот Свет. Отворајќи го срцето ние ги отвораме петте сетилни органи и во нив го чувствуваме Вишиот Свет. Затоа се собираме сите заедно.
Бидејќи нашата душа е нашето отворено срце кон сите други. Со помош на тоа обединување ние се надеваме да го достигнеме меѓусебниот контакт, излезот на секого во сите други, и така во тоа свое отворено чувство да го сместиме целиот Виши Свет. Тоа би сакале да го достигнеме. Јас се надевам дека тоа ќе го почувствуваме – се' зависи од нас. Нека ни е со среќа!
А сега се враќаме кон следната Заповед, ја завршивме Првата Заповед. Заповедите се скалила по кои ние се искачуваме до највисокото ниво на нашата поправка – Конечната поправка, кога сите ние се обединуваме во едно суштество и се спојуваме со Едниот и Единствениот Создател – Вишата Сила, која всушност ја чувствуваме внатре во нас. Постигнувајќи ја Вишата Сила ние ја постигнуваме внатре во себе, зависно од степенот на нашата поправка во сличноста со Неа.
Овие скалила на сличноста, постепеното наше поистоветување со Вишата Сила се нарекуваат скалила или Заповеди.Скалилата , вкупно може да ги поделиме на 10 или на 14; или на 620 или на 618, или на 125 – генерално зависи од тоа како ќе ги степенуваме. Постојат многу начини на степенување; зависно од особините, според кои тоа ќе го правиме. Тука "Зохар" ги степенува многу едноставно: – 14 скалила, 14 таканаречени Заповеди. 14 јасни глобални промени кои ние треба внатре во себе да ги поминеме, за да достигнеме целосна сличност со Создателот.
Сега почнуваме да ја изучуваме Втората Заповед. Првата Заповед беше трепет.
Од што трепери човекот, од што се плаши? Се плаши да му е добро во овој свет, зошто е мал и ја чувствува својата немоќ. Се обидува постојано да се заштити, да се скрие на некој начин, тоа е неговата реакција на чувствувањето на нашиот свет. Човекот се наоружува, ги покажува забите, тупаниците, покажува дека е херој... Сето тоа го прави поради својата слабост, поради желбата да се заштити. Тоа е прв вид на стравот. Вториот вид на страв не е во овој свет, туку страв од очекувањата во идниот свет, откога ќе заврши овој животен пат. Дали ќе добие нешто, дали ќе му се случи нешто – тоа е страв за идниот свет.
Овие два вида на страв се егоистички и постојат кај сите луѓе. Врз основа на првиот страв е изграден целиот систем на взаемните односи на човекот со светот што го опкружува, овоземен страв, и вториот страв, врз основа на таканаречен "небесен страв" се изградени сите негови религиозни, морални системи и т.н. И двата тие вида на страв се егоистички и кабалата целосно ги отфрла. Ни објаснува дека тие немаат цврста нормална основа, затоа што со егоизмот не може да се управува дури и во нашиот свет. Со него не може да се управува, тој е создаден за да со негова помош, со негово управување, се достигне духовно ниво. Ако имаме таков однос кон него – можеме со него да управуваме, поинаку тоа не е можно.
Третиот вид на трепет, страв, се однесува на духовното, каде што ние почнуваме полека да тежнееме кон сличноста со Создателот. И затоа целиот наш трепет е во тоа: дали сме слични на Создателот, т.е. примајќи од Него можеме ли да Му го вратиме тоа што го примаме? Така да се наоѓаме со Него во контакт, хармонија, рамнотежа, односно во сличност на особините. Затоа што тоа е главиот закон на Природата, законот на сличноста, рамнотежата, примањето е еднакво на давањето.
Ако јас можам така да се изградам како еднаков на Создателот во таа смисла, т.е. тоа што го примам од Вишата Сила, единствената сила која дејствува во нашиот свет, и да имам адекватен однос кон Неа, да бидам со Неа во рамнотежа - тогаш јас постепено напредувам кон Неа. Затоа што во секој момент од времето во мене се развива сè поголем егоизам, се создаваат сè поголеми препреки, и јас искористувајќи ги, правилно реализирајќи ги во себе, се искачувам над нив и повторно се доведувам до ниво на рамнотежа со Создателот. Така постојано се кревам во таканаречената средна линија. Со тоа напредувам оптимално, во тоа се состои нашиот развој.
Значи трепетот му го дава на човекот едниот од условите неопходни за напредување. Освен тоа, сега ќе ја изучуваме Втората Заповед, која исто така помага за ориентирање во напредувањето – тоа е Заповед на љубовта. Затоа што не е доволно од страв да се извршува напредувањето, тоа е само поттурнувачка, постојано загрижувачка, постојано ограничувачка сила. Додека силата која може да те придвижува напред, да те развива, раширува, да те отвора за да се' повеќе Го чувствуваш твојот Давател и да можеш со полно, отворено срце исто така да Му даваш Нему. Притоа да бидеш во взаемен контакт со Него, не со стравови, туку постепено да го менуваш стравот со љубов. За тоа постои второто ниво на нашиот развој, втора фаза, второ скалило, која се нарекува Заповед на љубовта.
