Прашање: Што треба да се направи, за да се добие од Создателот тоа добро, кое Тој сака да му го даде на суштеството?

Одговор: Ако твојата желба биде соодветна на Неговата желба да те наслади, тогаш ти ќе почувствуваш насладување. Ако пак, твојата желба е спротивна на насладувањето, ти ќе го почувствуваш како страдања. И конечно, ако меѓу вас воопшто не постои поврзаност, ти нема да чувствуваш ништо – ниту позитивно, ниту негативно. Значи, сè зависи од тоа, во која мера ти се израмнуваш со насладувањето. Создателот е Добар и Прави добро. Самиот Тој претставува насладување. Меѓутоа насладување од давање, од љубов. Во која мера ти се проникнуваш со давање и љубов, во таа мера можеш да вкусиш од Него. Затоа, треба во себе да развиеш вкус кон тоа – и тогаш ќе го почувствуваш Него како добар. За да го привлече, поттикне, во краен случај, човекот со тие вкусови, постојат посебни системи на нечистотијата. Тие те заведуваат, те возбудуваат: „Да се вкуси Создателот е одлично!” Ти се обидуваш повторно и повторно, но не можеш, поради што искушението се зголемува уште повеќе.

Замисли, дека те доведувам до излогот на ресторанот, во кој пуштаат само со специјална резервација, а потоа те носам натаму, сè додека не добиеш вистински апетит. Тогаш ние повторно доаѓаме до излогот и дискутираме за неговата содржина. Потоа ти предлагам да застанеш некаде близу до влезот, за да ги осетиш мирисите што доаѓаат од ресторанот. Тогаш веќе ти почнуваш да паѓаш во екстаза. А јас ти велам: „Знаеш што, ајде да се вратиме по неколку часа, кога ќе имаме можност нешто да пробаме”. Ние шетаме до вечер, ти доаѓаш до состојба на „целосна подготвеност”, и конечно ти даваат да пробаш парче - толку мало, што се топи во устата пред да успееш да го проголташ. Сега ти не знаеш што да правиш. И наеднаш ме снемува. Збунето се вртиш, гледајќи на сите страни, и почнуваш да го губиш умот: „Што да се прави? Каде да се оди?”. Толку си се приврзал кон тоа волшебно насладување, што веќе не можеш да се откажеш од него. Јас „те залепив” за него, сега си „закачен на јадица”. И дури тогаш ти почнуваш да сфаќаш, дека тука е потребен спротивен пристап. Така силите на нечистотијата ни помагаат на нашиот пат, подметнувајќи ни нови мамки. И затоа злото што се открива – всушност не е штета, туку е само спротивност на доброто, негова сенка, негов праг (предворје). Само така може да те доведеме до сфаќањето на случувањата. Ти осознаваш дека имаш потреба од поправка, само откога ќе го почувствуваш празниот сад, незадоволената желба – поинаку кажано, страдањата. Тебе задолжително ти е потребно „потпалување”, стимул кон тоа, за сепак да најдеш наполнување.

Прашање: Во што се состои мојата поправка?

Одговор: Во поправката на твојот однос кон животот, кон неговиот Извор. Во својот егоизам јас гледам во „празната чинија”, а треба да гледам во Тој што ми ја дава. Ако јас се свртам кон Него, ако го префрлам вниманието од чинијата на Него, тогаш ќе добијам сè. Тоа се нарекува „со верба над знаењето”. Јас престанувам да тагувам над чинијата, и го кревам погледат нагоре – кон Него. Мене ми е потребна врска со Него: Не ми давај ништо! Бидејќи ако ми дадеш, тогаш јас повторно ќе го спуштам погледот.

Но ти толку тоа си го посакувал? Порано сум посакувал, а сега не. Сега сакам да те гледам Тебе, ако сакаш, дај ми нешто, само под услов да не се исклучам, да не се откинам од Тебе. Мене си ми потребен токму Ти. Сега јас веќе имам нов сад – Хасадим. И јас велам: „Добро, разбирам, дека ако те гледам Тебе, а не во чинијата, Ти не добиваш задоволство. Ти сакаш јас да јадам.“ Треба да ги поврземе тие две работи. Да направиме вака: Ти ќе ми ставиш малку во чинијата, а јас ќе проверам дали можам да јадам, да гледам во Тебе, и да гледам какви насладувања ти причинувам Тебе. Ние се согласуваме, и јас јадам од чинијата, без да го оттргнам погледот од Него. „Оф! Што се случи сега!? Насладување во Него или во мене? Треба да бидам повнимателен – така за Тој да се насладува”. Такви едноставни пресметки, небаре мајката ја ставила чинијата со каша пред синот...

