1.Во овој вовед, би сакал да разјаснам работи кои се навидум едноставни. Работи со кои секој неспретно се обидува, и за кои се има потрошено многу мастило, во обид да се разјаснат. Па сепак немаме достигнато конкретно и доволно знаење за нив. А еве ги прашањата:

1. Која е нашата суштина?
2. Која е нашата улога во долгиот синџир на стварноста, од кој сме само малечки алки?
3. Кога ќе се испитаме себеси, гледаме дека сме расипани и долни, да не може полошо да биде. А кога ќе го испитаме операторот кој нè создал, тоа нè тера да бидеме на највисоко ниво, бидејќи не постои никој што заслужува фалба како Тој. Неопходно произлегува дека само совршени операции доаѓаат од совршен оператор.
4. Нашиот ум ни наметнува дека Тој е сосема благонаклонет, неспоредливо. Како тогаш создал толку многу суштества кои страдаат и се мачат цел живот? Нели добрите треба да прават добро, или барем да не повредуваат други, така?
5. Како е можно дека бесконечниот, кој нема ни почеток ни крај, создал конечни, смртни, и минливи суштества? Како е можно Бесконечниот, кој нема ни почеток ни крај, да создал конечни, смртни, и минливи суштества?

За сето тоа да го разјасниме, мораме да поставиме некои основни прашања. И тоа не, Боже чувај, таму кај што е забрането, во суштината на Создателот, која не можеме да ја замислиме и која воопшто не ја гледаме, и затоа за Него немаме ниту мисла ниту збор, туку таму кај што прашањето е Мицва (заповед/добро дело), распрашувањето за Неговите дела. Така ни заповеда Тора: „Знај го Бог на твојот татко и служи Му", и како што се вели во песната на соединувањето, „По твоите дела те знаеме."

Прашање бр. 1: Како да си замислиме нова креација, нешто ново кое не е во Него пред Тој да го создаде, кога на секој набљудувач му е очигледно дека не постои ништо што не е вклучено во Него? Тоа го налага здравиот разум, оти како може некој да даде нешто што самиот го нема?
Прашање бр. 2: Ако речете дека од аспект на Неговата семоќ, Тој секако може да создаде постоење од празнина, нешто ново што не е во Него, се јавува прашањето – која е таа стварност, која може да се одреди како нешто што нема место во Него, туку е сосема ново?
Прашање бр. 3: Овде се работи за тоа што велат кабалистите, дека душата е дел од Вишиот Бог, во таква смисла што нема разлика меѓу Него и душата, но Тој е „целината" а душата е „дел." И го споредуваат тоа со карпа отцепена од планина. Нема разлика меѓу карпата и планината, освен тоа што планината е „целината" а карпата „дел". Затоа мораме да прашаме: една работа е камен одделкан од планина да биде одделен од планината со секира направена за таа цел, која доведува до одделувањето на „делот" од „целината". Но како можете тоа да го замислите во врска со Него, дека тој ќе одвои дел од Својата суштина додека тој дел не замине од Неговата суштина и не стане одвоен од Него, т.е. душа, до таму што може да биде разбран само како дел од Неговата суштина?

Прашање бр. 4: Бидејќи кочијата на Ситра Ахра (нечистата сила) и Клипот (лушпите) е толку далеку, на другиот крај од Неговата Светост, сè додека таквата оддалеченост е несфатлива, како може да биде извадена и сочинета од Светоста, а уште помалку како Светоста да ја одржува?

Прашање бр. 5: Прашање во врска со воскреснувањето на мртвите: Бидејќи телото е толку одвратно, веднаш по раѓањето е осудено на пропаст и да биде закопано. И не само тоа, Зохар вели дека пред телото целосно да изгние, душата не може да се воздигне до своето место во Рајската Градина, сè додека уште постојат остатоци од телото. Затоа, зошто мора да се врати и да воскреснува кога ќе воскреснуваат мртвите? Зар Создателот не може да им даде радост на душите без тоа?

Уште повеќе збунува тоа што велат нашите мудреци, дека мртвите ќе воскреснат заедно со своите маани, за да не бидат погрешно поистоветени со некој друг, и потоа Тој ќе ги излечи нивните маани. Мораме да сфатиме зошто Бог не би сакал да бидат помешани со некој друг, за Тој да ги врати нивните маани и пак да ги отстранува.

Прашање бр. 6: Во врска со тоа што велат нашите мудреци, дека човекот е центарот на сета стварност, дека Вишите Светови и овој телесен свет и сè што е во нив се создадени само за него (Зохар, Тазриа, 40), и Бог му наредил на човекот да верува дека светот е создаден за него (Санхедрин 37). Навидум е тешко да се сфати дека за овој безначаен човек, чија вредност не е поголема од магла, во однос на стварноста на светов, а уште помалку во однос на сите Виши Светови, чија висина и возвишеност е неизмерна, што Создателот се помачил да ги создаде сите тие за него. А што ќе му е сето тоа на човекот?

5.За да се сфатат сите овие прашања, единствената тактика е да се испита крајот на делото, т.е. намената на Созданието. Бидејќи ништо не може да се сфати на средината од процесот, туку само на крајот. И јасно е дека не постои дело без цел, бидејќи само нездравите во главата прават нешто без цел. Знам дека има некои кои го префрлаат преку својот грб товарот на Тора и Мицвот (множина од Мицва), велејќи дека Создателот ја создал целата стварност, па ја баталил, дека поради безвредноста на суштествата таа не е достојна Возвишениот Создател да внимава на нивните злобни ситни постапки. Навистина, без знаење зборуваат, бидејќи е невозможно да се зборува за нашата долност и ништожност, пред да решиме дека самите сме се создале со сите наши расипани и одвратни природи.

Но ако решиме дека Создателот, кој е сосема совршен, е Тој што ги создал и дизајнирал нашите тела, со сите нивни својства кои заслужуваат пофалба или презир, сигурно никогаш од раката на совршениот работник не може да излезе несовршено дело, бидејќи секое дело сведочи за неговиот вршител. А што е крива лошата облека, ако ја направил кројач што не го бидува?

Такво нешто можеме да видиме во Масехет Таанит, 20: Приказна за рабинот Елазар кој налетал на многу грд човек. Му рекол: „Колку е грд човеков." Човекот одговорил: „Оди кажи му на тој што ме направи, 'Колку е грд инструментов што си го направил.'" Затоа, тие што тврдат дека заради нашата долност и ништожност, не Му прилега да нè пази, и дека затоа нè оставил, само го покажуваат своето незнаење. Само замислете, ако сретнете некој човек кој создава суштества, токму за тие да страдаат во агонија цел живот како нас, и не само тоа, туку да ги фрли зад грб, да не сака ни да ги види, малку да им помогне. Колку долен и презрен би мислеле дека е тој! Може ли такво нешто да се мисли за Него?

6.Затоа, здравиот разум налага да го сфатиме спротивното од она што се чини дека е на површината, и да сфатиме дека сме навистина благородни и заслужни суштества, од неизмерна важност, навистина достојни за Работникот што нè направил. Бидејќи секаква маана која сакате да ја видите во нашите тела, зад сите изговори што си ги давате самите, паѓа само на Создателот, кој нè создал нас и природата во нас, бидејќи е јасно дека Тој нè создал, а не ние. Тој ги знае и сите постапки кои произлегуваат од злата природа и својствата што ги создал во нас. Така е како што рековме, дека мораме да размислуваме за крајот на делото, и тогаш ќе можеме да сфатиме сè. Како што вели изреката, „Не му покажувај на будала допола завршена работа."

Нашите мудреци веќе рекоа дека Создателот не го создал светот за ниедна друга причина, освен да им даде радост на своите создадени суштества. И тука мора да го насочиме својот ум и да ги ставиме сите свои мисли, бидејќи тоа е крајната цел на делото на создавање на светот. И мораме да имаме на ум дека бидејќи намерата на создавањето била да им дарува нешто на своите созданија, морал да создаде во душите голема желба за да го примат тоа што мислел да им го даде. Бидејќи мерката на секое задоволство зависи од мерката на желбата тоа да се прими. Колку е поголема желбата за примање, поголемо ќе биде и задоволството.

Така, самата помисла на создавањето секако го налага создавањето на преголема желба за примање во душите, за да одговара на огромното задоволство кое Неговата Семоќност сакал да им го даде на душите. Бидејќи големата радост и големата желба за примање одат рака под рака.

7.Штом го научивме тоа, стекнуваме целосно разбирање на второто прашање, во целосна јаснотија. Научивме што е стварноста која може јасно да се одреди, која не е дел од Неговата суштина, до таа мера што можеме да кажеме дека е ново создание, постоење од отсуство. А сега кога знаеме сигурно дека Мислата на Создавањето, за да ги усреќи Неговите суштества, налагала одредена мерка на желба за да се примат од Него сета добрина и пријатност што Тој ги планирал за нив, таа желба за примање очигледно не била вклучена во Неговата суштина пред да ја создаде во душите, бидејќи од кого би можел Тој да прими? Следува дека Тој создал нешто ново, кое не е во Него.

8.А сепак, сфаќаме дека според Мислата на Создавањето, немало потреба да се создаде ништо друго освен желбата за примање. Тоа е затоа што новото создание е доволно за Него да ја исполни целата Мисла на Создавањето, која мислел да ни ја подари. Но пополнувањето на Помислата на Создавањето, сите добра што мислел да ни ги даде, произлегуваат директно од Неговата суштина, и немал причина повторно да ги создава, бидејќи се веќе извадени, постоење од постоење, за големата желба за примање кај душите. Така јасно гледаме дека сета супстанца во настанатата креација, од почеток до крај, е само „желбата за примање."
Сега ги разбравме зборовите на кабалистите во третото прашање. Се прашувавме како е можно да се каже за душите дека се дел од Вишиот Бог, како камен изделкан од планина, дека нема разлика помеѓу нив освен во тоа дека едниот е „дел" а другиот „целина". И се прашувавме: едно е да се каже дека каменот изделкан од планината се одвојува со секира направена за таа цел, но како можете да го кажете тоа за Неговата суштина? И што е тоа што ги одвоило душите од Неговата суштина и ги исклучило од Создателот, за да станат создадени суштества?

Од горенаведеното, јасно гледаме дека како што секирата сече и дели физички предмет на две, разликата во обликот го дели духовното на две. На пример, кога двајца се сакаат, велите дека се приврзани еден за друг како да се едно тело. А кога се мразат, велите дека се далеку еден од друг како исток од запад. Но тука не станува за блискост или далечност. Ова укажува на истоветноста на обликот: кога се еднакви по облик, и секој од нив го сака она што го сака другиот и го мрази тоа што го мрази другиот, тие се сакаат и се приврзани еден за друг. А ако има некаква разлика во обликот меѓу нив, и едниот сака нешто што другиот го мрази, тогаш во таа мера во која се разликуваат по обликот, стануваат оддалечени и се мразат. А ако, на пример, се спротивни по облик, и се што едниот сака, другиот мрази, се сметаат за оддалечени како истокот од западот, т.е. на два спротивни краја.

9.Гледате дека во духовноста разликата во обликот делува како секирата која раздвојува во телесниот свет, и разликата меѓу нив е сразмерна со спротивноста на облиците. Оттука дознаваме дека откако желбата за примање на Неговата радост е втисната во душите, и покажавме дека овој облик е отсутен во Создателот, бидејќи од кого Тој би примил, таа разлика во обликот која ја добиле душите ги одвојува од Неговата суштина, како секирата која изделкува камен од планината. И поради таа разлика во обликот, душите биле одвоени од Создателот и станале создадени суштества. Меѓутоа, сè што добиваат душите од Неговата Светлина доаѓа од Неговата суштина, постоење од постоење. Затоа следува дека во однос на Неговата Светлина, која тие ја примаат во своите Кли (садови), која е желбата за примање, нема никаква разлика меѓу нив и Неговата суштина. Тоа е затоа што добиваат постоење од постоење, директно од Неговата суштина. И единствената разлика меѓу душите и Неговата суштина е дека душите се дел од таа суштина.

