پوشیدگی اول:

روی آفریدگار پدیدار نیست یعنی آفریدگار چنانچه مناسب نام متعال او که نیک و نیکوکار است با انسان رفتار نمی کند بلکه برعکس. زیرا که او از آفریدگار سختی احساس می کند یا که کمبود معاش یا قرض زیاد زندگیش را تلخ کرده و تمام روز را در مشقت و نگرانی به سر می برد، یا که از بیماری رنج می کشد و دیگران برایش احترام قائل نیستند. هر برنامه ای را که شروع می کند با سختی مواجه شده و پیش نمی رود و احساس نارضایتی می کند.

به این نحو انسان روی نیک آفریدگار متعال را نمی بیند و ایمان دارد که به هر حال آفریدگار این اوامر را برایش می گرداند، یا بدلیل اعمال نادرستش مجازات می شود یا که تمام سختی ها برای آن است که در آینده به سعادتمندی برسد چنانچه که گفته شده است: خداوند کسی را که دوست دارد آزمایش می کند و در ابتدا این امر برای افراد پاکدل، رنج و سختی است زیرا آفریدگار می خواهد که در عاقبت به آسایش و سعادت برسند، و هر گز نمی گوید که این مسائل از سرنوشت نا بینا و طبیعت بدون فهم و حساب به او رسیده است بلکه ایمان کامل دارد که آفریدگار و مشیت برایش تمام آنها را پیش آورده است . یعنی به هر حال پشت آفریدگار را می بیند زیرا از او مشقت دریافت می کند.

پوشیدگی دوم:

پوشیدگی دوم که در کتابها به نام پوشیدگی درون پوشیدگی خوانده می شود به آن معنا است که حتی پشت آفریدگار را نمی بیند بلکه با خود می اندیشد که آفریدگار متعال او را رها کرده و از او محافظت نمی کند. تمام مشقاتی را که احساس می کند به سرنوشت نابینا و طبیعت ارتباط می دهد و روال مشیت برایش به حدی بغرنج می شود که او را به کافری می رساند.

به این نحو که اگر دعا می کند و به فقرا صدقه می دهد تا که خود را از سختی رها کند، دعایش برآورده نمی شود بلکه فقط هنگامیکه از دعا کردن دست برمی دارد به حاجتش می رسد. هر بار که ایمان به مشیت الهی در درونش بیدار می شود و می خواهد که اعمالش را نیک کند، موفقیت پشت به او می کند و با ظلمت به عقب بر می گردد و هنگامیکه کفر می گوید و اعمالش را بد می کند شروع به پیشرفت و موفقیت نموده و احساس رفاه می کند.

معاش خود را از راه پاک و راست به دست نمی آورد بلکه از راه  حیله گری و فریب دادن بندگان یا بی دینی و غیره. آشنایانش که در راه دین و خدا پرستی هستند از فقر و بیماری رنج می برند و افراد پستی به نظر بندگان می رسند او تصور می کند که آنها نادان زاده شده اند و افرادی دو رو هستند تا جایی که از نشستن با آنها حتی برای لحظه کوتاهی نفرت دارد. و بر عکس، تمام دوستان خطا کار که به ایمان ریشخند می زنند، افرادی موفق و سالم بنظرش می رسند که هرگز از بیماری رنج نمی برند، بسیار دانا و خوش رفتار هستند و بدون نگرانی و با اطمینان و راحتی فراوان زندگی خود را طی می کنند.

هنگامیکه مشیت الهی چنین موقعیتی برای انسان فراهم می کند این امر "پوشیدگی درون پوشیدگی" خوانده می شود که او زیر بار سختی خم شده و نمی تواند ایمان داشته باشد که تمام مشقات از آفریدگار متعال به دلیل رازی نهانی به او می رسد، تا جایی که شکست خورده و کفر می گوید که پروردگار بندگانش را محافظت نمی کند و هر چه روی می دهد از سرنوشت و طبیعت پیش می آید و گفته می شود که حتی پشت آفریدگار را هم نمی بیند.

پدیداری:

هنگامی که انسان در زمان پوشیدگی تقاضا می کند که در راه ایمان به مشیت الهی قوی شود، آفریدگار او را به کتاب هایی می رساند تا بتواند از نور آن ها برخوردار شده و بفهمد چگونه در ایمان به مشیت الهی قوی شود و این درخشش نوری که از کتاب ها دریافت می کند به نام "ادویه روحانی" خوانده می شود و هنگامی که به میزان خاصی گردآوری می شود، خداوند متعالی به او رحم کرده و از مکان والا، بر او روحی می گشاید، یعنی نعمت والا را به او عطا می کند.

لیکن این امر فقط هنگامی است که او به صورت کامل این ادویه را یافته باشد یعنی نور روحانی را به دلیل قوی شدن در راه ایمان به آفریدگار متعال در درون خود جذب کرده باشد و به این نحو آماده و مستعد برای کشف روی آفریدگار متعال می گردد. که معنایش آن است که آفریدگار با او با نیکی و نیکوکاری رفتار می کند.

