Прашање: Што е значењето на „држење за групата“?
Одговор: Да се држиш за групата е да бидеш со пријателите во целиот процес низ кој тие минуваат, да ги извршуваш задачите, да учествуваш во сите настани: во изучувањето, дисеминацијата, должностите, собирањето на пријателите, работилниците и плаќањето на масер. Јас треба да се обидам да бидам активен и корисен учесник во сето ова. Тоа се механички дејствија кога се спојуваш со групата, кои што се видливи. Покрај тоа, внатре во себе, јас со сето мое срце се обидувам да се вклучам во оваа слика наречена „група“, да исчезнам, да се стопам во неа. Јас сакам да бидам впиен во тој концепт на „групата“, „општеството,“ така да не остане ништо од мене. Ако се обидам да го сторам тоа според моите егоистични мотиви, сè до степенот на моите напори, тогаш се доближувам до Светлината, и таа ме носи низ сето тоа и ми покажува колку сум соодветен за неа, или не. Па така, јас почнувам да побарувам Светлината повеќе да ме поправа. Јас почнувам да се однесувам кон мојата вклученост во групата на практичен начин. Поврзувајќи го тоа вклучување со Светлината, која што влијае врз мене и ми помага да влезам во групата. Следи дека, колку повеќе сум вклучен во групата, толку повеќе состојби започнувам да спознавам: поголеми или помали вклучувања, колку многу јас се заборавам себеси, колку повеќе јас им припаѓам на пријателите, колку повеќе или помалку јас ги сакам. Единствено според ова јас правам оценка на моите искачувања и спуштања, бидејќи не постои друго искачување и спуштање.
Па така, заедно со сите, јас се свртувам кон Вишата Светлина која што нè прави едно цело. Тука започнува работата. Сите проценки и мерки земаат место единствено во однос на групата, бидејќи без тоа нема точна скала на мерење, не постои поправка со која јас ќе можам себеси да се испитам. Јас немам показател и оценка на моите чувства, ниту во однос на Создателот, уште помалку во однос на себе, ако тоа не го сторам внатре во групата.
Групата е местото каде што чувствувам, мерам, и ги изведувам сите духовни дејствија. Не посто друго место надвор од неа! Таму, во групата, јас морам да ја откријам омразата и моето его, сите мои особини. Сето она што се открива надвор од групата нема потреба од поправка. Само она што е откриено во односите помеѓу пријателите, тоа е единствената работа што треба да ја поправиме. Фараонот, егото е сила на заедничко отфрлање и на омразата која што се открива во групата. Исто така и надвор од групата, сето ова е физичкиот живот на животинското тело.
Од припремата за утринската лекција. 03.04.2013, на Каб.Тв
Злото на егото под рентген зраците на омразата
Ние ја истражуваме љубовта во однос на омразата што се буди кај некој во споредба со изворот на злото: дали некој го сака изворот на неговото страдање и покрај тоа што се чувствува лошо. Со ова, тој ќе мора да се одвои себеси од злото, од местото во кое што го чувствува страдањето, како да не му е негова природа. Тоа е многу деликатна точка. Во обичната егоистичка природа јас го мразам оној кој што ми ги предизвикува страдањата, изворот на злото. Тоа е исто како кога смируваме дете кое се удрило од нешто, велејќи му да го врати ударот назад кон предметот. Тоа е природен, животинско-инстиктивен одговор. Но, духовната работа е наменета за поправка на човекот, и сите поправки се можни единствено ако јас почувствувам дека некој прави да се чувствувам лошо и јас разбирам дека тоа што пристигнува кон мене е само љубов и добрина.
Па така сите болни знаци не треба да ме насочат на изворот на ова лошо чувство, туку на изворот на злото во мене, на местото каде го чувствувам тоа зло, на мојата зла склоност. Токму таму јас чувствувам страдање, лоши односи, и тоа е она од што морам да се оттргнам, да поставам Масах (екран), ограничување, така што на крајот ќе го претвори злото во неговиот спротивен облик. Тоа е исто како да има маса со пет вида јадења пред мене и секоја чинија има лош вкус, мириса ужасно, и изгледа скапано. Веќе не се работи за тоа дали храната е повеќе засолена или презачинета, туку дека е отровна. Јас пак, од друга страна, морам да ги поправам моите садови на согледување така што ќе ја засакам оваа храна, што отпрвин изгледаше невозможно. На истиот начин достигнуваме љубов на врвот од поправката на нашите садови во кои ние сега чувствуваме омраза.
