Од статијата на Рабаш „И го свртил Хизкијаху лицето свое кон ѕидот“:
Главната молитва е за Шхина, Светоста, која лежи во правта, односно работата за давање на Создателот се восприма од нас како ништожна и занемарлива. Затоа ние го молиме Создателот да ги просветли нашите очи и да го тргне мракот што нè разделува: „Крени го од правот сиромашниот, од нечистотијата воздигни го питачот“. Станува збор на оние, кои сакаат да се залепат за Шхина, но се чувствуваат толку ништожни, што немаат начин да излезат от тоа мочуриште. Затоа тие го молат Создателот да ги крене, во работата заради давање, која претходно била занемарлива, сега да стане, за нив, највозвишена работа. Излегува, дека во секоја ситуација ние немаме друг излез освен молитвата и благодарноста за нашата состојба. Не е важно дали ние ја чувствуваме таа состојба како добра или непријатна, како подем или паѓање – важно е да бидеме свесни, дека оваа состојба ни ја подготвил Создателот. Тоа значи дека сме свесни, односно веќе постоиме. И тогаш не е важно што ќе биде – ако сме му благодарни на Создателот за ситуацијата што ни е дадена, тогаш прифаќаме сè како дадено од Него. Треба да сме благодарни за таа точка на спознавањето на злото и доброто – за моментот на осознавањето! Бидејќи тоа е како болниот, кој лежел онесвестен и почнал да се освестува, и тоа значи дека тој веќе оживува.
Понатаму е прашањето: каде да се продолжи од таа точка на спознавање? Нема состојба, од која би било невозможно да му се заблагодарам на Создателот за сè што сум добил – не е важно во каква ситуација сум се нашол. Бидејќи Создателот ја одбрал таа состојба како најдобра за моего понатамошно напредување кон целта на создавањето. Тој создава најоптимални услови во секоја точка од мојот пат. А освен таа благодарност, јас треба да молам! „Не постои никој освен Него“, кој ме создал во претходната состојба, ме довел во сегашната ситуација и ми дал можност да го замолам Него да ме премести во следната состојба. Јас не знам каква треба да биде мојата следна состојба. Но јас молам, мојата молитва, молба точно да се совпаѓа со желбата на Создателот, со Неговата програма. Мојата поправка се состои во тоа, во секоја ситуација да видам дека истата таа е создадена од Создателот, и да можам да се заблагодарам за неа согласно принципот: „Направи ја својата желба слична на Неговата желба“. Тогаш веќе нема за што да се грижиме и нема што да правиме, освен постојано, во секоја точка од својот пат цврсто да се држиме за Вишото управување и да се трудиме да се залепиме за него така, за да останеме во благодарноста.
Од утринската лекција, според статии на Рабаш, 29.09.2013. на Каб.Тв
Осветлувајќи го времето
Прашање: Ако ние остваруваме правилна подготовка, зошто е потребно да доживуваме несреќи и страдања? Впрочем, ние сакаме да го забрзаме патот и да го поминеме сето лошо на внатрешното ниво.
Одговор: Да слушаме за несреќите и да ги доживееме – се две различни работи. Сите нивоа мора да се откријат и во длабочина на негативот, и во висина на позитивот. Тие состојби не можат да се избегнат, ние можеме само да ги поминеме со различно темпо. И ако го забрзуваме темпото, тогаш ги чувствуваме поинаку. Суштината не е во фактот колку брзо ќе извршам некое движење, некоја промена. Да се забрзува темпото значи дека со помош на групата се туркаме подалеку, отколку што нè обврзува неизбежната сила на напредокот. Јас, како коњ, кој се стреми да го претекне јавачот, сакам сам да се движам кон целта. Целта е милосрдието (Хасадим). Има Светлина Хохма, има сад на желбата за примање, но недостига Светлината Хасадим, која го подготвува садот за примање на Светлината Хохма во него. Од каде да ја земам Светлината Хасадим? Ако јас навистина ја посакам, духовниот систем ќе профункционира, обезбедувајќи ме со сето потребно за поправките, сè ќе се наполни и ќе ми се открие Создателот. Значи, свеста за важноста на Светлината Хасадим – со други зборови целта на создавањето, давањето и љубовта, кои всушност се милосрдие – јас можам да ја добијам од опкружувањето. Други можности нема. Само правилно опкружување може така да влијае врз мене, за јас да го посакам тоа, дури иако според мојата природа не посакувам ништо слично. Опкружувањето може да ме убеди, искористувајќи ги чувствата на срам, страст, амбиција, завист итн. Токму тие чувства го носат човекот во идниот свет. Главно е постојано да се престојува во потребното опкружување, подобрувајќи го неговото и своето вклучување, учеството во него. Не постојат никакви други средства. „Опкружувањето“ се: учителот, групата, изворниците и нашата активност во тие рамки. Ајде сите да се нурнеме во нив, што се вели „до ушите“. За тоа пишуваат кабалистите на сите генерации.
Прашање: Но јас можам тоа да го направам само ако се плашам од тежок удар, голема несреќа...
