خواست من از این مقدمه ، روشن کردن امور به ظاهرساده ایست که مورد استفاده همگی میباشد ، در این روشن سازی مرکب زیادی بکار رفته ، با این وجود هنوز به دانش واضح و قانع کننده ای نرسیده ایم.

به منظور آن که ما را برای گام برداشتن به موقعیت پیشرفته تری بیدار کنند، نور از مراحل دور و والا شروع به درخشیدن می کند و بر ما می تابد. به مانند آن که به کودکی از راه بسیار دور یک  بستنی را نشان می دهند اما این امر باعث شادی بچه کوچک نمی شود بلکه برعکس، او احساس سختی می کند زیرا به خوردن بستی تحریک شده ولی به آن دسترسی ندارد.

خانه ای (مکانی) برای آفریدگار

ما باید بدانیم که هر چه که درکتاب زوهر می خوانیم در میان پیوند بین ما رخ می دهد. ارتباط ما با یکدیگر یک "مکان" ایجاد می کند، یک بعد جدید، که در آن آفریدگار آشکار می شود. در واقع این مکان از خودی خودش وجود ندارد بلکه اگر هر یک از ما توسط نقطۀ معنوی قلبمان مشتاق و مایل به پیوند با دیگران شویم در اثر تلاش های مشترک، این مکان خاص را ایجاد می کنیم، یک شبکۀ ارتباط در بینمان برای آشکار ساختن کیفیت بخشش، کیفیت آفریدگار. می توان این مکان را به اسم "گروه" نامید.

 مردم همیشه می پرسند: "معنویت در کجاست – در فرای ما یا در پایین یا در اطرافمان؟" معنویت یا روحانیت در هیچ مکان نیست زیرا جایی از خودش ندارد. شما باید خودتان این مکان را از رابطه خود با دیگران بسازید. شما با همدیگر مکان معنوی را بنا می کنید و در آنجا آفریدگار را می یابید. در کبالا آفریدگار خودش "مکان" نامیده می شود زیرا ما او را بنا بر "مکانی" که برایش ایجاد می سازیم احساس می کنیم.

 آفریدگار خارج از هر مکان وجود دارد شما فقط خودتان باید آن را بسازید یعنی همان خواست کلی و اصلاح شده را که از نظر ویژگی مانند کیفیت آفریدگار، کیفیت بخشش می باشد و به این نحو در درون آن آفریدگار پدیدار می شود. آفریدگار فقط به این صورت آشکار می شود: با همانندی و همشکلی کیفیت ها در "مکانی" که مناسب اوست، در صفت بخشش.

 این مکان، معبد یا خانۀ مقدس است، خانۀ خدا، خواسته های ملخوت (Malchoot) که به ویژگی بینا (Bina) دست یافته است. بنا براین خانۀ مقدس یا معبد خوانده می شود، خانۀ تقدس. ملخوت خانه است و تقدس همان صفت بخشش بینا می باشد.

بخشی از درس کتاب زوهر از تاریخ 08.09.2010

---

احساس من

 

---

 

---

در درون من

---