30.05.2010
Добар ден, драги пријатели! Денес ние го продолжуваме нашиот редовен виртуелен час од книгата Зохар, статијата „Терач на магариња" т.97. Ќе ви напоменам за што станува збор. Работата е во тоа, дека ние мораме на нашиот духовен пат да се искачуваме од скалило на скалило. И ние немаме сили тоа да го направиме. За да се изврши тоа искачување, Создателот праќа посебна сила, ангел, кој го тера нашето муле, нашето магаре, нашиот материјал, кој се нарекува хомер=хамор, на хебрејски магаре, од зборот хомер= материја. Значи, терачот на оваа наша егоистичка материја е посебна сила, која ни помага да се искачиме од скалило на скалило.Т.е. тој го турка нашето магаре, го влече напред, го товари истовремено со товар, за да изврши некоја корисна работа по пат, и така ние се искачуваме од скалило на скалило. Во нашиот свет тоа се случува не алегорично, како што ние велиме.Туку може да се додаде, дека тоа се одвива со посебна метода. Во почетокот ние се раѓаме сите и се развиваме во желбата да примаме поради примање.Тоа е нашата егоистичка желба, и во тоа сите ние луѓето сме еднакви.Сите ние посакуваме само да примаме поради себе, или да даваме поради себе, што во принцип е едно те исто. Тоа веќе зависи од тоа колку човекот е подмолен, колку тој разбира, дека понекогаш е подобро да се даде за повеќе да се добие. Т.е. во принцип тоа е исто примање, само дури можеби и поегоистично.Сигурно, и тоа освен тоа е поштетно, затоа што го оттргнува човекот од целта.Тој почнува да мисли дека им дава на другите, а навистина дури и не се сомнева дека тоа го прави поради примање. Така што тука постои и голема опасност затоа што тој мисли за себе дека е наводно е корисен човек, исправен. А потоа постојат веќе, после сето ова, каде што сите луѓе се еднакви колку-толку, постои веќе првото скалило, кое претставува дел од влезот во духовниот свет, каде што човекот се обидува да прави некакви дејства на давање.Тој разбира дека ги прави поради себеси, но се обидува да ги прави овие дејства на давање.
Сето тоа веќе се одвива во одредена група, т.е. со одредени луѓе каде што тие се обидуваат меѓусебно на таков начин да бидат поврзани.Кога тој делува на таков начин, тој почнува да сфаќа дека не е во состојба ништо да направи. Дека сите негови дејства иако однадвор се алтруистички, но одвнатре се егоистички, и тогаш се создава во него веќе упорна желба да ја промени својата намера. И намерата тука да се промени е поедноставно, затоа што дејствата кај него се веќе дејства на давање.Треба само намерата да се промени во намера за давање, а не поради примање. И затоа таквата состојба - давање поради примање во кабалистичката група – тоа е како некој преоден процес, кога човекот веќе дејствува со помош на вишата светлина, ја менува својата ориентација од егоистичка во алтруистичка. И кај него се создава веќе дејство на давање поради давање, што претставува веќе духовно скалило, особина на Бина. А потоа, бидејки кај него постои давање поради давање, сега тој може да бара да прима поради давање, т.е. веќе следна фаза, примање поради давање.Таа е исто така можна, бидејки постои заедништво помеѓу овие две скалила, тие се веќе во намера поради давање.
Т.е. на третото скалило кај него е давање поради давање, а на четвртото примање поради давање, т.е. се менува само дејството.Ние гледаме дека треба да постои нешто поврзувачко, помеѓу двете скалила. Т.е. постои да се прима поради примање, понатаму – да се дава поради примање, т.е. јас сепак го менувам ова мое дејство. А тука намерата. Потоа јас преминувам кон давање поради давање – останува истото дејство, се менува намерата.И потоа примање поради давање – се менува дејството, останува намерата. Т.е. тука имаме, не знам од која страна, дејство, а ова е намера. Ние гледаме, дека се менува дејството, намерата останува, дејството останува.Се менува намерата, се менува дејството, останува намерата и т.н. односно секогаш кај нас постои.Едната нога останува на место, другата се преместува, оваа останува на место, другата ја преместуваме. И на таков начин се движиме напред. Така ние се движиме по овие скалила, од нашето скалило.Тоа сме ние денес со вас, апсолутни егоисти, до скалилото на целосното исправување. А нас не' движи вишата светлина. Таа цело време се излева врз нас одозгора, О'М, и на таков начин ние се движиме напред. Но од нас зависи дејството.Тоа го правиме ние, намерата – светлината. И така ние со вас се движиме. Направете убаво таква таблица, пратете ми ја, јас ќе ви бидам благодарен. На овој пат, кој ние со вас го поминуваме, нам ни помага оваа виша светлина, која ни се појавува нам во облик на терачот на магарињата. И оваа светлина, кога влијае врз нас, како ние можеме да одредиме дали таа правилно влијае врз нас, т.е. дали правилно ние ја предизвикуваме? Токму за тоа зборува Зохар во т.97.
