Слушнав вечерта пред Шабат, 1 Сиван, 4-ти јуни 1943год.

Ограничувањето (Цимцум), служи да ја ограничи состојбата на човека за да не посакува големина, (Гадлут). Место тоа, човекот треба да сака вечно да остане во сегашната состојба. Тоа се нарекува во вечно соединување, (Двекут). Можно е да се наоѓа во ниска состојба, (Катнут), но ако свети вечно се смета дека му е дадено вечното соединување, (Двекут). Меѓутоа, за некој што ја сака повеќе големината, Гадлут, тоа се смета за луксуз. Тоа е значењето на: „секоја жалост ќе биде вишок,“ што значи дека тагата му доаѓа затоа што сака луксузи.

За тоа е кажано кога Израел дошол да ја прими Тора, Мојсеј ги довел луѓето до подножјето на планината, како што пишува, „и застанаа во подножјето на планината.“ „Хар“, означува „планина“ од зборот „Хирхурим“ кој означува сомнеж. Мојсеј ги одвел до длабочината на разбирањето и разумот, до најнискиот степен кој постои. Кога сите се согласиле на таква состојба, да чекорат во неа без никакви колебања и сомнежи, туку да останат во таа состојба како да имаат најголем Гадлут и да бидат среќни заради тоа. Тоа е значењето на: „служи Му на Господа со радост.“

За време на Гадлут нема смисла да се каже дека Тој им дава работа за да бидат радосни, бидејќи радоста доаѓа сама од себе. Место тоа, работата со радост им е дадена во текот на Катнут, за да чувствуваат радост иако чувствуваат недостаток затоа што се во ниска состојба. Тоа е голема работа. Тоа се вика главниот дел на степенот, создавањето на таа мала состојба, (Катнут). Тоа создавање мора да биде трајно, а Гадлут е само додаток. Човек треба да копнее по главниот дел, а не по додатоците.

Следна статија бр. 54 „Целта на работата“