Како да го разгориме пожарот во својата душа?

Од статијата на Рабаш „Направи си Рав и купи си пријател”:

„Ако човекот се изморил, и легнал да спие во 11 навечер, а него го будат во три часот ноќта, тогаш тој сигурно ќе рече, дека нема сили да стане и да оди да учи, бидејќи воопшто не се наспал. Ако уште притоа тој чувствува и мала слабост или температура, тогаш е јасно, дека нема да има сили да стане во обичното утринско време. Но ако најизморениот човек, кој се чувствува болен, кој легнал на полноќ, веќе после еден час го разбудиме и му речеме, дека неговиот дом е зафатен од пожар, и оганот уште малку ќе стигне до неговата соба, и тој мора да стане и да се бори да го спаси својот живот, тогаш тој нема да се оправдува, дека нема сили да стане, и дека е малку болен. Дури и најтешко болниот ќе ги вложи сите напори за да го спаси својот живот. За таква важна цел телото секогаш ќе најде сили да направи сè што е возможно. Затоа, ако човекот работи на тоа за да „си направи Рав”, и верува дека со тоа се одредува целиот негов живот, тогаш телото ќе има доволно сили за да ги надмине сите препреки. И затоа, целата работа на човекот треба да биде сконцентрирана на тоа, да се достигне величието и важноста на учителот, за да добие чувство на величието на Создателот. И тогаш сите ние ќе можеме да ја достигнеме целта и да се споиме со Создателот.“

Ние гледаме, како во различните групи низ целиот свет, те многу луѓе се присутни на лекциите, те малкумина. Тешко е да им судиме за тоа, бидејќи е речено: „Не го суди пријателот, сè додека не се најдеш на неговото место”. Но какви и да се тие тешкотии, причината за пропуштање на лекцијата е сепак една: недостатокот на важноста. Тоа чувство на важност, сигурно дека зависи од групата, а не од самиот човек. Ние гледаме за време на лекцијата на екраните различни групи: Киев, Москва, Сан-Петербирг и многу други. Понекогаш сè е исполнето со луѓе, но најчесто само селективно. Причина за сето тоа е недостатокот на важноста на целта, која ние не ја развиваме во себе. Одозгора на човекот намерно му ја намалуваат важноста на целта, и тој тежнее кон неа и напредува. Ако пак тој не ја чувствува важноста на групата и не се прилепува кон неа, тогаш соодветно на тоа, тој нема да ја чувствува и важноста на целта. Затоа тој не ќе може да напредува, а на крајот и ќе си оди. Сè зависи само од важноста на целта: во која мера човекот се стреми кон неа, учи, бара за време на учењето да се осознае таа важност. Токму таа му служи како неопходно гориво за напредување. Треба да се плашиме да ја изгубиме таа важност. Најмногу треба да нè загрижува тоа, дека ни недостасува чувството на важноста на целта, горивото, величието на Создателот, кое ќе биде доволно за напредување, за да можам непрекинато да мислам на Него, и да се грижам постојано да ме влече кон центарот на групата, каде ќе го најдам влезот во духовниот свет.

„Рав" (голем) – е Создателот. „Направи си Рав” – значи да се крене Создателот над сите други вредности, кои постоеле кај човекот, за ништо да не може да се спореди со тоа. А согласно со тие приоритети, човекот ќе воспостави свој распоред на денот и однос кон сè. А да „си купиш пријател”, ти е потребно, за да ја зголемиш важноста на Рав, затоа треба да се стекнат пријатели, да им се плати со својот однос, напори, услуги – само за да му помогнат да го осознае величието на Рав, величието на Создателот. И тогаш за време на учењето ќе имаме правилна молитва за тоа, дека нам ни е потребно само величието на Создателот. Сè се концентрира само околу тоа величие: и молитвата, и сјајот и љубовта. И само опкружувањето може во тоа да ни помогне.

Од Блогот на М. Лајтман на руски јазик, Од утринската лекција 19.12.2012 на Каб.тв