Разликата меѓу кабалата и религијата

Здраво и добредојдовте во Откриена кабала. Јас сум Тони Козинек.

Бидејќи кабалата зборува за врската која човек ја има со Вишите Сили, со духовното, со Создателот, обично ја сметаат за религија. Таа не е религија, но добива таква асоцијација бидејќи религиозните луѓе веруваат во постоењето на Создателот. Тие имаат некаков однос со Создателот преку молитви и прават работи, дела, за кои чувствуваат, за кои се уверени од нивната традиција дека сè она што Создателот го бара од нив и со вршење на тие работи, се гради однос на блискост во контекстот на религијата.

Ако тие ги имаат сите тие нешта – однос, постоењето на Создателот, дела за да ги доближат – е па, што уште може да има освен тоа? Навистина, па и нема многу повеќе од тоа. Само е прашање на тоа како се изведува, парадигмата во која се одвива.

Кабалата не е религија; таа е метод, поточно наука. Тоа е начин на воспоставување на директен однос со Создателот. Користи слични состојки како религискиот пристап, но парадигмата е сосема поинаква. Кабалата опишува процес за кој се смета дека е внатрешен. Разликата меѓу двете е крајно нагласена, и ако го земете пристапот на кабалата и го примените на истите овие елементи на религијата, човек кој ги врши истите тие активности може да има сосема поинакво искуство – директна врска со Вишата Сила, и поголемо сфаќање и разбирање, не само на животните задоволства, туку на стварноста на умот на Создателот. Тоа е вистински однос.

Да видиме што е таа разлика, и што може човек да стори со тие елементи за да достигне таков однос. Ќе читаме од статија на Рав Михаел Лајтман, под наслов "Разликата меѓу кабалата и религијата." Во таа статија тој ја истакнува точната разлика. Не е ништо крупно, ама овој вовид го менува животот.

Тој вели: „Религијата смета дека Создателот го менува својот став кон човека зависно од неговите постапки. Науката кабала, меѓутоа, вели дека Вишата Сила е неменлива, и дека човечките постапки никако не можат да влијаат врз неа. Место тоа, човек со своите постапки може самиот да се смени.

Ќе може поинаку да ја согледа Вишата Власт, ако неговите промени се насочени кон поголема сличност. Тој ќе може да види дека Создателот е љубезен и добар. Со зголемување на разликата меѓу неговите одлики (примањето) и тие на Создателот (давањето), ќе го смета ставот на Создателот за понегативен. "

Кога ќе видиме каде живееме, ќе ја видиме средината што нè опкружува, можеме да видиме дека сме сосема зависни од средината. Таа може да ни направи што сака. Постојат огромни сили кои се трудиме да ги сфатиме. Се трудиме да научиме за нив преку наука, и до оној степен до кој можеме да ги контролираме, тоа и го правиме – правиме сè што можеме да ги контролираме – бидејќи се грандиозни.

Но, кога ќе видиме дека не можеме да ги контролираме, се обидуваме со друг пристап, сакаме да се спогодиме со нив. Бараме разни работи од нив. Правиме жртвувања. Вршиме дела за кои мислиме дека ќе имаат некаков ефект врз тие сили кои не можеме директно да ги контролираме.

Сето тоа спогодување станува она што би го нарекле „молитва" бидејќи се поставуваме во однос на сè што гледаме според тоа како ги разбираме работите, и веруваме дека природата одговара како нас.

Значи, ако направиме нешто убаво за некого, тој веројатно ќе направи нешто убаво за нас. Така ги гледаме работите, од својата природа. Тоа е одлика на нашиот егоизам и поради тоа, ги гледаме природните закони кои не ги сфаќаме и мислиме дека и тие делуваат егоистично – ако им направам нешто добро, и тие ќе ми вратат со добро.

Тоа е затоа што сме егоисти и сè што гледаме ни се појавува во таков облик. Така се затекнуваме себеси како се трудиме да поправиме ситуации во нашите животи и состојби наспроти големите сили со тоа што сме добри со луѓето, правиме нешто во добротворни цели или помагаме на животни или правиме нешто со општеството и се жртвуваме лично. Надежта е дека ќе добиеме добар став кој ќе ни го возвратат тие огромни скриени сили.

Во кабалистичките текстови има многу изреки кои укажуваат на непроменливоста на ставот на Создателот кон создадените суштества: „Јас не си го менувам името" (Ани ХаВаЈа ло Шинити), „Тој е добар и им дава добро на своите суштества, добри и лоши" (Тов ве Метив ле Раим у ле Товим), „Вишата Светлина е апсолутно статична" (Ор Елион Нимцта бе Менуха Мухлетет).

