Прашање: Како да се измери сопственото напредување: според растот на егоизмот или според големината на давањето?
Одговор: Давањето никогаш не може да се измери. Тоа нема граници, нема форма и контури сé додека не навлезе во желбата за примање. Ние секогаш сме нурнати во своите егоистични мисли и импулси.
Но ако ги совладаме и над нив се насочиме кон Создателот, тогаш и даваме висина и форма на својата желба за давање. Според висина таа се споредува со големината на желбата за примање над која ние сакаме да живееме во давање.
Во согласност со својот егоистички импулс над него ние се обраќаме кон Создателот. Бидејќи Тој ја оформил во мене оваа егоистична желба, оваа туѓа мисла. И затоа, поткренувајќи се и обраќајќи се повторно кон него, јас небаре правам маска од лицето, ја копирам и ја стекнувам Неговата форма.
Создателот ја ископирал Својата форма во мојата желба за насладувања, а јас правам обратна копија од таа желба и се враќам кон првичната форма на Создателот – кон желбата за давање. Така јас доаѓам до спознавање, разбирање и чувствување на Создателот: од печатот кон отисокот – и наза кон печатот.