"Зохар" за тоа кажува: "Втората Заповед е Заповед која е нераскинливо поврзана со Заповедта на стравот, и тоа е Заповед на љубовта. За да човекот го сака Создателот, т.е. особината на давање. Но, не Создателот како слика, лик или некој споменик... Ние зборуваме за особината на Природата - апсолутно безимена и нематеријална, која нема никаков ограничен облик, туку таква која само се манифестира во нас во мера на нашата сличност со Неа. Само во мера на таа сличност која јас ја погодувам и станувам сличен на таа непозната за мене сила, непозната за мене особина, таа се чувствува во мене и јас велам: "О, тоа се нарекува Создател!"
Создател на хебрејски звучи Боре, од зборовите "Бо" и "ре" – "Дојди" и "види". Т.е. достигни ја таквата особина и почувствувај ја во себе. Значи, Втората Заповед е Заповед на љубовта, човекот да го сака Создателот, т.е. да достигне таква состојба за да биде во оваа сила, во таков апсолутно слободен контакт со совршена љубов. Не кога стравот ме тера кон правилен контакт со Него, туку особината на давање, несебичната, при што не е важно, што всушност јас ќе добијам.
Тука има мал проблем. Јас морам да се кренам над својата егоистична особина во таа мера што не само што ќе се наоѓам во контакт со неа, туку за да бидам во рамнотежа со неа. Јас не се грижам веќе за рамнотежата, туку се грижам само за целосното давање. Независно од тоа што примам од неа за возврат. Како резултат на тоа кај мене се создава нов вид на препреки, т.е егоизмот во мене сега работи во спротивен правец.Тој покажува дека јас не добивам ништо од тоа, дека целосно губам од тоа, дека нема кому да се даде, нема од кого да се прими, а јас се грижам само за едно. Кај мене, во еден правец, буквално во еден правец, без секаков повратен одговор да произлегува од мене силата на љубовта.
Што значи совршена љубов, според Зохар? "Тоа е голема љубов, како што е речено: "Оди пред Создателот свој во целата искреност и чистота", што значи совршенство во љубовта. Затоа е речено во почетокот на создавањето: "Нека биде светлина" – тоа е совршена голема љубов. Токму така човекот треба да го сака својот Создател". Т.е. да достигне таков однос кон особината на давање во природата на која си и' несебично лојален, целосно посветен, без секакви повратни проверки.
Т.е. тоа сигурно не зборува за ограниченоста на човекот, туку напротив, тоа зборува за тоа дека тој се здобил со таа особина над сите и секакви одзиви, над сите и секакви резултати кои тој може да ги има од оваа љубов. Може да сака, може да мрази, може нешто да дава, може да не дава ништо, може сè да зема, сè да одзема – јас достигнувам таква особина, кога мојот егоизам во тоа не ми е советник. И тогаш јас откривам можеби спротивно на рационалноста како што може да ни се причини тука, но тоа скалило оди веќе над скалилото на Бина, над скалилото кога човекот се крева во целосно давање. Само после тоа тој влегува на следното скалило, на скалилото на љубовта.
Првото скалило е скалило на трепет кога тој ја достигнува особината на Бина, особината на целосно давање, а тука веќе ја достигнува и особината на целосна љубов. Т.е. ние зборуваме за човек кој целосно го достигнува целиот универзум во ова свое второ искачување, на второто скалило, апсолутно гледа сè, знае, сфаќа, се отвора целосно и целосно е сличен на Создателот. Тоа е само второ скалило, а вкупно се 14. Ќе видиме што ќе биде понатаму.
"Рекол Раби Елазар: "Јас го слушнав објаснувањето, каква љубов се нарекува совршена". Му рекле пријателите: "Кажи му го тоа на Раби Пинхас, зошто тој се наоѓа на тоа скалило". Рекол Елазар: " Совршена љубов значи дека е совршена од двете страни, а ако не ги вклучува двете страни, таквата љубов не е совршена. Затоа постојат. Кој го сака Создателот за да станат богати, долго да живеат, да имаат многу здрави деца, да доминираат над тие што мразат – го добиваат тоа што го посакуваат и затоа го сакаат Создателот. Но, ако го добијат спротивното, ако Создателот го помине преку тркалото на страдањата, ќе го замрази Создателот и нема да почувствува апсолутно никаква љубов кон Него. Затоа во таква љубов нема потребна основа".
