Духовен Екран

Здраво и добредојдовте повторно во “Откриена кабала.“Јас сум Тони Козинек .

Во оваа лекција ќе научиме за основната алатка на стекнување во методот на кабалата. Ќе научиме за градењето на додатно сетило, шесто сетило кое и овозможува на личноста да почуствува и да влезе во Вишата Реалност која ја нарекуваме „Духовност ". Тоа е методот за како да влеземе во Духовните Светови.

Прво да видиме набрзина што научивме од минатата лекција. Во последната лекција го разгледавме создавањето на суштеството во 4 фази и видовме дека создавањето започнува со мисла-мислата на Создателот, мислата на Создавањето која претставува создавање на суштество и исполнување на тоа суштество со радост. И веднаш забележуваме реакција кај суштеството, односно волјата да се прими, односно суштеството.

Волјата за примање ја чувствува Светлината и чувствува возбуда не само од директното задоволство, туку и особината на Светлината и бидејќи е волја за примање, сака да го прими ова задоволството. И како резултат на тоа, ново сфаќање или нова фаза, или нова проникливост се отстварува во која се сфаќа дека задоволството доаѓа од давањето. И бидејќи е волја за примање и не може да дава, единствената работа која може да ја направи е или да ја прифати, или да не ја прифати Светлината.

За да се приближи до давање, одлучува да ја одбие Светлината. Во оваа празнина нова проникливост се појавува и открива дека нејзиното постоење зависи од примањето на Светлината, дека не може да опстане во оваа сурова ситуација и мора да прифати дел од Светлината. Но одлучува да прифати само мал дел од Светлината, бидејќи тука дошло до сфаќање дека Создателот, Создавачката сила сака да ја прифати.

Затоа прифаќа мал дел врз основа на идејата дека ќе ја прифати бидејќи е волјата на Создателот, тоа што се случило. И тука, во ова сфаќање во оваа двојна фаза, сфаќа дека дури и повисок аспект на Силата која го создаде, сака да го исполни со целосно задоволство.

И следната фаза овде, 4-та фаза е како ниедна друга фаза досега - не е дело сторено од Создателот, туку независна желба. Но оваа желба не е директна желба за задоволството на Светлината. Тука ја сфаќа особината на Создателот и го посакува тоа. Сфаќа дека тоа е примачот и сфаќа колку е различен од Создателот. И наместо да го посакува планот-целта на создавањето, тоа сега посакува еднаквост на форма, стекнување на особините на самиот Создател, мислечкиот дел на создавањето.

Тука го наоѓаме суштеството. Создал граници на начинот на којшто ќе прима. Нема повеќе да прима сам за себе. Одлучило да прима особини спротивни на неговата природа.Тоа било создадено како волја да прими, а сепак се одлучува да најде начин да стане како спротивната особина - особината на давањето. ( Тони црта )

Како што го прави ова, ако може да го направи тоа, тогаш влегува и почнува само за себе да го гради системот, систем на меѓудејствување со различни степени на пропорција меѓу волјата за примање и волјата за давање.

И се зголемува како резултат на се поголема еднаквост на форма, станувајќи сè повеќе и повеќе како нешто, кое што сака да биде како Него. Се издигнува низ системи, таканаречени светови, а овие светови претставуваат меѓудејстување изградени за исправање на суштеството, и исправање на светот како целина. Како што се издигнува ги задржува внатрешните особини на овие светови, кои се наречени светови на „Душата " или "„Светлини ". Тие се Нефеш, Руах, Нешама, Хаја и Јекида, сè додека суштеството не добие се поголема и поголема еднаквост, мудрост, способност, припојување и целосна еднаквост на форма со самиот Создател.

Но има проблем бидејќи е создадено во сосема спротивна фаза, тоа е само волја за примање, тоа е суштеството, тоа сме ние. Затоа како може да стане сосема спротивно на својата природа?

Иако ја знае неговата цел на создавањето, иако си ја знае својата улога во тоа,изгледа како да е затворено, заглавено. Не може ништо да направи, бидејќи било создадено на тој совршен начин и може да го користи само алатот на примање, но сепак мора да го искористи проширувањето на егоистичните особини и примање, и да го смени тоа во давање.

Претходно научивме нашите 5 сетила се програмирани на тој начин да сосема блокираат од дознавање било што за Вишиот Свет и од постигнувањето на целта којашто суштеството ја постигнало.Тоа што треба да сфатиме е дека програмирањето кое што постои во 5-те сетила кое што ние го нарекуваме "егоизам", всушност е намера, мисла, тоа е програма која што вели: „што има тука за мене ".

Затоа не е важно што ни носат 5-те сетила, тоа може да сфати само нешта поврзани со волјата за примање, а сепак горенаведената особина е несебичност, давање. Значи и давањето не е акција, туку намера. За да може да се почувствува ова - кое што ниедно од 5-те чувства не може да го долови-мора да создадеме нова програма, сетило врз основа на тоа што се наоѓа надвор од него. Ова 6-то чувство мора да произлезе од намера. А тоа е „Екранот ". Екранот е дополнително чувство кое ни овозможува да го почувстуваме Духовниот Свет.

