Нема никој освен Него 

„Нема никој освен него" е напис кој ја опфаќа целокупната методологија на кабалата. Читајте го овој напис и дозволете да го води вашето истражување во вашиот внатрешен свет, на патот на откривањето на единствената оперативна сила на реалноста.

                               Нема никој освен Него  (Прв дел)

Здраво повторно, и добредојдовте во „Откриена Кабала“. Јас сум Тони Козинек.

Во оваа лекција ќе погледнеме поблизу во кабалистичкиот напис, нешто што веќе сме го погледнале неколку лекции претходно, но ќе погледнеме на него подетално.

Тоа е написот наречен „Нема никој освен Него. Овој напис доаѓа од книгата наречена Шамати. (Шамати значи "Слушнав"). Овие написи биле лекции зборувани од Баал ХаСулам до неговите студенти, и неговиот син Рабаш (Рав Барух Шалом ХаЛеви Ашлаг ) кој бил еден од неговите студенти, запишувал што неговиот татко зборувал, и ги чувал во мала лична тетратка. Оваа тетратка била нешто што тој го чувал со него цело време. Тој имал неколку книги на кој постојано се повикувал и тоа, патоказите, инструкциите и зборовите на неговиот татко ги чувал постојано близу до него.

Рав Михаел Лајтман, кој е мојот учител, и учител во Бнеи Барух, бил личен асистент на Рав Барух Ашлаг (Рабаш). Тој водел сметка за сите негови работи и бил со него цело време. Тој бил неговиот директен следбеник. Во времето на приближување на крајот на животот на Рав Барух, Рав Лајтман бил со него. Тој бил со него во болница; тој бил со него за време на тој процес.

За времето додека тој учел со него, Рабаш му покажал многу текстови што тој не ги видел претходно и што не биле споделени со другите студенти. Рав бил свесен за оваа тетратка – тој ја видел и ја позајмувал повремено да учи од неа, и така натаму. Тоа било многу драгоцено нешто.

Кога Рабаш бил на неговата смртна постела, тој му ја дал оваа тетратка на Рав Лајтман. Михаел Лајтман ја објавил оваа книга, и таа содржи прекрасни написи кои ја опишуваат внатрешната работа на личноста. Многу од работата во кабалата е техничка работа – Студијата за Десетте Сефирот (Талмуд Есер Сефирот), и други технички работи, Дрвото на животот и „Зохар“, кои се справуваат со техничките аспекти на Создавањето, како и со внатрешните состојби поврзани со него.

Овие написи, оваа книга „Шамати“, тие се конкретно направени за студентите, да тие да се пронајдат себеси, да ги препознаат внатрешните состојби и да ги поврзат овие внатрешни состојби со техничката работа и кабалистичката работа, како целина. Тие содржат мисли од највисокото ниво на реалноста.

Овој посебен напис, „Нема никој освен Него“, ја опфаќа целокупната методологија на кабалата. Не постои ништо што особата треба да направи или да знае, или да земе во обзир што не е во овој напис. Рабаш му кажал на Рав Лајтман дека би било добра работа ако тој го прочита ова стотина пати. Ние ќе го прочитаме еднаш денес, можеби ако можеме да пројдеме низ него. Како што правиме, повторно, ние го правиме ова само да ја привлечеме Вишата Светлина и сè што треба да направите како што поминуваме низ текстот е да пробате да се поврзете со мислата и чувството на авторот.

Нема никој освен Него

Напишано е дека Нема никој освен Него, што значи дека нема друга сила на светот со способност да направи било што против Него. А што човекот гледа, имено, дека има работи на светот, што го негираат семејството од горе, тоа е затоа што Тој тоа го сака.

Со други зборови, постои една моќ, постои една активна сила, постои еден актер во реалноста. Не постои друга власт, не постои друг автор на било што, што се случува во реалноста. Но фактот што ние гледаме дека светот е изграден на таков начин што се чини дека има спротивна страна, па ова е направено со цел и е за наша корист. Потребно е да се скроти ; потребно е да се разбере, и потребно е да се вклучи во нашето согледување.

И се верува Корекцијата, наречена „Левата одбива а десната наведува," значи дека тоа што левата го одбива се смета за корекција - поправка. Ова значи дека постојат работи на светот, што од почеток имаат на ум да ја одвратат личноста од правиот пат, и тие го одбиваат од светоста.

