Нема никој освен Него, (втор дел)

Здраво повторно и добредојдовте во „Откриена кабала“. Јас сум Тони Козинек.

Во оваа лекција ние ќе продолжиме со написот „Нема никој освен Него", од Баал ХаСулам. Овој напис ја содржи целосната методологија на кабалата, целата мудрост на кабалата е вклучено во овој напис.

И покрај тоа што ние навлегуваме од параграфот 10, една од погодностите на кабалистичките книги е и тоа што е комплетен систем, што ја носи личноста од крај до крај од нивната почетна точка во нивната воља да примаат, и во нивната состојба на скриеност од Создателот, и открива целосната реалност, текстот, и зборува на личноста без разлика каде се тие, и во било која точка од текстот.

Значи не е важно вистински каде сте влегле, важно е само дека сте влегле. Влегувањето значи дека вие пробувате да ја почувствувате мислата на писателот; вие пробувате да се искачите до неговото ниво и ја носите вашата желба да ја познавате духовноста и да влезете во неа внатре во текстот, и тогаш ќе бидете во можност да се чувствувате себеси и вашата состојба, и текстот ќе ви зборува каде сте.

Ние започнуваме од параграфот 10.

Човекот мора секогаш да пробува и да се соединува со Создателот, имено, дека сите негови мисли ќе бидат за Него. Така да се каже, дека иако тој е во најлоша состојба, од која не може да има поголемо спуштање, тој не би смеел да го напушти Неговиот домен, имено, мислење дека постои друга моќ, што го спречува од влегување во светоста, и што има моќ било да наградува или повредува.

Ова е нешто на што личноста мора да се спојува: дека секоја акција што се случува, сите позитивни работи што се случуваат и сите работи што се чини го кријат чувството на Создателот од личноста, што го исполнуваат со сомнеж и го тераат да чувствува дека патеката до светоста е блокирана, дека тој треба да разбере, дека неговата мисла треба да го соединува до Создателот, во тоа е единствено, Создателот што ги прави овие дела со него.

Постои само еден актер во реалноста. Тоа е секогаш Создателот - без разлика што нашите сомневања можат да зборуваат во нашето уво. Без разлика што вољата за примање може да каже – дека има некој друг фактор, нешто во личноста, нешто во неговото опкружување, некоја сила што работи против Создателот што го предизвикува овој проблем, дека личноста никогаш не би требало да го напушти доменот на спојување до Создателот, или целта за тоа зошто тие бараат да се поврзат со Создателот и го слушаат шепотењето на вољата за примање. Сомнежот е испратен со причина, и е испратен од Создателот. Значи, тој не смее да мисли дека постои работа на моќ од Другата Страна (Ситра Ахра), што не му дозволува на човекот да прави добри дела и да ги следи Господовите патишта; туку треба да мисли дека сè е сторено од Создателот.

Баал Шем Тов рекол, дека оној кој вели дека постои друга моќ на светов, имено конструира, е во состојба на „служење други богови", дека тоа не е неопходно мисла на ерес односно грев, но ако тој мисли дека постои друга моќ и сила настрана од Создателот, со тоа тој причинува грев. И тоа е дефиниција на грев во кабалата.

Мислата, значи, убедувањето дека постои било што освен Создателот што делува во оваа ситуација, зошто личноста мора секогаш да се стреми да го поврзе секој настан во животот и нивните внатрешни сетила за Создателот, дека сè, секое дело се случува како резултат на акт од Создателот, и тоа е единствено одговорот од суштеството, што е Негова намера во врска со ова, како е отценето. Тоа ја носи личноста поблизу до целта или подалеку од неа. И таа раздалеченост од целта, од припишувањето на сето ова на Создателот, близината е приврзаност до патот, а оддалеченоста од него се смета дека е грев.

Понатаму, оној кој вели дека човекот има свој сопствен авторитет, што значи, дека тој вели, дека вчера тој самиот не сакал да ги следи Господовите патишта, тоа исто така се смета за правење грев, на ерес. Тоа значи дека тој не верува дека само Создателот го води светот.