Тоа значи дека количеството на Светлина кои тие го добиваат во своите Кли, желбата за примање, е веќе одвоена од Создателот, како што е потврдено во врска со разликата во обликот на желбата за примање. Таа разлика во обликот направила тие да се одвојат од „целината" и да станат „дел". Така, единствената разлика е дека едниот е „целина" а другиот „дел", како камен од планина. И длабоко размислувајте за ова, бидејќи е невозможно да се даде поопширно објаснување за такво возвишено место.

10. Сега можеме да почнеме да го разбираме четвртото прашање: како е можно кочијата на нечистотијата и Клипот да излезат од Неговата Светост, бидејќи тоа е на другиот крај од Неговата Светост? И како може Тој да ја поддржува и одржува? Навистина, прво мораме да го сфатиме значењето на постоењето на нечистотијата и Клипот. Знајте дека оваа голема желба за примање, за која утврдивме дека е самата суштина на душите – за која се достојни да го примат целото полнење во Мислата на Создавањето – не останува во тој облик во душите. Да беше така, ќе мораа да останат вечно одвоени од Него бидејќи разликата во обликот ќе ги одвојуваше од Него. А за да ја поправи таа одвоеност, која лежи на Кли на душите, Тој ги создаде сите светови и ги подели на два системи, како во стихот: „Бог ги направи еден наспроти друг", кои се четирите чисти светови АБЈА, а наспроти нив се четирите нечисти светови АБЈА. Тој ја втиснал желбата за давање во системот на чистите АБЈА, ја тргнал желбата за примање од нив, и ја ставил во системот на нечистите светови АБЈА. Поради тоа, тие станале одвоени од Создателот и од сите свети светови.

Од таа причина Клипот се нарекуваат „мртви", како во стихот: „жртвувања на мртвите" (Псалми 106,28). И злобните што ги следат, како што велат нашите мудреци, „Злобните, додека се живи, се нарекуваат „мртви'", бидејќи желбата за примање втисната во нив во спротивност на обликот со Неговата Светост ги раздвојува од Животот на сите животи, и се сосема на друг крај од Него. Тоа е затоа што тој нема интерес да прима, само да дава, додека Клипот не сакаат ништо да дадат, туку само да примаат за себе, за свое лично задоволство, а од тоа нема поголема спротивност. А веќе знаете дека духовната раздалеченост почнува со некој степен на различност на обликот и завршува со спротивност на обликот, кој е најголем можен степен на оддалеченост.

11.И световите паднаа како водопад врз стварноста на овој телесен свет, на место каде има тело и душа и време на расипување и време на поправање. Бидејќи телото, кое е желбата да се прима за себе, го има својот корен во Мислата на Создавањето, преку системот на нечистите светови, како што е напишано, „и ждребето на диво магаре се роди како човек" (Јов 11, 12). Тој останува под власта на тој систем првите 13 години, кое е времето на расипување. Но со ангажирање во Мицвот од 13 години натаму, за да му даде задоволство на својот Создател, тој почнува да ја прочистува желбата да прима за себе, втисната во него, и полека ја претвора во желба за давање. Со тоа тој извлекува света душа од нејзиниот корен во Мислата на Создавањето. А таа поминува низ системот на чистите светови и се облекува во телото. Тоа е време на поправањето.

Така тој насобира степени на светост од Мислата на Создавањето во Ајн Соф (Бесконечноста), додека не му помогнат во претворањето на желбата за примање за себе, таа да биде сосема во облик на примање за да му даде задоволство на својот Создател, и ништо за себе. Со тоа, тој постигнува истоветност на обликот со својот Создател, бидејќи примањето за да се даде се смета како чисто давање.

Во Масехет Кидушин пишува дека со важен човек таа дава а тој вели – со тоа стануваш света. Бидејќи кога тој прима за да и даде среќа нејзе, на таа што дава, тоа се смета за апсолутно давање. Така човек купува целосно спојување со Него, бидејќи духовното спојување е само истоветност на обликот, како што велат нашите мудреци, „Како можете да се припоите кон Него? Место тоа, припојте се кон Неговите одлики." Со тоа, стануваме достојни да ја добиеме сета радост и задоволство и нежност во Помислата на Создавањето.

12.Така јасно ја објаснивме исправката на желбата за примање, втисната во душите од страна на Помислата за Создавањето. Бидејќи за нив Создателот спремил два система, еден наспроти друг, низ кои душите поминуваат и се делат на два различни дела, тело и душа, кои се облекуваат еден во друг.

А преку Тора и Мицвот, тие конечно ја преобликуваат желбата за примање да биде како желбата за давање. И тогаш ќе можат да ја примат сета доброст во Помислата на Создавањето. Заедно со тоа, наградени се со цврсто припојување кон Него, бидејќи преку работата во Тората и Мицвот се наградени со истоветност на обликот со нивниот Творец.. Тоа се смета за крај на исправката.

А потоа, бидејќи веќе нема да има потреба од злата Ситра Ахра, ќе биде отстранета од земјата и смртта засекогаш ќе исчезне. Сета работа во Тората и Мицвот што му е дадена на светот во шесте илјади години откако постои светот, и за секој човек за време на неговите седумдесет години живот, ќе ги донесе до крајот на исправката – горенаведената истоветност на обликот.

Проблемот на формирањето и проширувањето на системот на Клипот и нечистотијата од Неговата Светост сега е исто така темелно разјаснет: морало да се случи за со тоа да настанат телата, кои потоа ќе се поправат преку Тора и Мицвот. А ако нашите тела, со својата расипана желба за примање, не поминуваа низ нечистиот систем, никогаш немаше да можеме да ги исправиме, бидејќи никој не може да го поправи тоа што не е во него.
13.Сеуште треба да сфатиме како желбата за примање за себе, која е толку погрешна и расипана, може да произлезе од, и да биде во Помислата за Создавањето во Еин Соф, чие единство е надвор од зборови и надвор од секаков опис? Работата е во тоа што со самата помисла да ги создаде душите, Неговата мисла завршила се, бидејќи Тој не мора да работи како нас. Во истиот момент, сите души и светови што требало да бидат создадени, се појавиле полни со сета радост и задоволство и нежност што ги планирал за нив, во конечното совршенство кое душите требало да го примат на крајот на исправката, откако желбата за примање во душите е целосно поправена и претворена во чисто давање, во целосна истоветност на обликот со Изворот.
Тоа е така бидејќи во Неговата Вечност, минатото, сегашноста и иднината се како едно. Иднината е како сегашноста и затоа за Него не постои време. Затоа, никогаш не ни постоело прашањето на расипаната желба за примање во нејзината одвоена состојба во Еин Соф.

Напротив, таа истоветност на обликот, наменета да биде откриена на крајот од исправката, веднаш се појавила во Бескрајниот. А за тоа нашите мудреци велат: „Пред светот да биде создаден постоеја Тој Едниот и Неговото Име Едно," бидејќи одвоениот облик во желбата за примање уште не бил откриен во стварноста на душите која се појавила во Помислата на Создавањето. Напротив, тие биле припоени кон Него во истоветност на обликот преку, „Тој е Еден и Неговото Име е Едно."
14.Затоа дефинитивно ќе видите дека се заедно, душите имаат три стадиуми:
Првиот стадиум е нивното присуство во Еин Соф, во Помислата на Создавањето, каде веќе го имаат идниот облик на Крајот на Исправката.

Вториот стадиум е нивното присуство во шесте илјади години, кои се поделени со горните два системи на тело и душа. Дадена им е работата во Тора и Мицвот, за да се претвори нивната желба за примање во желбата да му дадат задоволство на нивниот Творец, а да немаат никаква желба за себе.

За време на таа состојба, никаква исправка на телата нема да има, само на душите. Тоа значи дека мораат да го елиминираат секој вид на себе-примање, за што се смета телото, и да останат само со желбата да даваат, која е обликот на желбата во душите. Дури и душите на праведните нема да можат да се радуваат во Рајската Градина по смртта, туку само откако нивните тела ќе изгнијат во прашината.

Третата состојба е крајот на исправката на душите, по воскреснувањето на мртвите. Во тоа време и за телата ќе дојде целосна исправка, бидејќи тогаш и тие ќе го претворат примањето за себе, кое е обликот на телото, во облик на чисто давање. И ќе станат достојни и самите да ги примат сета радост и задоволство и пријатност во Помислата на Создавањето.

А со сето тоа, ќе добијат цврст спој со силата на нивната истоветност на обликот со нивниот Творец, бидејќи нема сето тоа да го примат поради својата желба да примаат, туку поради нивната желба да му дадат задоволство на својот Творец, бидејќи Тој добива задоволство кога тие примаат од Него. А за да бидам краток, отсега натаму ќе ги користам имињата на овие три состојби, имено „првата," „втората" и „третата состојба." И треба да запомните се што е објаснето во секоја од нив.
15.Кога ќе ги испитате горните три состојби, ќе видите дека од една сосема зависат и другите, така што, ако една би ја снемало, и другите би ги снемало.
Ако на пример, третата состојба – претворањето на обликот на примање во обликот на давање – не се материјализирала, сигурно е дека првата состојба во Еин Соф никогаш немало да може да се појави.

Тоа е затоа што совршенството кое таму се материјализирало само заради идната трета состојба веќе било таму, како да е во сегашноста. А сето совршенство насликано во таа состојба е како одраз од иднината во сегашноста. Но кога иднината би можела да се откаже, не би имало ни сегашност. Затоа, третата состојба го бара постоењето на првата.

Ова уште повеќе важи кога нешто е откажано во втората состојба, кај што е целата работа која е судено да се заврши во третата состојба, работата во расипувањето и поправањето и продолжувањето на степените на душите. Како ќе има трета состојба? Затоа, втората состојба го бара постоењето на третата.

И така е со постоењето на првата состојба во Еин Соф, каде лежи совршенството на третата состојба. Тоа дефинитивно налага совршенството да биде прилагодено, што значи дека втората и третата состојба ќе се појават во целосно совршенство, ни повеќе ни помалку на било кој начин.
Така, самата прва состојба бара ширење на двата соодветни система во втората состојба, да се дозволи постоење на тело во желбата за примање, расипано од системот на нечистотија, така овозможувајќи ни да го поправиме. А да немало систем на нечисти светови, немало да ја имаме таа желба за примање, и немало да можеме да ја поправиме и да дојдеме до третата состојба, бидејќи „човек не може да го поправи она што не е во него." Затоа не треба да прашуваме како настанал нечистиот систем од првата состојба, бидејќи првата состојба, бидејќи првата состојба е таа што го налага неговото постоење во втората состојба.

16.Затоа, човек не смее да се прашува како се случило да ни биде одземен изборот, бидејќи мораме да бидеме доусовршени и да дојдеме до третата состојба, бидејќи таа е веќе присутна во првата. Работата е тоа што Создателот поставил два пата во втората состојба да не донесе до третата:
1. Патот на следењето на Тората и Мицвот.
2. Патот на страдањето, бидејќи самата болка го прочистува телото и на крај ќе не натера да ја претвориме нашата желба за примање во желба за давање, и да му се припоиме Нему. Како што велат нашите мудреци, (Санхедрин, 97б) „Ако се покаеш, добро; а ако не, ќе поставам над тебе крал како Хаман, и тој ќе те присили да се покаеш." Нашите мудреци велат за стихот, „ќе го забрза во свое време": „Ако се наградени, ќе го забрзам; а ако не, кога ќе дојде време."

Тоа значи дека ако ни биде даден премин преку првиот пат, со следење на Тора и Мицвот, така го забрзуваме нашето поправање, и нема да ни треба тешката агонија и долгото време кои ќе не натераат да се поправиме. А ако не, „кога ќе дојде време," значи само откако страдањето ќе ја заврши нашата исправка и ќе ни биде наметнато времето на исправката. Се на се, во патот на страдањето спаѓа и казната на душите во Пеколот.

