Слушнав на крајот од Саботата Бешалах (25-ти јануари 1948 г.)

Секоја работа има смисла само при присутство на два патишта, односно две можности, како што е речено: „Живеј во Моите заповеди, а не умирај во нив“. А Заповедта за умирање, но да не се изврши престап, дејствува само во три случаи: авода зара (поклонување на нешто друго освен на Создателот, односно на својот егоизам), шхифут дамим (крвопролевање, убиство), гилуј арајот (забранета блискост). Но зарем од историјата не ни се познати праведници кои го дале животот за некоја Заповед?

Целата наша работа и напори имаат смисла само во состојба кога човекот треба да ја чува Тора, затоа што само тогаш тој ги чувствува законите на Тора како тежок товар и неиздржливи ограничувања иако целото негово тело не се согласува со условите на Тора.

Но, кога човек се удостојува Тора да го заштитува, тој не чувствува никаква тежина во работата „заради Создателот“, затоа што самата Тора го чува човекот, како што е речено: „Душата го учи човекот“.

Следна статија бр. „Да се сфати напишаното во Зохар“