"Но, кога се намножија гревовите, се спуштил Тој на пониските скалила и го убил лавот". Лавот претставува особина на давање.Колку и да е чудно, царот на животните, таков жесток, моќен, силен – навистина претставува особина на давање. И кога над човекот се гледа ликот на лавот, тоа патем речено претставува симбол на Ерусалим, тоа се смета за добар знак. А ако човекот прави неправилни дејства, тогаш над него се создава муцка на куче, наместо устата на лавот. И се вика кучето Баладан. Баладан е од зборот бал – адам, т.е. од една страна е бал, од друга страна е адам.Т.е. тоа е човек со муцка на куче, кратко речено. И затоа се вели за нашето поколение дека "пнеј а-дор ки пнеј а-келев", претставници на поколението, лицето на поколението како муцка на кучето. Така е речено за нашето со вас поколение. Навистина гледаме колку древните мудреци веќе се однапред знаеле.
Т.98. "На денот на снеговите, денот на доаѓањето на несреќите одозгора, (затоа што снегот претставува особина дин = ограничување, особина на судот, кога се замрзнува, стврднува, се ограничува, помалку топлина, помалку светлина. "..тоа е ден на доаѓањето на несреќите одозгора", од вишиот суд, затоа е речено за душата на човекот: не се плаши домот нејзин од снегот.Т.е. од вишиот суд, (дом = Малхут, сместувалиште на сите души).Затоа што целиот тој дом е во двојни облеки, и може да ги поднесе најсилниот оган и најсилниот мраз. Затоа што има двојна облека. Двојна облека – се мисли на тоа дека има заштита; давање поради давање.Ова ниво на скалилото, кога сето се прави поради давањето.Но само давањето поради давање, и дури другото скалило уште и примање поради давање, т.е. овие две скалила се облеките на Малхут, егоистичката, а ова скалило е преодно – давање поради примање. Ова скалило се нарекува ло лишма, а овие две скалила се нарекуваат Лишма. Лишма – тоа е на целосно давање, а Ло Лишма – е не на давање. Но сепак ова скалило е преодно, давање поради примање, затоа што особината, дејството сепак е насочено на давање. Да речеме во групата, кога ние со вас работиме, тогаш ова дејство за нас претставува влез во вишиот свет. А тука, помеѓу овие две дејства, тука веќе се наоѓа махсом, преод од чувствувањето на нашиот свет во вишиот свет. И речено е понатаму...т.е. на каков начин ние се движиме напред? Значи, во почетокот се намножија гревовите, сето тоа е по пат, неопходно е тоа да се случи.Т.е. човекот станува се повеќе егоист, се променува устата на лавот во муцка на куче, потоа доаѓа снег, стврднување.Иако се добива тука двојна заштита, сепак сето тоа се крие внатре во Малхут.
Понатаму се случува следната состојба, кога се спомнува во Тора за Мојсеј, кога тој го удрил египќанецот. Речено е дека Мојсеј бил принц, него го воспитувала ќерката на фараонот, Батја, таа го нашла во Нил, каде неговата мајка го пуштила во кошница. Таа го воспитала.Мојсеј до 40 години се воспитувал во домот на фараонот како принц. Како посвоен син на ќерката на фараонот, т.е. тој бил посвоен внук на фараонот. Нормално дека ги познавал сите египетски правила на однесување, верувањата, и сето останато. Тој бил многу напреден човек, затоа што Египет од тоа време се до крај претставува центар на арапскиот свет. А тогаш пак тој претставувал навистина центар на светот. Мојсеј кога почнал да постигнува, практично по истиот пат како и Аврам, кој бил вавилонски свештеник, почнал да го постигнува поредокот на светот и го открил Создателот.Така и Мојсеј започнал од истата состојба, кој бил голем и напреден човек, почнал да постигнува понатаму, да проникнува понатаму, и исто така го открил Создателот. И тогаш во него се случиле такви внатрешни промени.Затоа е речено: и тој го удрил египќанецот, т.е. тој во себеси, тој што го воспитале во него, тој го убил него, и го закопал. Така е речено. И оттогаш тој станува апсолутно слободен од влијанието на своето воспитување човек, и затоа веќе мора да бега, мора да избега од дворецот на фараонот. Тој бега од таму и 40 години патува помеѓу народот кој се нарекува Медијан.Се оженува со ќерката на нивниот свештеник, која се вика Ципора(Сефора).Врховниот свештеник на Медијан го викаат Итро. Таму тој го изучува нивниот поредок, нивната религија, станува кај нив исто голем, велик.Потоа, после 40 години тој како да добива знак одозгора и се враќа во Египет кај фараонот, и застанува пред него веќе со барање да се ослободи од неговата власт. Значи, тука се вели за тоа дека тој го удрил египќанецот, и се скрива од него Создателот, и се ограничува во примањето на целата добра светлина, која му светела.И тој, Мојсеј = светлина, која му светеше на целиот Израел, т.е. на сите, кои сакаат да излезат од својот егоизам. Таа светлина, која тие ја сретнуваат и која ги извлекува напред, се нарекува Моше= од зборот мошех, лимшох – да се извлекува. Затоа е такво името. Патем речено, тоа име му го даде Батја, ќерката на фараонот. Му го дала затоа што тој пораснал во Египет и ја достигнал вишата светлина, од Египет.
