Прашање: Во кој момент во суштеството се појавува точката на личниот однос кон Создателот?
Одговор: Точката се разбудила уште во Бесконечноста, во четирите фази на распространувањето на Директната Светлина. Во спротивно, првата фаза (Хохма) не би ја генерирала втората фаза (Бина).
Прашање: Дали токму тоа е точката во срцето?
Одговор: Не, таа претставува последица од тие фази. Точката во срцето, која се буди е мала искра на заедничката Одразена Светлина, која ја имала душата на Адам ХаРишон при разбивањето.
Прашање: Кога човекот почнува да го чувствува односот на Создателот? Бидејќи тогаш сè би станало јасно...
Одговор: Сè би му станало јасно на неговиот егоизам, а токму тоа не смее да се дозволи. Ако ти покажам, дека те сакам со апсолутна љубов, безгранично, без секакви услови, дури и ако „ми се качиш на глава”, тогаш ти ќе почнеш да ме презираш, дури и ќе ме мразиш. Затоа што ти претставуваш желба за примање, кога на таа желба не ѝ се става граница, кога не е ограничена од стравот, таа „излегува надвор од контрола”. На крајот, ти ќе почнеш да ми враќаш со зло, наместо со добро. Токму така. И затоа, наместо љубов од моја страна, ќе гледаш небаре лош однос и непријатности.
Прашање: Сепак, ние имаме точка во срцето, од која мора да го започнеме процесот. Но ние „заглавуваме” заради немање на основа...
Одговор: Постоел заеднички сад Адам ХаРишон, и имал Одразена Светлина (Ор хозер – О"Х). Адам ХаРишон сакал да ја прими заради давање на целата голема Светлина, меѓутоа не ја задржал во Одразената Светлина – и сè се разбило. Останало само решимо, (сеќавање) од желбата и решимо од екранот. Токму тие се пробудуваат, токму тие се нарекуваат „точка во срцето” (•). Таа точка не е дојдена од Создателот, таа е дел или искра од гореспоменатиот екран. Во духовното нема разлика меѓу состојбата и неговото сеќавање – и тоа претставува целосна слика на реалноста, иако сè уште неоткриена за човекот. Тоа значи, дека ние треба да ја привлекуваме Светлината кон тоа сеќавање, (Ор Макив - О“М), која враќа кон Изворот, - и тогаш ќе ја видиме силата на духовниот свет. Многу едноставно дејство: ти се наоѓаш во групата и ги изучуваш изворниците – на пример Книгата Зохар. Со самото тоа, ти ја предизвикуваш врз себе Светлината, и таа работи.
Прашање: Дали во оваа работа постои нешто конкретно, очигледно за мене? Дали јас можам да почувствувам како нашите точки во срцата тежнеат една кон друга, и како Светлината ги соединува?
Одговор: Ако ти го поништуваш својот егоизам, и пријателот во твои очи станува небаре поважен од тебе, ако групата добива таква важност за тебе, што сакаш без оглед на сè да се фрлиш внатре и да исчезнеш, да се раствориш меѓу нив, ако вложуваш напори за тоа, многу работиш, тогаш во соодветен степен предизвикуваш Светлина, која влијае на тебе, и од сеќавањето, решимо, гради духовно скалило.
Прашање: Дали ќе станеме една целина – така, за секој да може да ја почувствува?
Одговор: Сигурно, да. Оној, што учествува во ова, оној што го прави ова, тој чувствува.
Дали сум доволно паметен, за да можам да учам?
Прашање: Речено е, дека кабалата не ја изучува оној, што е паметен. Зошто тогаш, при изучувањето на ТЕС вие прашувате, дали ни е јасно, или не? Дали не е доволна само Книгата Зохар, каде што навистина треба да чувствуваш и само да чувствуваш? Можеби напротив, учи оној, кој што не е глупав?
Одговор: Интересен е фактот, дека духовниот напредок всушност не зависи од стекнатите знаења. Тоа е јасно и без секаков сомнеж. Целата работа е во постигнувањето, а постигнувањето доаѓа, која јас вложувам напори во единството, во желбата да се поистоветам со ближниот, да излезам од себеси, да се убедам себеси, дека сликата што ја гледам е мојот свет, делови на мојата душа, дека целата реалност е мојата душа, а токму штетниците и непријателите ми се најмногу корисни и блиски. Излегува, дека сè е обратно. И од една страна од тоа зависи напредувањето.
