Баал ХаСулам, „Предговор кон Книгата Зохар“: Ако желбата да се прима заради себе е толку погрешна и расипана, како тогаш таа се создала и престојувала во замислата на создавањето во Бесконечноста?

На каков начин од Светлината, од Создателот, од Ацмуто, од замислата на создавањето, од најчистата, неделивa особина на давање се создала желбата за насладувања, апсолутно, тотално, неописливо спротивна? Какo Тој може да го создаде она, за што во Него нема ниту еден предуслов, ниту знак, ниту сенка, никаква причина, ниту најмал зачеток ?

Суштината е во фактот, што веднаш со замислата за создавањето на душите, таа Негова замисла заврши сè. Веднаш се појавиле и се формирале сите души и сите светови, на кои им претстои да се создадат, полни со секакви добра, насладувања и нежност, кои Тој ги замислил за нив, во сето свое финално совршенство, кое душите ќе го добијат на крајот на поправката, откога желбата за примање ќе се претвори во чисто давање, целосно станувајќи слична на Давателот според особините.

Со други зборови, Создателот не ја создал желбата за примање во облик, кој ни е познат и разбирлив, туку исклучиво во форма на апсолутно давање. Постои само една единствена вистинска состојба, во која Создателот и суштеството целосно се слични еден на друг според особините, без навестување на што било друго. Негова замисла е да ги наслади суштествата. Токму така тие биле создадени, добивајќи го целото наполнување, целото насладување. Друга состојба не постои. И иако нашето чувствување е „замаглено“, искривено, од страна на Создателот вистината е една: не било создадено ништо, освен желбата за примање со намера заради давање, ништо, освен единствената состојба, во која ние со Него престојуваме во совршено единство и спојување. Во вечноста на Создателот минатото, иднината и сегашноста претставуваат една целина. Иднината за Него е – како сегашност. Сличноста на особините, која ќе се открие на крајот на поправката, веднаш се создала во вечноста на Создателот. Тогаш од каде потекнува толку голем расцеп меѓу Неговата вистина и она што го чувствуваат суштествата? Затоа што во Создателот нема ниту недостаток, ниту поправка, нема промени во која било насока, во која било форма, нема особина, нема дејство. Сето тоа се црта само во нашата имагинација, во внатрешната слика на нашата перцепција, која се склопува од промените во добрите и лошите состојби. Нивната низа поминува преку нас, и таквата форма на постоење се нарекува „скривање“. Зошто, всушност, сме лишени од совршенство? Зошто е потребна оваа „магла“, овој „лош сон“, оваа „смрт“ во оковите на материјалниот свет? Затоа што и ова е исто така направено од Создателот. Излегува, дека Совршениот извршил совршено дејство, но ние од некоја причина се стркалавме надолу.

Има три состојби на душите:

1. Престојување во светот на Бесконечноста, во замислата на создавањето, каде што душите веќе имаат иден облик на крајот на поправката.

Се појавува логично прашање: ако Тој создал единствена состојба на совршенство на душите, тогаш зошто тука тоа се нарекува нивен „иден облик“? Како при конечна поправка може да постои некоја идна форма? Со други зборови, душите сега „не смеат“ да ја чувствуваат вистинската состојба, и тие ја добиваат само како „мало светење“ од иднината.

2. Престојување во периодот на шест илјади години, кога тие се делат на тело и душа, и дадена им е работа да ја трансформираат својата желба за примање во желба за давање на Создателот.

3. Крај на поправката на душите.

„Тело“ и „душа“ – се желби: за примање и за давање. А „шест илјади години“ е периодот на паѓањето од светот на Бесконечноста (ГАР де-Ацилут) до нашиот свет. Световите Брија, Јецира и Асија претставуваат три фази по две илјади години секоја, и во целост сите нивни нивоа се нарекуваат „шест милениуми“.

Прашање: Како ова соодветствува со фактот, дека Создателот првично создал сè во завршена форма?

 Одговор: Во првата состојба душите го добиваат совршенството од третата. Иднината ѝ свети на сегашноста. А во втората состојба општиот систем на световите се дели на два дела, две желби, систем на нечистотијата, кој прима, и системот на светоста, кој дава. Тие се спротивставени еден на друг, а душите се наоѓаат меѓу нив, реагираат на нив и се управуваат од тие светови, согласно со меѓусебниот заемен однос на нечистотијата и светоста. Притоа, душите имаат можност да се искачат нагоре, кон третата состојба, која претставува совршенство во дејство. Првата состојба само поседувала потенцијал на совршенството, за сметка на иднината, а третата го претвора совршенството во живот, практично. Значи, зошто е потребна втората, расипана состојба? Суштината е во тоа, што ако би добиле совршенство веднаш, без расцеп меѓу првата и третата состојба, тогаш би останале на најниското, неживо ниво на развојот, едноставно егзистирајќи заради тоа што сме создадени. Меѓутоа, за да го сфатиме, почувствуваме, да се искачиме на нивото на Создателот, потребно е да се исполниме со Неговата внатрешна особина. Како да се запознаеме со Него, за да преземеме од Него тоа што ни е неопходно? За таа намена Создателот ни ја дава Неговата работа, манифестирајќи се Себеси со тоа. А ние почнуваме да ја сфаќаме таа работа, Неговото самоизразување, и токму со тоа се менуваме себеси, станувајќи слични на Него.