Понатаму е речено, дека човекот во оваа состојба, на ова скалило, личи на огледало, во кое се одразува Создателот, т.е. тој почнува веќе да го добива ликот, сличен на Создателот. Т.е. сфира Кетер, преку сите скалила, преку сите особини поминува до Малхут и почнува да се одразува во Малхут како во свое огледало. Затоа човекот, кој се вклучува во Малхут, тој веќе претставува лик на Создателот и затоа се нарекува веќе Адам, од зборот доме – сличен на Создателот. Т.е. ние гледаме како тука постепено по овие скалила се случува духовното раѓање на човекот. Уште еднаш ви повторувам јас не ви го објаснувам подемот на З'А во Бина, спуштањето и т.н. сите тие случувања со екранот.Затоа што да се објаснува паралелно на неколку јазици, на кабалистичкиот и на литературниот, на јазикот на ликовите – тоа само ќе не заплетка. Подобро приближно да разбереме во што се состои ова наше духовно искачување.
Понатаму, следната фаза се одвива, Т.101. Тоа е стапот во рацете на Мојсеј.Стапот на хебрејски се нарекува мате. Во мате, како и обично во сите овие зборови, земени од кабалата, има истовремено неколку значења. Мате= од зборот летот, т.е. да се греши, мате=од зборот леотот, т.е. да се укажува, како со жезол. Мате= од зборот мата, надолу и уште многу други значења. Зошто тоа се случува? Затоа што како и во другите јазици, во хебрејскиот има корен, наречен бајт = дом. Во секој збор има корен. Постојат од две, три или четири букви корени што се состојат. И ако ние гледаме во коренот на зборот, тогаш го гледаме неговото основно значење, основното, духовното, од кое потоа се пројавуваат во нашиот свет различни особини, кои можат да бидат и патем речено спротивни едни на други.Но се рожба на истиот корен. Така што зборот мате = стап, тука се преведува, а генерално се мисли на уште многу други свои изрази, и за нив ние ќе зборуваме, на каков начин тие се меѓусебно поврзани. И зависи од човекот, од овој корен на зборот, какво дејство тој ќе извлече. На која страна тој ќе ја насочи таа своја коренеста основа. Значи е речено така, ние знаеме дека со помош на овој стап, од една страна Мојсеј стоел пред фараонот и овој стап му помагал на патот, бил водич на патот.Од друга страна, кога тој го фрлал овој стап на земја, тој се претворал во змија, т.е. во најголемата концентрација на егоизмот, злото.Потоа со овој стап тој ги поминал сите свои желби, сета своја душа од Египет.Ја возвишил до нивото на светата земја, т.е. светата состојба на целосно давање, и т.н.
Т.е. управувајки правилно со змијата, управувајки правилно со стапот, човекот доаѓа до таквата највисока состојба. "Овој стап, речено е, во раката твоја, е стапот на Создателот, создаден вечерта, шестиот ден пред саботата". Т.е. откога било создадено апсолутно се', најпоследен е изработен овој стап. Што значи се пројавува оваа особина на преодот помеѓу шесте денови на создавањето, кога сите особини егоистички, алтруистички, секакви, се пројавиле веќе во светот.Се појавиле сите особини и сите дејства кои требале да постојат, и сега треба да се појави човекот.За да се создаде човекот, со можност да го достигне ликот на Создателот, за тоа се создава таква особина, наречена стап, кој може да се искористи или на страна на змијата, најужасното егоистичко дејство, и до највозвишеното алтруистичко дејство. Т.е. човек кој владее со таква сила, ако тој правилно го зема тој стап, се објаснува во кабалата на каков начин тој треба да се зема. Или да се фаќа змијата за главата, или да се фаќа за нејзината опашка. Ние знаеме дека постојат ловџии на змии, кои и на таков и на друг начин ги фаќаат змиите. Во кабалата, нормално тоа се објаснува алегориски. Или на почетокот или на крајот на егоизмот, како ти го фаќаш и како со него работиш.