Сигурен сум дека сте ги виделе овие во списи и во молитви и изгледаат навистина таинствено – за што ли зборува ова? Зборува за тоа дека одликата на Создателот, таа одлика на давање, не е нешто што се менува, не е нешто за што можеме да побараме да се промени, и секогаш функционира на точно истиот начин, секогаш ја прави истата работа.

Како што е речено, „Светлината мирува." Тоа е и значењето на Шабат. Шабат се смета за највисоката врска со највисоката состојба која човек може да ја достигне во овој свет, и над овој свет; врска со светот на Ацилут. А тоа се смета дека е состојба на мирување. Што значи „мирување?" Светлината мирува бидејќи има својство кое никогаш не се менува. Таа секогаш создава и се грижи за целото создание. Таа е постојан став на сеопфатна љубов.

Кабалистите кои излегле од својата природа, својата егоистична природа, пониска природа, и се пробиле во духовниот свет, ни кажуваат за оваа одлика на постојаност во Вишата Светлина и ни велат дека природата функционира на начин сосема спротивен од идејата што ја имаме кога се трудиме да се спогодиме со неа.

Гледаме дека Вишата Сила не се менува, ниту има потреба да се менува бидејќи ако е постојана, ако е давање, тогаш не може понекогаш да биде давање а понекогаш не, бидејќи тогаш не е давање. Значи, или е Виша Сила или не е, и ако, како што велат сите религии, Создателот е добар, тогаш ако не можеме да почувствуваме дека е така, проблемот всушност е во нас а не во Вишата Сила. Затоа, молитвата се вика себе-проценување или самоанализа. Тоа е кога човек не го моли Создателот туку самиот се проценува и анализира во однос на Вишата Непроменлива Сила...

Како што човек се менува, се поправа во однос на Непроменливиот и Апсолутен Создател. Тој став кон себе и кон Создателот е разликата меѓу кабалата и религијата. Иако религијата бара некои лични промени, таа се базира врз измолување на Создателот.

Во овој свет религиите се слични на повеќето древни верувања, кои во голема мера се бават со поткупување на ВишитеСсили на природата. Значи ако не можеме да го поткупиме, за што се молиме? За што го повикуваме? Треба да го замолиме да нè промени на таков начин да можеме да го разбереме. Треба да ги промениме нашите средства на перцепција, а не да бараме Создателот да го смени својот став кон нас.

Тоа го знаеме поради тоа што ни го донесоа кабалистите, бидејќи тоа не е нешто што настанало од нашата природа, туку доаѓа од тие што излегле од тој аспект на природата и ни ја донеле оваа идеја во книгите на кабалата, и се разбира Тората и другите наши списи се сите дел од кабалата, и затоа велиме дека ова се Божји зборови, бидејќи доаѓаат од нивото над човечката природа. Ни кажува да заземеме поинаков, спротивен став кон она што го бараме во нашиот развоен процес.

И затоа се вели дека владеењето на Тора е спротивно од владеењето на земјопоседниците. „Тора" е Вишата Светлина; „Земјопоседниците" е нашата природа, нашата егоистична природа. Во статијата тој вели: Убеденоста во менувањето на ставот на Создателот кон човека води до завист: кого Создателот го третира со поголема љубов, а кој е повеќе „Божји избраник"?

Тоа доведува до појава на антагонизам не само меѓу луѓето, туку и меѓу религиите. Претставниците на разни вероисповеди спорат за тоа на чии молитви Создателот е понаклонет да одговори.

Да ја погледнеме оваа парадигма, оваа разлика меѓу кабалата и религијата, вака.
(Тони црта) Гледаме дека во религијата имаме луѓе во светот кои веруваат во Виша Сила – Создателот. Постојат настани или сили, ситуации кои им доаѓаат на луѓето од таа Виша Сила. Вишата Сила е одговорна за се во таквиот концепт. Тие настани луѓето во овој свет ги чувствуваат како позитивни или негативни. Кога некој ќе почувстува дека некој од тие настани е негативен, почнува да презема мерки како што му е објаснето во религискиот пристап. Ќе врши дела кои се одредени да постигнат некаков ефект врз Вишите Сили, да го сменат тоа доживување од негативно во позитивно. Така, ќе врши добротворни дела; ќе врши дела на себежртвување; ќе прави работи во својата заедница, сè за да остави ефект, да добие добар резултат. А ќе упати и молба наречена „молитва." Зависно од милоста на Господа, која ја согледува како изразена во разликата за која верува дека тука настанува (Тони се повикува на цртежот) во ставот на Создателот.

Со други зборови, Создателот е недоследен – понекогаш ќе ми направи нешто добро, а некогаш лошо. Во оваа комбинација на дела и тоа молење, ќе настане влијание со кое место да се добива некаков лош резултат или став од страна на Создателот, преку овие постапки тоа ќе се смени во позитивно, во поглед на доживувањето кое ќе го има личноста која ја упатува молбата.

