28.02.2011 -Прашање: Колку повеќе напори користиме поради успехот на групата, толку повеќе се чувствува дека ние работиме за својот егоизам ...
Одговор: Треба да се радувате - бидејќи тоа е откривање на злото. Без да го откриеме злото, нема да дојдеме до доброто.
И така, гледам дека од своите активности во групата; на крајот сакам да добијам само свои лични интереси. Потоа што?
Работата е во тоа што само таа "точка на увид" не е доволна, со неа ништо не можеш да направиш. Моето дејствување треба да биде насочено, треба да има вектор. Инаку мојата внатрешна сила останува само потенцијална, како пригушен мотор. Нека е тоа и убав мотор со моќност 200 КС - Но што понатаму?
Морам да ја "одведам" својата желба, да ја насочам кон одредена акција. Но, значи дека мене ми требаат две точки, од кои се состои векторот. Ова насочување на мојата сила дава разум. Бидејќи силата и разумот "соработуваат" добро меѓу себе. Ова е закономерно.
И така, иако сум очаен од својот однос кон групата, тоа сеуште не ми дава можност за дејствување. Сега треба да ја поврзам својата состојба со целта. Јас само што сум почувствувал дека сум спротивен сам на себе. Во моите активности или во некое дејство се појавил егоизам: јас сум го сторил тоа поради себе, не сум можел да го свртам кон другарите.
Пред сè, треба да паметиш дека нема никој освен Него. Работата не е во тоа што кај мене не се добила, туку во тоа што Создателот ја организирал за мене; оваа ситуација и нејзината анализа. Објаснува дека јас ништо не сум можел да направам со својот егоизам, од она на што Создателт сакаше да ме научи, да ми покаже дека се наоѓам под неговата власт.
Што треба да направам? Што побарал Тој, за да го почувствувам тоа? За да му се заблагодарам за тоа, јас ја сфаќам важноста на целта - својство на давање, спротивно од она што ми се открило сега.
Од каде ќе ја земам оваа важност? Од таа иста состојба. Зашто нема светлина без садови, нема чувство во кое не се комбинираат двете: светлината и кли. Во споредба со што јас се чувствувам лошо? Во споредба со тоа како го разбирам предавањето, претставувајќи дека би можело да се поврзувам подобро со другарите и да се однесувам на друг начин.
Ова веќе се двете точки!
Како сега да се пренесат од местото на сопствената презир и одвратност, кон местото на давање? Што е тоа што ми недостига? Ми недостигнуваат сили. Нив треба да ги побарам.
Но, тоа сеуште не е сè. Зошто да ги сакам? За да ги користам? За да не го хранам повеќе презирот кон себе? Бидејќи мојот егоизам страда од неодамнешното "откровение". Тогаш излегува дека јас по предходното сум егоист, само по втората "навртка", на следниот степен на самољубие.
Не, не сакам мојата работа или нејзините резултати да ги извршувам за свои лични интереси. Сакам да направам такво дејство, во кое ќе го откријам задоволство за Создателот. Тој ме поправа, и сакам тоа да Му причинува уживање.
Со тоа се обидувам да поминам уште малку напред, и уште, колку што е можно. Такви се моите први обиди, кога морам буквално да "џвакам", да "дегустирам" на јазикот, нодобро е да се "сомели" со заби.