Т.е. треба да се сфати дека во духовното не зависи од тоа што јас зборувам, туку што јас чувствувам. Ако ме удрат, јас автоматски чувствувам болка, значи јас автоматски го мразам тој кој ме удрил. Јас се обидувам од него да се оттргнам, да избегам, да ја прекинам врската и т.н. Дали можам да се кренам себеси над таквото чувство на болка, страдање, празнина, да се наполнам со чувството на љубов, така што сите овие негативни особини во мене ќе се претворат во позитивни. Ако јас успеам тоа да го сторам, тогаш никаква проверка, никаква анализа нема да покаже дека јас негативно реагирам на страдањето.Тогаш може да се рече дека веќе ги достигнав особините на искачувањето над нив и сум подготвен за нешто понатаму – може дури и за давање, но сепак се' уште не.
"Љубовта ја нарекуваме совршена ако е од двете страни, од страната на законот и од страната на милосрдието т.е. од страната на ограничувањето, страдањата, левата линија, и од страната на милосрдието, десната линија . Ако е таа од двете страни – го оформува моето чувствување кон особината на давање. Т.е. човекот во својот почетен животински егоизам почнува да чувствува такви промени, такви реакции, какви што не се карактеристични за егоизмот, зошто тој почнува да го присоединува кон особината на давање. Кога човекот го сака Создателот, како што веќе говоревме, дури иако Создателот му ја зема неговата душа – тоа е совршена, целосна љубов од двете страни: милосрдието и законот.
Затоа Светлината се открила од првото дејство на создавањето, т.е. целосно во светот на Бесконечноста. Била целосно откриена, но потоа била скриена. Но, поради тоа се пројавил цврст закон во светот, се споиле двете страни, милосрдието и законот заедно, за да се добие совршенство. И тоа е пожелна љубов. Кога тие заедно се соединуваат и ни се дава можност да бидеме над нив – и над милосрдието и над законот, т.е. во нас, во нашиот егоизам, во сите наши особини и чувства со кои сме се родиле и развиле до ова ниво на љубов, - тоа е нивото кое е веќе повисоко од нивото на Бина. Т.е повисоко од излезот на духовно ниво, на давањето. Тоа е ниво на целосно соединување, спојување. Кога ние излегуваме на тоа ниво тогаш во нас се соединуваат апсолутно сите минати, сегашни, идни наши чувства, случувања, реалностите кои сме ги поминале.
Ние почнуваме да ја гледаме целата метаморфоза која ја поминавме, како филмска лента која се прикажува над нас, и ги оправдуваме дејствата на Создателот во секој кадар, во секој случај сфаќајќи дека тоа е издиктирано од апсолутна љубов и од Негова страна немало никакво насилство, суровост во однос на нас ниту на било кој во светот. Затоа што присоединувајќи се со отворено срце кон Создателот значи дека јас првин се соединувам со сите други души, и на таков начин проверувам како им е на нив во нивното овоземно. И не само овоземно патување, во оваа творба, во која тие поминуваат секакви фази од својот развој. Како кон нив се однесувала Вишата Сила, дали навистина била апсолутно милосрдна и праведна и секогаш се однесувала кон нив со чувство на апсолутна љубов.
Тогаш кога јас тоа го проверувам, ги вклучувам во себе сите други души, ја вклучувам во себе, изучувајќи ја целата анализа на односот на Создателот кон нив. Тогаш јас станувам исто таков во својот однос кон нив, и во целост преку нив кон Создателот. Т.е. така го достигнувам чувството на апсолутна љубов.
Тука има многу детали, кои всушност не функционираат во нашиот свет. Нормално тоа нема никаква врска со љубовта на мајката кон децата. Тоа е животинска љубов од нашето ниво која произлегува само од егоистички хормонални причини. Тоа не е љубовта на мажот кон жената, која произлегува само од животинската потреба. Тоа не е љубов на жената кон мажот, која произлегува делумно од животинската а делумно од особината на заштита или поседување.
Особината за која зборуваме е над сите наши причини, т.е. не е основана на ниту една причина, т.е. таа е беспричинска љубов и љубов без последици. Тоа е особина која може да се добие само под влијание на Вишата Светлина. Кога во нас се развива таков однос кон Создателот - само тогаш ние сфаќаме што таа претставува. Во однос на таа особина во нашиот свет немаме никакви аванси и почетоци.
"Го бакнал раби Шимон (т.е. влезе во контакт со него...) Постојат контакти со прегрнување, бакнување, соединувања секакви меѓу душите. Тука се мисли конкретно соединувањето на душите на кое ниво се одвива – постои телесно ниво, таканаречено НЕИ, на ниво на соединување на половите органи, потоа на ниво на прегратка, на ниво кога се искачува едниот во однос на другиот како во резултат на доењето, или од папокот. Потоа бакнежот "зивуг де нешекин" и потоа целосно на целокупно ниво, по цела висина меѓу двете души се случува таков контакт.