Дури и ако личноста мисли дека нивните сопствени дела, дека нивните сопствени мисли и избори се нивни сопствени, дека она што го чувствуваат како нивно сопствено всушност потекнува од нив, тоа е исто како личноста да има власт спротивна на Создателот, што не е така. Дури и желбата да се дојде до Создателот е ставена во нас од Создателот. Исто како што левата рака нè оттурнува подалеку преку спуштањето на сомнежите, исто така десната рака ја буди личноста и му го дава чувство дека тој одбираа да дојдат до Создателот.

Тоа не е делото; тоа не е дали ние се чувствуваме отфрлени од светоста или сме привлечени од истата, што е предмет на нашиот напредок.Целосната работа е да се разбере дека нашето однесување наспроти она што се случува е дека тоа ќе биде местото во кое нашата независност, нашата слобода и нашето допаѓање кон Создателот ќе се појави и развие, не со делата.

Сите овие работи што ние ги сметаме дека се надворешни и внатрешни се навистина несоодветно согледување. Сето ова се дела на Создателот и ние сме помалку или повеќе во договор со тоа.Ние повеќе или помалку му го препишуваме сето ова на Создателот и сакаме да бидат на тој начин, уживајте и вратете го тоа знаење на Создателот.

Но кога тој сторил грев, и тој мора секако да зажали и да му е жал што го сторил, но овде исто така ние треба да ја сместиме болката и тагата по тој правилен ред; каде што тој ја сместил причината за гревот, токму тоа е точката за која што би требало да жали.

Човекот тогаш треба да чувствува жал и да каже: „Јас го направив тој грев зошто Создателот ме фрли долу од светоста до место на нечистотија, во тоалетот, каде што е нечистотијата." Така да се каже дека Господ му дал желба и копнеж да се забави себеси и да земе воздух на местото на смрдеата.

Ако личноста чувствува дека тие го направиле тој избор самите, дека тие се лоши и тие избрале да не се движат напред кон Создателот, дека тие сакаат да ја задоволат нивната волја за примање, како спротивност во напредувањето кон развојот на вољата за дарување, дека тие забошотиле, ова е исто така мислата дека тие имаат некој вид на власт. Вината не е на личноста. Нема вина. Не постои одговорност во делата.

Одговорноста е во намерата, и ова не е да се каже дека луѓето одат наоколу правејќи дела за кои ние знаеме од нашето општество дека се илегални и.т.н., ние зборуваме за внатрешната состојба, ние зборуваме за движење внатре во личноста да искусат нешто за нив како спротивност на одржувањето на желбата за дарување. Но желбата да се движат во било која насока е дадено од Создателот. Грешката не е во личноста.

(И вие можеби ќе речете, како што е кажано во книгите, дека понекогаш човекот се олицетворува во тело на свиња, дека тој прима желба и копнеж да одбере живеење од работите кои тој веќе ги одредил како легло, но сега тој повторно сака да се воздигне себеси во нив.)

Сега запаметете, сите кабалистички книги се напишани на јазикот на гранките. Да се „родиш повторно" или да се „отелотвориш" значи да искористиш одредена желба да се идентификуваш со одредена потреба и со одредено задоволство, поточно, тоа е чувство, и во овој случај, тоа е причина за нешто. Така, ако личноста "се отелотвори во тело на свиња," така да се каже, тоа е подолна состојба од состојбата на човек.

Желбата е желба за себеисполнување на најпростото ниво на себезадоволување, и личноста веќе знае поради нивната цел, дека целта е над нивото на животински желби; дека тоа е човечка желба. Дека она што личноста пробува да направи е да развие душа, што е човечко ниво на духовност. А сепак тој се наоѓа себеси како зема издршка од нешто за што веќе одредил дека не е неговата цел. И покрај тоа, не е тоа човекот што го прави ова:" Создателот ме фрли долу до место на нечистотијата."

Ние не треба да бидеме загрижени заради овие состојби. Единственото што ние треба да го направиме е - да ги поврземе нив со Создателот. Таму е нашето воздигнување, таму е патеката кон духовноста, не во надворешноста.

Исто така кога човекот чувствува дека е во состојба на воздигнување, и вкусува некој добар мирис во работата, тој не смее да каже: "Сега јас сум во состојба каде јас разбирам дека е исплатливо да се обожува Господ. Попрво тој треба да знае дека сега Господ го привлекува него, и за таа причина Тој го влече близу, што е причината зошто тој вкусува добар мирис во работата. Тој треба да биде претпазлив никогаш да не го напушти доменот на светоста, и да каже дека постои друга оперативна сила покрај Создателот.