Но во секој случај, крајот на исправката – третата состојба – е задолжителен, поради првата состојба. Нашиот избор е само помеѓу патот на страдањето и патот на Тората и Мицвот. Така разјаснивме како трите состојби на душите се меѓусебно поврзани и се условуваат една со друга.
17. Од сето ова претходно наведено, сосема го разбираме третото прашање, дека кога ќе се испитаме себеси, гледаме дека сме расипани и за презир да не може повеќе да биде. Но кога ќе го испитаме операторот кој не создал, мора да сме возвишени, бидејќи никој не е толку за фалба како Тој, како што му прилега на Операторот кој не создал, бидејќи природата на Совршениот Оператор е да извршува совршени операции.
Сега можеме да сфатиме дека нашето тело, со сите свои малечки несреќи и поседи, воопшто не е нашето вистинско тело. Нашето вистинско, вечно, потполно тело веќе постои во Еин Соф, во првата состојба, каде го добива својот потполн облик од идната трета состојба, т.е. во обликот на давање, во истоветност на обликот со Еин Соф.
А ако нашата прва состојба бара да ја добиеме Клипа (лушпата) на нашето тело во втората состојба, во нејзиниот расипан и одвратен облик, која е самата желба за примање, која е силата која не дели од Еин Соф за да ја поправиме и да ни дозволи во пракса да го примиме нашето вечно тело, во третата состојба, нема потреба да се буниме против него. Нашата работа може да се заврши само во ова минливо и трошливо тело, бидејќи „човек не го поправа тоа што го нема во себе."

Така, ние сме веќе во таа мера совршени, достојни за Совршениот Оператор кој не создал, дури и во нашата сегашна, втора состојба, бидејќи ова тело на никаков начин не не прави дефектни, бидејќи ќе му истече рокот и ќе умре, и е само тука за времето неопходно за тоа да исчезне и ние да го добиеме нашиот вечен облик.
18.Ова одговара на нашето петто прашање: Како тоа минливи, потрошни дела да произлегуваат од вечното? А гледаме дека навистина сме произлезени како што е достојно за Неговата Вечност – вечни и совршени битија. А нашата вечност налага Клипата на телото, која ни е дадена само за работа, да биде минлива и потрошна. Бидејќи ако остане вечно, засекогаш ќе бидеме одвоени од Животот на Животите.
Веќе рековме (точка 13) дека овој облик на нашето тело, кое е самата желба за примање, воопшто не е присутна во вечната Помисла на Создавањето, бидејќи сме таму во обликот на третата состојба. Да, задолжително е во втората состојба, да ни се дозволи да ја поправиме.

И не смееме да се прашуваме за состојбата на другите суштества во светот освен на човекот, бидејќи човекот е средиштето на Созданието, како што ќе пишува понатаму (точка 19). А сите други суштества немаат никаква вредност сами по себе освен во таа мера во која му помагаат на човекот да го достигне своето совршенство. Затоа се креваат и паѓаат заедно со него без да водат грижа за себе.

19.Со тоа, го завршивме и нашето четврто прашање: Бидејќи природата на добриот е да прави добро, како создал битија кои цел живот ќе бидат измачувани и во агонија? Како што рековме, сета таа агонија е неопходна од нашата прва состојба, каде целата наша вечност, која доаѓа од идната трета состојба, не тера или да одиме по патот на Тората, или по патот на страдањето, и да ја достигнеме нашата вечна состојба во третата состојба (точка 15).

Сета таа агонија ја чувствува само Клипата на нашето тело, создадена само да пропадне и да биде закопана. Тоа не подучува дека желбата да примаме за себе била создадена само за да биде избришана, протерана од светов, и да се претвори во желба за давање. А болките што ги трпиме се само откритија на нејзината ништожност и штетност. Навистина, кога сите луѓе ќе се согласат да ја избришат својата желба за примање за себе, и да немаат други желби освен да им дадат на своите пријатели, сите грижи и опасности во светот ќе престанат да постојат, и на сите ќе ни биде загарантиран целисходен живот, бидејќи секој од нас ќе има цел еден свет да се грижи за нас, спремен да ги исполни нашите потреби.

Сепак, додека секој од нас има само желба да примаме за себе, таа е изворот на сите грижи, страдања, војни, и колежи од кои не можеме да избегаме. Тие ги ослабуваат нашите тела со секакви рани и болести, и гледате дека сите агонии во нашиот свет се само пројави кои им се нудат на нашите очи за да не натераат да ја поништиме злата Клипа на
телото и да го прифатиме потполниот облик на желбата за давање. Како што рековме, патот на страдањето сам по себе може да не доведе до саканиот облик. Имајте на ум дека Мицвот меѓу човек и човек доаѓа пред Мицвот меѓу човек и Бог, бидејќи кога му давате на пријател, тоа ќе ве доведе да му давате и на вашиот Творец.
20. По сето ова што го рековме, доаѓаме до разрешувањето на првото прашање: Која е нашата суштина? Нашата суштина е како и суштината на сите детали во стварноста, која е ни повеќе ни помалку од желбата за примање (како што пишува во точка 7). Но не е како што е сега, во втората состојба, која е желбата да се прима само за себе, туку како што е во првата состојба, во Еин Соф, во својот вечен облик, кој е примање за да му се даде задоволство на нашиот Творец (точка 13).
Иако уште не сме ја достигнале фактички третата состојба, и ни фали уште време, тоа воопшто не ја валка нашата суштина, бидејќи првата состојба ја налага нашата трета состојба. Така „се што треба да биде собрано се смета за собрано." А недостигот на време се смета за недостаток само таму кај што има сомнеж дали некој ќе го заврши она што треба да се заврши на време.

А бидејќи немаме сомнеж во врска со тоа, тоа е како веќе да сме дошле до третата состојба. И нашето тело, кое ни е дадено во неговиот сегашен, расипан облик, не ја валка нашата суштина, бидејќи и тоа и сите негови поседи ќе бидат целосно избришани, заедно со целиот систем на нечистотија, кој е нивниот извор, и се што треба да изгори се смета за изгорено, како никогаш да не постоело.

Но душата која е облечена во тоа тело, чија суштина е исто така само чисто желба – но желба за давање, која ни доаѓа од системот на четирите светови на светото АБУА (точка 11) – постои вечно. Тоа е затоа што тој облик на желбата за давање е во истоветност со обликот на Животот на Животите и никако не може да се размени. (Оваа тема ќе биде дообјаснета подолу, од точка 32 натаму.)
21. И нека не ве заведуваат филозофите кои велат дека самата суштина на душата е интелектуална супстанца, и дека таа постои само преку концептите што ќе ги научи, дека расте преку нив, и дека тие се самата нејзина суштина. А прашањето на траењето на душата по заминувањето на телото зависи целосно од размерот на концептите што ги има стекнато, додека во отсуство на такви концепти, ништо не останува да продолжи да постои. Тоа не е гледиште на Тората. Ни срцето не може ова да го прифати, и секој кој некогаш пробал да стекне знаење знае и чувствува дека умот е поседуван, а не вистинскиот поседник.
Но како што рековме, целата супстанца на созданието, како на духовните така и на телесните предмети, не е ни повеќе ни помалку од желбата за примање. И иако рековме дека душата е целата од желба за давање, тоа е само преку исправки на Одразената Светлина која ја добива од Горните Светови, од кои доаѓа до нас.

Сепак, самата суштина на душата е и желбата за примање. А разликата што можеме да ја согледаме меѓу еден и друг предмет се согледува само преку неговата волја, бидејќи волјата во секоја суштина создава потреби, а потребите создаваат мисли и концепти за да ги исполнат тие потреби, кои ги бара волјата за примање.

А како што човечките желби се разликуваат една од друга, така се разликуваат и нивните потреби, мисли, и идеи. На пример, тие чија желба за примање е ограничена на ѕверски желби, нивните потреби, мисли и идеи се посветени на задоволување на таа желба за примање во целата нејзина ѕверскост. Меѓутоа, и покрај тоа што го користат умот и разумот како што прават луѓето, тоа е доволно робот да биде како неговиот господар. Како ѕверскиот ум, бидејќи умот е роб и ја служи ѕверската желба.

А тие чија желба за примање е силна претежно кај човечките желби – како почитта и доминацијата над другите – кои се отсутни кај ѕверот, повеќето од нивните потреби, мисли и идеи се вртат исклучиво околу задоволување на таа желба колку можат повеќе. Истото важи и кај тие чија желба за примање се засилува претежно за стекнување на знаење.
22. Овие три желби се присутни во речиси секоја личност, но се мешаат во разни количества, и оттука разликите од една до друга личност... А од телесните разлики можеме да изведеме заклучоци во врска со духовните предмети, поврзани со нивната духовна вредност.
23.Така и човечките души, оние духовните, имаат само желба да му дадат задоволство на својот Творец, преку облеките на одразена светлина добиена од Горните Светови од каде што доаѓаат. А таа желба е нивната суштина и јадрото на душата. Се чини дека еднаш штом облече човечко тело, создава потреби, желби и идеи за да ја задоволи својата желба за давање до максимум, што значи да му дава задоволство на својот Творец, според големината на нејзината желба.
24.Суштината на телото е самата желба за примање, и сите негови манифестации и поседи се исполнувања на таа расипана желба за примање, која е изворно создадена само за да биде избришана од светов, за да се достигне потполната трета состојба на крајот од исправката. Од таа причина, тоа е смртно, минливо, и вредно за презир, заедно со сите негови поседи, како краткотрајна сенка која не остава ништо зад себе.
Бидејќи суштината на душата е само желбата за давање, и сите нејзини манифестации и поседи се исполнувања на таа желба за давање, која веќе постои во вечната прва состојба, како и во идната трета состојба, таа е вечна и незаменлива, заедно со сите свои поседи. Отсуството на телото при неговото заминување воопшто не ја погодува. Напротив, отсуството на расипаното тело мошне ја зајакнува, и ја оспособува да се издигне до Рајската Градина.

Така убаво објаснивме дека траењето на душата на ниеден начин не зависи од концептите кои ги стекнала, како што тврдат филозофите. Напротив, нејзината вечност е самата нејзина суштина, во нејзината желба за давање, која е нејзината суштина. Концептите што ги стекнува се нејзина награда, не нејзина суштина.
25.Оттука произлегува целосното разрешување на петтото прашање: Бидејќи телото е толку расипано што душата не може сосема да се прочисти пред тоа да скапе во земјата, зошто се враќа кога воскреснуваат мртвите? И прашањето во врска со нашите мудреци: „На мртвите им е судено да бидат оживеани со се нивните маани, за никој да не каже, 'Ова е некој друг'" (Зохар, Амор, 17).
И тука ќе ви стане јасна темава од самата Помисла на Создавањето, од првата состојба. Бидејќи рековме дека затоа што Помислата била за да им даде радост на своите создадени суштества, Тој морал да создаде навистина претерано голема желба за примање на сета таа раскош, која е Помислата на Создавањето, бидејќи „големата радост и големата желба одат заедно" (точки 6-7). Овде рековме дека оваа преголема желба е сета супстанца што Тој ја има создадено, бидејќи Нему не му треба ништо повеќе од тоа, да ја изведе Помислата на Создавањето. А природата на Совршениот Оператор е да не врши сувишни операции, како што пишува во Песната на Обединувањето: „Од се што Ти си направил, ништо не си заборавил, изоставил, ниту додал."

Тука рековме и дека оваа претерана желба за примање е сосема отстранета од чистиот систем и е целосно дадена на системот на нечистите светови, од каде потекнуваат телата, нивното одржување, и сите нивни поседи во овој свет. Кога човек ќе наполни 13 години, почнува да стекнува света душа така што ја следи Тората. Тогаш е негуван од страна на системот на чистите светови, според мерката на чистотата на душата која ја достигнал.

Досега рековме дека во текот на шесте илјади години кои ни се дадени за работа според Тората и Мицвот, телото, т.е. неговата претерана желба за примање, не добива никакви исправки. Сите исправки кои доаѓаат преку нашата работа се однесуваат само на душата, која така се качува по степените на светост и чистота, што значи зајакнување на желбата за давање која доаѓа со душата.