Зависно од тоа какво ниво на егоизам е поправено и учествува во ова соединување, така ние ги делиме овие соединувања. Во нашиот свет соодветно на овие, постои едноставно контакт помеѓу нас.
"Се приближил раби Пинхас, го бакнал и го благословил". (т.е. се создал меѓу нив контакт, меѓу овие три души) Рекол: "Изгледа Создателот ме пратил ваму. За таа тенка Светлина за која било кажано дека се наоѓа во мојот дом, а потоа ќе го осветли целиот свет". Рекол раби Елазар: "Сигурно, стравот не треба да се заборава во сите Заповеди, а особено во оваа Заповед; Заповед на љубовта. Стравот треба постојано да биде соединет со самата Заповед.(т.е. првиот услов притоа не се заборава. Тоа претставува прво скалило, основа за второто скалило. Сите овие скалила на крај се соединуваат, се интегрираат во една единствена највисока состојба. Но, сега засега само следуваат едно подруго).
Како се соединува? Љубовта е добра од една страна кога добива од Саканиот ; добро, здравје, богатство, храна и живот. Токму тука треба да се иницира стравот за да не се згреши, да не се сврти тркалото за што е речено: "Среќен е кој постојано се плаши, затоа што стравот се наоѓа внатре во неговата љубов". Т.е. тој се плаши да не ја изгуби љубовта, тоа е егоистично, или да не ја даде – исто така содржи внатре страв – тој сè уште има зависност, љубовта уште не е целосно дефинирана.
"Така е неопходно да се пробудува страв од страна на строгиот закон на левата линија, зошто кога гледа, дека строгиот суд, (ограничувањето кое е последица на преостанатиот во него егоизам), се наоѓа над него, неопходно е да се возбуди страв пред својот Господин, (т.е. се уште повисоко од тебе се наоѓа Создателот, ти се уште не си ја достигнал рамнотежата со Него) да не се зацврстува срцето.", за што е речено: "Тој кој го зацврстува срцето паѓа во лошото", паѓа на друга страна која се нарекува лоша.(т.е. во спротивна страна, тој почнува да се плаши и со тоа апсолутно ја расипува љубовта) Затоа стравот се соединува со двете страни, со добрата со љубовта, а исто така и со страната на строгиот закон. Тој е составен од двете.
Но, ако стравот е соединет со добрата страна и љубовта, исто така и со строгоста на законот, тогаш таквата љубов е совршена". Т.е. ние гледаме две линии, секоја од нив е составена од чувството на љубов и од чувството на страв. Кога тие заедно се синтетизираат во средна линија, тогаш добиваме почеток на совршена љубов.
Имам многу коментари, премногу, неколку страници мој текст, така што ви советувам...на ова ја завршивме оваа статија. Односно, уште еднаш да го видиме крајот на претходното поглавје. Токму кога ни се случува по двете линии контакт меѓу човекот и Создателот, по десната линија – милосрдието, тука се наоѓаат и љубовта и стравот, по левата линија – суд, ограничувања, и тука се наоѓаат љубовта и стравот.
Кога овие две линии се соединуваат во една, над целокупниот човечки егоизам, над сето што се проверува себеси и својот однос со Создателот во сите свои претходни состојби во минатото и во сите свои идни состојби - тој ги знае сите свои идни состојби до крај. Тие уште сега постојат во него бидејќи во таква духовна состојба исчезнува поимот време. Тој ја привлекува иднината кон себе, а исто така, бидејќи сега е поврзан со сите други души, тој се соединува со истите такви соединувања со минатото и иднината на секоја душа и на сите души.
На крај тој постигнува целосно разбирање на односот на Создателот кон сите суштества заедно, т.е. кон таа целосна душа која Тој почетно ја создал. И затоа тој станува како единствен кој сака, единствен кој се наоѓа во контакт во рамнотежа со Создателот.
Таква состојба треба да достигне секој од нас. Секоја душа достигнува таква состојба од огромниот број на души, а потоа таа универзална состојба на секоја душа се собира заедно со другите души, т.е се намножува. Секоја таква бесконечна апсолутна состојба на љубов се множи со бројот на душите. И тогаш се добива целосна поправка, т.е. целосна сличност на Создателот. Во една апсолутно целосна желба, душа, која поминала конечна поправка се појавува оваа особина која се нарекува Создател.
Тогаш можеме да говориме дека завршило нашето патешествие преку сите наши состојби – додека се чувствувавме страдалници, а потоа сфаќавме дека тоа не е страдање, туку нè терале кон совршенството. Откога го достигнавме совршенството почнавме да се гледаме себе одозгора надолу во нашето минато како нешто што поминува, како во сон...Сето тоа ние ќе го почувствуваме.
