11. Световите паднале како водопад врз стварноста на овој телесен свет, на место каде има тело и душа, и време на расипување и време на поправање. Телото, кое е желбата да се прима за себе, го има својот корен во Мислата на Создавањето, преку системот на нечистите светови, како што е напишано: „Новороденчето на дивото магаре се роди како човек“ (Јов 11, 12). Тој останува под власта на тој систем првите 13 години, кое е времето на расипување. Но, со ангажирање во Мицвот од 13 години, и натаму, за да Му даде задоволство на својот Создател, човекот почнува да ја прочистува желбата да прима за себе, втисната во него, и полека ја претвора во желба за давање. Со тоа тој извлекува света душа од нејзиниот корен во Мислата на Создавањето. А таа поминува низ системот на чистите светови и се облекува во телото. Тоа е време на поправањето. Така тој насобира степени на светост од Мислата на Создавањето во Ајн Соф (Бесконечноста), додека не му помогнат во претворањето на желбата за примање за себе, таа да биде сосема во облик на примање и да Му даде задоволство само на својот Создател, и ништо за себе. Со тоа, тој постигнува истоветност на обликот со својот Создател, бидејќи примањето за да се даде, се смета како чисто давање.
Во „Масехет Кидушин“ пишува дека кога човек дава, Тој вели: „Со тоа стануваш света.“ Бидејќи кога тој прима за Нему да му даде среќа, (на Оној што дава), тоа се смета за апсолутно давање. Така човек остварува целосно спојување со Него. Тоа духовното спојување е само со истоветност на обликот, како што велат нашите мудреци: „Како можете да се припоите кон Него? Место тоа, припојте се кон Неговите особини.“ Со тоа, стануваме достојни да ја добиеме сета радост, задоволство и нежност во Мислата на Создавањето.
12. Така јасно ја објаснивме поправката на желбата за примање која била втисната во душите од страна на Мислата за Создавањето. Бидејќи за нив Создателот спремил два система, еден наспроти друг, низ кои душите поминуваат и се делат на два различни дела: тело и душа, кои се облекуваат еден во друг. Но преку Тора и Мицвот, тие конечно ја преобликуваат желбата за примање да биде како желбата за давање. И тогаш ќе можат да ја примат сета добрина во Мислата на Создавањето. Заедно со тоа, тие се наградени со цврсто припојување кон Него, бидејќи преку работата во Тора и Мицвот се наградени со истоветност на обликот, особините со нивниот Создател. Тоа се смета за крај на поправката.
А потоа, бидејќи веќе нема да има потреба од злата склоност - Ситра Ахра, таа ќе биде отстранета од земјата и смртта засекогаш ќе исчезне. Сета работа во Тора и Мицвот, што му е дадена на светот во шесте илјади години откако постои светот, и за секој човек за време на неговите седумдесет години живот, ќе ги донесе до крајот на поправката – горенаведената истоветност на обликот.
Проблемот на формирањето и проширувањето на системот на Клипот и нечистотијата од Неговата Светост сега е исто така темелно разјаснет. Морало да се случи - за со тоа да се формират телата, кои потоа ќе се поправат преку Тора и Мицвот. Ако нашите тела, со својата расипана желба за примање, не поминуваат низ нечистиот систем, никогаш не ќе можевме да ги поправиме, бидејќи никој не може да го поправи она што не е во него.