Од таа причина, телото на крај ќе умре, ќе биде закопано и ќе изгние бидејќи не поминало низ никакви исправки. Сепак, не може да остане така, бидејќи ако претераната желба за примање исчезне од светот, Помислата на Создавањето нема да биде остварена – што значи нема да дојде до примањето на сите големи задоволства кои Тој сакал да им ги даде на своите создадени суштества, бидејќи „големата желба за примање и големото задоволство одат заедно." А онолку колку што се намалува желбата тоа да се прими, толку се намалува и радоста и задоволството од примањето.
26.Веќе рековме дека првата состојба ја налага третата, за целосно материјализирање на она што било во Помислата на Создавањето – првата состојба – без да се испушти ништо (види точка 15). Затоа, првата состојба го налага воскреснувањето на мртвите. Тоа знзчи дека нивната преголема желба за примање, која веќе била избришана и изгниена во втората состојба, сега мора да биде оживеана во сета своја претераност, без никакви ограничувања, што значи со сите свои поранешни маани.
Тогаш работата одново почнува, за да се претвори таа преголема желба за примање во чиста желба за давање. И тогаш нашата добивка ќе биде двапати поголема:

1. Ќе имаме место да ја примиме сета радост и задоволство и нежност во Помислата на Создавањето, бидејќи веќе ќе го имаме телото со неговата огромна желба за примање, која оди заедно со тие задоволства.
2. Бидејќи нашето примање на тој начин ќе биде само за да му дадеме задоволство на нашиот Творец, тоа примање ќе се смета за чисто давање (точка 11). А тоа ќе не донесе до истоветност на обликот, т.е. Двекут (прилепување), нашиот облик во третата состојба. Така, првата состојба апсолутно го налага воскреснувањето на мртвите.

27.Навистина, мртвите не можат да бидат оживеани, освен при крајот на исправката, при крајот на втората состојба. Бидејќи еднаш штом сме биле наградени со порекнување на нашата преголема желба за примање, и ни е дадена желбата само да даваме, и штом ни биле дадени сите чудесни степени на душата, познати како Нефеш, Руах, Нешама, Хаја, Јехида, преку нашето работење за да ја негираме волјата за примање, сме стигнале до највисокото совршенство, додека телото не биде оживеано со сета своја преголема желба за примање, и веќе не може да ни наштети така што ќе бидеме одвоени од нашиот Двекут.
Напротив, го надминуваме и му го даваме обликот на давање. И навистина, ова се прави со секоја расипана одлика која сакаме да ја отстраниме од него. Прво, мораме сосема да ја отстраниме ништо да не остане. Потоа, можеме повторно да ја примиме и да ја водиме по средниот пат. Но се додека не сме ја отстраниле целосно, невозможно е да се води по саканиот, среден пат.
28.Нашите мудреци велат, „Мртвите ќе бидат оживеани сосе нивните маани, а потоа излечени." Тоа значи дека на почетокот се оживува истото тело, а тоа е преголемата желба за примање, без никакви ограничувања, исто како што растело негувано од нечистите светови пред да биде прочистена од Тората и Мицвот. Тоа е значењето на „со сите нивни маани."
А потоа се нафаќаме на нов вид на труд – да ја вметнеме сета таа претерана желба за примање во обликот на давањето. Тогаш таа ќе се излечи, бидејќи сега има истоветен облик. И велат дека причината за тоа е „за да не каже никој, 'ова е некој друг'", т.е. за да не кажат дека е во друг облик од оној што го имала во Помислата на Создавањето. Тоа е затоа што таму стои преголемата желба за примање, која сака да ја прими сета раскош во Помислата на Создавањето.

Само што во меѓувреме е дадена на Клипот за да се прочисти. Но на крај, не смее да биде друго тело, бидејќи ако е на било каков начин помалку од тоа што била, ќе се смета за сосема поинаква, и затоа недостојна да ја прими сета раскош во Помислата на Создавањето, како што прима во првата состојба.

29. Сега можеме да го решиме горенаведеното второ прашање: која е нашата улога во долгиот синџир на стварноста, од кој сме само мали алки, во текот на нашите кратки животи? Знајте дека нашата работа во текот на нашиот живот од 70 години е поделена на четири дела:

Првиот дел е за да се добие преголемата желба за примање без граници, во нејзиниот цел, расипан облик од под рацете на четирите нечисти светови АБЈА. Ако ја немаме таа расипана желба за примање, нема да можеме да ја поправиме, бидејќи „човек не може да го поправи тоа што не е во него."

Така, желбата за примање втисната во телото при раѓањето е недоволна. А мора да биде и возило за нечистиот Клипот не помалку од 13 години. Тоа значи дека Клипот мора да доминираат со неа и да и ги дадат нивните светла, бидејќи тие светла ја зголемуваат нејзината желба за примање. Тоа е затоа што исполнувањата што ги даваат Клипот само ја зајакнуваат и шират желбата за примање.

На пример, при раѓањето, тој има желба само за сто, не повеќе. Но кога Ситра Ахра ќе ги даде тие сто, желбата за примање веднаш расте и сака двеста. Потоа, кога Ситра Ахра ќе ги исполни и тие двеста, желбата веднаш расте и сака 400. И ако човек не успее да ја надмине преку Тора и Мицвот, и да ја прочисти желбата за примање во желба за давање, таа ќе се шири до крајот на неговиот живот, додека на крај не умре без да оствари половина од своите желби. Тоа се смета дека е надлежност на Ситра Ахра и Клипот, чија улога е да ја шират неговата желба за примање и да ја направат претерана и без никакви граници, за да му го дадат сиот материјал што му треба за да работи и да се поправи.
30.Вториот дел е од 13 години натаму. Тогаш, точката во неговото срце, која доаѓа по светоста, зајакнува. Иако при раѓањето е облечена во неговата желба да прима, таа почнува да се буди дури по 13 години, и тогаш човек почнува да влегува во системот на чистите светови, во онаа мера во која ги следи Тората и Мицвот.

Главната цел на тоа време е да се добие и зајакне духовната желба за примње, бидејќи при раѓањето, човек има желба да прима само за телесното. Така, иако ја добил претераната желба за примање пред да наполни 13 години, ова сеуште не е крај на растот на желбата за примање, бидејќи главното интензивирање на волјата за примање е само во духовноста.

Тоа е затоа што ако, на пример, пред да наполни 13, неговата желба за примање посака да го проголта сето богатство и почит во овој телесен свет. Ова очигледно не е вечен свет, и за сите нас е само треперлива сенка. Но кога некој ќе ја добие духовната желба за примање, тој сака да ги проголта, за свое лично задоволство, сето богатство и радости во наредниот, вечен свет, што е вечен посед. Така, поголемиот дел од претераната желба за примање завршува само со желбата да се прими духовноста.

31. Во Новиот Тикун (97б) за стихот (Поговорки 30,15) пишува, „Коњската пијавица има две ќерки: 'Дај, дај.'": „Пијавица значи Пекол. А злото фатено во тој пекол лае како куче 'Хав, Хав' (хебрејски: дај, дај)," што значи „дај ни го богатството на овој свет, дај ни го богатството на наредниот свет."

Па сепак ова е многу поважен степен од првиот, бидејќи покрај добивањето на целосната волја за примање, која на човек му го дава сиот потребен материјал за работа, ова е степенот кој го води до Лишма (во Нејзино Име). Како што велат нашите мудреци (Песахим 50б): „Човек секогаш треба да ги следи Тората и Мицвот Ло Лишма (не во Нејзино Име), бидејќи од Ло Лишма, ќе дојде до Лишма."

Затоа, овој степен, кој доаѓа по 13-тата година, се смета за светост. Се смета за светата слугинка која ја служи својата господарка, која е Светата Шехина (Божество). Тоа е затоа што слугинката го носи човек до Лишма, и е награден со инспирација на Божественото. Сепак, човек треба да ги искористи сите соодветни средства за да дојде до Лишма, бидејќи ако не вложува напор и не достигне Лишма, ќе падне во јамата на нечистата слугинка, која е спротивна од светата слугинка, и чија улога е да го збуни човека дека Ло Лишма нема да го донесе до Лишма. За неа е речено: „слугинката што е наследничка на својата господарка" (Изреки 30,23), бидејќи никого нема да пушти да и се доближи на господарката, т.е. Светото Божество.

А последниот степен во овој дел е тоа дека тој страсно ќе се вљуби во Создателот, како што страсно се вљубува во телесниот свет, се додека предметот на страста не стане присутен пред неговите очи по цел ден и цела ноќ, како што вели поетот, „Кога се сеќавам на Него, не ми дава да спијам." Потоа за него се вели: „но исполнетата желба е дрво на животот" (Изреки 13, 12). Тоа е затоа што петте степени на душата се Дрвото на Животот кое се протега низ 500 години. Секој степенн трае 100 години, што значи дека ќе му ги донесе сите пет Бехинот (разлучувања) НРНХЈ (Нефеш, Руах, Нешама, Хаја, Јехида) разјаснети во третиот дел.

32. Третиот дел е работата според Тората и Мицвот Лишма, за да се научи да се дава и да не се бара награда. Таквата работа ја прочистува волјата за примање за себе и ја заменува со волја за давање. До онаа мера до која која ќе ја прочисти желбата за примање, станува достоен да ги прими петте делови на душата наречени НРНХЈ (долу, точка 42). Тое е затоа што стојат во волјата за давање (точка 23), и не можат да го облечат неговото тело се додека желбата за примање – која е спротивна, или дури различна во облик од душата – ја контролира.

Тоа е затоа што облекувањето и истоветноста на обликот одат заедно (види точка 11). А кога човек ќе биде награден со целосна волја за да дава и ништо да не зема за себе, ќе биде награден со истоветност на обликот со своите горни НРНХЈ, кои потекнуваат од неговиот извор во Еин Соф во првата состојба, преку чистите АБЈА, и веднаш ќе облечат постепено.

Четвртиот дел е работата која се врши по воскреснувањето на мртвите. Тоа значи дека желбата за примање, која веќе е целосно отсутна по смртта и закопот, сега се оживува во нејзиниот претеран, најлош облик, како што велат нашите мудреци: „Мртвите ќе бидат оживеани со своите маани." (точка 28) А потоа се претвора во примање во вид на давање. Меѓутоа, има малкумина избрани на кои оваа работа им е дадена уште додека живеат во овој свет.
33.Сега останува разјаснувањето на шестото прашање, т.е. зборовите на нашите мудреци кои велат дека сите светови, горни и долни, се создадени само за човекот. Се чини многу чудно дека за човекот, кој е само призрак во споредба со стварноста пред нас во светов, а камо ли во споредба со горните, духовни светови, Создателот би се мачел да го создаде сето тоа за него. А уште почудно, што ќе му се сите тие огромни духовни светови на човекот?
Морате да знаете дека секое задоволство на нашиот Творец од тоа што им дава на Своите создадени суштества зависи од тоа колку суштествата го чувствуваат – дека Тој е оној што дава, и оној што им носи радост. Бидејќи тогаш Тој наоѓа големо задоволство во нив, како татко кој си игра со својот сакан син, до онаа мера во која синот ја чувствува и препознава величината и возвишеноста на татка си, а татко му му ги покажува сите богатства што ги спремил за него, како што пишува (Јеремија 31): „Ефраим, драгиот мој син, дали е тој радост на своите родители? Бидејќи секојпат кога зборувам за него, искрено, уште се сеќавам на него. Затоа срцето ми копнее по него, и сигурно ќе бидам милостив кон него, вели Господ" (Јеремија 31,19).