Разбудувањата се толку голем проблем како падовите поради задоволството. Проблемот што може да се појави внатре во нас како што напредуваме – е да бидеме задоволни на одердено ниво и да останеме мирни во тоа задоволство – и да ја изгубиме поврзаноста со Создателот и да веруваме дека, „значи сега кога јас имам некој вид на искачување, мојот интелект е исполнет," зошто кога личноста студира кабала, тие стануваат многу попаметни.

Вие почнувате да гледате како системот работи. Вие ја вградувате интелегенцијата од целиот систем во вас зошто вие се согласувате со тоа во основа. Но тоа не ви дава било каква предност над било кого друг. Вие не можете да напредувате во кабалистичката работа или во работата кон духовноста со било кој специјален талент. Никакви специјални таленти не се потребни.

Најпростиот човек со правилно однесување може да ги достигне највисоките нивоа. Идејата дека сега човекот разбира нешто како резултат на будењето е како „обожување други Богови," тоа е да се верува во друга сила различна од Создателот.

Секогаш кога има будење, тоа не е зошто вие сте направиле нешто; тоа е поради постоњето на дело од Создателот, десната рака на Создателот, ја влече личноста нанапред. (Но ова значи дека работата на наоѓање услуга во очите на Господа, или спротивното, не зависи од самиот човек, но се зависи од Господ. И човекот, со својот надворешен ум, не може да разбере зошто сега Господ го сака а псле тоа Тој не го сака.)

Тоа е всушност проблем поради нашето согледување на доброто и лошото, и причините за работите, сходно на нашата воља за примање, што реално го обликува нашиот ум, го крие од нас вистинското значење позади делата, поточно, мислата и љубовта на Создателот и давањето на тие дела преку обете - левата и десната рака во кои Тој ги турка од себе или нè привлекува близу, и го користи целиот систем на скриеност. Што е скриено од нас е добродетелството, контакт со добродетелството. Тоа е степен на кој ние ја примаме божественоста што вистински ја сочинува нашата поврзаност со Создателот. Ова е она што се нарекува „Откровение". Откровението е само затоа да се открие особеноста на Создателот - што е безусловна љубов.

И исто така кога ќе зажали дека Создателот не го привлекува близу кон себе, тој исто така треба да биде претпазлив да не жали за себеси, зошто да се биде оддалечен од Создателот, со самото тоа тој станува приемач за негово сопствено добро, и тој што прима е одделен од Создателот.

Значи ако личноста падне и чувствува оддалеченост и почне да вели: „Јас нема да успеам; ова не е добро за мене; ова нема да работи за мене, " ова исто така е отцепување од настојувањето кон постигнување на вољата за дарување. Ова ја одделува личноста од Создателот. Тоа се главните дела со кои суштеството било одвоено од Создателот на прво место.

Волјата за примање нè ставила во спротивна форма, така да никогаш не го достигнеме зближувањето преку мислењето дека Јас имам проблем, тука во однос со Создателот.Попрво одколку да жали за отсуството на Божественото присуство, што значи, нанесување јад кон Божественото присуство.

Човекот треба да земе пример кога еден мал орган од личноста е болежлив. Болката сè уште се чувствува главно во срцето и умот, што се севкупност на човекот. И секако чувството на еден орган не може да го наруши чувството на целокупниот статус на личноста, каде поголемиот дел од болката се чувствува.

Исто така болката е тоа што личноста го чувствува кога тој е одвоен од Бога, зошто човекот е само еден орган во Божественото присуство, зошто Божественото присуство е душата на Израел, генерално. Поради ова чувството на еден орган не се одсликува на болката генерално. Или така да се каже дека Божественото присуство жали што постојат делови кои се одвоени од него, за кои не може да се грижи.

Тоа би можело да биде значењето на зборовите: "Кога човекот зажалува, Божественото присуство вели: Тоа е полесно од мојата глава"). И ако човек не ја поврзе тагата што е оддалечен од Господа до себеси, тој е спасен во паѓањето во стапицата на желбата да прима за себеси, што е одвојување од светоста.

Постои заедничка душа, општа душа на Израел како целина. Адам ХаРишон, оригиналната душа, единствено суштество и болката на одвоеност, се чивствува целосно преку творбата (што е општата душа во однос на Создателот). Болката е почувствувана како страдање на секое ниво на творбата. Не страдале само суштествата.

