Pięć zasad studiowania księgi Zohar - Video

Pierwszym Kabalistą, o którym wiemy był praojciec Abraham. Widział on cuda istnienia ludzkiego, zadał pytania Stwórcy i odkryły mu się wyższe światy. Wiedzę, którą uzyskał i metodę użytą w jej poznaniu, przekazał nastepnemu pokoleniu. Kabała przekazywana była wśród Kabalistów z ust do ust przez wiele wieków. Każdy Kabalista dodawał swoje unikalne doświadczenie i osobowość do tej podstawy nagromadzonej wiedzy. Ich duchowe osiągnięcia opisane były w języku odpowiednim dla dusz ich pokolenia.

Kabała nadal rozwijała się po napisaniu Biblii (Pięcioksiąg Mojżesza). W okresie pomiędzy Pierwszą i Drugą Świątynią (586 r.p.n.e. – 515 r.p.n.e.) była już studiowana w grupach. Po zniszczeniu Drugiej Świątyni (70 r.n.e.), do dzisiejszego pokolenia, były trzy szczególnie ważne okresy w rozwoju Kabały, w czasie których powstały najważniejsze pisma o metodach studiowania Kabały.

Pierwszy okres miał miejsce w czasie 2-ego wieku, gdy napisana została księga Zohar przez Szymona Bar Jochai – „Raszbi”. Było to około roku 150 n.e. Rabi Szymon był uczniem znanego Rabiego Akiwy (40 r.n.e. – 135 r.n.e.). Rabi Akiwa i kilku jego uczniów było torturowanych i zostało zabitych przez Rzymian, którzy czuli strach przed nauczaniem przez nich Kabały. Zdarli z niego skórę i rozrzucili jego kości żelaznym zgrzebłem (wyglądającym tak, jak dziś szczotka do czyszczenia koni. Później uśmiercono 24,000 uczniów Rabiego Akiwy, Raszbi został upoważniony przez Rabiego Akiwę i Rabiego Ben Baba by nauczać przyszłe pokolenie Kabały, tak jak uczono jego. Rabi Szymon Bar Jochaj i czterech innych było jedynymi, którzy przetrwali.

Po schwytaniu i uwięzieniu Rabiego Akiwy, