Силата на развојот и значењето на страдањето

Здраво повторно и добродојдовте во Откриена Кабала. Јас сум Тони Козинек.

Претходно научивме за планот, за стварноста, Мислата на Создавањето  - акциите на Создателот, квалитетот на Вишиот Свет, што е тоа  духовност.

Оваа мисла на создавањето е  да се створи суштество и да се исполни тоа суштество со неограничено воодушевување, е единствената причина што било, што се случува, и сè што се појавува во нашиот живот - е како резултат од тоа. Или доаѓа од тоа, или е на пат да го исполни тоа, без разлика дали ние можеме да ја забележиме таа особина или не. Тоа е проблемот кој го имаме, бидејќи мислиме - и најдлабокото прашање кое го имаме во врска со нашиот живот и нашата неспособност да почуствуваме каде сме, и каде одиме, произлегува од фактот дека мора да се запрашаме: „Ако Создателот е комплетно добар и прави само добри работи, тогаш зошто гледаме зло ?“ „Зошто има лоши случувања?“

За да го истражиме ова прашање, кабалистите поставуваат граница на тоа како треба да продолжиме со нашите истраги, за да добиеме вистински одговор и да не се збуниме. Баал ХаСулам ни кажува дека постои правило во кабалата и тоа е: Тоа што не може да се достигне, не може да се именува. Што значи тоа ?

Целта што сакаме да ја постигнеме е директна сензација од Создателот, не идеја, не некој вид на интелектуалност, бидејќи нема вистински одговор во интелектуалноста. Не можеш да се чувствуваш самоуверен за некоја идеја. Мора да можеш да ја почувствуваш во себе на ист начин како што чувствуваш каде ти стојат нозете, или на истиот начин на кој гледаш нешто пред себе . Мора да биде опипливо. Само таму постои вистинска промена во забележувањето, а не во идеите или одделувањето.

Човекот не може навистина да ги разбере случувањата во неговиот живот, бидејќи човекот ја отфрлува половината од секупната реалност. Половина од тоа што се случува, а што тој го смета за лошо, тој тоа и го отфрлува. Тоа е така заради нашето внатрешно програмирање, а тоа е волјата да примиме. Таа волја да примиме функционира како систем за управување и ние сме целосно контролирани од него, и сè што прави е или да нè привлекува кон нешто кое што го сметаме за прекрасно, или нè одвлекува од нешто што не ни причинува задоволство, што ни дава празнина и затоа бегаме од тоа .

Постојано ги бараме само оние нешта кои ги сметаме за добри. Значи, нашето забаележување за тоа која е целта на обете случувања е погрешна, бидејќи нашето внимание никогаш не е на целината на сликата. Секогаш е само на мал дел од сликата, бидејќи го гледаме само од агол на самиот проблем . И тоа е огромен проблем за нас, бидејќи целото согледување, како што можеме да го видиме во едноставната природа , произлегува како резултат на контраст. Ладното го знаеме само по неговата спротивност - топлината. Горе го знаеме само кога ќе го поврземе со доле.

Ако само погледнеме во особината на топлината внатре, во самата топлина -ако нема ништо спротивно од тоа ,ако нема спротивна особина - тогаш тоа ќе биде есенција, нема да можеме да почуствуваме ништо во тоа. Ако не постои движење, начин за да се измери нешто, што ќе може да дознаеме за топлината? Нема да постои ништо, едноставно нема да постои сензација.

Затоа ова споредување меѓу тоа што го сметаме за добро и зошто го сметаме добро, и тоа што го сметаме за лошо и зошто го сметаме за лошо, е таа работа што треба да биде измерена. Потребно ни е нешто што нема да биде лизгачка скала. И можеби не ни изгледа така на нас, бидејќи сме заслепени од неспособноста да ја споиме поголемата област на реалноста, но целата наша еволуација за добро и зло од волјата за примање е комплетно субјективна, тоа е тотално лизгачка скала. Можеме да кажеме дека некои случувања, што ги гледаме можеби се сметани за злобни. Но ако навистина ги погледнеш комплетно, ако погледнеш кои ти се вистинските реакции ( и тука, ова е тоа што се подразбира под "Тоа што не може да се достигне, не може да се именува"), мораш да погледнеш во вистинското искуство.

Земете ја за пример Цунами катастрофата. 400.000 луѓе беа убиени во таа катастрофа и ако прашаме било кој сите би кажале дека тоа е ужасно. Губитокот на животот беше ужасно, страдањето на другите беше ужасно. Скоро незамислив е размерот на библиско уништување, зол.