Значи со овој стап Мојсеј прегреши, кога тој во пустината Синај двапати удрил во карпата, за да ја предизвика водата. Т.е. тој на таков начин...ние до тоа ќе стигнеме. Тогаш му бил одземен тој стап. И за тоа постојат одредени причини, затоа што понатаму тој требало да се продвижува самостојно, т.е. самиот да си служи себеси како водич. Значи, "веднаш се симнал кај него и го земал стапот од раката на египќанецот, затоа што во тој миг, кога му бил одземен стапот, бил одземен засекогаш. И убиен со него.После прегрешувањето на ударот во карпата со тој ист стап, умрел тој и не влегол во светата земја. А светлината таа е скриена од Израел". Т.е. Мојсеј, како што ние знаеме, не стигнал до земјата на Израел, тој се искачил, во алегориска смисла.Излегол од Египет човекот, ги одвлечкал со себе сите свои желби, т.е. целиот свој народ, поминал со него преку пустина, преку сите тие проблеми кои морал да ги помине за да го исправи во себе тој свој егоизам.Се искачил и на планината Синај на почетокот од патот. А на крајот од патот се искачил на планината Нево. Тоа е планина која стои преку реката Јордан, од другата страна на Израел, тој се качил на таа планина, погледнал на земјата на Израел.Т.е. не успеал понатаму да се искачи, само до нивото на Бина, и од таму ја благословил таа земја.Т.е. добил контакт со таа желба, која веќе не со давање поради давање, таа желба во пустината, која тој ја поминал.Тоа е нивото на Мојсеј – давање поради давање. А примање поради давање – тоа тој веќе го пушта народот, за да примањето – тоа се особини егоистички.Тоа народот треба да влезе, сите негови егоистички желби, да влезе на следното ниво на состојбата, каде што тие веќе тоа го исправуваат. Т.е. човекот ги исправува своите егоистички желби веќе на следното ниво, и таа особина, која го изведува него од Египет, од егоизмот, таа во него умира. Притоа умира од истата змија, од истиот стап, затоа што уште не е исправена. И затоа таа особина умира, и таа нема да е позната, нема да е воскресната во човекот до самиот крај на исправувањето. Само потоа се пројавува, се појавува местото на Мојсеј, се појавуваат потоа 10-те изгубени колена, се појавува изгубеното бротче, на Ное, и сето останато. Се откриваат само потоа сите тие келими, сите тие желби, и го поминуваат своето конечно исправување.
Понатаму. Понатаму раскажува Зохар за следната, после Мојсеј, особина.Тоа е веќе особината Давид. Давид ја олицетворува целата Малхут. Ако ние ги земеме особините одозгора надолу, тогаш ни се појавуваат Аврам, Исак, Јаков, Мојсеј, Арон, Јосеф и Давид. Последната особина. Затоа се нарекува Давид,од зборот малхут. Цар, царство, малхут се нарекува царство. Тука веќе се зборува како после Мојсеј се создава Давид, неговото царство во Израел и што тоа олицетворува. Давид олицетворува завојување. Таканаречен Кибуш Давид. Тој завојувал околу себе огромни земји. 40 години. Исто како што беа во Египет 40 години, 40 години во пустината.Како што Мојсеј бил 40 години во домот на фараонот, 40 години во Итро и 40 години во пустината, и умрел на 120 години.Исто така после влегувањето во Израел, во таа земја, се создава царството на Давид и Давид 40 години војува. Нормално сите овие 40, ние разбираме од каде тоа потекнува. Тоа е растојанието од Малхут до Бина. Кога Мојсеј одел преку пустината, тој се искачувал, од Малхут во Бина. Го водел по себе народот, т.е. сите свои желби ги кревал на давање поради давање. И затоа морал да ги крене до ова ниво. Т.е тој имал поставено задача за сите намери на примање да ги преправи во намери за давање. Намерата – особината на Бина. А Давид, кога ја примил од него таа особина, кај него се создаде следното – особината на давање веќе постоела.Таа не требало да се исправа,но дејството од давачко треба да премине во примачко. И затоа Давид, во споредба со Мојсеј, тој 40 години се занимавал само со војување. 40 години војувал. За да ги покори, како што се вели во нашиот свет, земјите. Земја од зборот желба, рацон, ерец. И затоа неговата судбина на таков начин се сложува, да тој 40 години војува. И на таков начин ја враќа Малхут од нивото на Бина на нејзината претходна особина, на нејзиното претходно ниво, Малхут, но со намера за давање, т.е. го достигнува целосното исправување. И затоа неговото скалило се смета за највисоко за Малхут.Затоа Машиах, таа светлина, која доаѓа и не' избавува нас, доаѓа од ова ниво на Давид, и затоа се нарекува Машиах бен Давид = машиах, син на Давид.
Сето ова го раскажал терачот на магарињата на нашите пријатели, кои со своите магариња одеа напред на своето патување.И тој се открил на таков начин, дека ја претставува Великата Виша Светлина, пратена напомош за нив.Како што ние зборувавме, заплеткано чудно име Бенијау Бен Јаујада, т.е. син на тој, кој ги знае сите скриени виши тајни. Тоа е главата на светот Ацилут, од која практично никаква светлина надолу не слегува.
И затоа, во Т.105: "Паднале пред него раби Елазар и раби Аба на лицата свои.Раби Елазар е син на раби Шимон, човекот, кој го достигнал највисокото кабалистичко ниво.Во своите искажувања во Зохар тој зборува само за крајот на исправувањето, за разлика од сите останати, кои зборуваат за процесот. Тој зборува само за конечната состојба. А раби Аба – тоа е тој, кој ја напишал книгата Зохар, од зборовите на раби Шимон. Тој поседувал посебна особина – да пишува така, да му биде јасно на човекот само во мера на неговите правилни намери.Значи, паднале раби Елазар и раби Аба на лицата свои и не можеле повеќе да го видат.Бидејки тој им открил малку од таа светлина, која претставува суштина. Нормално не зборуваме за нашиот свет, дека тие паднале на лицата свои.Тие го сокриле своето лице, т.е.местото каде што тие ја примаат светлината. Лицето на човекот е негова светлина.Станале и тргнале на друга страна за да не го гледаат. Потоа седнале, плачеле и не можеле дури да зборуваат еден со друг...Седнале и плачеле – се мисли на малата состојба. Големата е 10 сфироти во стоечка положба, кога седиш е пониска, а уште пониска кога плачеш.Тоа е чувство на немоќ, т.е. нема таков екран, кој би им дозволил да ја соберат огромната светлина, и затоа, во споредба со неа тие така себеси се чувствуваат.