Одговор: Тој страв треба да нè мотивира. Тој ќе биде првото скалило од вистинскиот трепет. Се разбира, јас не сакам никакви монструозни несреќи. Но веднаш штом преминам на повисока „бранова должина“ и се насочам напред уште пред ударот на „стапот“, мојата реалност се менува. Суштината не е само во забрзаното напредување. Речено е, дека „Исраел го осветлува времето“. Имај на ум: во оригиналот е точно „осветлува“, а не „забрзува“. „Осветлувајќи“ го времето, јас го чувствувам сосема поинаку – во садовите, кои ги форсирам. Да, јас ги чувствувам прогонствата и длабочината на паѓањата, меѓутоа постојано се подготвувам себеси со Светлината Хасадим и ги почитувам своите состојби, се насладувам со нив – бидејќи веќе ми светнуваат искри од конечната поправка, јас веќе имам поинакво разбирање и свест. Порано сум бил како животно под камшик, а сега сум човек, кој оди на операција и разбира дека без неа нема оздравување. Со самото тоа јас, како што е речено, „ја превентирам болеста со лек“. Во секој случај јас ќе го примам тој лек, но суштината е во фактот - кога: до пароксизмот или после. Човештвото непрестано боледува, но само после многубројните напади почнува да размислува за тоа каде да го најде лекот. И поминува уште многу време пред луѓето да се согласат да го употребат барем во мала доза. Во меѓувреме, лекот содржи во себе исто така и чувство, разбирање на фактот, дека јас мора да го доживеам нападот на болеста. Така што на крајот јас почнувам да се однесувам кон него како кон милост, го благословувам злото како добро. Но овој пат, добивајќи зло, во Светлината на милосрдието, јас сум способен за тоа.
Исто така Аврам го благословил Создателот кога дознал дека неговите потомци ќе одат во долготрајно и тешко прогонство. Зарем е убаво да се слушне такво нешто? Слични нешта невозможно е да се поминат без претходна подготовка, која во моите очи ја возвишува целта, од која ми доаѓа Светлината на милосрдието. Таа свети токму тогаш, кога јас се држам за важноста на целта. Поинаку нема да се справам со несреќата. Бидејќи и Аврам не е суперхерој и чудо од дете – тука сè зависи од поддршката одозгора. Никој нема некои натприродни способности. Напротив, сите се „мекуши“, сите претставуваат расипана желба за насладување, и на сите им е потребна таа поддршка. И ако говориме за великаните, тоа е само заради тоа што Создателот „ги реди според големината“ во нашите очи...
Од утринската лекција, 29.09.2013. на Каб.Тв
Што вовел Баал ХаСулам во духовниот систем
Баал ХаСулам, „Една заповед“:
Моите претходници избрале за себе индивидуален пат, а јас го избрав заедничкиот пат, бидејќи тој, според моето мислење, најмногу е погоден за да се преслече Божественото во комбинација на вечните букви, кои никогаш нема да претрпат промени. Одлучив до најситни детали да ги разјаснам сите духовни детали и нивните комбинации, чија единствена основа и извор е принципот на чистотата на примањето. Бидејќи јас ги разјаснувам духовните детали без да ги преслекувам во материјални комбинации, тоа ќе биде многу корисно за понатамошното достигнување. И таа наука се нарекува вистинска мудрост.
Човекот, кој оди по патот на вистината само после многу перипетии и откривања на тој пат, почнува да осознава какви промени внел во него Баал ХаСулам. Нам ни се чини дека тој едноставно напишал нови текстови, но всушност станува збор за промени во самиот систем. Општо гледано, секој кабалист извршува промени во системот, со своите поправки, со своите додатоци. Токму тоа означува да се „разјасни“ системот во целина или во детали, во една или друга форма. Суштината воопшто не е во фактот да се опише духовниот свет со некои зборови или во некој стил. Не, Баал ХаСулам го рационализирал системот и додал во него такви компоненти, за човекот кој напредува по патот, да може да ги искористи, постојано добивајќи поддршка, помош, забрзување и на тој начин да напредува понатаму. Притоа анализата, разјаснувањето се врши во поединечните детали, и во целината, и добива појасни форми, неопходни за напредување кон целта на создавањето со многу побрзо темпо, во споредба со темпото кое системот го овозможувал порано, пред Баал ХаСулам да ги внесе во него своите напори, своите промени.
Секој кабалист додава нешто, секој извршува системски промени, и тоа нема ништо заедничко со обичното пишување на книги. Во „Предговорот кон ТЕС“, Баал ХаСулам зборува за мудреците на Талмуд, кои оствариле такви поправки во системот, за наместо аскетизам, ние да можеме да напредуваме со помош на напорите и учењето. Самиот тој извршил таква поправка, благодарение на која ние можеме наместо учење, сè повеќе да се занимаваме со дејствата меѓу нас: распространувањето и соединувањето.
Светлината, која враќа кон Изворот, повеќе зависи од делата, наречени „изучување на Тора“. А да се „изучува Тора“ значи да се научиме на дејствата за давање, да се научиме да ги извршуваме на таков начин, Светлината Хохма да се преслекува во Светлината Хасадим, и тие да станат „букви“ на животот. Така човекот ја пишува книгата Тора на таблиците во своето срце и оди по патот. Ние учиме според „Книгата на животот“ – ја живееме, ја доживуваме во пракса и ги откриваме нејзините букви во форма на состојби, кои поминуваат по нашите садови-желби. Баал ХаСулам го подредил сето тоа така, да поминувајќи преку своите поединечни дејства, ние стекнуваме знаења за системот во целина. Ние небаре го гледаме големиот екран со заедничка слика, во чиј агол има мал фрагмент со некој нејзин дел. На ист начин хирургот ги гледа општите податоци за состојбата на пациентот и во исто време на малиот монитор – одредена локација на тековната операција. На тој начин, напредувајќи лично, индивидуално, ние истовремено се исполнуваме со впечатоците од општиот процес.
Од утринската лекција според статија на Баал ХаСулам, 29.09.2013, на Каб.Тв