Сега за сега малку за најсовршената состојба – Заповедта на љубов. Има прашања?
- Има многу прашања. Дејв од Сакраменто, САД прашува: "Можеме ли Заповедите, за кои Вие зборувате исто така да ги наречеме закони на Природата? И дали нашата несоодветност на овие закони на Природата се причина за страдањата во овој свет?"
- Сигурно! Заповедите се закони на Природата, Создателот е Природата. Создателот, ЕЛОКИМ во гематријата во нумеричкото значење е исто со Природата, т.е. не постои ништо друго. Или велиш Создател или велиш Природа, тоа е едно исто. И ние се наоѓаме внатре во Него, во Создателот, или внатре во Природата. Само што не ја чувствуваме, не ја сфаќаме, не ја воспримаме целосно оваа Природа. Ние сме спротивни на Неа и затоа таа спротивност ние ја чувствуваме како свет во кој постоиме.
- Жења од Толјатти прашува: "Како да се почувствува љубовта за која Вие раскажувате во нашиот материјален свет и дали таа постои во овој материјален свет?"
- Не, во нашиот материјален свет, не знам што подразбираш ти под љубов, треба да се открие Создателот и тогаш ќе ја почувствуваш. Во нашиот материјален свет ние под љубов подразбираме егоистично возбудување на човекот, една од многуте различни појави кои се случуваат во нас. Кога јас чувствувам насладување од некој објект и кон тој објект, кај мене се создава и кон тоа што го чувствувам од него, чувство на благодарност, поврзаност, насладување. Сето тоа заедно ние го нарекуваме љубов. Не повеќе од тоа.
- Сите особини во нашиот свет се апсолутно егоистички, т.е. тие зависат од тоа како сме програмирани од Природата. Затоа човек може да се програмира секако. Кој што сака, зависи од тоа каков си се родил со какви податоци, во какво опкружување си се воспитувал, кое ти наметнувало свои закони, инсталации, преоценување на вредностите кои се случувале во тебе. На крај се испоставува дека ти сакаш нешто, нешто не сакаш, австријците сакааат шницли, кинезите кучиња, а корејците мачките. А французите жаби. А русите – водка и боршч.
Секој има свое, и тоа се нарекува – сака. Тоа е навика која ни е дадена. Истото важи и во однос на децата, во однос на луѓето. Ако се исклучат хормоналните потреби кај човекот – каква љубов ќе има? Никаква! Исклучи го кај човекот чувството дека детето е негово – животинскиот инстинкт "мое"; кон тоа што си го родил или што си го воспитувал и си се вложил целиот – нема да има никаква љубов! Тука љубовта целосно е зависна од тие особини кои ги имаме во нас, по правило животински особини. Така што не станува збор за љубов, која се подразбира во духовниот свет. Но во нашиот свет ние така сметаме, така сме навикнале, зошто треба некако да играме, на нешто да се воодушевуваме во себе – затоа најдовме начин.
Но, во духовниот свет љубовта започнува со излегувањето на човекот од нашиот свет – тука сме целосни егоисти, и потоа се креваме прво на ниво на целосно давање, таканаречено Хафец Хесед – особина на Бина, целосно давање. Т.е кога јас сум апсолутно кренат над својот егоизам, можам апсолутно да не реагирам на него, да не го земам предвид. Јас на ваков начин растам. Многу пати досега ја цртавме планината на егоизмот која постојано расте, а јас цело време сум над неа. И еве јас се кренав над целиот свој егоизам и се наоѓам тука. Секој пат се кревав над него и на крај пораснав над него – тој се наоѓа кај мене тука, егоизмот, под мене.
Односно јас владеам со него. Така што нема никакво значење тоа што јас него го чувствувам. Јас сеедно се наоѓам во особина на давање. Тоа е првата особина, особината на трепет, страв. Кога јас се искачувам нагоре до таа мера што целиот мој страв и трепет од што и да е, - исчезнува, лично за себе не чувствувам никаков страв. Тогаш сум целосно поправен и можам да се нарекувам милосрден. А потоа кај мене започнува следната внатрешна преобразба – кога јас почнувам егоизмот во себе да го пренасочувам на давање.
Тој се менува на следниот начин – еден сад, поголем сад, уште поголем сад, и така јас се искачувам до крајот – најголемиот сад. Кога јас го искористувам целиот свој егоизам, ова е мојот поранешен егоизам, а овој екран јас го користам за давање. Тогаш и внатрешната линија, како левата и екранот како десната – сите тие се наоѓаат во давање.
Тогаш тој мој однос, кога целата своја внатрешност ја насочувам само за давање, и дури тоа што го примам како резултат на моето давање – јас го враќам повторно за давање, за да немам давање заради примање, туку само давање. Т.е. и сите насладувања кои ги примам исто така се насочени кон Давателот. А јас како да не постојам. Освен како оваа особина на давање. Тогаш таквиот однос се нарекува апсолутна љубов. Во таква состојба јас сум целосно сличен на Создателот. За тоа станува збор.