Рекол раби Аба понатаму, дека "Правилно учевме ние, дека на сите патишта на праведниците - Тората е со нив.Им доаѓаат праведници од тој свет, за да им ги откријат тајните на Тора" И раби Амнон Саба, тој, кој преку буквите ни ја објаснува целата метода на искачувањето исто ни доаѓа.Станале, сакале да ги потераат своите магариња, но не можеле. Повторно и повторно ги терале своите магариња, т.е. своите желби, својот материјал, но не можеле да одат. Се преплашиле и ги оставиле своите магариња на тоа место. До денешен ден тоа место се нарекува "место на магарињата". Така Зохар ни раскажува за овој фрагмент од статијата. А што понатаму се случувало со нив? За тоа се зборува во наредните точки. Можеби најпрво ќе одговориме на неколку прашања?
Ние поминавме едно одредено парче од нивното искачување, на овие двајца мудреци. При што овие двајца мудреци, од тие 10-те мудреци, кои ја напишале книгата Зохар, тие се олицетворение на 10-те основни сфироти, од кои се состои целата вселена, т.е. ние претставуваме нивен дел. Десет души велики, кои ни ја открија книгата Зохар, ја напишале за нашето поколение намерно, таа да се открие после 200 години.Овие двајца се посебни за нас. Затоа што раби Елазар зборува за нашето време, за времето на целосното исправување, а раби Аба ја напишал книгата Зохар само за нас, за ова време.
Прашање на Сергеј од Јалта: "Ќе чувствувам ли јас во својата исправена состојба преку другите, ближните, или други нема да постојат, туку само моето ново засилено воспримање?"
Во исправена состојба ние сето го чувствуваме преку обединетото кли, преку обединетата желба. Ние не можеме да го почувствуваме духовното во својата сопствена желба, ние немаме сад, во кој може да се почувствува. Замислете се како една клетка, таа нема сад. Кога ќе се соединат две, три, петнаесет, дваесет, веќе ќе постои некоја површина, веќе ќе постои нешто, каде нешто може да се стави, смести, некоја чашка, некој сад. Така што "Јас" – такво нешто во духовниот свет навистина не постои. "Јас", се мисли на човекот кој со своите усилби се соединува себеси со останатите. Нормално, неговото "Јас" не се губи, затоа што тој ја создаде од себеси таа особина. Т.е. човекот како да се присоединува кон обединетиот огромен организам – заедничката душа, и преку себе почнува врз неа да влијае, да дава, да се влева во неа, да соработува со неа. Таа карактеристика, особина на силата на наполнувањето, која тој ја предава на целиот огромен организам, - сето тоа е негово. Во колкава мера тој е поврзан со тој организам, и во толкава мера тој го чувствува неговиот заеднички живот. Замислете си како влегувате во некој нов колектив.Кај вас секогаш во тој случај постои желба да покажете дека сакате да бидете заедно, дека вие сакате да бидете со него една заедничка целина, дека сте корисни за нив, дека сте добри кон нив. Тоа е нормална желба на егоизмот, кој сака да се чувствува побезопасно, сигурно, удобно, во прво време барем.Потоа вие почнувате да покажувате канџи, и почнувате да делувате поинаку. Така што кога ние влегуваме во духовниот свет, ние влегуваме на таков начин, што нашето постоење таму зависи од степенот на нашето спојување со останатиот велик, моќен и апсолутно исправен организам. Ние се чувствуваме само себеси единствено неисправени. И затоа моето "Јас" – тоа е тоа, што јас ќе го осетам во мера на своето добро влијание врз останатите. А останатите – во нив веќе постои вишата светлина на Бесконечноста, јас само морам кон нив да се припојам. Така тоа се случува.
Прашање на Џес и Џон од Детроит: "Што значи дека Мојсеј не влегол во земјата Израел, а народот влегол, го остварил тоа?"
Мојсеј – тоа е една од нашите особини која ни помага нам да поминеме одредена фаза во нашиот развиток, која всушност не извлекува нас од Египет, затоа се нарекува Моше, мошех – исправува, при што, работата е во тоа, што ова се е нашиот Египет. Ова е пустината, Синај, и Мојсеј треба да не' преведе преку оваа пустина, затоа што да не' извлекува од Египет.Тоа не значи само да се избега од него, туку излегувајки од него, да се заборави на него. Да се излезе од него духовно, да се откине од него. Затоа се вели, дека додека не умреле сите кои жевееле во Египет, не можеле да влезат во земјата на Израел. Т.е. додека сите наши егоистички желби во пустината не изумрат, и не се појават нови, алтруистички, не смее да се започнува следната фаза. Затоа овие 40 години на поминување преку пустината, - тоа е фаза, кога Мојсеј мора исто да ги преведе сите овие желби. Целосно да ги извади нив од Египет. И тие така и се извлекуваат постепено, во текот на 4 стадиуми, секој по 10 сфироти, затоа се 40 години. Понатаму.