Но, што ако ти си сопственик на една од компаниите која е задолжена за повторна изградба на срушените одморалишта во таа област. Тоа ќе биде најдобрата работа што ти се случила во изминатите 5 години. Па, тогаш што навистина искуси ? Дали можеш да кажеш според твојата идеја дека „ох, треба да се чувствувам на ваков начин во врска со тоа " и така идејата за тоа што е добро е ова, а идејата за тоа што е лошо е ова. Не, мораш да се водиш по тоа што всушност чувствуваш .

Ако мериш нешто друго, тогаш мериш нешто имагинарно. Понекогаш можеме да го забележиме фактот дека нешто што од прв пат не го сметаме за лошо искуство може да го разбереме како добро искуство кога ќе ги погледнеме нивоата на живот што се под нас . Ако погледнеме нешто како на пример шумски оган и видиме огромно ниво на штета, можеме да погледнеме на состојбата и да кажеме : „Па, знаеш тоа беше лошо за дрвјата, но во поширока смисла, следното нешто што ќе се случи, е тоа дека постоела цел за сето тоа, ќе има погуст раст на дрвјата и можеби ќе имаме поразновидна шума, погуста шума и нештата кои го спречуваа успешниот раст сега се сменети. И единствената причина заради што ја гледаме катастрофата како добра работа е бидејќи го гледаме тоа како процес, го гледаме поголемиот лак на развојот на нивоата на живот под нас.

Под нас има нивоа кои се мирни, односно безживотни, постои вегетативното ниво, животинското ниво и на крај човечкото ниво, на кое живееме . Но за несреќа, ова ниво е само едно комплексно животно. За да бидеме способни да видиме што ни се случува, програмираното и инстинктивното ниво, и поголемиот размер на нештата што ни се случуваат во нашите животи. Не само да видиме еден пресек каде што не го разбираме планот или векторот, начинот на кој нештата напредуваат кон целта. Кога ќе го погледнеме ова на човечко ниво, не можеме да го разбереме, не можеме самите да си се подигнеме на некое повисоко ниво.

Мора да бидеме способни да го погледнеме на повисоко ниво кое кабалистите го нарекуваат „Говорно ниво ". Говорното ниво е каде што човекот започнува да биде дел од Вишиот Систем и го гледа целиот систем за раководење обезбеден од Создателот. Дека една сила која нè движи низ две езера со помош на волјата на примање, која нè привлекува кон нешто добро, и нè одбива од нешто лошо. Ако можеме да го видиме тоа од повисокото ниво тогаш престануваме да ги гледаме случувањата во нашиот живот како изолирани делчиња и пробуваме да ги именуваме во место време и простор каде немаме согледување на причината за било што. Па тогаш што треба да направиме за да се доведеме до таа Повисока Состојба? Како да гледаме од таа точка на високото ниво? Не можеме да го направиме тоа самите. Можеме да го направиме со помош на она што е веќе таму, мора да можеме да почуствуваме што е таму, и потоа можеме да станеме како Него.

Се сеќавате дека еволуцијата е само развој на желбите и овој систем на Вишата Светлина приредила ние да бидеме движени низ овие желби сè додека не дојдеме до тој степен да го посакуваме вистинското нешто. Но бидејќи ние сме вмешани во нашиот развој на несвесен начин, односно: „Не сме донесени во ова по наша волја, и не продолжуваме во ова со наша волја“, сè додека не дојдеме до точката каде будењето се појавува кај личноста .

Будењето е подготвено од овие случувања кои ги нарекуваме „добри или лоши ". Со други зборови, нашите желби продолжуваат да се развиваат и менуваат така што нашето прашање станува се поголемо. И секој од овие, што ги нарекуваме удари, нè тераат да се запрашаме на сè подлабоко и подлабоко ниво: Која е вистинската причина за страдањата? Зошто страдам и како да престанам да страдам ? Силата на развојот нè движи несвесно сè додека не престанеме да се задоволуваме со нешто помалку од одговорот на ова прашање, бидејќи одговорот на ова прашање може да дојде само од Повисокото Ниво што го води системот, што нè тера да чувствуваме како да има добри или лоши случувања.

Сега свесната опиплива потреба се случила во внатрешноста на сензацијата кај личноста дека ниедна друга желба не може да ја замени, само одговорот на тоа прашање, оваа свесна опиплива потреба - сега одговорот има место каде може да оди, личноста може да ја прими.