Внимателно забележете ги овие зборови и ќе можете да ги дознаете големите радости на Господ заедно со оние целосните кои се даваат кога некој го чувствува и ја препознава Неговата величина на сите оние начини на кои Тој ги подготвил за нив, додека не станат како татко со својот драг син, радоста на своите родители. Не мора понатаму да зборуваме за ова, бидејќи доволно ни е да знаеме дека за тоа задоволство и радост со целите, му се исплатело да ги создаде сите светови, горни и долни.
34.За да ги подготви своите суштества да го достигнат спомнатиот возвишен степен, Создателот создал четири степени кои еволуираат еден од друг, наречени, „неподвижен," „вегетативен," „подвижен" и „кој зборува". Тоа, всушност, се четирите фази на волјата за примање, на кои се поделени горните светови. Бидејќи, иако поголемиот дел од желбата е во четвртата фаза на волјата за примање, невозможно е четвртата фаза да се појави одеднаш, туку преку претходните три фази, во кои, и преку кои, таа постепено се развива и појавува, додека не е целосна во вид на четвртата фаза.
35.Во првата фаза на волјата за примање, наречена „неподвижна," која е првичната манифестација на волјата за примање во овој телесен свет, постои само колективна сила на движење за целата неподвижна категорија. Но во поединечните примероци не се гледа никакво движење. Тоа е затоа што желбата за примање создава потреби, а потребите создаваат доволно движења, доволно да се задоволи потребата. А бидејќи има само мала желба за примање, таа владее само со целата категорија одеднаш, но нејзината власт над поединечните примероци е нераспознатлива.
36.Вегетативната фаза е втората фаза од волјата за примање. Нејзината сила е поголема од онаа кај неподвижната, и тука желбата за примање владее со секој поединечен примерок, бидејќи секој од нив има свое движење, се шири по должина и ширина, и се движи накај сонцето. Во секој примерок е очигледно и јадењето, пиењето и исфрлањето отпадни материи. Меѓутоа, чувството на слобода и индивидуалност е сеуште отсутна кај нив.

37.Потоа доаѓа подвижната категорија, која е третата фаза од волјата за примање. Таа е во голема мера потполна, бидејќи тука желбата за примање во секој примерок создава чувство на слобода и индивидуалност, која е животот кој е единствен кај секој примерок посебно. Па сепак, им недостига чувство за другите, што значи дека не се подготвени да ги споделуваат туѓите болки и радости, итн.

38.Над сите доаѓа човечкиот вид, кој е четврта фаза од волјата за примање. Тоа е потполната и конечна мера, и тука волјата за примање содржи и чувство за другите, меѓу другото. А ако сакате да знаете точно по што се разликуваат третата фаза од волјата за примање, подвижната, и четвртата фаза од волјата за примање кај човекот, ќе ви кажам дека разликата е како таа меѓу вредноста на едно суштество споредена со вредноста на целото создание.

Тоа е затоа што желбата за примање кај подвижните суштества, која нема чувство за другите, може да создаде потреби и желби само во онаа мера колку што се втиснати во самото суштество. Но човекот, кој може да ги почувствува и другите, чувствува потреба од се што имаат и другите, и тоа е исполнето со завист за да добие се што имаат другите. Кога има сто, сака двеста, и така неговите потреби вечно растат додека еден ден не посака да го голтне целиот свет.

39.Сега покажавме дека саканата цел на Создателот за Созданието е да им дари нешто на своите суштества, за да ја дознаат Неговата вистинољубивост и величина, и да го добијат сето задоволство што го подготвил за нив, како во стихот: „Ефраим мојот драг син, дали е радоста на своите родители?" (Јеремија 31,19). Така, јасно гледате дека оваа цел не може да се примени на неподвижните созданија и големите небески тела, како земјата, месечината или сонцето, колку и да се сјајни, ниту на вегетативните или подвижните, бидејќи им фали чувство за другите, дури и од нивниот сопствен вид. Затоа, како може за нив да важи чувството за Божествениот и Неговиот дар?

Самото човештво, подготвено со чувството за другите од истиот вид, кои им се слични, откако навлегле во Тора и Мицвот, кога ќе ја претворат својата желба за примање во желба за давање, и ќе добијат ист облик како Творецот, ги добиваат сите степени што се веќе подготвени за нив во горните светови, или НРНХЈ. Со тоа стануваат квалификувани да ја примат намената на Помислата на Создавањето. Сепак, на крај, целта на создавањето на сите светови била само за човекот.

40.Знам дека ова е сосема неприфатено во очите на некои филозофи. Тие не можат да се согласат дека човекот, за кого мислат дека е долен и безвреден, е средиштето на величественото Создание. Но тие се како црв роден во ротквичка. Тој живее таму и си мисли дека светот на Создателот е горчлив, мрачен и ситен како ротквичката во која се родил. Но штом ја пробие лушпата на ротквичката и ѕирне надвор, вели во чудење: „Мислев дека цел свет е колку ротквичката во која сум роден, а сега гледам величествен, прекрасен, чудесен свет пред мене!"

Така е и со тие што се заронети во Клипа (еднина од Клипот) од желбата за примање со која се родени, и не пробале да земат од единствениот зачин, кои се практичните Тора и Мицвот, кои можат да ја скршат таа Клипа и да ја претворат во желба да му дадат задоволство на Творецот. Сигурно е дека мораат да утврдат колку се безвредни и празни, бидејќи навистина се, и не можат да сфатат дека оваа величествена стварност е создадена само за нив.

Навистина, да почнеа со Тората и Мицвот за да му дадат задоволство на нивниот Творец, со сета потребна чистота, и да пробаа да ја откачат Клипа од волјата за примање со која биле родени и да ја прифатеа желбата за давање, очите веднаш ќе им се отвореа за да видат и ги достигнат за себе степените на мудрост, интелигенција и јасен ум, кои се подготвени за нив во духовните светови. Тогаш и самите ќе речеа како нашите мудреци, „Што вели добар гостин? 'Се што направи домаќинот, направи само за мене.'"
41.Но сеуште останува да се разјасни зошто на човекот би му требале сите горни светови кои Создателот ги создал за него? Од каква корист му се нему? Имајте на ум дека стварноста на сите светови е општо поделена на пет светови, наречени а) Адам Кадмон, б) Ацилут, в) Бериа, г) Јецира, и д) Асија. Во секој од нив има безброј детали, кои се петте Сефироти КХБТМ (Кетер, Хохма, Бина, Тиферет, и Малхут). Светот на АК (Адам Кадмон) е Кетер; светот на Ацилут е Хохма; светот на Бериа е Бина; светот на Јецира е Тиферет; а светот на Асија е Малхут.
А Светлата облечени во тие пет светови се нарекуваат ЈХНРН. Светлото на Јехида свети во светот на Адам Кадмон; светлото на Хаја во светот на Ацилут; светлото на Нешама во светот на Бериа; светлото на Руах во светот на Јецира; а светлото на Нефеш во светот на Асија.

Сите овие светови и се во нив се содржат во Светото Име, Јод-Хеј-Вав-Хеј, и врвот на Јод. Немаме перцепција во првиот свет, АК. Затоа само се навестува во врвот на Јод од Името. Затоа не зборуваме за него и секогаш ги спомнуваме само четирите светови АБЈА. Јод е светот на Ацилут, Хеј – светот на Бериа, Вав – светот на Јецира, а долното Хеј е светот на Асија.
42.Сега ги објаснивме петте светови кои ја опфаќаат целокупната духовна стварност која се протега од Еин Соф до овој свет. Меѓутоа, тие се вклучени еден во друг, и во секој од световите има уште пет светови, петте Сефироти КХБТМ, во кои петте Светла НРНХЈ се облечени, соодветно на петте светови.
А покрај петте Сефироти КХБТМ во секој свет, има и четири духовни категории – Неподвижна, Вегетативна, Подвижна, и Говоречка. Тука, човечката душа се смета за говоречка, подвижната се смета за ангелите во тој свет, вегетативната категорија се вика „фустани", а неподвижната „хали". И сите тие се облекуваат еден со друг: говоречката категорија, која е душите на луѓето, ги облекува петте Сефироти, КХБТМ, кои се Божественоста во тој свет. Подвижната категорија, ангелите, ги облекува душите; вегетативните, т.е. облеката, ги облекува ангелите; а неподвижната, т.е. халите, се врти околу сите нив.

Облекувањето значи тие се служат меѓусебно и произлегуваат една од друга, како што разјаснивме со неподвижната, вегетативната, подвижната и говоречката во овој свет (точки 35-38): трите категории – неподвижната, вегетативната и подвижната – не настанале сами за себе, туку само за четвртата категорија, т.е. човекот, да може да се развие. Затоа, нивната улога е само да го служат човекот и да му бидат корисни.

Така е во сите духовни светови. Трите категории – неподвижната, вегетативната, и подвижната – се појавиле само да служат и да и бидат корисни на говоречката категорија, т.е. човечката душа. Затоа се смета дека сите тие ја облекуваат човечката душа, за да го служат човекот.

43.Кога ќе се роди човек, тој веднаш има Нефеш од Кедуша (Светост). Но не вистински Нефеш, туку крајниот негов дел, кој поради својата ситност се нарекува „точка". Тој се облекува со човечкото срце, во неговата желба за примање, која претежно се наоѓа во срцето.

Знајте го ова правило, дека се што може да се примени врз целата стварност, важи за секој свет, па и за најситните честички кои можат да се најдат во тој свет. Така, ако има пет светови во целокупната стварност, кои се петте Сефироти КХБТМ, тие Сефироти ги има во секој еден свет, и во секоја ситница во тој свет.

Рековме дека овој свет се дели на неподвижна, вегетативна, подвижна и говоречка (НВПГ), во склад со четирите Сефироти ХБТМ. Неподвижната одговара на Малхут, вегетативната на Тиферет, подвижната на Бина, и говоречката на Хохма. А коренот на сите нив одговара на Кетер. Но како што рековме, дури и во најситниот примерок од говоречката категорија, што значи дури и во еден човек, исто така има НВПГ, кои се четирите дела од неговата желба за примање, каде се облекува точката од Нефеш на Кедуша.

44.Пред човек да наполни 13 години, не може да се појави точката во неговото срце. Но по 13-тата година, кога ќе почне да се бави со Тората и Мицвот, дури и сосема ненамерно, т.е. ни од љубов ни од страв, како што доликува кога се служи кралот, дури и во ЛоЛишма, точката во срцето почнува да расте и да го пројавува своето делување.

Тоа е затоа што на Мицвот не им треба цел. Дури и делата без цел можат да ја прочистат човековата волја за примање, но само во првиот степен, наречен „неподвижен." Колку што ќе го прочисти неподвижниот дел од волјата за примање, толку ќе ги изгради 613-те органи на точката во срцето, кое е неподвижното од Нефеш од Кедуша.

А кога човек ќе ги заврши сите 613 Мицвот на дело, со тоа се комплетираат 613-те органи на точката во срцето, што е неподвижната категорија на Нефеш од Кедуша, чии 248 духовни органи се градат со вршење на 248 позитивни Мицвот (2), и неговите 365 духовни тетиви се градат преку следење на 365 негативни Мицвот, додека тоа не стане целиот Парцуф (духовно лице) на Нефеш на Кедуша. Тогаш Нефеш се крева и ја облекува Сефира (еднина од Сефирот) на Малхут во духовниот свет Асија.

Сите духовни елементи на неподвижните, вегетативните и подвижните во тој свет, кои одговараат на таа Сефира на Малхут од Асија, го служат и помагаат тој Парцуф од Нефеш кај тој што се кренал до таму, во таа мера колку што ги перцепира душата. Тие концепти стануваат нејзина духовна храна, и и даваат сила да расте, се додека не успее да ја донесе светлината на Сефира на Малхут од Асија во сето посакувано совршенство, да го осветли телото на човека. А таа целосна светлина му помага на човек да вложи додатен напор во Тората и Мицвот и да ги добие преостанатите степени.

А рековме дека веднаш по раѓањето на телото, точка на светлина од Нефеш е родена и се облекува во него. И ете го: кога неговиот Парцуф од Нефеш од Кедуша ќе се роди, се раѓа и точка од степенот веднаш над него – последниот степен од Светлината на Руах од Асија – и се облекува во Парцуф од Нефеш.

И така е во сите степени. Со секој степен што се раѓа, последното разлучување во степенот над него веднаш се појавува во него, бидејќи тоа е целата врска меѓу повисокото и пониското до највисоките степени. Така, преку таа точка, која постои во него од Горниот, може да се крене до следниот повисок степен.

45.Таа светлина на Нефеш се вика „светлината на светото неподвижно во светот Асија." Тоа е затоа што одговара на чистотата на неподвижниот дел од волјата за примање во човечкото тело. Таа свети во духовното како неподвижната категорија во телесното (види точка 35), чии честички немаат индивидуална, туку само колективна подвижност, иста кај сите примероци. Така е и со Светлината на Парцуф Нефеш од Асија: иако во неа има 613 органи, кои се 613 видови на примање на изобилството, тие промени не се очигледни во неа, туку само општа светлина, чие делување подеднакво ги обвива, без да се разликуваат детали.

