Во статијата " Кога на човекот му е познато, што е тоа трепет пред Создателот" Рабаш пишува, дека гревот се случува токму за време на подемот, кога човекот се удостојува од љубовта од Создателот и одлучува да ја земе како основа за работата, исфрлувајки ја верата. И кога мисли, дека повеќе никогаш нема да падне, бидејки ќе се движи согласно здравиот разум. Но повторно паѓа во љубов кон самиот себе – како казна поради тоа, што ја изгубил верата. И таа казна – е исправување, кое му помага да се врати на правиот пат на искачувањето по духовното скалило.

Токму така ние треба да ги воспримаме своите состојби. Состојбата, каде нам ни се чини дека се наоѓаме во паѓање и добивме казна – фактички е дадено за нашето исправување. Да се чувствува својот грев – тоа значи, дека веќе не се греши. Грев – е тоа што ние сме го сториле пред тоа! А чувствувањето на сторениот грев – тоа е веќе исправување.

Објавено 31/08/2010