Од припремата заа утринската лекција 03.04.2013, на Каб.Тв
Неразделниот пар: човекот и магарето
Ние првично се придржуваме до нашите садови за примање, и единствено во нив може да го почувствуваме светот. Ние сè судиме според тоа дали чувствуваме добро или лошо во нашите садови за примање, наречени „ магаре“ (хамор). Тоа исто така означува материја, (хомер), има ист корен во хебрејскиот јазик. Човекот во нас се придржува до истото „магаре.“ Благодарејќи им на нашите напори, можеме да го одвоме човекот во нас кој што е нурнат во материјата. Потоа овој човек започнува различно да размислува. Како да го одвоиме човекот од неговата материја, од неговото „магаре?“ Единствено со Светлината што преобразува, која му дава на човека особини за давање. Тоа е Хесед, Светлината на Хасадим. Светлината го исполнува делот наречен „човек” и му дава нови особини со кои некој може да се одвои од магарето, од суштината на желбата да се прима. Тоа одвојување од желбата за примање е наречено „Излезот од Египет.“
Од утринската лекција, 03.04.2013, на Каб.Тв
Изборот помеѓу пресметките на магарето и пресметките на човекот
Ние мораме да ги прифатиме сите случувања со трпение и да ги видиме на два начина. По должината на две линии, од гледната точка на расудувањето и милоста, со цел точно да се разграничи што влијае на моето„магаре” (мојата егоистичка супстанца) и што може да влијае на човечкото во мене. Тогаш јас ќе почуствувам поделба внатре во мене до можниот степен, јас ќе се придржувам до човекот во мене. Ако одненадеж откријам дека подолго време сум бил во магарешкиот дел, наместо да жалам за тоа јас треба да бидам благодарен. На крајот, Создателот е тој што го уредува тоа, така што без да забележам, јас се претворам во „магаре” така што јас повторно сум ги вклучил желбите на магарето и откривам дека повторно сум се вратил на пресметките на магарето. Оттаму, јас морам да се кренам до човечката пресметка и да се стремам што повеќе кон неа, со помош на групата. Ако заборавам на групата тогаш немам каде да го однесам нејзиниот материјал, нејзините мисли, со цел да го закачам и развијам човечкиот дел во мене, Создателот повторно ме претвора во магаре.
На тој начин јас постепено го градам човекот во мене, со помош на овие два извора: групата и магарето. Кога ненадејно ќе се најдеме себеси подолу, во рамките на волјата за примање, и повторно почнеме да правиме прагматични материјални пресметки како Создателот да не постои, без духовен пат, туку единствено нашиот обичен живот, ние не треба да жалиме поради тоа. Човекот треба да жали поради тоа што Создателот го фрлил во „валкано место,” во смрдливото его, и главна работа е да се извлечат заклучоци, да се замине од ова паѓање и да се започне со споредба на состојбите за да се разберат и почувствуваат подобро. На тој начин, овие изрази влегуваат подлабоко во умот и сетилата на некој кој прави напор да ги анализира во себе. На тој начин се изградува контролен систем за себе и неговите состојби, и така се напредува.
Од утринската лекција, 03.04.2013, според ТЕС, на Каб.Тв
Востание против „домот на Таткото”
Рабаш, „Што значи во работата дека целата нација е пастирот на луѓето”: Сета тежина во служба на Создателот се однесува единствено на недостатокот на вербата. Кога некој е награден со сета верба, тој се стреми да се поништи себеси пред Создателот како свеќата пред факелот. Така што, навистина сите органи, сите негови мисли и желби, го прават она што силата на вербата ги задолжува да прават.”
Силата на вербата ние можеме да ја откупиме единствено спрема скаменувањето на срцето и сите неволји низ кои Мојсеј поминал во неговото време. Тој бил воспитуван во домот на Фараонот и примал преку неговите посвоители, дедо и мајка. Ова значи дека, благодарејќи на сопственото его, човекот минува низ посебна фаза во неговиот развој. Тоа его е многу големо, и така, народот на Израел е наречен „вкочанети вратови,” „тврдоглав” народ, бидејќи во нив престојува фараонот. Па така, егото го образува во неговата област, но, лицето сè уште сака да го следи неговиот пат, така што особините на Мојсеј ќе растат во него. Човек мора да е голем егоист, затворен во неговото его. Не е случајно напишано: „Тој што е поголем од неговиот пријател, неговата склонетост е поголема од него самиот.” Особините што некој ги развива, и двете: во „куќата на Фараонот” и во „куќата на Џетро“, се неопходни за неговиот духовен развој. Подоцна, особините на Бина пристигнуваат единствено низ тешката внатрешна борба, помеѓу искрата што е откриена (точката во срцето) и големата егоистична желба да се прими. Таа внатрешна борба е толку сурово и тешко што егото не е спремно и не може никого да слуша.
