01.05.2011 -
Прашање: Добивајќи удар од Создателот, човек може да не разбере дека тоа е за негово добро. Но ние живееме со своите чувства и треба да преминеме од разумното сфаќање кон подлабокото чувство дека тоа навистина е за наше добро. Како се случува тој премин?
Одговор: Откриваш дека Создателот не ти праќа удари и дека тоа воопшто не е удар, туку Создателот едноставно те буди, бидејќи те сака и сака да те однесе во најдобрата состојба.
Ти откриваш дека Создателот го направил тоа со намера за да те издигне над егоизмот, во кој живееш и дека Тој нема друг избор. Тоа е како, да речеме дека лежиш во бессознание и треба да се освестиш. Се разбира, кога ќе си дојдеш при себе и ќе се вратиш во живот, ќе се чувствуваш лошо, ќе те болат раните бидејќи си изгубил свест во критична состојба. Почнуваат да те враќаат во живот.
Лекарите се радуваат: „Болниот се освести!" Но, во принцип, за што е радоста?.. Сега тој вика, се мачи, страда... Зарем немаше да му биде подобро во бессознание? – Не!
Сега ти сфаќаш каде те боли и зошто. Сега треба да создадеш во себе правилен однос кон тие страдања: „Ме боли таму кај што немам правилна врска со Создателот. Тој ме буди посакувајќи да се засакаме на првото ниво на зближување – моето прво духовно ниво.
Од ова ниво Тој го емитува врз мене Својот однос, свети со Својата Светлина. Но, јас го чувствувам ова прво духовно ниво во секакви можни појави; како лоша состојба бидејќи моето его не може да ја истрпи состојбата на давање, љубов кон ближниот, поврзаност надвор од мене. Јас чувствувам темница, зло, болка. Јас не го сакам ова!"
Точно! Јас осознавам дека не го сакам тоа, дека ми е лошо. Кој ми ја дава оваа состојба? Создателот. Зошто? Ми покажува дека ако сега се обидам да се кренам над своите чувства, ќе го променам својот однос кон посакување на Создателот, кое Тој ми го демонстрира и тогаш сврзуваме со Него. Тоа и треба да се случи!
Но, ти како да се откажуваш: „Не, мене ми е лошо! Тргни го тоа од мене! Не ми требаат ни страдања ни награди! Ништо не сакам!" Ако не сакаш, не мораш, тоа е тоа...
Што Му останува на Создателот? Во секој случај Тој има планови за тебе. Тој знае дека си глупав и затоа доаѓа „во обиколка": Ти дава секакви страдања и животни проблеми, надвор од секоја поврзаност со Него, а ти не сфаќаш и не чувствуваш дека Тој те буди. Те влече и те штипи од сите страни, ти прави несреќи и проблеми.
Така те преморува, а потоа ти дава пробудување, за да си спомнеш за Него: „А... Има Создател... Можеби има причина за сите мои несреќи... Можеби сето ова е за мое добро..." – веќе се однесуваш поинаку. Страдањата те омекнуваат и ти можеш да трпиш уште повеќе. Тогаш Тој ти ги дава истите услови на првото ниво за соединување со Него и ти се однесуваш поинаку. Точно е дека тоа не е многу удобно, не е така добро. Тоа е непријатно, но можно е да се истрпи.
Почнуваш да сфаќаш дека поврзувањето со Создателот е повисоко од пријатните чувства во твоето его и дека треба да се издигнеш над своите животни чувства. Ти веќе имаш можност за истрајност, готовност за страдање. Тогаш почнуваш да работиш со помош на група.
Веќе не викаш „Не!" уште на прагот. Знаеш дека имаш група, опкружување, гледаш дека Создателот сепак не те оставил, дека си поврзан со Него. Почнуваш да го користиш целото свое опкружување кое Тој го направил во твојот живот како средство за да се издигнеш над своето чувство и да почнеш да создаваш односи со помош на разумот, на основа на анализа „вистина и лага", наместо „горчливо и слатко".
Ова веќе е човечко објаснување наместо животинско: „Како да го изградам својот однос кон духовното ниво за да се кренам над лошото чувство и да не го восприемам како лошо? Ништо нема да направам, тоа ми е потребно за да бидам поврзан со Создателот."