لیکن پس از آن که او به صورت کامل، این ادویه را یافت یعنی نور روحانی را که به دلیل قوی شدن در راه ایمان به آفریدگار متعال، در درون خود جذب نمود، بنابراین آماده و مستعد برای کشف روی آفریدگار متعال می گردد، که معنایش آن است که آفریدگار، مناسب با نام متعالش با او با نیکی و نیکوکاری رفتار می کند.

یعنی از آفریدگار تمام خوبی ها و آسایش فراوان را دریافت می کند و همیشه در رضایت روانی به سر می برد زیرا معاش خود را به آسانی و وفور به دست می آورد. هرگز در سختی و در فشار دنیا نیست و از هیچ بیماری رنج نمی برد، تمام خلایق برایش احترام قائل هستند، هر نقشه ای را که به فکرش می رسد به آسانی انجام داده و به اتمام می رساند و به هر راهی که رو می کند موفق می شود.

هنگامی که کمبودی دارد به جانب آفریدگار دعا کرده و بلافاصله تقاضایش مستجاب می شود زیرا که آفریدگار همیشه خواسته هایش را برآورده می نماید و هرگز هیچ دعایش را بی جواب نمی گذارد.

هنگامیکه به اعمال نیکش می افزاید موفقیتش به میزان فراوانی افزوده می شود و هنگامیکه در روحانیت سست می شود، از میزان موفقیتش کاسته می شود.

تمام آشنایانش در راه راست قدم بر می دارند و دارا هستند، هرگز بیمار نبوده و در چشم خلایق اشخاصی محترم دیده می شوند و از هیچ سختی رنج نمی برند. همیشه در نهایت آسودگی و رفاه بوده و افرادی دانا و با حقیقت هستند با صورتی زیبا، تا جایی که از نشستن با آنها احساس برکت و لذت می کند. و کلیه آشنایان او که در راه نور نیستند در کمبود معاش و قرض های فراوان بسر می برند، هیچ یک از آنها نفس راحتی نمی کشد و از بیماری و درد رنج می برند و به چشم دیگران پست و حقیر دیده می شوند، افرادی نادان، ظالم و بد و چاپلوس و دروغگو بنظر می رسند تا جایی که از نشستن با آنها متنفر می گردد.

نام او به ما نشان می دهد که او نیک و نیکوکار است برای تمام بنده هایش. یعنی در تمام راه های طبیعت، نیکی او برای تمام دریافت کننده ها کافیست ولی البته لذت و خوبی کسی شبیه لذت و خوبی رفیقش نیست.

مثلا کسی که با حکمت سر و کار دارد، از احترام و ثروت، لذتی نمی برد و کسی که با حکمت سر و کار ندارد، از درک و اکتشافات بزرگی که در حکمت وجود دارد لذت نمی برد. و البته آفریدگار به یکی ثروت و احترام عطا می کند و به دیگری کشف های شگفتی در حکمت.

تقاضا و خواست انسان در زمان پوشیدگی برای قوی شدن در راه ایمان به مشیت الهی، او را به کتاب هایی می رساند تا بتواند از نور آن ها برخوردار شده و بفهمد چگونه در ایمان به مشیت الهی قوی گردد، و آموزش و درخشش نوری که از کتاب ها دریافت می کند، به نام "ادویه روحانی" خوانده می شود. و هنگامی که آن به میزان خاصی گرد آوری می شود، خداوند متعال به او رحم کرده و از جهان والا بر او روحی می گشاید، یعنی نعمت والا را به او عطا می کند:

نمونه کشف روی آفریدگار

1) دریافت خوبی های فراوان و آسایش، کسب معاش به آسانی و با فراوانی. هرگز کمبود نخواهد داشت و در بیماری بسر نخواهد برد، احترام کسب کرده و هر برنامه ای را که به فکرش می رسد به آسانی و با موفقیت فراوان به انجام می رساند.

2)  بلافاصله پس از دعا، خواسته هایش برآورده می شود، هنگامیکه اعمالش را بهتر می کند موفقیتش بیشتر می شود و با رفتار بد، موفقیتش را از دست می دهد.

3)  تمام آشنایانش که در راه راست قدم بر می دارند دارا و سالم هستند، هرگز بیمار نبوده و در چشم خلایق اشخاصی محترم دیده می شوند با آسایش فراوان زندگی می کنند، و آشنایانی که در راه راست پیش نمی روند در کمبود معاش و سختی هستند از بیماری رنج می برند و به چشم بشریت افرادی بسیار پست بنظر می رسند.

4) تمام آشنایان صادقش را به صورت افرادی دانا و با حقیقت که با بشر بخوبی رفتار می کنند و صورت زیبایی دارند می بیند تا جایی که از نشست و برخاست با آنها احساس برکت و لذت می کند.