13. Треба да сфатиме, како желбата за примање за себе, која е толку погрешна и расипана, може да произлезе и да биде во Мислата за Создавањето во Ајн Соф, чие единство е надвор од зборови, и надвор од секаков опис? Работата е во тоа што со самата помисла да ги создаде душите, Неговата Мисла завршила сè, бидејќи Тој не мора да работи како нас. Во истиот момент, сите души и светови што требало да бидат создадени, се појавиле полни со сета радост и задоволство и нежност што Тој ги планирал за нив, во конечното совршенство кое душите требало да го примат на крајот на поправката, откако желбата за примање во душите е целосно поправена и претворена во чисто давање, во целосна истоветност на обликот со Изворот. Тоа е така бидејќи во Неговата Вечност, минатото, сегашноста и иднината се како едно. Иднината е како сегашноста и затоа за Него не постои време. Затоа, никогаш не постоело прашањето на расипаната желба за примање во нејзината одвоена состојба во Ајн Соф. Напротив, таа истоветност на обликот, наменета да биде откриена на крајот од поправката, веднаш се појавила во Бескрајниот. А за тоа нашите мудреци велат: „Пред светот да биде создаден постоеле Тој Едниот и Неговото Име Едно,“ бидејќи одвоениот облик во желбата за примање уште не бил откриен во стварноста на душите која се појавила во Помислата на Создавањето. Напротив, тие биле припоени кон Него во истоветност на обликот преку, „Тој е Еден и Неговото Име е Едно.“
14. Дефинитивно ќе видите дека душите имаат три стадиуми:
Првиот стадиум е нивното присуство во Ајн Соф, во Мислата на Создавањето, каде веќе го имаат идниот облик на крајот на поправката.
Вториот стадиум е нивното присуство во шесте илјади години, кои се поделени со горните два системи - на тело и душа. Дадена им е работата во Тора и Мицвот, за нивната желба за примање да се претвори во желба да Му дадат задоволство на нивниот Создател, и да немаат никаква желба за себе. За време на таа состојба, никаква поправка на телата нема да има, туку само на душите. Тоа значи дека мораат да го елиминираат секој вид на примање за себе, кое што го претставува телото, и да останат само со желбата да даваат, која е обликот на желбата во душите. Дури и душите на праведните нема да можат да се радуваат во Рајската Градина по смртта, туку само откако нивните тела ќе изгнијат во прашината.
Третата состојба е крајот на поправката на душите, по воскреснувањето на мртвите. Во тоа време и за телата ќе дојде целосна поправка, бидејќи тогаш и тие ќе го претворат примањето за себе, кое е обликот на телото, во облик на чисто давање. И ќе станат достојни и самите да ги примат сета радост и задоволство и пријатност во Мислата на Создавањето. Со сето тоа, ќе добијат цврст спој со силата на нивната истоветност на обликот со нивниот Создател, бидејќи нема сето тоа да го примат поради својата желба да примаат, туку поради нивната желба да Му дадат задоволство на својот Создател, бидејќи Тој добива задоволство кога тие примаат од Него. За краток да бидам, од сега натаму ќе ги користам имињата на трите состојби, имено „првата,“ „втората“ и „третата состојба.“ Треба да го запомните сето она што е објаснето во секоја од нив.
15. Кога ќе ги испитате горните три состојби, ќе видите дека од едната сосема зависат и другите, така што, ако едната состојба би ја снемало, и другите би ги снемало.
Ако на пример, третата состојба – претворањето на обликот на примање во обликот на давање – не се материјализирала, сигурно е дека првата состојба во Ајн Соф никогаш немало да може да се појави. Тоа е затоа што совршенството кое таму се материјализирало само заради идната трета состојба, веќе било таму, како да е во сегашноста. А сето совршенство насликано во таа состојба е како одраз од иднината во сегашноста. Но кога иднината би можела да се откаже, не би имало ни сегашност. Затоа, третата состојба го бара постоењето на првата. Ова уште повеќе важи кога нешто е откажано во втората состојба, кај што е целата работа која е судено да се заврши во третата состојба, работата е во расипувањето и поправањето, и продолжувањето на степените на душите. Како ќе има трета состојба? Затоа, втората состојба го бара постоењето на третата.
Така е со постоењето на првата состојба во Ајн Соф, каде лежи совршенството на третата состојба. Тоа дефинитивно налага совршенството да биде прилагодено, што значи дека втората и третата состојба ќе се појават во целосно совршенство, ниту повеќе ниту помалку на било кој начин. Така, самата прва состојба бара ширење на двата соодветни система во втората состојба, да се дозволи постоење на тело во желбата за примање, расипано од системот на нечистотија, со тоа овозможувајќи ни да го поправиме. Но, да немало систем на нечисти светови, немало да ја имаме таа желба за примање, и не би можеле да ја поправиме и да дојдеме до третата состојба, бидејќи „човек не може да го поправи она што не е во него.“ Затоа не треба да прашуваме како настанал нечистиот систем од првата состојба, бидејќи првата состојба е таа што го налага неговото постоење во втората состојба.
