06.03.2012 -
Прашање: Постои ли надеж дека нашите стремежи и вредности кон кои сега се стремиме ќе бидат пренесени на нашите деца, а од нив на нивните деца? На крајот на краиштата, гледаме дека сé оди во надолна линија.
Одговор: Природата нема да умре, животот ќе продолжи. Ќе мора да живееме во нашата сегашна димензија, која ќе ја чувствуваме сé додека не завршиме со нашето поправање.
Затоа, не се грижи за крајот на светот, што ќе остане или нема да остане за нашите деца и внуци, и дали овој свет ќе постои за наредните генерации. Нашиот свет ќе престане само кога повеќе нема да ни е потребен. Односно, кога последните луѓе ќе завршат со поправањето, целото човештво што постои во тој момент истовремено ќе почувствува дека тоа е последната поправка која ги доближува заедно во една идеална глобална заедница и им овозможува да почнат да го чувствуваат постепеното исчезнување на овој свет.
Но уште порано, до степенот до кој човекот се поправа себе си и станува интегрален, нашиот свет исчезнува од неговите осети. Меѓутоа, не „исчезнува“ целосно, туку само како свет на управување, како светот кој има некаква важност, посебна намена, покрај тоа што ни овозможува да се искачиме повисоко.
Овој свет ќе исчезне од нашата перцепција само кога ќе завршиме со нашето поправање во него. Всушност не ни постои; постои во нашите сетила. Ние посакуваме да ја постигнеме оваа состојба.
Зошто зборуваме за нашите деца и внуци? Истото ги очекува и нив. Тоа е постојано движење, сé до последното поправање.
Значи нема од што да се плашиме, нема потреба да правиме планови. Уште многу малку сфаќаме од сé ова. Прави тоа што мораш денес – најдобро е така.