Но за да можеме да дознаеме зошто страдаме мора да знаеме што е добро, а што е лошо. Знаеме дека тоа не можеме да го измериме на лизгачка скала. Не може да произлегува од волјата за примање. Мора да биде од нешто непроменливо. Знаеме дека ова е особината на Создателот, кој секогаш само дава. Неговото безусловно дарување, и особината на суштеството е да ја прими волјата само за себе. Мерката на контрастот меѓу овие две особини кои почнуваат да ни даваат свест од каде потекнуваме, бидејќи единствената работа која се чувствува е Создателот. Како да го почуствувам? Како што, да го почуствувам?

Живееме во море на Светлина. Тоа значи дека секогаш примаме радост во нашето тело нашето Кли (Сад). Ова е нашата волја за примање. И Вишата Светлина постојано нè исполнува со радост, односно со сензација која всушност е сензација од самата Светлина. Секогаш е Создателот, освен што зависи од тоа што кажуваме дека е, зависи од тоа што е обвивката, и така го нарекуваме тоа што се случува. Сите случувања во нашиот живот се пратени кај нас на начин, на кој ги чувстуваме директно, како Директна Светлина.

Но ако ги чувствуваме на тој начин тогаш тоа значи дека ги чувствувме преку волјата за примање и не знаеме зошто се пратени кај нас. Тоа што го правиме тука е чувствувањето на мислата од внатре, односно се прашуваме :Која особина е овде? Која е особината на подарувањето на намерата на Создателот во оваа случка? Како е тоа поврзано со силата на развојот што нè носи до исполнување. Ако можеме да ја разбереме и добиеме сензација од тоа, тогаш го разбираме случувањето и се издигнуваме на тоа ниво. Сè што сакаме да направиме во случувањата од нашиот живот, е да го оправдаме Создателот, Тој е праведен човек,тој е Цадик.

Тој е човек што без обзир на случувањата во неговиот живот, ја чувствува Мислата во дадената случка, добронамерната сила, водството на Создателот. И само разликата помеѓу тоа што го чувствуаме во нашиот сад, што е Мислата на Создателот, односно што е нашата мисла во споредба со таа на Создателот, тоа е изворот на страдањето.

Нијансата помеѓу мојата природа - мојата намера за примање на Светлина, и намерата на Создателот е дарување на Светлина - оваа разлика предизвикува неудобност, страдање и така натаму. Оваа особина на подарувањето, оваа особина на предавање на Светлината е главниот закон на Универзумот, и сè останато произлегува од тој закон. Сите закони, внатрешни и надворешни произлегуваат од тој закон. И неговата служба за пронаоѓање на баланс за сите животи , е хомеостаза помеѓу тоа што е внатре, а што е надвор. Значи степенот до кој не се придржуваме до овој животен закон, односно да станеме такви, нашиот свет и сè околу него страда, не само човекот туку и тоа што го опкружува, неговиот свет, неговата земја, неговото семејство, целата реалност.

Еден од начините да се привлече Вишата Светлина што ќе ни овозможи да се издигнеме на ниво каде што ќе можеме да започнеме да го разбираме и почувствуваме Создателот е, да се проучуваат кабалистичките текстови. Единствената причина за проучување на кабалистичките текстови е да се привлече Светлината која менува, но не заради интелктуално знаење, туку заради внатрешна промена. Како што започнуваме да го читаме текстот, донесете го со себе своето прашање, единственото нешто што мора да го знаеме, запомнете го и донесете го со себе за време на читањето. Не е важно што разбирате интелектуално, сè што е важно е, што ви треба и што чувствувате .

Овој артикал се нарекува „Нема ништо освен Него" и беше претставен од Баал ХаСулам, и снимен од неговиот син Рабаш. Напишано е дека „нема ништо освен него" што значи дека нема друга моќ во светот со способност да направи нешто против Него. Човекот го гледа воглавно е дека постојат работи во светот што го негираат постоењето на Вишиот Дом, но тоа е така бидејќи Тој тоа го дозволува. Со други зборови, намерно е изграден систем каде што ги чувствуваме случувањата како добри и лоши. Чувствуваме дека има обратна сила од таа на доброто која нè спречува да го почуствуваме доброто. Причината заради што тоа се случува е бидејќи самата Виша Сила сака да се случи тоа, постои причина, таа така посакува, бидејќи не постои друга сила која може да го направи тоа. Ова се смета за корекција - поправка - односно: „левата отфрла а десната наведува " што значи дека тоа што левата го отфрла се смета за поправка.