16. Затоа, човек не смее да се прашува како се случило со цел да ни биде одземен изборот, бидејќи мораме да бидеме доусовршени и да дојдеме до третата состојба, затоа што таа е веќе присутна во првата. Работата е тоа што Создателот поставил два пата во втората состојба да нè донесе до третата:
1. Патот на следењето на Тората и Мицвот.
2. Патот на страдањето, бидејќи самата болка го прочистува телото и на крај ќе нè натера да ја претвориме нашата желба за примање во желба за давање, и да Му се припоиме Нему. Како што велат нашите мудреци во Санхедрин, 97б, „Ако се покаеш, добро е; но ако не се покаеш, ќе поставам над тебе крал како Хаман, и тој ќе те присили да се покаеш.“ Нашите мудреци велат за стихот: „ќе го забрза во свое време“: „Ако се наградени, ќе го забрзам; но ако не се наградени, тогаш кога ќе дојде времето.“
Тоа значи дека ако ни биде даден премин преку првиот пат, со следење на Тора и Мицвот, така го забрзуваме нашето поправање, и нема да ни треба тешката агонија и долгото време кои ќе нè присилат да се поправиме. А ако не ја следиме Тора, тогаш „кога ќе дојде времето,“ што означува само откако страдањето ќе ја заврши нашата поправка и со тоа ќе ни биде наметнато времето на поправката. Сè на сè, во патот на страдањето спаѓа и казната на душите во Пеколот.
Но во секој случај, крајот на поправката – третата состојба – е задолжителен, поради првата состојба. Нашиот избор е само помеѓу патот на страдањето и патот на Тора и Мицвот. Така разјаснивме како трите состојби на душите се меѓусебно поврзани и се условуваат една со друга.
17. Од сето претходно наведено, сосема го разбираме третото прашање, дека кога ќе се испитаме себеси, гледаме дека сме расипани и за презир, што не може повеќе да биде. Но кога ќе го испитаме Операторот кој нè создал, мора да сме возвишени, бидејќи никој не е толку за фалба како Тој, како што му прилега на Операторот кој нè создал, бидејќи природата на Совршениот Оператор е да извршува совршени операции. Сега можеме да сфатиме дека нашето тело, со сите свои малечки несреќи и поседи, воопшто не е нашето вистинско тело. Нашето вистинско, вечно, потполно тело веќе постои во Ајн Соф, во првата состојба, каде го добива својот потполн облик од идната трета состојба, т.е. во обликот на давање, во истоветност на обликот со Ајн Соф. Но ако нашата прва состојба бара да ја добиеме Клипа (лушпата) на нашето тело во втората состојба, во нејзиниот расипан и одвратен облик, која е самата желба за примање, која е силата која нè одделува од Ајн Соф, за да ја поправиме и да ни дозволи во пракса да го примиме нашето вечно тело, во третата состојба, тогаш нема потреба да се буниме против него. Нашата работа може да се заврши само во ова минливо и трошливо тело, бидејќи „човек не го поправа тоа што го нема во себе.“
Така, ние сме веќе во таа мера совршени, достојни за Совршениот Оператор кој нè создал, дури и во нашата сегашна, втора состојба, бидејќи ова тело на никаков начин не нè прави дефектни, бидејќи ќе му истече рокот и ќе умре, и тука е само за времето неопходно за тоа да исчезне и ние да го добиеме нашиот вечен облик.
18. Ова одговара на нашето петто прашање: Како тоа минливи, потрошни дела да произлегуваат од вечното? А гледаме дека навистина сме произлезени, како што е достојно за Неговата Вечност – вечни и совршени битија. Но нашата вечност ја налагаат лушпите на телото, кое ни е дадено само за работа, да биде минливо и потрошно. Бидејќи ако остане вечно, засекогаш ќе бидеме одвоени од Животот на Животите.