Зборот „кабала " значи да се прима. Всушност уште попрецизно значи како да се прими, вистинскиот начин на примање. Методот на кабалата е целосно практичен.Точно ни покажува како да ја прифатиме нашата природа, односно волјата за прифаќање и да ја претвориме во правилен начин на примање, сменет и правилен начин, примање што станува давање. Сега кога се препуштаме на волјата за примање, согледуваме дека нашето искуство е страшно ограничено. Волјата за примање не може да биде исполнета.

Да кажеме дека постои желба, желба за парче торта, прекрасно парче торта од јагода со шлаг и сос, и има потреба, желба, недостиг на ова. Само што ќе ја земеме тортата и таа ќе ја допре желбата, желбата е изгасната, повеќе не можеме да ја почувствуваме. Таа не е вечна. Таа живее и таа умира. Причината поради која тоа се случува е тоа што задоволството можеме да го почувствуваме на раскрсницата меѓу потребата и нејзиното задоволување. Во моментот кога задоволувањето ја поминува потребата, желбата не може повеќе да ја почувствуваме. Таа згаснува. Но кабалата сака да нè научи да најдеме вистински начин на примање, а тој начин е иако има нешто што е посакувано и исполнето, тоа исполнување нема да згасне, желбата ќе се прошири и исполнувањето ќе се прошири. И колку повеќе желбата навлегува во садот, толку поголемо ќе биде исполнувањето.

А тоа можеме да го направиме само доколку сториме нешто слично како во двојната фаза „Бхина Гимел " во која примањето не е направено за мене, туку за да се исполни Мислата на Создавањето. Направено е за Создателот, за примаењто да стане форма на давање. Како да го направиме ова ? Како може да го постигнеме ова ?

Баал ХаСулам ни дава аналогија, многу убава приказна за нашата ситуација и како да ја пребродиме. Всушност приказната е многу убава бидејќи ни ја покажува вистинската природа на тоа каде сме, нешто кое што ние не го приметуваме.

Си биле двајца пријатели, и едниот пријател одлучил да направи вечера за својот драг пријател, и мисли на сè она што го сака неговиот другар. Мисли на храната која ја сака, на виното кое би му се допаднало, на количината на храната, како да изгледа храната, каков да биде амбиентот во собата.Тој цело време мисли на својот пријател и зготвува совршен оброк за него .

Неговиот пријател пристигнува и гледа пред него гозба. И неговата прва реакција е да изеде сè што е на маса бидејќи тоа е токму тоа што сакал.Тогаш го погодува друга мисла, односно неговиот пријател како домаќин е давачот, а тој како гостин е подготвен само да зема, и тој добива чувство на срам, бидејќи сфаќа дека давачот стои пред него. Не гледа само маса со нешта а пред него ништо, тој го гледа својот пријател и сфаќа дека тој направил сè за него, а тој е тука само да зема.

И преплавен од срам тој одбива да ја прифати вечерата. Знаете како е кога некој ќе ви подари некој голем неочекуван подарок. И одеднаш користите одговор за кој не знаете од каде доаѓа - „не благодарам, не можам да го прифатам " - оваа особина на срам, сфаќањето на тоа дека сте примачот.

Тој не јаде и неговиот пријател, домаќинот му вели: „Ти не разбираш, јас мислев цело време на тебе, што би ти се допаднало, како ќе уживавме во ова заедно, и сега ако не го прифатиш ова, целиот оброк ќе биде уништен за мене. Нема да добијам задоволство гледајќи те како уживаш во ова.“

Така гостинот сфаќа дека во оваа ситуација тој навистина има контрола. Сфаќа дека не е само примачот. Ако сфати дека додека го јаде овој оброк тој само му ја исполнува желбата на својот пријател, тогаш нема да почувствува срам, може да го изеде, може да го почувствува и може да ужива. И мора да ужива. Не само да го изеде,туку и да ужива во него бидејќи за неговиот пријател кој го подготвил оброкот, може да има уживање, само ако неговиот гостин е задоволен.

Како одговор на оваа взаемна природа на примање, гостинот не само што ужива во храната, тој исто така го разбира својот домаќин бидејќи и тој ја има истата мисла како и него: „Го правам ова за да го исполнам комплетно мојот пријател,тој не може да биде посреќен од ова, бидејќи тоа беше целта, затоа ќе го задоволам целосно со тоа што ќе го изедам овој оброк.“

Значи ова чудо што се нарекува природа, способноста да се смени волјата за примање во волја за давање, во мисла за давање, акцијата не се смени, туку внатрешната акција се смени. Намерата позади која гостинот ја зема храната и ужива во неа, го смени примањето во давање.

Така оваа намера да се прими задоволството со цел да се предаде на домакинот може да се нарече  „Екран ", и така  дозволува на личноста, на суштеството, да ги здобијат нивоата на подарокот наречен Духовен Свет. ( Тони црта )

Овде е нашата волја за примање, нашиот сад. Овој сад е полн со желби, полн е со глад за оброкот. Тоа што Создателот, Домаќинот сака да му го даде на суштеството, постои надвор во мислите за подарување. И секогаш Светлината притиска на нас и сака да нè наполни со сто процентно неограничено задоволство,но само до тој степен до каде што ја примаме Светлината според нејзини услови, односно само со давањето можеме да и дозволиме да навлезе во Садот, инаку не можеме да ја почувствуваме.