46.Имајте на ум дека иако Сефирот се Божественост, и нема разлика меѓу нив од главата на Кетер во светот на АК, до крајот на Сефирата на Малхут во светот на Асија, сепак има голема разлика во однос на примачите. Така е затоа што Сефирот се сметаат за Светла и Келим (садови), а светлината во Сефирот е чиста Божественост. Но Келим, т.е. КХБТМ како што се викаат во секој од подолните светови – Бериа, Јецира, Асија – не се сметаат за Божественост, туку за прекривки кои го кријат во себе светлото од Еин Соф и им доделуваат одредени количества на светлина на примачите. Секој од нив ќе прими само колку што е нивото на неговата чистота.

А во тој поглед, иако Светлината самата е една, ги именуваме Светлата во Сефирот НРНХЈ бидејќи Светлината се дели според особините на Келим. Малхут е најгрубата прекривка, која го крие светлото на Еин Соф. Светлината од Него што Малхут ја пропушта до примателите е мала, и се однесува на прочистувањето на неподвижноста во телото на човекот. Затоа се вика Нефеш.

Кли на Тиферет е почисто од Кли на Малхут. Светлината што тоа го пропушта од Еин Соф е за прочистувањето на вегетативниот дел од човечкото тело, бидејќи тука таа делува повеќе од светлината на Нефеш. Се вика „светлината на Руах."

Кли на бина е уште почисто од Тиферет, а светлото што го пропушта од Еин Соф е за прочистувањето на подвижниот дел од човечкото тело, и се вика „светлината на Нешама."

Најчистото од сите Кли е Хохма. Светлината која тоа го пропушта од Еин Соф е за прочистување на говоречкиот дел од човечкото тело. Се вика „светлината на Хаја", и нејзиното делување е неизмерно.

47. Во Парцуф Нефеш, кој човек го достигнува преку бавење со Тората и Мицвот без намера, веќе има облечена точка од светлината на Руах. А кога човек ќе зајакне и со смислена цел се држи до Тората и Мицвот, го прочистува вегетативниот дел од својата желба за примање, и во таа мера ја развива точката на Руах во Парцуф. А со вршење на 248-те позитивни Мицвот намерно, точката се шири низ своите 248 духовни органи. Со следење на 365-те негативни Мицвот, точката се шири низ своите 365 тетиви.

Кога ќе биде завршена со сите 613 органи, се крева и ја облекува Сефирата на Тиферет во духовниот свет Асија, која му дава поголемо светло од Еин Соф, „светлото на Руах," кое е во врска со прочистувањето на вегетативниот дел од човечкото тело. И сите предмети од неподвижната, вегетативната, и подвижната категорија во светот на Асија, кои се однесуваат на нивото на Тиферет, му помагаат на човечкиот Парцуф на Руах да ги добие Светлата од Сефирата на Тиферет во целост, како што беше претходно објаснето со светлото на Нефеш. Поради тоа, се вика „свето вегетативно."

Природата на неговате светлина е како кај телесното вегетативно: има јасни разлики во движењето на секој од нејзините елементи, па во духовната светлина на вегетативното има многу повеќе сила секој еден од 613-те органи во Парцуф Руах да блесне на посебен начин. Секој од нив пројавува моќ на делување поврзана со тој орган. А со доаѓањето на Парцуф Руах, од него доаѓа и точката од следниот степен над него, точка на Светлината на Нешама, која се облекува во неговата внатрешност.
48.А со тајните на Тората и вкусовите на Мицвот, тој го прочистува подвижниот дел од својата волја за примање, и до таа мера ја гради точката на душата, облечена во него во своите 248 органи и 365 тетиви. Кога ќе заврши градењето и ќе стане Парцуф, се крева и ја облекува Сефирата Бина во духовниот свет Асија. Таа Кли е многу почиста од првите Келим, ТМ (Тиферет и Малхут). Оттука, таа повлекува голема светлина од Еин Соф, наречена Светлината на Нешама.
Сите предмети во неподвижната, вегетативната и подвижната состојба во светот Асија, на нивото Бина, помагаат и служат секој Парцуф на Нешама да ги прими сите Светла од Сефирата на Бина. Се вика и „свето подвижно" бидејќи одговара на прочистувањето на подвижниот дел од човечкото тело. Таква е и природата на неговата светлина, како што видовме кај телесната подвижна категорија (точка 37), која дава чувство на индивидуалност на секој од 613-те органи на Парцуфот, секој од нив да биде жив и слободен, и воопшто да не зависи од остатокот на Парцуфот.
На крај, се сфаќа дека неговите 613 органи се 613 Парцуфим (множина од Парцуф), единствени во својата Светлина, секој на свој начин. А предноста на оваа Светлина во однос на Светлината на Руах, во духовното, е како предноста на подвижната во однос на неподвижната и вегетативната во телесниот свет. Точка од светлината на Хаја од Кедуша исто така доаѓа, која е светлината на Сефирата од Хохма, кога се појавува Парцуф Нешама, и се облекува во нејзината внатрешност.

49.Штом е награден со големата светлина „светлината на Нешама", секој од 613-те органи во таа светлина на Парцуф светат во полн сјај, секој на свој единствен начин, секој како независен Парцуф. Тука на човек му се отвора можноста да се бави со секоја Мицва според нејзината изворна цел, бидејќи секој орган во Парцуфот на Нешама го осветлува патот на секоја Мицва во однос на тој орган.

И преку големата моќ на тие светла, човек го прочистува говорниот дел на својата волја за примање и ја претвора во желба за давање. А во таа мера, и точката на светлината на Хаја, облечена во него, се вградува во духовните 248 органи и 365 тетиви.

Кога ќе стане целосен Парцуф се крева и ја облекува Сефирата на Хохма во духовниот свет Асија, што е неизмерно чиста Кли. До неа таа донесува огромно светло од Еин Соф, наречено светлината на Хаја или од Нешама до Нешама. И сите елементи од светот Асија, т.е. неподвижните, вегетативните и подвижните категории поврзани со Сефирата Хохма, му помагаат во целосна мера да ја прими светлината на Сефирата Хохма.

Тоа се вика и „свето зборување", бидејќи одговара на прочистувањето на говоречкиот дел од човечкото тело. А вредноста на таа светлина во Божественоста е вредноста на говорењето во телесните СВАС. Тоа значи дека човек добива чувство за другите така што предноста на таа светлина над духовните неподвижни, вегетативни и подвижни категории е иста како предноста на телесната говоречка категорија над другите телесни. А светлината на Еин Соф, облечена во овој Парцуф, се вика „светлината на Јехида."

50.Навистина, треба да знаете дека овие пет светла, НРНХЈ, примени од светот Асија, се само НХНХЈ од светлината на Нефеш и немаат врска со светлината на Руах. Тоа е затоа што светлината на Руах е само во светот на Јецира, светлината на Нешама е само во светот на Бериа, светлината на Хаја само во светот на Ацилут, а светлината на Јехида само во светот на Адам Кадмон (АК).

Но се што постои во целост исто така се појавува во сите предмети, се до најмалиот можен предмет. Сите пет разлученија, НРНХЈ, постојат во светот на Асија, иако се само НРНХЈ на Нефеш. Слично, сите пет постојат во светот на Јецира, кои се петте делови на Руах. Така и во светот на Бериа, кои се петте делови на Нешама. Така и во светот на Ацилут, кои се петте делови на светлината на Хаја; и во светот на АК, петте делови од светлината на Јехида. Разликата меѓу световите е како што објаснивме во разлученијата меѓу секој од НРНХЈ на Асија.

51.Знајте дека покајанието и прочистувањето не можат да се прифатат освен ако не се сосема трајни, дека тој веќе нема да се врати на лудоста, како што е напишано, „Кога доаѓа до Тешува (покајание)? Кога Тој што ги знае сите тајни ќе посведочи дека овој веќе нема да се врати на лудоста." Така, како што рековме, ако некој го прочисти неподвижниот дел од својата желба за примање, ќе биде награден со Парцуф на Нефеш од Асија, и се воздигнува и ја облекува Сефирата на Малхут во Асија.

Тоа значи дека секако ќе му биде дадено трајно прочистување на неподвижниот дел, така што нема да се врати на лудоста. И тогаш ќе може да се воздигне до духовниот свет на Асија, бидејќи дефинитивно ќе ја има чистотата и истоветноста на обликот со тој свет.

Но што се однесува до останатите степени, кои како што рековме се Руах, Нешама, Хаја, и Јехида на Асија, во согласност со нив, човек треба да ги прочисти вегетатитвниот, подвижниот, и говоречкиот дел на својата волја за примање, за да се облечат и да ги примат тие светла. Сепак, чистотата не мора да биде трајна, „додека Тој кој ги знае сите тајни не потврди дека овој нема пак да и се врати на лудоста."

Така е бидејќи сиот свет Асија, со своите Сефирот КХБТМ, е всушност само Малхут, кој се однесува само на прочистувањето на неподвижното. А петте Сефирот се само петте делови на Малхут.

Затоа, бидејќи е веќе награден со прочистување на неподвижниот дел од желбата за примање, тој веќе има истоветен облик со сиот свет Асија. Но бидејќи секоја Сефира во светот Асија прима од соодветното разлучение во световите над неа, така Сефирата Тиферет од Асија прима од светот на Јецира, која е целата Тиферет и светлината на Руах. А Сефирата на Бина на Асија прима од светот на Бериа, која е целата Нешама. А Сефирата на Хохма од Асија прима од светот на Ацилут, кој е целиот Хохма и светлината на Хаја.

Така, иако трајно го прочистил само неподвижниот дел, ако ги прочистил преостанатите три дела од својата желба за примање, дури и ако не трајно, може да ги прими Руах, Нешама, и Хаја од Тиферет, Бина, и Хохма од Асија, иако не трајно. Тоа е затоа што кога еден од трите дела на неговата желба за примање ќе се разбуди, тој веднаш ги губи тие светла.

52.Откако трајно ќе го прочисти вегетативниот дел на својата волја за примање, тој трајно се издигнува во светот на Јецира, каде го достигува трајниот степен Руах. Таму тој може да ги достигне и светлата на Нешама и Хаја од Сефиротите Бина и Хохма што се таму, кои се сметаат за Нешама и Хаја од Руах, дури и пред да му биде дадено трајното прочистување на подвижниот и говоречкиот дел, како што видовме во светот Асија. Сепак, тоа не е трајно, бидејќи откако трајно ќе го прочисти вегетативниот дел од својата волја за примање, тој веќе има истоветен облик со целиот свет на Јецира, до највисокиот степен, како што пишува за светот на Асија.

53. Откако ќе го прочисти подвижниот дел од својата волја за примање, и ќе ја претвори во волја за давање, „додека Тој кој ги знае сите тајни не посведочи дека овој нема веќе да се врати на лудоста", тој веќе има истоветност на обликот со светот Бериа. И ќе се воздигне таму и го добива трајното светло на Нешама. А преку прочистувањето на говоречкиот дел од своето тело, може да се издигне до Сефирата на Хохма и да го добие светлото на Хаја таму, иако уште трајно не го прочистил, како со Јецира и Асија. Но и светлината не свети трајно за него.

54.А кога некој ќе биде награден со трајно прочистување на говоречкиот дел во својата волја за примање, добива истоветност на обликот со светот Ацилут, и се издигнува таму и трајно ја добива светлината на Хаја. А кога е понатаму награден, ја добива светлината на Еин Соф, а светлината на Јехида се облекува во светлото на Хаја, и тука веќе нема што да се додаде.

55.Така, разјаснивме тоа што прашавме, „Што ќе му се на човекот сите горни светови, што ги создал Создателот за него? Каква потреба има човекот од нив?" Сега ќе видите дека човек не може да му донесе задоволство на својот Творец, ако нема помош од овие светови, бидејќи ги достигнува светлата и степените на душата, т.е. НРНХЈ, според чистотата на својата желба за примање. А со секој нареден степен, светлата на тој степен му помагаат во неговото прочистување.