Но од друга страна, ние гледаме, дека Ари почнал да ја објаснува кабалата како наука во денешна смисла на зборот. А токму Ари ја открил за нас ерата на поправката, од него таа започнува. Значи, веќе во 16-иот век тој ѝ дал на кабалата карактер на наука, научна логистика, за првпат јасно опишувајќи ја градбата на Духовните Светови, Парцуфим, Сефирот, Светлините, садовите, законите, степенувањата и др. После Ари, уште неколку кабалисти напишале слични дела, а потоа дошол Баал ХаСулам, и го заземал истиот правец, создавајќи врз основа на книгите на Ари „Учение на Десетте Сефирот” во форма на вистински учебник со точни дефиниции и одговори на прашањата. Освен тоа, тој напишал коментар кон Книгата Зохар, повторно користејќи научна терминологија.
Зошто ни е сето тоа? Можеби навистина, доволно е да се чита Петокнижието на Тора – раскази за излегувањата од Вавилон и Египет, а исто така и за другите случувања од древната историја? Меѓутоа се испоставува, дека ние апсолутно не сфаќаме, за што таму навистина се зборува. Со научна логистика е јасно, дека ние го изучуваме процесот на зближување со Создателот, а во Тора јас воопшто не можам да се пронајдам себеси, да почувствувам потреба за внатрешни промени, да ги утврдам средствата... Меѓутоа, таа логистика била добра за тој период, кога луѓето го достигнувале Создателот со помош на страдањата. Не треба да се заборави, дека во ерата на Тора, Пророците и Писанијата, било возможно да се достигне Создателот благодарение на едноставни напори, како што е речено: „Јади леб и сол, пиј малку вода, спиј на земја, живеј со страдања, и работи во Тора”. Во такви услови ти го читаш изворникот – Танах, - сакајќи со помош на тоа читање да дојдеш до Создателот. И доаѓаш до Него.
Но потоа, егоистичката желба скокнала на следно ниво, и поранешниот начин на достигнување станал неостварлив. Тогаш кабалистите почнале да пишуваат поинаку – во форма на Мишна и Талмуд. Овие книги говорат за истите работи, како и Танах, но веќе во контекст на законите. Она, што Тора го објаснува навидум од позиција на морал, Талмуд го става во цврсти рамки: ти земаш и даваш, ако си земал волку, тогаш должиш онолку, и ти следуваат онакви страдања, или некакво плаќање. Всушност, науката кабала говори за законите на меѓусебната поврзаност на садовите и Светлините. Моќта на Светлината на бесконечноста (Ајн Соф - А"С) е непроменлива, меѓутоа постојат пет духовни скалила. На првото скалило Светлината поминува директно, и се нарекува Јехида. На второто скалило Светлината се пропушта низ посебен „филтер”, кој ја снижува до нивото Хаја. На третото скалило два филтри ја ослабнуваат светлината до нивото Нешама. И сè така до Светлината Нефеш.
Во овој систем функционираат уште голем број на закони, но главното тука е заемната поврзаност на Светлините и садовите. Во ова се состои целата наука кабала, и ништо друго нема во неа. Меѓутоа, таа се опишува на различни начини, и авторите на Книгата Зохар исто ја користеле својата логистика – јазикот на наравоучение. А понатаму, од ерата на Ари во светот почнал научно-техничкиот развој, и новата генерација побарала нов, научен јазик. Меѓутоа, во суштина, Ари пишувал за истото – за врските меѓу Светлините и садовите, за законите, што функционираат во тој систем. Ние ги изучуваме световите, парцуфим, скалилата – со други зборови, желбата со екранот и соодветната на него Светлина. Затоа што ништо друго не постои. Значи, напредувајќи кон поправката, ние стануваме внатрешно сè повеќе прецизни кон законите. На пример, ако лошо ми работи телевизорот, јас тоа го објаснувам со чувство: се изгуби бојата, има повеќе црвена, помалку зелена, сина нема воопшто. Но доаѓа експертот и вели: треба да се стави сијалица со одредени карактеристики, со толку лумени и вати, и уште – да се залеми некој релеј...
