20.02.2011 -
Прашање: Зошто духовната работа исто така се нарекува "бреме"?
Одговор: Затоа што човекот треба да ја прима со верба над знаењето. Бидејќи, секој пат пред поправката тој престојува во егоистична желба. Затоа, примајќи ја врз себе оваа работа насочена кон намерата поради давање, тој не гледа во неа никаква корист и ја восприма како бреме.
Мојата поправка не може да се заснова врз корист. Ако нешто ми носи корист, тогаш јас дејствувам егоистично. И обратно, ако во својата желба за насладувања јас ја примам особината на Бина, која е над Малхут, тогаш таа станува "бреме" за мене – нешто што е над разумот, чувствата и надвор од сите пресметки. Како тоа да го постигнам? Јас се вклучувам во опкружувањето и тоа влијае врз мене, покажувајќи дека тоа вреди да се направи. Корист сепак постои, но друг вид: таа не произлегува од моите замисли, туку е предизвикана од опкружувањето.
Тогаш, наоѓајќи се под влијание на опкружувањето јас од него добивам свест за важноста на целта. Без таа важност јас не би можел да работам, но таа се заснова на претпочитувањето на давањето над примањето. Со тоа јас не би се справил самиот. Само опкружувањето може да ме обврзе, така да ги промени моите вредности за да сепак јас го посакам тоа.
Токму тоа значи да се прими "бремето на царството небесно". При што работам над разумот, над рационалниот пристап, над логиката. Се чини, зошто да извршувам давање? Што тоа ми ветува? На мојата егоистична желба јас не можам да и објаснам дека тоа вреди да се направи. Во што ќе ми биде подобро?
Добро, кога би видел барем некоја потенцијалната корист, но овде зборуваме за вистинско"бреме", кога немам изговори за оваа работа на било кој начин. Меѓутоа групата ми помага да ја сфатам нејзината важност, и тогаш јас сепак работам. Без таа важност јас не би можел да работам, не би можел да му посветам на давањето ниту најмало внимание. Затоа групата како средство е важна за мене во иста мера како и целта.
