Прашање: Вие велите дека „духовноста“ е кога другиот ми е повеќе важен отколку што јас сум важен самиот на себеси. Како некој може да го сака ова? Зарем нема нешто друго во тоа?
Одговор: Да. Ова е навистина духовноста. Што треба да биде повеќе? Дадено ти е сè што посакуваш со исклучок да им даруваш на останатите, и ти непрестано го избираш тоа. Суштината на следното е во објаснувањето на садовите, желбите. Никој од нас не побарува да сториме нешто што е над нашата природа Ние еноставно се менуваме, и потоа ги откриваме дека својството на давањето е најважно за нас, не повеќе во чувство само за себе, туку во него. Не го земаш во предвид дејствието на Светлината која преобразува, туку во меѓувреме таа делува врз поединецот и така тој се менува. Уште повеќе тој се менува на таков начин што повеќе не ја има истата мисла и чувства што ги имал претходно. Сè се менува и станува ново. Мора да дозволиме Светлината да делува. Да дозволиме таа да си ја врши работата, да се отвориме себеси кон делувањето на Светлината; таа е однадвор, нè опкружува. Дозволи Светлината да ги допре твоите желби, кои сега сега ги прикриваш од Неа. Во мигот кога таа ќе започне да делува, ти ќе видиш како сè почнува да се менува. Ова е така затоа што ние сме во светот кој е на најниско ниво, ограничен, „специфичен“, па затоа ние сме ограничени со време, движење и простор. Тое е ужасно, но ние не разбираме што се случува. Големо растојание нè дели од нашето разбирање, нашите чувства, и нашето реализирање. Тие беа создадени како резултат на наште желби, бидејќи секој од нас е насочен кон својата блага состојба.
Од друга страна, желбите кои што се во давањето се отелотворени една во друга. Ако ние сите сакаме да даваме само добрина еден на друг, ние сме отелотворени во една точка, каде што не постојат растојанија, каде што го поништуваме овој свет. Замисли си свет без растојание, без време, додека Светлината делува на сите страни. Спрема Ајнштајн, ако се движиш со брзината на Светлината, повеќе не гледаш што е пред тебе, тоа е исто како Светлината да пристигнува до тебе од сите страни, и концептот на времето и движењето исчезнува. Денес, ние едноставно не разбираме дека живееме во една ситна безначајна димензија, живееме и умираме не знаејќи дека нашиот ум и мисла се потонати на дното, во ништожноста. Затоа дозволи Светлината да те понесе малку. Не можеш дури ниту да ги замислиш нејзините особини. Не се работи само за „давање“, туку тоа е сосема различна димензија во која значењето на другите не е извор на забуна и засраменост. Очекувај да бидеш спасен од Светлината.
Од 4-от дел на утринската лекција, 18, 03.2013, Според статијата „Вовед во Книгата Зохар „
За смртта и вечноста
Баал ХаСулам, „Вовед во Книгата Зохар“ т. 24: „И бидејки суштината на душата не е ништо туку желба за давање, и нејзини пројави, сопствености се исполнувања на желбата за давање, кои што веќе постојат во првата вечна состојба, исто како и во идната трета фаза, таа е безсмртна и незаменлива. Таа и сите нејзини својства се вечни и постојат засекогаш. Не се чувствува недостаток откако се напушта телото.“
Прашање: Што означува „напуштањето на телото“?
Одговор: Желбата за примање исчезнува во нејзината мината форма, и тоа е да се здобиваш со нов сад, желба, да примиш со цел да дадеш. Во овој сад го откриваш Создателот, Светлината, твојот вечен живот. Сите твои егоистични особини го преземаат спротивниот облик со ограничување и Масах (Екран), намера и наметката на Рефлектирачката, Повратната Светлина. Сега ова е твојот живот. И така, преминот од намера со цел да се прими - до намерата да се даде - се нарекува „напуштање на телесното тело“. Иако желбата да се прими беше обликувана како „нешто од ништо“ таа постои вечно. Без следново не би било создадено суштество, желбата да се прими иполнување и задоволство. Ние тука ништо не може да сториме со тоа, туку само да го откриеме и прикриеме, во зависност од различните состојби. Откривајки ја желбата, го гледаш „овој свет“. Поголемите откривања се наречени: „Виши Светови“ Конечно ти ја откриваш целата „сфера“ во нејзиниот целосен размер, во секоја насока, и се креваш до „целосното“ од нула до Ајн Соф (Бесконечноста), или до светот на Ајн Соф. Желбата да се прими е поделена на „слоеви“, од фазата на основата до четврттата фаза. Желбата може да ја ограничиме, Цимцум, и тогаш не ќе може да се искористи на било кој начин. Може исто така да се стави Екран (Масах) на желбата, и потоа може да се искористи и да работи до длабочините на различните слоеви. Ако се искористи екранот (Масах) на Авијут (дебелината) на соновната фаза, ќе се почувствува светот на Асија. Во фазата еден од Авијут(Aviut) се чувствува светот на Јецира (Yetzira), во втората фаза на Авиут(Aviut) се чуствува светот на Брија и.т.н. Во истовреме, желбата за примање не исчезнува, туку е исто како секогаш да се работи над неа. Се разбира, сè уште остануваме во неа, но шематски ја претставуваме како воздигнување. Може да речеме дека својствата од страна на екранот, Масах, се „спуштаат“ и го заземаат местото во Авиут од желбата да се прими.