Навлегувајќи сè подалеку во длабочина, ние почнуваме, што се вели, да „играме со бројки”, со технички карактеристики. Ако сакаш да позборуваш со мене за духовните скалила, разјасни точно за каква состојба станува збор, за кое скалило, каква желба, каков екран, каква Светлина. Ти треба да се изразуваш со бројки, од кои јас ќе сфатам, за што зборуваш. Нејасни формулации не чинат. Така и денешната техника бара од нас сè поголема точност во мерењата и подесувањата. И затоа, сакале ние или не, научниот јазик на кабалата ни е поблизок, иако сè уште не можеме да распознаваме што се крие зад него. Да речеме, вчера си престојувал во една состојба, а денес – во друга.
– Во што е разликата меѓу нив? – прашувам јас – Вчера ми беше малку подобро, иако не сосема...
– Не разбирам. Дај ми точни показатели, кодот, кој ќе можам да го копирам во себе, и да го почувствувам истото. Пренеси ми ги податоците, наместо впечатоците. Бидејќи сите ние треба да се соединиме со заедничкиот ситем. Ама како, ако меѓу нас немаме канал на поврзаност, кој работи на безгранична фрекфенција, и кој овозможува идеална размена на информации? Затоа ќе мора да станеш експерт, да достигнеш јасна претстава за „својот” телевизор, а потоа – за целиот систем. Затоа што системот – е твој. Тој – тоа си ти. Тука се појавува прашање: преку што ние го стекнуваме тоа разбирање? Преку поништување на нашето лично – кое што се нарекува „верба над знаењето”.
Прашање: Во училиштето учителот ни вели, дека еден плус еден се два. Јас му верувам, а потоа почнувам да проверувам. Тоа е сосема истиот метод.
Одговор: Не. Затоа што во кабалата човекот стекнува нови особини и сето го мери на новата „вага”, користејќи поинаков разум од оној што го имал претходно. Менувајќи се внатрешно, тој преминува во друга област, во друг простор, во друга димензија, кон друга, духовна аритметика. Сега тој сето го мери и го споредува според квалитет, а не по квантитет, и за него еден плус еден не секогаш е еднакво на два. Тоа е спротивен свет со сосема поинаков „систем на пресметување”. Човекот почнува да функционира во сосема поинаков „пресек на реалноста”, невидлив за нас. Зошто е скриен? Затоа што не е соодветен на чувството и разумот, кои се денес карактеристични за нас. Заради тоа не е возможно да се употребува денешната математика за духовниот свет. Што значи, учи - не оној, кој е умен, туку оној, што ги менува сопствените особини, и како последица на тоа, стекнува нов разум, што се „преслекува” во нив. Човекот ја поправа желбата и во новата желба добива „просветлување”. Тоа откривање е разум (интелегенција) од повисок ред.
Не треба да бидеш паметен – напротив, човекот го поништува својот денешен разум, не се согласува со него – за да добие нов. Треба да бидеш доволно умен, само за да го поништиш своето разбирање. Како тоа да се направи? Тука треба да се сфати само едно: јас мора да зависам од правилно опкружување, и секој пат да го добивам неговиот интегрален разум наместо својот личен. Во нашиот свет таквиот пристап е апсолутно неприфатлив. Но во духовното сè е токму така: јас се соединувам со својата посебна група, Создателот ме донел во неа и рекол: „Присоедини се на пријателите”. Тогаш јас го неутрализирам во себе разумот и чувството – и почнувам да се приклучувам. Како може да се согласиме на такво нешто? Воопшто не е едноставно да ја наведнеш главата, да се поништиш, да се „изгубиш” себеси во групата. Мене ме доведуваат до тоа одозгора, но дали јас го остварувам самопоништувањето? Тоа е прашањето. Дали јас ја прифаќам оваа судбина, предложена од Создателот? Да не бегам од неа? Дали стапувам внатре со сила, без оглед на сè, ставајќи го разумот настрана?... Кабалата е работа. Работа на своите нерви, на своите навики, на својата желба. И таа никако не е поврзана со големината на знаењата.
Од утринската лекција, 23.01.2012, на каб.Тв