Веќе рековме (точка 13) дека овој облик на нашето тело, односно самата желба за примање, воопшто не е присутна во вечната Мисла на Создавањето, бидејќи таму сме во обликот на третата состојба. Задолжително е во втората состојба, да ни се дозволи да ја поправиме. И не смееме да се прашуваме за состојбата на другите суштества во светот освен на човекот, бидејќи човекот е средиштето на Созданието, како што ќе пишува понатаму (точка 19). Сите други суштества немаат никаква вредност сами по себе, освен во таа мера во која му помагаат на човекот да го достигне своето совршенство. Затоа се креваат и паѓаат заедно со него без да водат грижа за себе.
19. Со тоа, го завршивме и нашето четврто прашање: Бидејќи природата на Добриот е да прави добро, како Тој создал битија кои цел живот ќе бидат измачувани и во агонија? Како што рековме, сета таа агонија е неопходна од нашата прва состојба, каде целата наша вечност, која доаѓа од идната трета состојба, нè принудува или да одиме по патот на Тора, или по патот на страдањето, и да ја достигнеме нашата вечна состојба во третата состојба (точка 15).
Сета таа агонија ја чувствува само лушпата на нашето тело, создадена само да пропадне и да биде закопана. Тоа нè подучува дека желбата да примаме за себе била создадена само за подоцна да биде избришана, протерана од светов, и да се претвори во желба за давање. А болките што ги трпиме се само откритија на нејзината ништожност и штетност. Навистина, кога сите луѓе ќе се согласат да ја избришат својата желба за примање за себе, и да немаат други желби освен да им дадат на своите пријатели, сите грижи и опасности во светот ќе престанат да постојат, и на сите ќе ни биде загарантиран целисходен живот, бидејќи секој од нас ќе има цел еден свет да се грижи за нас, спремен да ги исполни нашите потреби.
Сепак, додека секој од нас има само желба да примаме за себе, таа е изворот на сите грижи, страдања, војни, и колежи од кои не можеме да избегаме. Тие ги ослабуваат нашите тела со секакви рани и болести, и гледате дека сите агонии во нашиот свет се само пројави кои им се нудат на нашите очи за да нè натераат да ја поништиме злата Клипа на телото и да го прифатиме потполниот облик на желбата за давање. Како што рековме, патот на страдањето сам по себе може да нè доведе до саканиот облик. Имајте на ум дека Мицвот меѓу човек и човек доаѓа пред Мицвот меѓу човек и Бог, бидејќи кога му давате на пријател, тоа ќе ве доведе да Му давате и на вашиот Создател.
20. По сето ова, доаѓаме до разрешувањето на првото прашање: Која е нашата суштина? Нашата суштина е иста како и суштината на сите детали во реалноста, која е ниту повеќе ниту помалку од желбата за примање (како што пишува во точка 7). Но, таа не е како што е сега, во втората состојба, која е желбата да се прима само за себе, туку како што е во првата состојба, во Ајн Соф, во својот вечен облик, кој е само примање за да Му се даде задоволство на нашиот Создател (точка 13). Иако уште не сме ја достигнале фактички третата состојба, и ни недостасува уште време, тоа воопшто не ја валка нашата суштина, бидејќи првата состојба ја налага нашата трета состојба. Така „сè што треба да биде собрано се смета за собрано.“ А недостигот на време се смета за недостаток само таму кај што има сомнеж, дали некој ќе го заврши она што треба да се заврши на време. Но бидејќи немаме сомнеж во врска со тоа, испаѓа како веќе да сме дошле до третата состојба. И нашето тело, кое ни е дадено во неговиот сегашен, расипан облик, не ја валка нашата суштина, бидејќи и тоа и сите негови поседи ќе бидат целосно избришани, заедно со целиот систем на нечистотија, кој е нивниот извор, и сè што треба да изгори се смета за изгорено, како никогаш да не постоело.
Но душата која е облечена во тоа тело, чија суштина е исто така само чисто желба – но желба за давање, која нам ни доаѓа од системот на четирите светови на светото АБЈА (точка 11) – постои вечно. Тоа е затоа што тој облик на желбата за давање е во истоветност со обликот на Животот на животите и никако не може да се размени. (Оваа тема ќе биде дообјаснета подолу, од точка 32 натаму.)