Така тој се издигнува во степени додека не стигне до забавите на крајната цел во Помислата на Создавањето (точка 33). Пишува во Зохарот (Ноа, точка 63), за стихот, „Тој кој доаѓа да се прочисти добива помош." Прашува, „Каква помош?" и одговара дека помошта е светата душа што ја добива. Бидејќи е невозможно да се достигне саканото прочистување за Помислата на Создавањето, освен преку помош од сите НРНХЈ степени на душата.

56.И треба да знаете дека сите НРНХЈ за кои зборувавме досега се петте делови, на кои е поделена целата стварност. Навистина, се што е во целината постои дури и во најмалиот елемент на стварноста. На пример, дури и во неподвижниот дел од духовната Асија, има пет разлученија на НРНХЈ да се достигнат, кои се поврзани со петте општи разлученија на НРНХЈ.

Затоа, невозможно е да се достигне макар неподвижното светло од Асија освен преку четирите дела на работата. Нема човек од Израел кој може да најде изговор да не се бави со сите нив, според својот статус. А треба смислено да се бави со Тората и Мицвот, за да го добие нивото Руах за неговиот статус. Во согласност со истиот, треба да се бави со тајните на Тората, за да го добие нивото Нешама. Истото важи за Тамим (вкусовите) на Мицвот, бидејќи без нив е невозможно да се доврши макар најмалото светло во Кедуша (светост).

57.Сега можете да ја сфатите сушата и мракот што не снајдоа во оваа генерација, какви што немаме видено досега. Тоа е затоа што тие што го обожуваа Создателот ги напуштија тајните на Тората.
РАМБАМ веќе има речено во врска со тоа дека ако колона од илјада слепци оди по пат, и ако има барем еден меѓу нив што гледа, сигурно ќе тргнат по вистинскиот пат и нема да паѓаат во јами и пречки, бидејќи го следат тој што гледа и ги води. Но ако нема таква личност, сигурно ќе се сопнуваат на секоја пречка на патот, и ќе завршат в ендек.

Таков е проблемот пред нас. Ако обожувачите на Создателот барем се бавеа со внатрешноста на Тората и добиеја едно целосно светло од Еин Соф, целата генерација ќе ги следеше. И секој ќе беше сигурен во својот пат, дека нема да паднат. Но ако дури ни слугите на Создателот се имаат оддалечено од оваа мудрост, не е чудо што целата генерација паѓа заради нив. А поради мојата голема жал не можам подетално да зборувам за тоа!

58. Навистина, ја знам причината: тоа е претежно затоа што верата, општо земено, опадна, особено верата во светите луѓе, мудреците на сите генерации. А книгите на Кабалата и Зохарот се полни со телесни сказни. Затоа луѓето се плашат дека ќе изгубат повеќе одошто ќе добијат, бидејќи лесно би можеле да не успеат со материјализирањето. И тоа е тоа што ме натера да составам доволно толкување на писанијата на Ари, а сега и на Светиот Зохар. Сега сосема ја отстранив таа грижа, бидејќи очигледно го објаснив и докажав духовното значење на се, дека е апстрактно и без никаков телесен изглед, над просторот и времето, како што ќе видат читателите, за да му дозволи на сиот Израел да го проучува Зохарот и да се стопли со неговата света светлина.

А тој коментар го нареков Сулам (Скала) за да покажам дека целта на мојот коментар е како улогата на секоја скала: ако таванот ви е преполн, се што ви треба е скала за да стигнете до него. А тогаш, сета раскош на светот ќе биде во вашите раце. Но скалата не е цел самата по себе, бидејќи ако застанете на скалилата и не се качите до таванот, нема да ја достигнете вашата цел.

Така е и со мојот коментар на Зохарот, бидејќи уште не е создаден начин целосно да се разјаснат овие најдлабоки зборови. Но сепак, со мојот коментар, имам направено пат и влез за секого да се издигне и да навлезе во и да ја анализира самата Книга на Зохарот, бидејќи само тогаш мојата цел со овој коментар ќе биде постигната.

59. Сите што ги знаат деталите на светата Книга на Зохарот, т.е. кој разбира што е напишано во него, едногласно се согласуваат дека светата книга е напишана од светиот Тана (мудрец) Раби Шимон Бар Јохаи. Само некои од тие што се далеку од оваа мудрост се сомневаат во ова педигре и знаат да кажат, ослонувајќи се врз измислени приказни на противници на оваа мудрост, дека нејзиниот автор е кабалистот Раби Моше Де Леон, или други негови современици.

60. Што се однесува до мене, од денот кога со Светлината на Создателот ми беше даден увид во оваа света книга, не ми паднало на ум да се сомневам во нејзиното потекло, од проста причина што содржината на книгата ми ја става в срце заслужноста на Тана Рашби (Раби Шимон Бар Јохаи) многу повеќе од сите други мудреци. А ако требало јасно да видам дека авторот е некое друго име, како Раби Моше Де Леон, тогаш ќе ја славев неговата заслуга повеќе од сите други мудреци, меѓу нив и Рашби.

Навистина, судејќи по длабочината на мудроста во книгата, да видев јасно дека писателот е еден од 48-те пророци, ќе сметав дека е многу поприфатлива отколку да ја поврзам со еден од мудреците. Уште повеќе, да откриев дека самиот Мојсие ја примил од Создателот Лично на планината Синај, тогаш умот навистина ќе ми беше мирен, бидејќи таков состав завреднува таков автор. Затоа, бидејќи сум благословен да напишам толкување кое на секој што го испитува му овозможува некакво разбирање на напишаното во книгата, мислам дека сум сосема ослободен од натамошни напори во таа насока, бидејќи секој што се разбира од Зохарот нема да се задоволи со никој помал од Тана Рашби како негов автор.

61.Според тоа, се јавува прашањето, „Зошто Зохарот не бил откриен на претходните генерации, чии заслуги се несомнено поголеми од на подоцнежните генерации, и кои се подостојни?" Мораме да прашаме и, „Зошто не бил коментарот на Книгата на Зохар откриен пред времето на Ари, а не на Кабалистите пред него?" И прашањето кое најмногу збунува, „Зошто не биле коментарите на зборовите на Ари и на зборовите на Зохарот откриени пред времето на Ари па се до нашата генерација?"

Одговорот е дека светот, во текот на своите шест илјади години постоење, е како еден Парцуф поделен на три третини: Рош (глава), Тох (внатрешност), и Соф (крај), што значи ХБД (Хохма, Бина, Даат), ХГТ (Хесед, Гевура, Тиферет), НХЅ (Неца, Хад, Јесод). Еве што имаат напишано нашите мудреци, „Два милениуми на Тоху (хаос), два милениуми Тора, и два милениуми на времето на Месијата (Санхедрин 97а)."

Во првите два милениуми, Рош и ХБД, Светлата биле многу мали. Се сметале за Рош без Гуф (тело), бидејќи имале само светла од Нефеш. Тоа е затоа што има обратнопропорционален однос меѓу Светлата и садовите: со Келим (садовите) правилото е дека првите Келим прво растат во секој Парцуф; а со Светлата е спротивното – помалите Светла први се облекуваат во Парцуфот.

Така, се додека само горните делови се во Келим, Келим ХБД, само светла на Нефеш се облекуваат таму, најмалите светла. Затоа за првите два милениуми пишува дека се сметаат за Тоху. А во вторите два милениуми на светот, кои се Келим на ХГТ, слегува светлото на Руах и се облекува во светот, т.е. Тората. Затоа за средните два милениуми е речено дека се Тората. А последните два милениуми се Келим на НХЈМ (Неца, Ход, Јесод, Малхут). Затоа, во тоа време, светлото на Нешама се облекува во светот, а тоа е поголемото светло, затоа тоа е времето на Месијата.

Тоа е однесувањето во секој посебен Парцуф. Во неговите садови на ХБД, ХГТ, преку Хазе (градите), светлата се прекриени и не почнуваат отворено да светат Хасадим, што значи дека појавата на возвишеното светло Хохма се случува само од Хазе надолу, во неговото НХЈМ. Тоа е причината што пред да почне да се гледа Келим од НХЈМ во Парцуфот на светот, т.е. последните два милениуми, посебно мудроста на Зохарот а општо мудроста на Кабалата општо се скриени од светот.

Но за времето на Ари, кога се наближувало времето на довршување на Келим под Хазе, светлото на возвишената Хохма било откриено во светот, преку душата на светиот Раби Исак Луриа (Ари), кој бил спремен да го прими тоа големо светло. Потоа, тој ги открил сите најважни работи во Книгата на Зохарот и мудроста на Кабалата, се додека не ги засени сите негови претходници.

Сепак, бидејќи овие Келим не биле уште довршени (бидејќи тој почина во 1572), светот уште не бил достоен да ги открие неговите зборови, а неговите свети зборови им биле познати само на избрани неколкумина, на кои им било забрането да му ги кажат на светот.

Сега, во нашата генерација, бидејќи се наближуваме кон крајот на последните два милениуми, дадена ни е дозвола да ги откриеме неговите зборови и зборовите на Зохарот по светот во голема мера, на таков начин што од нашата генерација натаму зборовите на Зохарот ќе бидат се повеќе откриени во светот, додека не се откријат во целост, како што е желбата на Создателот.

63.Сега можете да сфатите дека навистина нема крај на заслугите на првите генерации во однос на последниве, бидејќи тоа е правило во сите Парцуфим (множина од Парцуф)на световите и душите, почистите да бидат првите избрани за во Парцуфот. Затоа, почистите Келим, ХБД, се прво избрани во светот и во душите.

Така душите во првите два милениуми биле многу повозвишени. Сепак, не можеле да ја примат целата светлина, поради недостиг на долни делови во светот и во нив самите, кои се ХГТ НХЈМ.

А потоа, во двата средни милениуми, кога Келим на ХГТ биле избрани во светот и во душите, душите биле навистина многу чисти, сами по себе, бидејќи вредноста на Келим на ХГТ е блиску до онаа на ХБД. Сепак, светлата биле сеуште скриени во светот, поради отсуство на Келим од Хазе надолу, во светот и душите.

Така, во нашата генерација, иако есенцијата на душите е најлоша, што е причината зошто досега не можеле да бидат избрани за Кедуша, тие се тие што го употполнуваат Парцуфот на светот и Парцуфот на душите во однос на Келим, и работата завршена само преку нив.

Тоа е бидејќи сега, кога Келим на НХЈ се довршуваат, и сите Келим, Рош, Тох, Соф се во Парцуфот, сега целосни светла, во Рош, Тох, Соф им слегуваат на сите што се достојни, што значи целосни НРН. Оттука, само по довршувањето на овие долни души можат да се појават највисоките светла, и не пред тоа.

64.Навистина, дури и нашите мудреци го поставуваат ова прашање (Масехет Берахот, стр.20): „Рав Папа му рече на Абајеи: 'По што се разликувале првите, што им се случило чудо, а по што сме ние различни, што нам не ни се случува чудо?' Дали е поради учењето? За годините на Рав Јехуда, целото учење беше во Незикин, додека ние учиме шест тома (целата Мишна). А кога Рав Јехуда навлезе во Окацин, рече, 'Ги видов таму Рав и Шмуел, додека ние учиме 13 Јешивот во Окацин. А кога Рав Јехуда го соблече едниот чевел, падна дожд, додека ние си ги измачуваме душите и извикуваме, и никој не не забележува.' Тој одговори, 'Првите си ги дадоа душите за светоста на Господ.'„

Така, иако е очигледно, како за тој што прашува така за тој што одговара, дека првите биле поважни од нив, во однос на Тората и мудроста, Рав Папа и Абајеи се поважни од првите. Иако првите генерации се поважни од подоцнежните во есенцијата на нивните души, бидејќи почистите се избрани за први да дојдат на светот, во однос на мудроста на Тората, таа се повеќе се открива во подоцнежните генерации. Тоа е така заради причината што веќе ја спомнавме, дека целата мера се довршува кај подоцнежните. Затоа добиваат поцелосни светла, иако нивната есенција е далеку полоша.