- Прашање од Андреј од Ростов на Дон...
- Сакам да дополнам, дека сето што денес го доживуваме во животот, посебно тука во нашиот егоизам во нашиот свет, е само за да го започнеме ова движење нагоре, само затоа. Сите страдања кои денес се манифестираат, ние сме созреале да се надраснеме себеси, да се искачуваме над себе. Целата суровост и страдањата кои се случуваат во светот се за да ни ја покаже всушност ништожноста на постоењето во егоизмот и неопходноста да се кренеме над него. Поинаку нема да видиме крај на страдањата, на суровоста, на проблемите. Тоа ќе бидат повеќе еколошки проблеми, економски, социјални, проблеми на личноста...
- Андреј од Ростов на Дон прашува, го цитира раби Елазар: "Совршена љубов значи дека таа е совршена од двете страни" Прашањето е: Има ли поврзаност на овие две страни на љубовта со двете особини – давањето на Создателот и примањето на суштеството, и каква е таа поврзаност. Ако е тоа обострана љубов, а особините на Создателот и суштеството се спротивни?
- Токму поради тоа суштеството прима заради давање. Тоа претставува израз на давањето од страна суштеството. Тоа е како во познатиот пример со домаќинот. Кога јас се наоѓам кај домаќинот и примам од него се' што тој создал за мене, но само за да го насладам него. Така што јас го употребувам целиот свој егоизам и сите можни насладувања, јас морам да вкусувам и да се насладувам апсолутно,. Тоа е од една страна.. Од друга страна јас морам да чувствувам...што треба јас да правам?
Тука јас имам желба, во таа желба јас примам насладување: "Плус" навлегува во " Минус" примајќи насладување. Првично на каков начин. Прв услов: јас се преклопувам себеси, му велам на домаќинот. "не". Втор услов, откога кажав дефинитивно "не", јас почнувам да го мерам точно насладувањето. Ќе напишам тука Светлина, премногу е долго за пишување насладувањето, почнувам да ја чувствувам Светлината, т.е. гоштевањето на домаќинот, кое во мене предизвикува какви насладувања. Јас возбудувам во себе желба, возбудувајќи насладување – едно наспроти другото. Почнувам да примам. Не само едноставно да примам, туку го чувствувам домаќинот, неговите особини на давање, од каде што до мене доаѓа насладувањето. Го чувствувам целиот негов однос кон мене- љубов, чувствувам насладување – Светлина.
Во себе чувствувам дека тој во мене предизвикува а) со љубовта и б) со светлината против сето ова да направам екран, додатен, не само да кажам "не". Значи кај мене се создава додатен екран кон неговата љубов и насладувањето. Сето што го подготвил за мене јас почнувам да го изучувам и да го разбирам. И на тоа исто така велам "не", т.е. јас тоа не го воспримам во себе. Само после тоа јас почнувам да проценувам колку можам да примам а колку не, и да речеме решавам да примам. Целото мое примање сега не се наоѓа во мене, туку назад во него, т.е. јас примајќи од него чувствувам што предизвикувам во давателот, во домаќинот, во Создателот. Какво насладување предизвикувам во него, како тој притоа се насладува, како тој се радува на тоа дека јас се насладувам (јас тука морам да се насладувам), и на крај излегува дека моето и Неговото насладување се спојуваат заедно, и ние стануваме една целина. Нема разлика меѓу нив, зошто јас не можам да примам ако целосно не го чувствувам тоа што се случува во Него, а Тој не може да дава, ако не ме вклучува во Себе.
Се испоставува дека мојата желба ...зошто Создателот ја создал желбата? Зошто благодарение на таа желба ние си ги разменуваме меѓусебно желбите и така се комбинираме меѓусебно, и десна и лева линија и средна линија се создава меѓу нас. Инаку ништо нема да успее. Затоа првично знаејќи, сфаќајќи на кој начин може да се направи создание, тоа што е создадено – тоа е единствено желбата, што е доволно за реализирање на оваа идеја. Да им се пренесе на суштествата љубовта, својата особина. Има други прашања?
- Се' уште не го осознаваат сите и поставуваат вакво прашање: "Или Тој или јас, како е можно двајцата да се насладуваме ако сме различни?"
- Всушност ниту Тој ниту јас, единствено Ние заедно. Во вистинската љубов не е можно. Тоа не е како во нашиот свет кога ти сакаш риба и затоа ја јадеш со апетит. Во духовното кога зборуваме за совршената вистинска љубов тоа може да постои само во степен и во заедничките чувства во кои меѓусебно се спојуваат двајцата учесници. И меѓусебно образуваат единствена целина – само во таа единствена целина се случува чувствувањето на љубов. Кога нема во тоа место на нивното спојување и во чувството кои тие го чувствуваат разлика меѓу нив.