Од 4-от дел на утринската лекција 03.04.„013, според Писанијата на Рабаш. На Каб.Тв
Излегувањето надвор од сопствената кожа
Да бидеш Цадик (праведник) значи да Го оправдаш Создателот во сите услови. Понекогаш на човека му се дадени сете состојби само за да му се помогне да излезе од неговата кожа, до таа мера што темнината се згуснува околу него, и ова е голема помош која што Создателот му ја праќа некому кој што е спремен да биде Цадик. Тогаш човекот е сместен во ситуации кои се неприфатливи за неговото его, за спремен да биде да излезе надвор од самиот себе.
Јасно е дека духовниот свет е над физичкиот свет. Токму затоа, сè што е физичко мора да умре, но тука не се работи за вообичаената смрт на сите луѓе, туку повеќе, кога некој ќе се согласи со себе дека сите негови матерјални вредности ќе умрат. Токму затоа, тој го побарува следното ниво: духовниот живот. Тој го напушта неговото тело, станува ослободен од сите лични интереси што ќе се му се случи нему, и над сите ситуации тој го става Создателот. Тој се согласува со овие околности, прифакајќи ги среќно како градители на неговиот нов, духовен степен. Тој се согласува тие да го креваат него над неговата физичка кондиција, да го носат надвор од границите на неговата кожа, од рамките на темнината и, посебно, прават возможно да побара прилепување кон Создателот. Единствената сколоност што некој ќе ја има е да Му даде задоволство на Создателот, додека тој, самиот, се наоѓа во темнината. Во ова, тој го гледа неговото спасение, неговото заминување од прогонот, Надвор од неговата кожа, тој го чувствува вистинскиот живот. Човек може да го задоволи Создателот без никаква корист за себе. На тој начин, тој ја победува темнината, страдањето, стравот, вознемиреноста, и срамот што тој го чувствува, кои што му беа откриени нему со намера да му ги покажат неговите телесни ограничувања и да му помогнат да се крене над самиот себе.
Од утринската лекција, 03.04.2013. според Шамати 36, на Каб.Тв
125 степени на откровението
Прашање: Секој од нас веќе ја има исполнето неговата лична мерка на напор, и само ако се поврземе за еден мал заеднички удар, ние ќе се пробиеме. Што значи овој заеднички удар? Дали, наместо моето лично објаснување треба да ја потврдам општата состојба на целата група?
Одговор: Ударот не е ментално објаснување, туку напор во нашето срце со цел да се вградиме едни во други, со цел да се поврзам и да се посветам себеси на друштвото така што ќе можам да ја влечам Светлината што поправа за пријателите. Тоа треба секој да го прави за сите останати. Ние сме во круг, и ако секој се поништи себеси и ги додаде неговите желби на тој круг, тогаш ние можеме да изградиме одредена зона на општо давање, на општа желба. Секој се поништува себеси, се ограничува себеси на нивото на првото ограничување (Цимцум Алеф-Ц“А), Масах (екран), и секој треба да биде во состојба да даде секому. Се покажува дека градиме едно заедничко срце и мисла, помеѓу нас, кое што е слично на Создателот. Силата на давањето, Светлината, се појавува според еднаквоста на формата. Цела оваа заедничка зона која што е полна со Светлина е наречена општа душа бидејќи Светлината што ги исполнува садовите се нарекува душата на откровението на Создателот. Овие модели продолжуваат низ целиот пат. Постојат 125 степени на моето его: од првиот до 125-тиот степен: Додека се вклучувам во секого, јас ги откривам еден по еден степен, ограничувајќи секој од нив на степенот на првото ограничување, потоа Масах, состојба на маленкост, и потоа состојба на големина. Ова е целата наша работа. На тој начин, кревајќи се високо над моето его, јас изградувам 125 степени на искачување, влезот во општото заедничко срце, во сите.
Тогаш за мене се формира Ајн Соф (Бесконечност), која што е полна, полна со Светлината на Ајн Соф. Каде јас ја откривам? Во поврзаноста меѓу сите пријатели, на кои што подоцна ќе им се придружи целото човештво. Зад секој од нас постојат други, многу милиони луѓе, кои се приклучуваат и поврзуваат низ нас, кои што се вклучени во општата колективна сила што ние ја оформивме.
Од првиот дел на утринската лекција, 30.03.2013, Писанијата на Баал ХаСулам на Каб.Тв