65.Оттука, можеме да прашаме, „Зошто е тогаш забрането да не се согласуваме со првите во откриената Тора?" Тоа е затоа што, што се однесува до практичниот дел на Мицвот, спротивно е, оти првите биле посовршени во нив од последните. Тоа е затоа што делото произлегува од светите Келим на Сефирот, а тајните на Тората и Таамим (вкусовите) на Мицва доаѓаат од светлата во Сефирот.

Веќе знаете дека постои обратен однос меѓу светлата и садовите: во Келим, повисоките растат први (види точка 62), и затоа првите се подовршени во практичниот дел од последните. Но со светлата, подолните влегуваат први, последните се подовршени од првите.

66. Имајте на ум дека се што постои има внатрешност и надворешност. Во светот општо, Израел, потомците на Абрахам, Исак и Јаков, се сметаат за внатрешноста на светот, а 70-те нации се сметаат за надворешноста. И во Израел има внатрешност, а тоа се посветените работници на Создателот, и надворешност – тие што не се посветуваат на работата на Создателот. Меѓу нациите на светот, исто така има внатрешност, а тоа се Праведните Нации на Светот, и надворешност, кои се непристојните и штетните меѓу нив.

Додатно, меѓу слугите на Создателот меѓу децата на Израел, има внатрешност, кои се оние наградени со разбирање на душата за внатрешноста на Тората и нејзините тајни, и надворешност, кои само го следат практичниот дел на Тората.

Има внатрешост и кај секоја личност од Израел – Израел што е внатре – која е точката во срцето, и надворешност – внатрешните нации на светот, самото тело. Но дури и внатрешните нации на светот во таа личност се сметаат за проповедници, бидејќи спојувајќи се со внатрешноста, стануваат како проповедници од нациите на светот, кои дојдоа и се припоија кон целината на Израел.

67.Кога човек од Израел ја зајакнува својата внатрешност, која всушност е Израел во таа личност, во однос на надворешноста, која е нациите на светот во него, т.е. кога поголемиот дел од своите напори ќе го посвети да ја возвиши својата внатрешност, за добро на својата душа, а сосема мали напори вложува, само колку што е неопходно, да ги одржи во себе нациите на светот, што значи телесните потреби, како што е напишано (Авот,1) „Тората нека ви биде трајна а трудот привремен," и така правејќи, прави и децата на Израел да се возвишат во внатрешноста и надворешноста на светот, а нациите на светот, кои се надворешноста, да ја препознаат и признаат вредноста на децата на Израел.

А ако, не дај Боже, се случи спротивното, и поединец од Израел ја цени и негува повеќе својата надворешност, т.е. нациите на светот во себе, повеќе од внатрешниот Израел, како што пишува (Деутер. 28) „Странецот што е во тебе", што значи надворешноста на таа личност се возвишува, а ти самиот, внатрешноста, Израел во тебе, паѓа? Со таквите дела, човек доведува до тоа надворешноста на светот воопшто – нациите на светот – да се издигнат уште повеќе и да го совладаат Израел, деградирајќи го до земја, а децата на Израел, внатрешноста во светот, да пропаднат длабоко долу.
68.Не бидете изненадени што постапките на еден човек го издигнуваат или деградираат сиот свет, бидејќи е неумолив закон тоа дека општото и посебното се еднакви како две зрна грашок во иста мешунка. Се што важи за општото, важи и за посебното. Покрај тоа, деловите го сочинуваат тоа што го има во целината, бидејќи општото може да се појави само откако ќе се појават деловите во него, според квантитетот и квалитетот на деловите. Очигледно, вредноста на едно постапка на делот ја издигнува или деградира сета целина.

Тоа ќе ви го појасни она што е напишано во Зохарот, дека со бавење со Книгата на Зохарот и мудроста на вистината, ќе бидат наградени со целосно ослободување од прогонството (Тикуним, крај на Тикун бр.6). Можеме да прашаме, каква врска има проучувањето на Зохарот со ослободувањето на Израел од нациите?

69. Од гореспомнатото можеме темелно да сфатиме дека и Тората има внатрешност и надворешност, како целиот свет. Затоа, и тој што се бави со Тората ги има овие два степени. Кога некој ќе ги зголеми своите напори за внатрешноста на Тората и нејзините тајни, во таа мера прави доблеста на внатрешноста на светот – Израел – да се крене високо над надворешноста на светот, т.е. нациите на светот. И сите нации ќе признаат и препознаат дека Израел има поголема вредност од нив, додека не се остварат зборовите, „И луѓето ќе ги земат, и ќе ги донесат кај нив дома: и куќата на Израел ќе ги поседува во земјата Господова" (Исаија 14,2), и „Вака вели Господ Бог, Види, ќе ја кренам мојата рака над нациите, и ќе ги поставам моите стандарди на народите: и тие ќе ги донесат твоите синови во своите раце, а твоите ќерки ќе бидат носени на нивните рамена" (Исаија 49, 22).

Но ако, не дај Боже, дојде до спротивното, и некој од Израел ја деградира доблеста на внатрешноста на Тората и нејзините тајни, која се бави со однесувањето на нашите души и нивните степени, и перцепцијата и вкусовите на Мицвот во однос на предноста на надворешноста на Тората, која се занимава само со практичниот дел? Исто така, дури и ако некој повремено се бави со внатрешноста на Тората, и реши да му посвети малку време, кога не е ни ден ни ноќ, како да е сувишна, со тоа ја омаловажува и деградира внатрешноста на светот, т.е. децата на Израел, и и дава предност на надворешноста на светот – нациите на светот – над Израел. Тие ќе ги понижат и посрамотат децата на Израел, и ќе го сметаат Израел за нешто одвишно, како светот да нема потреба од него, не дај Боже.

Уште повеќе, со тоа, ја прават надворешноста на нациите на светот да ја надвладее нивната сопствена внатрешност, оти најлошите од светските нации, штетните и уништувачите на светот, ќе се кренат над нивната внатрешност, т.е. праведните нации на светот. А тогаш ќе ја донесат сета пропаст и крвав колеж кои нашата генерација ги виде, Бог нека не чува отсега натаму.

Така гледате дека ослободувањето на Израел и неговото воздигнување зависат од проучувањето на Зохарот и внатрешноста на Тората. И обратно, сето уништување и пропаст на децата на Израел се затоа што ја имаат напуштено внатрешноста на Тората. Ја имаат деградирано нејзината вредност и ја направија да изгледа сувишна.

70.Ова го пишува во Тикуним (исправките) на Зохарот (Тикун 30): „Разбуди се и стани за Светата Божественост, оти имаш празно срце, без разбирање за да ја достигнеш, иако е во тебе." Значењето на ова е, како што е напишано (Исаија 40), дека има глас кој бие во срцето на секој еден од Израел, да плаче и моли за кревање на Светата Божественост, која е збир на сите души на Израел. Но Божественоста вели, „Немам сила да се кренам од прашината, бидејќи 'сето месо е трева', сите тие се како животни, јадат сено и трева." Тоа значи дека тие следат Мицвот безумно, како животни, „и сета доброст таму е како цвет на поле, сите добри дела што ги прават, ги прават за себе."

Тоа значи дека Мицвот што ги вршат, немаат намера да ги вршат за да му донесат задоволство на својот Творец. Вршат Мицвот само за своја корист, и дури и најдобрите меѓу нив, кои целото свое време го посветуваат на Тората, го прават тоа само за добро на своите тела, без посакуваната цел – да му донесат задоволство на својот Творец.

За генерацијата од тоа време се вели: „Дух си заминува и нема да се врати на светов," што значи духот на Месијата, кој мора да го ослободи Израел од сите маки до целосното ослободување, за да ги одржи зборовите, 'бидејќи земјата ќе биде полна со знаење за Господ.' Тој дух си замина и не свети во светот.

Тешко на тие што го натерале духот на Месијата да си замине од светов, и да не може да се врати на светов. Тие се тие што ја прават Тората сува, без трошка влажност на разбирање и разум. Тие се ограничуваат на практичниот дел на Тората, и не сакаат да ја разбереат мудроса на Кабалата, да ги дознаат и сфатат тајните на Тората и вкусот на Мицва. Тешко ним, бидејќи со тие постапки доведуваат до постоењето на сиромаштијата, пропаста, грабежи, пустошење, убивање, и уништување во светот.

71. Причината за нивните зборови е, како што објаснивме, дека кога сите што се бават со Тората ќе ја деградираат својата внатрешност и внатрешноста на Тората, оставајќи ја како да е вишок на светов, и се бават со неа само во време кога не е ни ден ни ноќ, и во тој поглед, се како слепец што бара ѕид, со тоа ја интензивираат својата надворешност, доброто на своите тела. Надворешноста на Тората ја сметаат за повисока од нејзината внатрешност. А со тие постапки доведуваат сите облици на надворешност во светот да ги совладаат сите внатрешни делови на светот, секој според својата есенција.

Тоа е така бидејќи надворешноста на целиот Израел, што значи нациите на светот во нив, ја надвладува и поништува внатрешноста на целиот Израел, а тоа се сите што се големи во Тората. Надворешноста на нациите на светот – уништувачите меѓу нив – се интензивираат и ја поништуваат внатрешноста меѓу нив, кои се праведните нации на светот. Покрај ова, надворешноста на светот, нациите на светот, исто зајакнуваат и ги поништуваат децата на Израел – внатрешноста на светот.

Во таква генерација, сите уништувачи меѓу нациите на светот ги креваат главите и најмногу сакаат да ги уништат и убијат децата на Израел, како што е напишано (Јевамот 63), „Никаква несреќа не го снајде светот освен Израел." Тоа значи, како што пишува во горните исправки, дека тие предизвикуваат сиромаштија, пропаст, грабежи, убивање и уништување по целиот свет.

И низ многуте наши маани, го имаме видено сето она што го пишува во гореспомнатиот Тикуним, и уште повеќе, пресудата ги погоди најдобрите од нас, како што имаат речено нашите мудреци (Баба Кама 60), „Прво почнува со праведните." И од сета слава што Израел ја имаше во земји како Полска и Литванија итн. остана само посмртна останка во нашата света земја. Сега од нас, реликвиите, остатоците, зависи да ја исправиме таа страшна неправда. Секој од нас, остатоците, треба да земе на себе, со срце и душа, отсега натаму да ја интензивира внатрешноста на Тората, и да и го даде вистинското место, според нејзината надмоќна вредност во однос на надворешноста на Тората.

И потоа, секој еден од нас ќе биде награден со интензивирање на својата внатрешност, што значи Израел во нас, т.е. потребите на душата над нашата надворешност, или нациите на светот во нас, т.е. потребите на телото. Таа сила ќе му дојде на сиот Израел, додека нациите на светот во нас не препознаат и признаат колку поголема вредност имаат големите мудреци на Израел од нив, и ќе ги слушаат и ќе им се покоруваат.

А внатрешноста на Нациите на светот, праведните нации, ќе ја надвладее нивната надворешност, т.е. уништувачите. А внатрешноста на светот, т.е. Израел, ќе се крене во сиот сјај и доблест над надворешноста на светот, т.е. нациите. Тогаш, сите нации на светот ќе ја препознаат и признаат повисоката вредност на Израел над нив.

И тогаш ќе ги следат зборовите (Исаија 14,2) „„И луѓето ќе ги земат, и ќе ги донесат кај нив дома: и куќата на Израел ќе ги поседува во земјата Господова." И (Исаија 49,22), „ Ќе ги донесат твоите синови во своите раце, а твоите ќерки ќе бидат носени на нивните рамена." Така пишува во Зохарот (Насо, стр. 124б), „преку овој состав," т.е. Книгата на Зохарот, „ќе бидат ослободени од прогонство со милост." Амин, така нека биде.

[1] Белешка на преведувачот: Под Нефеш се мисли првиот степен во НРНХЈ. [2] Белешка на преведувачот: Позитивни Мицвот се начела кои треба да се спроведат во дело, а негативни Мицвот се начела кои ги следиме така што избегнуваме одредени постапки.