Скриеноста на Создателот не е физичка скриеност. Ние чувствуваме можеби: Тој не е таму или можеби „Јас верувам во Него," меѓутоа доказот за тоа - ние вистински не тврдиме дека ако го видиме Него како стои пред нас. Ние веќе го знаеме ова. Ние знаеме дека не говориме за физички доказ, физичка реалност.

Скриеноста на Создателот е скриена не само од нашите физички сетила, Тој е скриен од нашето внатрешно чувство, нашето чувство на поврзаност, нашата вера, нашиот директно чувство во нашите мисли. Тој е скриен од нас со нашите сомнежи.

Постои особина во нашата внатрешна состојба, така кога ние сме исполнети со сомнеж, тогаш постои одбивање; поточно, постои скриеност. Ние чувствуваме дека не може да биде така и дека можеби постои некоја сила. Тоа е тоа чувство, оваа внатрешна состојба на скриеност се причината за работите, или да се чувствува дека можеби постои било каков вид на Божествено водство позади сè, нашите сомнежи го покриваат целосно. Ова е скриеноста на Создателот, и ова е Неговата метода да нè научи и да нè поведе кон себе. Ова значи дека постојат работи на светот, што од почеток имаат на ум да ја одвратат личноста од правиот пат, и тие го одбиваат од светоста. Тоа е изградено така; тоа е дел од дизајнот, скриеноста на Создателот и оваа еволуција, наспроти желбата да се осознае Создателот. И користа од овие одбивања е тоа дека преку нив личноста добива потреба и комплетна желба Господ да му помогне, зошто тој гледа дека поинаку е изгубен.

Оваа потреба е токму она што кабалата го дефинира како молитва. За кабалистот, молитвата не се изговорените зборови. Тоа не е нешто од устата; тоа не е повторувањето на нештата, зборовите и идеите од книгата за молитви. Тоа е потребата на добро ниво. Тоа е нешто што се појавило во копнежот на личноста за кое не може да постои друг одговор за нештото за кое копнее.

Скриеноста на Создателот и оваа акција на десната и на левата рака намерно создаваат потреба посебно за близина со Создателот. Поточно, за сомнежите да бидат отстранети, за ние да се издигнеме над аспектот на нашата природа што ги загрозува овие сомневања. И тоа е придобивката. Ова е наречено „корекција," овој развој на таа желба. И што е тоа што се случува? Како оваа придобивка се чувствува кај личноста?

Не само што тој не напредува во неговата работа, но тој гледа дека назадува, и нема сила да ги набљудува Тора и Мицвот, дури иако не во нејзино име.

Значи ние знаеме дека целта е да бидеме способни да бидеме како Создателот, да создадеме внатрешна сличност на формата на намерата, наспроти Создателот, што би било да се дарува без мисла за себе, без таа потреба, да се биде потполно во дарувањето што е наречено „За нејзино добро (Лишма)." Но личноста не може дури ни близу да дојде до тоа, така што чувството што ги учи и ги развива, и ја гради потребата е чувство, дека тие не можат дури да ја прават оваа работа, дури иако не за нејзино име, поточно, дури и за нив, тие не можат да ја направат. Одбивањето и сомнежот се толку целосни и тоа е дел од процесот, се случува, тоа е една рака и потоа следната рака, една рака па следната..

Кога ова се случува кај личноста, не се случува зошто нешто е погрешно кај личноста, сè се случува зошто тоа е во системот и тој е изградено на тој начин. Тогаш само со искрено пребродување на сите препреки, над разумот, тој може да ги набљудува Тора и Мицвот. Ова е работа што е изградена за личноста ,дека не е можно работејќи со сомнежот, а потоа со некој вид на чувство, задоволството на чувствување е близу. Овие две варијации секогаш произведуваат скриеност, чувство на скриеност, и дека единствениот пат кога личноста може да продолжи со вистинско набљудување на Тора и Мицвот,поточно, да се стане како Создателот, да се доближи и да се спои со Создателот, е над тоа ниво, над разумот.

Но тој не секогаш има сила да надвладее над разумот, или поинаку тој е принуден да застрани, да не даде Господ, од патот на Создателот, и дури од не во нејзино име. И тој, кој секогаш чувствувал дека папсаниот е поголем од дупката, што значи дека постојат повеќе удолнини од угорнини, и тој не го гледа крајот на овие предвидувања, и тој ќе остане засекогаш надвор од светоста, зошто тој гледа дека е тешко за него да набљудува дури и малку како трошка, ако не преку надвладувањето над разумот, но тој не е секогаш способен да надвладее. И што ќе биде крајот на сето тоа?