Заедницата како целина, што се нарекува „Шехина", Божественото присуство, заедничката душа, се чувствува во секој дел од тоа, нашиот недостаток на грижа за целината, дека нашиот прием и било што од нашата работа ќе биде исто како орган во телото што ќе работи најдобро со својата способност и ќе го има во предвид само здравјето и добробитта на целиот систем.

Ако ние можеме да ја чувствуваме нашата тага и одвоеност во корист на тагата и одвоеноста на целината што не може да се чувствува себеси како целина, тогаш ние не мислиме само за нас, и ова не одвраќа од правењето на таа најважна грешка.

Истото важи кога човек чувствува како да е поблизу до светоста, кога тој е среќен и имајќи среќна услуга во очите на Бога, тој мора да каже дека суштината на оваа радост е дека постои радост во Божественото присуство, од која сме способни да го донесеме нејзиниот приватен орган близу неа, и да не го испратиме далеку. Тоа е другата страна на паричката. Човекот повторно се радува што бил доведен со способноста да го задоволи Божественото присуство.

Значи, среќата на личноста, повторно, не е за него самиот. Зошто тој ќе чувствува радост, ќе го чувствува чувството, ќе ја чувствува близината, а нема да биде во негова корист. Ова е она кон кое ние треба да се стремиме. Ова е тоа што е Лишма. Ова е тоа што го прават Тора и Мицвот, Лишма (за нејзино име), што не е „за мене" , тоа е целта и тоа е она што тоа ни овозможува нам да го правиме. Мојата радост ќе биде во исполнувањето на животот како целина, дека може да биде поврзан, повторно поврзан, и тогаш човекот прави дело кон целото човештво, целата духовност и целата творба, и секое дело е во корист на целината. Ова е целта.

И затоа, вие имате сосема ист однос кон тоа како што има Создателот, и ова е поголема сличност на формата и ова е повисоко ниво на зближување.Иако, вољата за примање е потребна, зошто таа ја сочинува личноста, зошто се што постои во личноста одделно од желбата за примање е додадено на Создателот.

Ние сме вољата за примање. Ние не можеме да избегаме од тоа; тоа е како ја користиме волјата за примање. Се кажува, „тоа ја сочинува личноста". А сепак, сè што не е суштеството или волјата за примање, сè што не е тоа, е Создателот. Сето тоа му се препишува Нему. Сите дела, сè што чувствуваме како надворешно, тоа се делата на Создателот кој ја води реалноста да не донесе нас до потполно исполнување на Мислата на Созданието. Во секој случај, волјата за примање задоволство треба да се поправи во форма на давање. Да се каже, дека задоволството и радоста, земени од волјата за примање, треба да бидат наменети за содржајноста во Вишото, зошто има задоволство долу. Зошто тоа е целта на Создавањето, да ги награди Неговите суштества. И ова се нарекува радост на Божественото Присуство од Вишото. Ова е значењето на „давање радост" на Создателот; ова е значењето на давање радост на Шехина

Од оваа причина, човекот мора да бара совет како може да предизвика содржајност горе. И секако, ако тој прими задоволство, содржајноста треба да биде почувствувана горе. Затоа, тој треба да припаѓа секогаш да биде во Царската палата, и да ја има способноста да игра со Царските богатства.

Што се тоа Царски богатства? Овие поголеми и поголеми нивоа на волјата на дарување; оваа поголема и поголема сличност на формата, со оној што го поставил целосниот систем во движење.И тоа секако ќе предизвика содржајност горе. Тоа следи дека целиот негов копнеж треба да биде заради Создателот. И тоа го завршува написот

Поточно дека целосниот систем, и таму внатре не советува како личноста може да се справи со нивното однесување кон сè што се случува во животот, и преку тоа, да добие увид на поголемата реалност.

Книгата „Шамати" е исполнета со написи од огромна длабочина и моќ, и човекот може да ги чита овие написи многу, многу пати, и секој пат, комплетно поинаков поглед и длабочина ќе бидат откриени од личноста, и ние ќе погледнеме во некои други написи од оваа книга ,кога ќе одиме преку овие серии на лекции. Благодарaм што ни се придруживте и придружете ни се повторно идниот пат.