Аелет од САД прашува, ова е превод од шпанското прашање: "Може ли ја наречеме или да ја сметаме Малхут за ковчег, каде што се собираат сите души, собир на душите, за да се продолжи искачувањето до Гмар Тикун?
Апсолутно точно!
Има неколку прашања за давањето, од почетокот на вашето објаснување: "Како да се разбере изразот да се дава поради давање, што да се прави, ако нема што да се дава, што значи да се вложи некој напор за давање?"
Нема што да се дава – такво нешто не постои! Секогаш може да му се даде на човекот добар однос, помошта во духовното движење му е секому неопходна, и секој може да му помогне на другиот, затоа што ние сме взаемно поврзани. Ние се наоѓаме веќе во заедничкиот систем. Тоа не зависи од нас, и затоа секој од нас може на другиот да му помогне. Такво нешто не може да постои – јас да немам што да му дадам на другиот. Ако ние заедно веќе се наоѓаме во врска, како тоа немам што?
Уште едно прашање од Новосибирск од Александар: "Може ли да постои замореност од давањето, може ли човекот да има такво чувство?"
Ако е тоа движење кон целта, тогаш не може човекот да се заморува, не може. Практички, ние го гледаме тоа дури во животинскиот свет.Мајката не се заморува да се грижи за своето дете. Физички, можеби некако може да се заморува, сигурно, но во принцип, таа морално никако не се заморува. Не може да се случи такво нешто, таа веќе да не сака да се грижи за него. Само од физички ограничувања, а во духовното такво нешто не може да постои. Затоа што ти постојано добиваш при правилно духовно дејство огромна енергија. Ти во мера на своето правилно дејство се наоѓаш во врска со Создателот, така што не може да постои замор тука. Напротив, ти се вклучуваш во вечното движење на енергијата, информацијата, наполнувањето.
Можеби, засега ќе продолжиме?
Добро! Значи, следен извадок, кога тие веќе го завршија тоа со својот терач на магариња и понатаму т.106.Тука тие како да зборуваат за друго, но всушност сето ова се одвива под тоа дејство, под таа сила, која им ја даде терачот на магарињата, и затоа статијата продолжува понатаму. "Открил раби Елазар".Открил, се мисли и' го отвори патот на вишата светлина, и рекол..Т.е. го открил тоа што тој го примил од вишата светлина."Колку е големо благото Твое, кое го чуваш Ти за тие кои се плашат од Тебе"! Колку бесконечно добро е тоа што ќе го даде Создателот на луѓето во иднина, на тие виши праведници, кои се плашат од грешењето, кои се занимаваат со Тора, кога тие доаѓаат во тој виш свет". Тука може да се раскажува многу долго за ова кажување, затоа што тоа подразбира посебни скалила.Но ќе раскажеме накратко. "колку е големо благото Твое"Т.е. колку човекот може да ја наполни својата душа. "..Кое го чуваш Ти" – кое се наоѓа сега (оваа виша светлина) сега засега, кај Создателот. "..Подготвено за тие што се плашат од Тебе".Тие што се плашат – се мисли на тоа, кога човекот се искачува на скалилото на стравот, т.е. трепетот.Ова давање поради давање, додека е уште во пустината, кога тој го подготвува својот сад, а кај Создателот сега засега се наоѓа оваа светлина, која потоа , кога човекот се возвишува, и во примањето поради давање ја прима. "Колку бесконечно добро е тоа што ќе го даде Создателот на луѓето во иднина ".Т.е. кога од состојбата на давање поради давање ќе се искачи душата на човекот во примање поради давање. "..На тие виши праведници"- кога човекот се наоѓа само во давање поради давање тој се нарекува праведник, а кога тој доаѓа во примање поради давање, тој се нарекува целосен, апсолутен праведник, или виш праведник. Значи, "Колку бесконечно добро е тоа што ќе го даде Создателот на луѓето во иднина, на тие виши праведници, кои се плашат од грешењето" – ова скалило давање поради давање, се нарекува страв, трепет. "кои се занимаваат со Тора, кога тие се доаѓаат во тој виш свет" Т.е. кога целосно ја сработија врз себе Тора, т.е. оваа виша светлина, која ги искачи потоа од ова скалило на давање поради давање на скалилото примање поради давање. На ова се мисли во ова кажување.
Т.е. тие како да ни ја објаснуваат преодната состојба, тука се кажува за Гар Хохма, Вак де Хохма, Зивуг АВИ, т.е. Хохма и Бина, тоа што се одвива овде. Но ние нема да навлегуваме во тоа, во таа механика, т.е. да преведуваме од литературниот јазик на технички. Нормално дека внатре постои, и луѓето кои се наоѓаат во таа состојба, тие точно знааат кои особини во себе треба да ги менуваат, што треба да прават, и така постепено се движат. Затоа Тора, од зборот ора = упатство, т.е. ние точно знаеме, гледаме, добиваме упатство за секој наш чекор напред.Знаеме кои особини во себе да ги промениме, што да се преклучи, што да се измеша, на кој начин да се ориентираме, т.е. внатрешната психологија на човекот, кога тој точно се ориентира, свесно се проценува, и делува во согласност со Создателот, како два партнери.