Тоа е продолжетокот на скриеноста и потребата што се јавува кај личноста. Тоа доаѓа во екстремен израз. Поточно, што повеќе личноста го бара ова, колку повеќе тие вистински го посакуваат ова, толку повеќе се чини дека тие се туркаат настрана.

Ова е одговор сличен на одговорот на родител на дете кое започнува да биде возрасно - вие им давате повеќе простор, вие им давате некој вид на независност, вие се поттргнувате - и длабочината на збунетост кај тој адолесцент, кај тој млад возрасен е екстремна ситуација и е направена од саканиот татко кон детето, оваа екстремност на оддалечување.

И што ќе биде на крајот на сето тоа? ( Како е воопшто возможно? )Тогаш тој доаѓа до одлуката дека никој не може да му помогне, освен Господ лично. Ова го предизвикува него да направи барање од срцето на Создателот да му ги отвори очите и срцето, да го донесат поблизу до вечното соединување со Бога.Ова е тоа што најпосле се случува.

Вистинската молитва се појавува во личноста, дека вие не можете да го измамите Создателот, вие не можете да кажувате една работа, а вистински да посакувате друга. Ова е вид на молитва што е одговорена веднаш зошто Создателот е целосност на реалноста и силата на развитокот одговара на овие специфични услови што овозможуваат развој.

Поточно, мора да постои нешто во суштеството што овозможува вишата состојба да се појави за нив  и таа виша состојба се случува само како резултат на продлабочената потреба. И тогаш следи, дека сите одбивања кој што тој ги искусил дошле од Создателот.

Тоа значи дека одбивањата што тој ги искусил не биле зошто тој бил во грешка, зошто немал способност да ги надвладее, туку поради овие одбивања и за оние кои вистински сакаат да дојдат поблизу до Господ. И со цел за таква личност да не биде задоволна со само малку, имено, да не остане како мало дете без знаење, тој добива помош од Вишото така што тој нема да биде способен да го каже тоа Благодарам Господе, тој ја набљудува Тора и изведува добри дела и што друго би можел да посака?

Ова дејство на Создателот, ова одбивање што му било дадено нему, овој сомнеж што влегол во него од Создателот, посебно што тој не би можел да остане мирен, така да тој не би можел да биде задоволен со некој осет на далечина, некоја идеја, некое верување, со други зборови, дека не би можел да делува како дете во реалноста, „ох, постои Господ и Тој ќе се грижи за мене, и ако посакам нешто тогаш можеби Тој ќе го смени Своето однесување кон мене, и ќе биде добар со мене и ќе ја однесе оваа ситуација." Ова е начинот со кој детето пробува да се справи и да го манипулира родителот, но што е тоа што детето може да направи на родителот, што би ја сменила особината на љубовта кон детето?

Дури и во природниот свет, во физичкиот свет, љубовта на мајката или таткото кон детето, превртува сè за детето. Не постои ништо што тоа би ја променило. Таа е постојана. Значи, за личноста да не остане на тој пат би било да не биде задоволна со оваа состојба, дека оваа сила--двете прибилижувањето и одбутнувањето се - да не развијат во духовен возрасен. И само ако таа личност има вистинска желба, ќе добие помош од Вишото.

Тоа е условот. Само ако личноста има вистинска желба, секако ќе има помош од Горе. Не е дека Создателот го променил своето однесување кон личноста;туку личноста ја променила својата потреба кон Создателот. Нивната желба, што е сад, отвара место каде осознавањето за Создателот може да се појави, и се појавува. Тоа е закон. Тоа се случува.

Одговорот на молитвата зависи комплетно од промената во однесувањето внатре во суштеството. Нему постојано му се покажува како неговите грешки во неговата сегашна состојба; поточно, му се испраќаат мисли и погледи, кои работат против неговите напори. Тоа е со цел тој да увиди дека не е едно со Господа. Со други зборови, контрастот од чувството на одбивање и мислите на сомнеж, тие не се негови. Тие се дејствија на Создателот врз него додека тој станува духовно возрасен, додека расте. Поточно, скриеноста доаѓа од тоа што мора да биде искусена како сомнеж, и мора да оди наспроти неговите напори, не е важно колку јасен или колку добар, или колку прецизен тој можеби бил во напредувањето се до таа точка. Тоа сето мора да се надмине, намерно.