Тие веќе не можат да направат разлика, туку тоа се одвива заеднички во една желба и една Светлина, едно наполнување. Мислам дека ова може да се разбере, тоа не е толку голем проблем. Дури и во нашиот свет ние физички тежнееме кон преплетување на телата, кон чувствувањето на еден со друг. Тоа се одзиви на вишата љубов, на тие услови, кои се достигнуваат, нормално, само во духовното. Но, во нашиот свет ние како гранка од коренот се обидуваме исто така да го изразиме своето егоистично чувствување, наречено љубов, или слично на тоа.
- Уште прашање од нашите учесници за појаснување на стравот и љубовта и како да се обидуваат да ги разделат едно од друго. Прашање на Саша од Тернопољ: "Совршена љубов е победа над стравот?" Валентин од Клајпеда прашува: "Се комбинира ли љубовта на Создателот со душевниот страв или меѓусебно се поништуваат?" Како овие две особини се соединуваат?
- Никогаш ништо не исчезнува. Имаме такво правило. Не постои нешто што исчезнува во духовното. Т.е. сè што сме осетиле на духовниот пат се надоградува, се намножува, се додава на заедничкиот резултат. Без тоа не може да има краен позитивен, совршен резултат. Затоа сите стравови, немири, сомнежи, остануваат. Се вклучуваат и сите образуваат заеднички услов, под кој во заедничкото чувствување на стравот, во заедничкото чувство на немир, во заедничкото чувство на целосна зависност и во искачувањето над тоа кога ти веќе сфаќаш дека тоа не е потребно. Дека ти се наоѓаш во спојување со друг и дека целосно меѓусебно се дефинирате, дека тој целосно е зависен од тебе, а ти целосно си зависен од него.
Нема тука надвладување на едниот над другиот. Кога вие доаѓате до сите овие поправки кои го тргаат целото чувство на егоистична зависност со сите нејзини стравови, тогаш излегувате на ниво на нов сад, во кој се чувствува оваа совршена љубов. Односно тука се поставува прашање: Како може да се почувствува љубов, ако внатре уште постојат чувства на страв, немир?
Во нашиот свет сигурно тоа токму така се чувствува едното спротивно на другото. Кога е малку подобро, (ние како да го оценуваме плусот во однос на минусот) нам ни се чини дека е веќе добро. Додека во духовното не е така. Совршенството не може да се гради врз постоењето на лоша состојба, а постои и некоја малку подобра. Бидејќи некаде внатре постои некој страв, но, сега овој страв како да се преклопува со љубов. Но, може повторно да исчезне. Сега засега јас сакам да заборавам на него или некако, да ја почувствувам оваа љубов во некое наполнување, а понатаму нека биде што ќе биде. Такво нешто во духовното не постои. Бидејќи не постои време сите односи мора да бидат апсолутни компоненти во оваа формула. Затоа иако е тешко да се објасни – сите видови на страв остануваат и истовремено тие остануваат поправени. Т.е. тие не остануваат во такви видови на страв кои можат повторно да се создадат, повторно да се вратат, повторно да дадат некои негативни резултати. Тие остануваат само да го поддржат растечкото чувство на љубов.
Не можам да најдам конкретни зборови, зошто во нашиот речник нема такви адекватни чувства, дефиниции. Ние сето го заменуваме со зборови на воодушевување, кои се многу празни. Но во принцип ние треба да се стремиме кон оваа особина. Затоа и се зборува во условот – ти треба да го отвориш срцето и тогаш во отвореното срце ќе го почувствуваш Вишиот Свет. Во затворено срце, во своите затворени егоистички желби кои работат само за внатрешно примање – ти го чувствуваш само својот мал свет. Не можеш да почувствуваш ништо повеќе.
Напротив треба заедно со пријателите со заеднички напори да се предизвика влијанието на Вишата Светлина врз себе, која ќе те раскине и ќе ја исфрли твојата внатрешност надвор. Зависно од степенот во кој ќе се отвориш, прво во однос на своите пријатели, а потоа во однос на целиот свет. Не плаши се, тогаш во тоа твое движење надвор од тебе, таканаречената намера во Одразената Светлината, ти ќе почнеш да го чувствуваш овој свет, оваа Виша состојба. Кога ќе се почувствуваш надвор од ова тело, над него, во вечност во совршенство, сосема други дејства, кои ги извршува Светлината со желбата. И овој свет како да не постои.