Т.107: "Уште може да се објасни називот "големо благо" – дека во него се наоѓаат сите тајни на вишата мудрост. Затоа што тоа е – од А'А тие слегуваат преку З'А во Малхут. Постои големо дрво, нарекувано З'А, нарекувано рав – голем, силен, а постои и мало дрво, кое расте од него, Малхут. И го вознесува него до вишиот небесен свод. До Бина. Т.е. светлината, која доаѓа од З'А во Малхут, таа и дозволува на Малхут да се крене до Бина. И понатаму до највисокиот небесен свод – тоа е Атик. Ние со вас го изучувавме светот Ацилут: Атик, А'А, АВИ, Ишсут, З'А, Малхут. Малхут е последното скалило, каде што ние се искачуваме со своите желби, со своите расипани души, и го принудуваме З'А да и даде на Малхут малку светлина. Ако З'А и дава на Малхут светлина, тогаш од Малхут душите можат да се искачат, преку сите тие скалила до самиот Атик. Тоа се нарекува виш небесен свод. "Големото благо" – тоа е светлината, создадена првиот ден од создавањето и скриена, за откривање во иднина на праведниците во тој свет.Т.е. на тоа скалило, кое ние ќе го постигнеме – светот на бесконечноста."Дејствата Твои" – тоа е виша рајска градина, создадена со ДЕЈСТВОТО на Создателот".Рајска градина се нарекува Малхут, која го достигнала нивото на Бина, и заедно со нивото на Бина го достигнува нивото на Кетер. Ние со вас го изучуваме целиот овој систем, тој многу пати го имав нацртано, каде што Малхут треба да се крене во Бина, го прави тоа со помош на З'А, кој се наоѓа тука како помошен елемент, а потоа од Бина таа треба да се крене во Кетер, и го прави тоа со помош на Хохма, исто како помошен елемент, а ние со вас се наоѓаме тука долу, нашиот свет и се искачуваме во Малхут со своите души. Т.е. душата се искачува во Малхут, и потоа со помош на З'А во Бина, тоа и претставува 40 години на пустината, а потоа уште завојувањето на земјата на Израел и до нивото на Кетер.
"Долната рајска градина", во неа стојат сите праведници облечени во скапоцени украси, слични по особината и видот на тие украси, во кои тие биле во овој свет, што се нарекува, како луѓето во овој свет, соодветно на дејството на човекот во овој свет.Што значи праведниците стојат во тој свет? Душата која се искачува тука и е согласна да оди понатаму, таа се наоѓа веќе во права состојба, од својот Кетер до Малхут. Таа веќе е облечена, се облекува во облеките. Облеките тоа се ливушим, тоа е Ор Хозер, знаете како ние го означуваме кли, во кое постои екран, и екранот, примајки ја вишата светлина, ја одразува. Оваа одразена светлина – Ор Хозер, таа се нарекува облека. Зошто? Затоа што во оваа светлина, О'Х се облекува доаѓачката светлина, во неа таа се вклучува. Т.е. потоа во таа облека се вклучува вишата светлина, се извршува тука пресметка, колку може да се вклучи директна светлина Ор Јашар во оваа светлина О'Х, и само потоа се прима внатре оваа светлина, наречена Ор Пними. ОП – тоа е светлина ОЈ, облечена во светлината О'Х. Таков распоред на работите ние добиваме на овие светлини. Значи оваа скапоцена облека се добива токму со ова 40-годишно патешествие по пустината.
"Стојат таму и одлетуваат по воздух оттаму." По воздух се мисли, на хебрејски има збор Ор – светлина, и збор авир – воздух.Разликата помеѓу нив е само во буквата јут, која ја има во авир, тоа е кога Малхут се крева во Бина, тогаш таа ја прави Бина мала.Затоа што ја принудува да и свети нејзе, надолу, и таа ја внесува во Бина буквата јут, своето Јас и Бина станува мала, се претвора во авир, што значи воздух. Затоа помеѓу Бина – небо, и земјата – Малхут, постои воздух. А кога Малхут слегува од Бина, тогаш авир се претвора во светлина – Ор. Разликата во пишувањето е само во буквата јут. Токму таа го олицетворува влегувањето на Малхут во Бина, и кога Малхут ја напушта. Стојат таму и одлетуваат по воздух оттаму ,се креваат на собир во вишата рајска градина.Т.е. Малхут обично претставува собир на душите, а вишата рајска градина, тоа е Бина, каде што постепено сите души се преместуваат, на повисоко ниво. Летаа таму,т.е. сеуште во воздух, се измиваат во росата на чистата река Афарсемон.Т.е. оваа Хохма, која слегува од Кетер надолу во Бина, тоа е чиста.Чиста река, затоа што во неа е апсолутно чисто неограничена со ништо, светлината Хохма, наречена роса на чистата река Афарсемон.