Од 4-от дел на утринската лекција, 18.03.2013, од „Вовед во Книгата Зохар „
Врата кон непознатото
Баал ХаСулам: „Вовед во Книгата Зохар,“ т. 26: Веќе наведовме дека првата состојба има потреба од третата состојба, за потполно да се реализира како што беше во мислата на Создавањето – во првата состојба – не испуштајќи ниту едно нешто.“
Трите состојби на Создавањето, првобитната состојба, средната состојба и крајната состојба, се обврзуваат една со друга да постојат. На почетокот создавањето е во Ајн Соф (Бесконечноста). Во втората состојба ние сме во нашиот свет. Потоа следи третата состојба која е крајот на поправката. Во тек на преминот од првата до втората состојба, минуваме низ урнатини и ограничувања, и во текот на преминот од втората до третата, минуваме низ кревања и поправки. Дополнително, го поправаме Г“Е по пат и потоа АХаП на Елија. На овој начин напредуваме од Светината на Нефеш, кон Светлината на НаРаНХаЈ. Треба да запаметиме дека сите овие состојби постојат единствено во нашата перцепција, но ние мораме да искористеме сè што имаме додека не постигнеме една желба која што е исполнета со една мисла. Тоа е така бидејки желбата е чувство (срцето) додека мислата е умот. Тие мора да се поврзат, и меѓу нивната поврзаност ние ќе Го достигнеме Создателот. Оваа ќе стане нашата крајна состојба, и тоа е денес нашата цел.
Не знаеме што има после ова, но треба да знаеме дека после крајот на поправката ние ќе одиме во некоја непозната насока. Создавањето ќе продолжи бидејќи ние ги поправивме садовите, нашите желби. Тоа е исто како да поправаме расипан автомобил и да учиме како да го возиме: Работата е завршена, поправките се завршени, и јас научив како да го возам автомобилот. Седам во мојот совршено поправен автомобил и што следи понатаму? Зошто ги поправив моите садови? За еднаквоста на формите со Создателот да е само почетокот. Потоа Тој ги отвара портите од Неговата палата и ме кани во неа. Ние се креваме до Неговиот степен, и не знаеме што ќе биде следното. Кабалистите навестуваат дека постои нешто после тоа, некаков поим кој е нејасен за нас. Ние едноставно не може да ги разбереме овие димензии.
Од 4-от дел на утринската лекција, 18.03.2013, Според статијата „Вовед во Книгата Зохар“
Во име на сличноста
Постои само желбата за примање. Создателот го создал единствено тоа. Но желбата сака да стане како Создателот. Во што таа може да стане како Него? Во давањето. Желбата е исполнета со чувствата на Создателот. И ова го нарекуваме негова „душа“ или „Божествената дел од Вишото“. Чуството на соработка, сличноста со Создателот, која што го искусува желбата, изведувајќи дејствија на давање, е наречена исполнување. Таа е исполнета со тоа што е слична на Создателот. Ако е потребно да се прими за да го стори ова, таа добива, и има потреба да се ограничи себе, само да го стори дејствието на давање, да се само ограничи. Дејствието не е важно, тоа што е важно е да се стане сè повеќе и повеќе како Него. Ова е Светлината на НаРаНХаЈ, која ја иполнува желбата. Јас не ги уживам нив самостојно, туку фактот дека се придржувам до Создателот. Затоа исполнувањето може да биде ситна искра на Создателот, која му дава живот на нашиот свет, и ништо друго. Сè е во остварувањето на важноста на Давателот; тоа е она што ме исполнува. Сличноста со Него е тоа по што копнеам, и ова е духовното исполнување за мене. Првенствено, постои само искра, која што произлегува како „нешто од ништо“ и желбата, која што излегла како „нешто од ништо“, како првобитна „елементарна честичка“ и ништо друго. А остатокот е да се биде „проширен нанадвор“ од Создателот, од Неговите дејствувања.
Од 4-от дел на утринските лекција 18.03.2013, според „Вовед во „Книгата Зохар.“
Вистинска група
Прашање: Може ли да ја измериме желбата на групата?
Одговор: Да, ако е навистина група, со значење дека има створено систем во кој ти ги гледаш десетте Сефирот. После сè, вистинската група е нешто што постои само за себе, духовен механизам, духовна структура, духовно тело.
Прашање: Што стои сега меѓу нас и таквата група?
Одговор: Отсуство на поврзување. Ние треба да оствариме поправен однос меѓу нас, кој што е базиран со посветеност, зедништво и подршка. Мора да почувствуваме дека не постои замена, дека ова е нашата должност; инаку, нема да го добиеме својството на давање и нема да Му донесеме задоволство на Создателот преку пријателите и учителот. Нема да напредуваме без поврзување, нема да бидеме во можност да го спасиме светот, и нема да можеме да Го воодушевиме Создателот. Освен тоа, без да ги зацврстиме нашите заеднички врски, ние правиме штета, како некој кој дупчи дупка во заедничкиот брод. Бал ХаСулам во неговиот напис „Мир“, пишува дека друштвото ја казнува кражбата, но ако поединецот не ги додаде неговите напори, не постои казна. Во меѓувреме тој што се „моли“ тоа го прави за себе и со тоа само го оштетува друштвото. На крајот, вистинскиот молител може да биде „произведен“ единствено од заедница на луѓе кои сакаат да Му принесат задоволство на Создателот со заедничко давање. Сам, никој од нас не е способен, затоа што јас не го имам тоа „место“, таа желба, од која што ќе можам да Му се обратам Нему. Не постои Создател без единството на создадените суштества кои што сакаат заеднички да си даруваат едни на други, така Нему, Му даваме „место“ да се открие меѓу нас и да ужива. Еднаш и за секогаш треба да разберам дека немам „место“ да се исполни, нема сила што ќе ми помогне да давам; не постои ништо. Сè е единствено во поврзаноста меѓу нас.
Од 4-от дел на утринската лекција, 18.03.2013, според „Вовед во книгата Зохар“