Тоа значи дека постојат нешта во светот кои уште од почетокот стремат да го оттргнат човекот од вистинскиот пат и да го одбијат од просветлување. Тој со тоа кажува дека неможноста да се почуствува Создателот директно, силата која нè оттурнува подалеку се нарекува „Поправка ". Тоа е сила со која нешто се случува што ни овозможува да се преобразиме, тоа е дел од системот за водење и се нарекува „левата отфрла (односно нè одвлекува подалеку од Создателот) а десната наведува (нè наведува поблиску до Создателот) " .

Тука станува збор за личност која сака да го почувстува Создателот, не само нормалните случувања во неговиот живот, иако тие се структурирани на истиот начин, бидејќи сите овие нивоа на Природата работат на ист принцип. Но тоа значи дека постојат нешта во овој свет кои уште од почетокот имаат за цел да ја оттргнат личноста од вистинскиот пат и да го одбијат од просветлување. Тоа значи дека кога личноста сака да го почуствува Создателот, да ги осознае законите што го управуваат неговиот живот, да го почуствува просветлувањето односно Кедуша што значи да бидеш одделен, сепариран, особината на Кедушата е особината на волјата за подарување. Тоа е комплетно одделено од овој свет, тоа е комплетно над него. Значи постојат нешта кои се намерно во овој систем за да ја одделат личноста од просветлувањето. Добивките од овие одбивања се тие, што низ нив личноста добива потреба и комплетна желба за помош од Бога.

Кога веќе постои желба, кога веќе има потреба да се спознае Создателот - ова одделување предизвикува тоа што сме го забележале во целиот систем на природата, создава потреба. Тоа значи дека постои специфична потреба која се гради. Не потреба за ова или тоа, за коли, богатство, храна, секс, знаење, моќ, не, туку градење на одредена потреба.

Придобивките на ова одделување се тие, што низ нив личноста добива комплетна желба и потреба Бог да му помогне. Желбата која се гради е директно за Бога, директно до Бога ( на хебрејски: „Јашар Кел“) е „директната желба“ за тоа што е горе, бидејќи без таа желба тој гледа дека е изгубен (со други зборови на луѓето им треба поврзување со Вишата Сила која нè води). Не само што тој нема напредок во неговата работа, туку тој се уназадува, односно колку повеќе му треба тоа поврзување со Вишата Сила, толку повеќе Светлината ја изложува разликата помеѓу неговата внатрешна состојба и состојбата на Светлината.

Ова се нарекува „Откривање на злото ". Зошто ни треба ова? Ни треба бидејќи тоа е нашето средство за мерка. Контрастот е причината заради која нешто знаеме. Го мериме обемот на љубовта, комплетноста на Мислата на Создателот, наспроти бариерата во која почнуваме да ја чуствуваме нашата природа. Значи не само што е природата на Создателот и Вишите Светови откриена за нас низ процестот на контрасност, туку откриена е и нашата природа. И како што расте нашата желба за примање, специфично желбата за контакт со Создателот, толку е поголема количината на сензацијата која Создателот може да ја пополни.

Не само што не напредува во својата работа туку тој се уназадува ( односно тој ја гледа разликата помеѓу него и Создателот) и му недостига сила да ги набљудува Тора и Заповедите дури ни според нивното име. Односно, личноста чувстува дека не само што не може директно да го почуствува Создателот, тие не можат дури ниту да се излажат дека тоа го прават за било која причина за да се поврзат со Него. Тие чувстуваат голем степен на разлика, но ова е благослов, бидејќи со зголемувањето на волјата за примање и нејзината поправка, ние всушност напредуваме.

Само тоа ќе биде вистинската причина за преминување на сите препреки и набљудување на Тора и Заповедите, односно не со неговата сила, не со неговото знаење, не со било какви теории и идеи, туку само преку опипливото примање на Светлината што мора да биде над неговата причина. Ова поврзување е над неговата волја за примање и сите мисли за тоа како да го добиеме тоа што го сакаме.

Оваа сила која ја искусуваме како добри и лоши случувања се левата и десната рака на Создателот, која нè води низ успони и падови, низ нормалните случувања од нашите животи ако се правилно разбрани, кога веќе ја имаме желбата да одиме директно кон Бога. Без разлика на тоа што се случува во нашите животи, со оваа желба, тогаш оваа одредена потреба расте, сè додека не го води и проголта целиот имагинарен свет, и нè донесе во контакт со стварноста.

Ова е само вкус на убавината во овие артикли. Ќе го продолжиме откривањето на тоа што постои во овие артикли и во кабалата. Придружете ни се повторно.