"Слегуваат и лебдат долу душите, во долната рајска градина". Потоа во Малхут се спуштаат тие. Се зборува генерално за механиката, доста груба.Ако ние тоа го читаме во книгата за 10 сфироти, или во другите книги, по физика и математика, тогаш таму тоа ќе биде објаснето како екрани, се искачуваат, се спуштаат, парцуфим, извршуваат меѓу себе некакви дејства, но тука тоа се објаснува на такво интересно ниво. И тука внатре се дава разликата на Гар и Зад во парцуфим и т.н. зависи на какви јазици се објаснува. Од една страна јас можам со вас да зборувам за прекрасните вкусови или музиката, а луѓето од техниката ќе зборуваат за брановите должини, за некои други карактеристики, можеби звучни или вкусовни рецептори, или некои хемиски појави и т.н. Се' зависи од тоа како ние со вас ќе опишуваме една иста појава или во однос на нас. Како потрошувачи во нашата желба, или како истражувачите на нашата желба, каде што ние го степенуваме, отценуваме и т,н. Или ние ќе го опишуваме тоа согласно на опишувањата, ќе оперираме со литературни изрази во убави опишувања од типот на реката Афарсемон, утринска роса на таа река, која ги измива праведниците, кои се искачуваат преку воздухот од долната рајска градина во вишата рајска градина.Тука сигурно нема никому да му стигне фантазија.
"А понекогаш овие праведници се покажуваат како луѓе, за да прават чуда како вишите ангели, како што ние само што го видовме сјајот на вишата светлина" Велат овие двајца мудреци. "Но не се удостоивме да ги видиме и дознаеме големите тајни на Мудроста".Затоа тие седеле и плачеле. Открил раби Аба и рекол: "И' рекол покојникот на жената – ќе умреме ние, зошто Создателот го видов јас".Жена е желбата во човекот, делот негов машки се нарекува екран, делот женски се нарекува желба. Го видел тој Создателот, и вели дека затоа ќе умрат,т.е. треба да излезе од нас оваа светлина, која јас ја видов, т.е. ја добил оваа светлина од талкут, светлината Хохма. Иако и не знаел, што направил, како што е речено: "Не знаел тој, дека ангел е тоа". Но бидејки е речено: "не може да ме види човек и да остане жив", гледаме ние, дека ете, умрел тој." А ние се удостоивме, оваа голема светлина да оди со нас, и постои светот, затоа што самиот Создател нам ни го пратил, да ни ги открие тајните на вишата мудрост своја. Колку среќни сме ние!"Т.е. иако се губи ова следно скалило, т.е. и вели тој на својата жена, на таа своја желба, дека ние ќе умреме, т.е. ние треба да се ослободиме од оваа наша состојба.Ние ќе се спуштиме долу, но сепак среќни се тие, дека виделе, што во иднина Создателот им припремил на вишите праведници. Има прашања? Ајде!
Прашање од Ростов на Дон поставува Карен: "Вие кажавте за чувството на пустина, какво е тоа чувство и како тоа човекот го доживува внатре во себе?"
Чувство на пустина, тоа е кога јас се чувствувам себеси целосно испразнет, своите желби целосно неподобни за работата со вишата светлина, и јас сум подготвен над сите нив да се возвишам, и да ги искористам сите нив како празни, за да бидам над нив. Т.е. да покажам дека ми е неважно што јас доживувам, што јас чувствувам, во своите желби.Важно над нив јас да сум во намерата за давање на сите, а преку сите на Создателот. Т.е. тоа е постепено возвишување, поминување на пустината, јас не еднаш веќе го цртав тоа, тоа е постепено поминување преку 40 години.Т.е. 4 фази на егоистичката желба, која цело време расте, еве 10 години, 20 години, 30 години, и 40 години на пустината. Оваа егоистичка желба цело време останува празна и цело време се насобира во човекот, а човекот е подготвен да се крева над него, и не е важно, дека таа ќе биде празна. Затоа се нарекува пустина – таа останува празна, а тој сака да биде само во особина на давање. Тоа претставува негов подем. И се' додека тој целосно со сите свои желби не умре во оваа особина на пустина, до тогаш ништо не ќе може да се направи. Затоа целото поколение на излегувањето од Египет, треба да умре во пустината. Т.е. да престане да посакува егоистичко наполнување. Така ние со вас се продвижуваме.
Може кратко прашање?
Да.
Андреј од Краснојарск прашува: "Терачот ги турка нашите магариња кон спојувањето со Создателот, но попатно ги затерува во групата. Тоа некако може да се избегне, или не?"
Не, без група е невозможно да се напредува кон Создателот, ние сме обрвзани да напредуваме кон него само сите заедно, затоа што групата е токму тоа место, каде што вие ќе ги видите сите свои состојби на пустината, и наполнувањето, се до целосното исправување. Групата е тоа место, кое единствено во светот постои, сето останато, што ви се причинува надвор од групата, вие наеднаш ќе откриете дека сето тоа е фатаморгана. Дај Боже ние со вас тоа бргу да го откриеме. Останете со здравје, до видување!