 Излегува, дека во потенцијалното совршенство на првата состојба сите мои недостатоци се скриени, исто, како што е скриен од мене целиот Негов систем. Јас се наоѓам во прегратката на Создателот, но не го чувствувам тоа. Огромниот комплекс на моите со Него заемни односи е разбиен, а јас мора да го откријам тоа разбивање и да го поправам. Токму така ќе го спознаам Создателот. Јас немам никаква можност да станам сличен на Него, ако не поминам преку оваа фаза. А од Негова страна, тоа е исто, како да му се даде на дете сложувалка во облик на одделни, уште не составени еден со друг фрагменти. Човек, кој не се разбира во воспитување, кога ќе види такво нешто, ќе се зачуди: „Зошто тоа му е потребно“. Тоа му е потребно за работа, за развој. Завршена, составена сложувалка нема да даде резултат. Таа е за детето е како грутка злато, драгоцена, но сосема бескорисна. Јас уште не сум дораснал до „злато“. Дури иако оваа грутка претставува точна копија на мобилен телефон – што добивам, ако „телефонот“ не работи? Исто, како што нема што да правам со „златото“ на Бесконечноста. Напротив, потребен ми е жив систем, за да се искачувам со негова помош самостојно на нивото на Создателот. И на тој пат треба постепено да ми се откриваат проблеми и неуспеси. Во спротивно, јас би бил исклучен, отсечен од Создателот. Престојувајќи во бесвест, слично на мравката во величествениот систем на универзумот, јас дури не би помислувал за нешто многу повисоко...

Од лекцијата по „Предговорот кон Книгата Зохар“, 05.01.2014

Распаѓање и повторно раѓање

 Баал ХаСулам, „Предговор кон Книгата Зохар“, п.14: Дури и душите на праведниците не можат да се насладуваат во рајската градина после нивната смрт, сè додека нивното тело не заврши да се распаѓа во прашина.

„Тело“ – е желба за примање, и таа мора да се распадне, да ја изгуби нејзината сегашна форма. Денес таа цела е расипана со егоистичката намера, и затоа мора да „умре“ – целосно да се ослободи од самонасладување, да се разложи, да се распадне на „трошки“. Бидејќи досега „телото“ го „бетонираше“ жестоката привлечност кон насладувањата, стремежот да се задоволува себеси колку што може. „Телото“ било составено од голем број егоистички желби, кои заедно сочинувале цврсто споена „банда“, исполнета со безграничен егоизам. Таа се стремела да го победи Создателот, и да го искористи Него до крај, извлекувајќи од Него максимална корист. И затоа тоа расипано „тело“ мора да „умре“ – да одлучи за себе, дека таквата состојба значи смрт. Но и тоа е малку – тоа мора да се разложи така, членовите на „бандата“ да се разделат, да се разединат и да „изгнијат“ во „земјата“.

Таква е неопходната поправка – распад на посебни, разединети делови, честички на бившата желба, во кои нема животен дух, нема ништо. Тие достигнуваат до состојбата „прав“, т.е. губат сè, што било карактеристично за претходната, расипата форма. Така желбата се спушта во левата линија преку нечистите светови Ацилут, Брија, Јецира и Асија до нулата, до целосно распаѓање – а потоа почнува да ја прима формата на чистите светови Асија, Јецира, Брија и Ацилут, намерата заради давање. Сега сите делови се соединуваат за да даваат на другите, наместо да примаат за себе. И тоа веќе преставува период на поправка.

Ете зошто „телото“ мора да „умре“ – целосно да се исклучи од желбата за примање, да се скрати, намали, потоа да се разложи на малечки честички „прав“ – последното скалило после „огнот“, “водата“ и “ветрот“, - да се распадне до крај, а потоа да се собере, да се состави себеси од истите тие делови, но веќе во алтруистичка намера. Од каде да се земе таква намера? Од Вишата Светлина. Создателот ти ја дава тебе Својата форма, ако сакаш да станеш сличен на Него. Како гостин, треба само да замолиш и Домаќинот ќе направи сè што е потребно. Тој нема да те тера на давање – секој пат Тој ќе ја зема предвид твојата состојба и по малку ќе додава своја форма, со чие примање ти истовремено ќе примаш и наполнување. Но веќе Негово наполнување, а не твоето поранешно. Ти ќе го почувствуваш она, што го чувствува Тој. Кон ова Тој сака да те доведе, токму тоа значи „да се носи добро на Своите суштества“. Но за таа намена ти треба да содржиш во себе две спротивности, „минус“ и „плус“. Во спротивно нема да бидеш вистинско суштество. Тебе ти е потребно нешто, што го нема во Создателот – за да егзистираш самостојно; истовремено треба да стануваш сличен на Него. Создателот небаре направил копија од Себеси, но таа копија поседува независност. Бидејќи внатре таа преставува желба за примање, но однадвор е преслечена со намера заради давање. И иако ни се чини, дека тоа е едноставно, всушност станува збор за феноменално решение.

Од лекцијата по „Предговорот кон Книгата Зохар“, 05.01.2014