24.02.2010 - Арава конгрес

Прашање: Кога се спојуваш во групна дејност, понекогаш се чувствуваш обединет со пријателите дури и во твоите мисли, но во последен момент чувствуваш дека нешто недостасува, напор во напорот, последната капка. Како можеме да ја постигнеме оваа последна капка за да стигнеме до општиот плач, за да можеме да ги отвориме нашите срце еднаш и засекогаш?

Одговор: Последната капка е токму моментот на раѓањето, моментот на прогонот од Египет и е најтешка. Човекот е подготвен да оди скоро до самиот крај, и тогаш гледа ѕид пред него, нешто што не може да го надмине, и наеднаш наоѓа секакви изговори. Неговата склоност кон зло му вели, „Мораш да се погрижиш уште за ова и ова, уште не си ги научил сите Студии на десетте Сефирот, сé уште не ги знаеш сите Шамати написи, мораш да направиш уште многу работи,“ и така натаму.

Исто е и во однос на пријателите, што значи дека кога ќе дојдеш до точката каде што ќе можеш да го скршиш своето его и да се поврзеш, да направиш поврзувачка точка меѓу тебе и пријателите, не можеш да го направиш тоа. Да создадеш точка на поврзување значи дека оваа капка лепило сега ќе падне врз врската меѓу тебе и твоите пријатели, и ќе ве залепи заедно во единствена целина. Не можеш да го направиш тоа. Во последниот миг наеднаш се повлекуваш.

Само групен напор може да помогне. Затоа молитвата на поединецот не помага. Молитва треба да биде „молитва на многумината,“ кога се молиш за пријателите а не за себе, и кога целата група или поголемиот дел од групата се моли заедно. Но ти ни зборуваш за поединечен труд. Можеш да ми зборуваш за поединечен труд во наредните илјада години, и ништо нема да ти се случи. Насоката е позната но е погрешна бидејќи не се грижиш за поврзувањето со пријателите.

Од конгресот во Арава - 24.02.2012