Тоа значи дека перцепцијата која некој ја има за Создателот заедно со ставот на Создателот е сосема недоследна; таа е променлива – може да биде или позитивна или негативна. А тука, навистина, човекот не открива ништо за вистинската природа на Создателот бидејќи управува со целиот систем врз основа на управувачки принцип кој за него постои тука (Тони црта), а тоа е да доживува само добро.

Но тоа е „добро" во поглед на дефиницијата на овој водечки принцип, а тоа е егоизмот. Тоа значи, „Не сакам работите да се сменат овде. Не сакам да почувствувам ништо лошо од Создателот, значи сакам мојата ситуација да остане иста, и сакам ставот на Создателот да се смени спрема мене, а јас да добијам удобна и добра ситуација преку оваа дефиниција"; не само за мене. Мислам, може човекот не постапува однадвор како егоист, не се труди да делува како егоист, може е загрижен за своето семејство, својот народ, за екосистемот, но сепак, она што се труди да постигне е да го натера Создателот да го смени ставот за кој се смета дека е лош. Во кабалистичката парадигма ги имаме истите елементи:

Имаме Создател; имаме луѓе во светот, и имаме настани кои влијаат врз луѓето. Некои од тие настани кабалистот ги доживува како позитивни или негативни. Е сега, бидејќи кабалистот веќе тргнува од принципот дека сè што се случува е всушност добро – сите постапки на Создателот не се менуваат; тие се секогаш добри – затоа, сите настани во човековиот живот се исто така добри, и каде е тоа место на кое тој може да помоли за милост, како на ова место (Тони покажува на цртежот), каде може религиозниот човек да побара добар исход, Создателот да му укаже милост?

Точката на разлика и точката на неразлика сосема се различни во овие две парадигми. Тука (Тони покажува на цртежот) гледаме дека човековиот став е непроменет. Човекот не се менува, не расте. Создателот, бидејќи е непроменлив, и силите од Создателот непроменливи, значи дека единственото место за промена е во ставот на самиот човек. Тој повеќе или помалку може да ја почувствува доброста зад секој од овие настани кои му ги праќа Создателот. А бидејќи молитвата која ја упатува кабалистот е молитва да се разбере и непроменливоста на настаните и самата мисла зад нив, таа делува по сосема поинаков управен принцип. Тој управен принцип е Мислата на Созданието која одредува зошто сè што се случува е добро.

Така, човекот постојано упатува молби за да може да сфати како сè овде е добро, и како резултат, самиот се издигнува во своето разбирање за да согледа како секој надворешен настан, било да изгледа добар или лош, е всушност само уште еден израз на непроменливо добрата намера која доаѓа од Создателот. Како резултат, преку таквиот став човекот добива интимно знаење. Значи, тој се менува, се издига и тоа е постојана динамика, додека овде (Тони покажува на цртежот), овде е постојано статично. Со други зборови, ова кабалистите го викаат, „светото мирување," не затоа што е поврзано со нешто свето, туку затоа што нема желба навистина да се промени.

Така неговата молитва не ја менува стварноста на човекот. Таа молитва му дава само... тоа е психолошки трик кој ни дава мир на умот и вели, „сè е океј," без разлика дали разбирам навистина или не како функционираат природните закони или кој е вистинскиот став на Создателот. Ми дозволува да се чувствувам удобно, да речам, „сè ќе биде во ред во иднина, во друг свет, во друг живот, и те молам не менувај ништо во мојата околина, туку служи ми, бидејќи световите се создадени за човекот."

Да, световите се создадени за човекот, но световите се создадени за да го издигнат човекот низ сите разни светови, додека човекот не го достигне она што Создателот имал намера тој да го достигне, а тоа е да биде истоветен со Создателот. Само затоа што кабалистите го имаат искористено овој метод и се имаат издигнато до тоа ниво можеа да ни ги дадат списите и упатствата кои сега ги читаме со ова егоистично гледиште. Ова е вистинското значење на она што ни го имаат дадено и начинот на кој можеме да ги постигнеме истите работи што ги гледаме во списите.

Меѓутоа, Создателот не ги слуша зборовите што ги изговараме, туку ги чита чувствата во нашето срце. Затоа, бесмислено е да се троши време и енергија на изговарање убави фрази кои немаат вистинско значење и не се кажани од срце. Единственото што се бара од нас е да се трудиме да го достигнеме Создателот со сето наше битие, да ја сфатиме суштината на нашите желби и да го замолиме Создателот да ги измени. Најважно од сè, никогаш не треба да престанеме да комуницираме со Создателот.

Придружете ни се пак