И тоа затоа , тој да може да го види контрастот помеѓу тоа каде е сега во одредена состојба, и што тој треба да надвладее над разумот, каде е потребно да биде следното, зошто да бидете задоволни: Вие мислите, "ох, јас сум едно со Господ, Јас сум добро, го имам ова сознание, јас сум ок., јас знам сега сè, јас имам некој вид на верување на ова ниво."

Не, Создателот сака да создаде суштество и да го исполни комплетно со спојувањето, со Светлината. Тоа мора да биде неспоено. Значи, ние мораме да видиме колку се разликуваме од наредното ниво, така што ја градиме оваа потреба повторно да тргнеме кон тоа ниво.И колку и да надвладува, тој секогаш гледа како се наоѓа во позиција поодалечна од Светлината, од другите, кој што се чувствува еден со Господа.

Но тој, од друга страна, секогаш ги има неговите поплаки и барања, и тој не може да го оправда однесувањето на Создателот, и како се однесува кон него. Го боли што тој не е едно со Господа, додека не дојде до чувството дека тој нема дел во Светлината воопшто. Личноста гледа дека ситуацијата се променила. Тој не е задоволен со работите со кои другите околу него се задоволни. Тој доаѓа до точка на целосна припрема, поточно, на целосен сомнеж и целосен очај.

Ова е една од работите што се појавуваат. И ова е припремата. Неговиот очај наспроти целта, не очајот наспроти животот, живот не е вреден, но тоа во врска со целта која што тој ја одредил, неговата намера да се спои со Создателот, тој гледа дека тоа е комплетно вон неговата способност, поточно, способноста на неговата створена природа во волјата за примање и неговите дела, неговата интелегенција. Тоа не може да се направи на тој начин.

Иако тој е повремено разбудуван од Вишото, што моментално го оживува, меѓутоа наскоро тој паѓа во амбис. Како и да е, ова е тоа што го предизвикува да разбере дека само Господ може да помогне и навистина да го привлече поблизу.

Дури и просветлувањето, дури и разбудувањата што тој ги прима, нема да ја завршат работата. Мора да продолжи до точката каде постои целосна потреба само за Создателот, само за Светлината. Човек мора вистински да ја напушти идејата - постои нешто што можеме да го направиме со нашите дела на овој свет. Ниедно дело од личност не може да направи ништо да го унапреди ова. Само растечката внатрешна желба ќе промени било што.

Човек мора секогаш да пробува и да се соединува со Создателот, имено, дека сите негови мисли ќе бидат за Него. Затоа да се каже, дека иако тој е во најлошата состојба, од каде не може да биде поголема удолнина, тој не треба да ја напушти својата главнина, имено, мисли дека постои друга власт која го спречува да влезе во светлината , и која има моќ, или да користи, или да повредува.

Тоа е суштината на сомнежот, дека постои некоја друга причина за ова појавување - или сум тоа јас, или е светот што е условен на одреден начин, мојата околина ме спречува, дека постои нешто друго освен Создателот кое ги работи сите овие дела. Поточно, тој не смее да мисли дека таму е работа на моќ на Другата Страна ( Ситра Ахра), што не му дозволува на човекот да прави добри дела и да ги следи Господовите патишта; меѓутоа треба да мисли дека сето тоа е направено од Создателот.

Баал Шем Тов рекол, дека оној кој кажува дека постои друга моќ во светот, имено оклопува, е во состојба на "служи други Богови," дека тоа не е неопходно, мисла на ерес, дека тоа е грев, но ако мисли дека постои друга власт и сила различна од Создателот, со тоа тој прави грев. Поточно само откажувањето од целта, од мислењето дека постои друга моќ која ја влече личноста подалеку, да се донесе одлука дека не е само една сила, не е се само Создателот. Оваа оддалеченост се нарекува „грев".

Понатаму, тој што вели дека човекот има своја сопствена власт, со значење дека тој рекол дека вчера тој самиот не сакал да ги следи Господовите патишта, тоа исто така се смета дека е правење грев на ерес. Значи дека тој не верува дека само Создателот го води светот. Сите мисли што ги имаме, сите чувства што ги имаме, и сите избори што ги правиме базирани на тие, сè додека не дојдеме до еднаквост на формата со Создателот, додека не почнеме да ја осеќаме духовноста, секое едно од овие работи е сместено во нас. Сите овие се дела на Создателот. Човекот нема власт во ова.

Само неговата желба, само растењето на садот, прецизно во потребата за Светлината, оваа вистинска молитва е единственото дело на човекот и единственото нешто потребно за искачување. Ќе го продолжиме овој напис следниот пат. Придружете ни се тогаш.