14.02.2011 -
Прашање: Како да се достигне соединувањето?
Одговор: Соединување значи дека согласно со сите желби на Давателот и примателот, примателот и Давателот тие се израмнуваат еден со друг како гостинот со Домаќинот во познатиот пример на Баал ХаСулам. Гостинот нема што да му даде на Домаќинот освен својот однос, ако развива ист однос кон Домаќинот каков што има Домаќинот кон него.
Односно не се зема предвид дека гостинот го користи својот апетит, додека Домаќинот – својата сила. Тие првично се такви: едниот – Создател, а другиот – суштество. Но ако се тргнат првичните услови дека едниот е Создател а другиот – суштество, бидејќи тие треба да достигнат целосна рамноправност, тогаш во што можат да бидат рамноправни? Во својот однос кој ќе го изградат без секоја поврзаност со тоа што било порано.
Односно ние треба да се кренеме во односите меѓу нас така, за да нема значење за нас дека Тој е Создател , Тој е примарен, Тој ме создал во желбата да се наслади и прави со мене што ќе посака зошто сето тоа изворно доаѓа од Него како од Виш корен. Не е важно што јас, суштеството, не можам ништо повеќе да направам.
Но ако Тој и јас достигнуваме состојба кога имаме сосема еднакви можности, тогаш од нашите еднакви можности ние посакуваме да достигнеме спојување, соединување. Пред сé Создателот и суштеството мораат да достигнат состојба во која двајцата се целосно еднакви и независни еден од друг, суштестовото од Создателот и Создателот од суштеството. Откога ќе се изедначиме и имаме можност да создадеме секаква врска меѓу нас, која секој од нас слободно ќе ја посака, ние достигнуваме состојба кога посакуваме само љубов, спојување и меѓу нас.
Како што раскажува Баал ХаСулам, гостинот и Домаќинот доаѓаат до состојба кога во иста мера зависат еден од друг – Домаќинот од гостинот, а гостинот – од Домаќинот, како децата и родителите. Тогаш желбата за насладување затворена во суштеството и желбата за давање карактеристична за Создателот се освојуваат и се обврзуваат една со друга.
Иако од една страна Создателот може сé – тоа ништо не кажува, зошто Тој чувствува љубов кон суштеството, а љубовта Го ограничува дозволувајќи Му да го прави само тоа што таа го диктира, а не сé што Тој може. Односно силата на љубовта е сила на ограничувањето, обратна сила која дејствува во Создателот. Ти не можеш да го уништиш тој што го сакаш. Љубовта владее.
Затоа условот за соединување, спојувањето – е рамноправноста: во можностите, силите, способностите и слободата на изразување. Откако ќе се постигне рамноправноста, од сите тие можности ние ја активираме токму силата на љубовта – и го достигнуваме соединувањето.
Од тука се гледа колку е мала оддалеченоста меѓу животот и смртта, која веднаш го претвора животот во смрт. Сé зависи од тоа дали човекот разликува во себе присуство на Создателот или не. Ако Создателот е присутен и е горе – тоа е живот, ако не е присутен – тоа е смрт.