Затоа ние ги правиме овие напори со нашиот мега конгрес кога мораме заедно, заеднички да се обидеме така меѓусебно да си извршиме влијание, и тоа не само со песни и восхитувачки изливи, или со танцување и т.н. туку најважно со внатрешни напори кои ние можеме да ги направиме такви што тие ќе ги натераат нашите срца да се отворат нанадвор. Во мера на тоа отворање, ние ќе го почувствуваме Вишиот Свет. Притоа секој од нас ќе го почувствува надвор од себе, т.е. во сите други отворени срца. Зошто секој од нас притоа добива огромно надворешно духовно кли. Не внатре во себе, туку надвор од себе се чувствува Вишиот Свет. Така наречено "со вербата над разумот" особината на давањето е над особината на сопствениот егоизам.
До таква состојба ние треба да дојдеме и мислам дека ги имаме сите предуслови за тоа. Поминавме доволно материјал, создадовме цел систем. Ние се наоѓаме на сите континенти, не' има во сите земји, огромна бројка на најразлични луѓе. За преминување на границата во Вишиот Свет ние сме всушност подготвени. Само треба да вложиме напори. Тој услов кој се нарекува "потенцијална бариера", која не' ограничува . Треба да ја пробиеме, едноставно треба да излеземе надвор од себеси. Нека почувствува човекот дека треба да го отвори своето срце. Како што е речено во Зохар:"Отворете ми го срцето, Jас ќе ви го отворам светот". Затоа што во отвореното срце веднаш се чувствува Вишиот Свет.
Јас се надевам дека ние тоа ќе го направиме и од добрата подготовка всушност зависи нашиот успех. Успехот може да е привремен или постојан, тоа зависи од нашите напори, нашата подготвеност. Но привремениот успех е многу реален, за да излеземе на некое време, можеби ден, два, да го чувствуваме Вишиот Свет, Светлината околу нас во која се наоѓаме. Чувството на љубов, давање, топлината, која навистина нè опкружува во овој наш простор. Сосема е можно тоа да е само привремено и потоа ќе се изгуби. Таа состојба ја доживеале веќе многумина од вас во минатото, но сега тоа можеби ќе биде многу подефинирано, понасочено, посложено. Потоа можеби ќе останеме во него засекогаш и понатака ќе го чувствуваме, анализираме и ќе се движиме во него веќе насочено. Јас многу се надевам дека тоа веќе ќе се случи. Зошто всушност ние направивме сè за тоа, ни преостана уште еден заеднички напор. Уште некое прашање?
- Има прашања поврзани токму со ова, со конгресот. Од Краснојарск групата прашува: " Дали можеме на конгресот да се доближиме до состојбата на совршена љубов и што уште треба да направиме?"
- Ние треба да се обидуваме. Денес така се погоди дека за неа зборуваме, да си ја замислуваме оваа особина, иако сме сè уште далеку од неа, тоа е особина од последните највисоки скалила на поправката. Но човек треба да си го замислува последното скалило. Кога детето не би посакувало да биде големо, најголемо; тоа не би се развивало. Ако само малку, така, такво и ќе остане. Постојат луѓе кои не посакуваат да бидат големи, туку им е доволно само малку. Тие такви остануваат.
Нам ни е потребно да сфатиме дека нашата следна состојба, секој пат е Светот на Бесконечноста во однос на нашиот денешен, кога ние од оваа внатрешна состојба сакаме сето да го примиме во себе, преминуваме во надворешна – кога сакаме сето да го даваме. Тоа е преврат, внатрешна револуција, тоа е духовна позиција во однос на претходната овоземна, егоистична. Затоа треба да одиме на максимално. Јас одам кон целосен контакт со сите души и внатре во нив со Создателот и тука нема никакви ограничувања. Не одиме кон ништо помалку од ова.
-Прашање на Марија од Петрозаводск: „Каде точно јас го чувствувам Создателот? Внатре во себе или внатре во ближниот?" Како тоа да се поврзе?
- Внатре во моето соединение со ближниот. Кога јас излегувам во ближниот, тогаш тоа го чувствувам.
- Прашање од Италија: „За време на контакт со другите луѓе јас чувствувам некоја сопирачка. Можеби тоа е поврзано со мојот духовен корен?"
- Сите така чувствуваат, не е ништо страшно. Сите ние чувствуваме одделеност еден од друг, секакви заладувања, секакви стравови, оддалеченост, взаемна одбивност. тоа е нормално. Треба да сфатиме дека духовното се наоѓа над ова, т.е. да се поткренеме над сите овие пресметки и да почнеме да ја совладуваме оваа нова особина. Да се обидуваме да се замислиме постоечки во неа и тогаш навистина ќе видиме како ни се создава ново чувствување сè до чувствувањето на Создателот, вечноста, совршенството. Сето тоа е пред нас. Се надевам дека во нашите следни беседи практично ќе почнеме да го чувствуваме тоа за што зборуваме денес. До гледање, ве прегрнувам, до следната средба!