За да можеме да уживаме во оброкот од аспект на духовност, екран, односно намера, тој е поставен низ просторот на нашата волја за примање, на садот. Намерата не ми е да примам за себе. Кога тоа веќе е таму, сите други нешта може да започнат да бидат чувствувани, можат да бидат регулирани и можеме да одлучиме какво ќе биде искуството во волјата за примање внатре во садот.

Значи првата работа што ја чувствуваме во оброкот, го погодува екранот. Ако битието ја прифати количината на оброкот само за да го задоволи домаќинот - можеби го доживува тоа како првиот дел од оброкот. Како на пример супата - ако може да ја задржи таа намера " не за мене " и да го прави тоа само за домаќинот, тогаш дел од Светлината ќе навлезе во Садот и тоа не само делот за вкус и задоволство кој мора да биде исполнет ,туку и чувството, намерата на Домаќинот да му го предаде тоа на суштеството.

Значи 20 проценти од оброкот ќе влезе во првата петина на стомакот, а останатиот дел ќе биде одбиен - не дека задоволството нема да биде почувствувано, туку поголемото задоволство го надминува помалото задоволство, засенето е. Садот не се грижи за тоа.

Единствената работа на кој обрнува внимание е мислата на Создателот. Значи 80 проценти од ова нема да биде почувствувано, туку само 20 проценти. Ако се прифати поголема сума за да се исполни Мислата на Домаќинот, тогаш ќе се наполнат 40 проценти, а само 60 ќе бидат одбиени.Тука Светлината на Создателот односно Мислата, нивото на сличност во внатрешноста на Садот, во внатрешноста на суштеството, делот од суштеството, кое станува како Создателот, започнува да расте. Ова се средствата со кои развиваме душа.

И така тука оваа прва Светлина, која беше наречена 20 проценти е Светлината на Нефеш - првото ниво на душата. (Тони покажува накај цртежот)

Ако тука намерата е иста со намерата на Создателот, тогаш второто ниво Руах, навлегува во Садот. Ова не е само знаење, ова не е некоја интелектуална работа, ова е всушност сличност на формата со Создателот. Односно тоа што е внатре во Садот е директно сфаќање на тоа што се наоѓа надвор од Садот. Сега шестото сетило му кажува на личноста што всушност е тој духовен објект, не дали е супа или салата, туку дека е Мисла на намерата на Создателот кон сè. (Тони црта)

Кога ова ќе продолжи да расте, кога ќе се исполнат 60 проценти а само 40 проценти не се чувствуваат, нова Светлина навлегува.

Светлината се нарекува „Нешама" односно тоа значи подлабоко сфаќање на Мислата на Создателот ,поголема сличност, а од аспект на нашиот глад го поминавме главното јадење и го прифативме, за да го задоволиме домаќинот; сè додека не стигнеме до десертот и пиењето и нивото на Хаја и Јекида. Тука суштеството достигнува комплетна сличност на форма со Создателот. Има независна желба која не зависи од надворешните задоволства,н о само за мислата на суштеството, да направи нешто исто како мислата на Создателот.

За да го направи тоа, суштеството се издигнува од доле, преку сите 125 чекори кои постојат, направени од лица кои што се токму овој процес. (Тони црта)

Значи тука личноста оформува глава а тука тело. И со тоа што има глава значи дека низ независна желба,с уштеството може да одлучи што е реално во внатрешноста на садот, особината на нивниот свет, особината на задоволството, и сето ова е направено за доброто на светот како целина, а не за мене.

Вака Рав Лаитман го сумира ова. Добиваме духовни желби од Горе. За да ги почувствуваме мора да имаме посебно чувство наречене екран. Кога човекот ќе го стекне ова чувство, започнува да чувствува задоволство преку него. Задоволството е наречено „Највисока Светлина“. Ја внесува нашата желба да уживаме низ екранот. Желбата да уживаме во Највисоката Светлина е наречена „душа". Светлината како извор на задоволството, не може да биде почувствувана сè додека не стекнеме додатно сетило способно за да ја спознае.

Сите делови: Светлината (задоволството), Екранот (средство за примање) и душата (примателот) на ниеден начин не се поврзани со физичкото тело. Затоа не е важно дали човекот има тело или нема.

Кога човекот воспоставил контакт со Највисоката Светлина, почнал да се поправува себеси, за да може да ја прими. Постепеното засакување на особините на Светлината и самото исполнување е наречено Духовно Искачување.

Телото е само средство, духовно напреднување во овој возбудлив процес, инаку не е од интерес. Мал притисок не се чувствува во споредба со големото задоволство. Поголемото задоволство го надминува. Затоа иако кабалистот живее во ист свет, како и ние, тој всушност е веќе во духовниот свет.

Придружете ни се повторно.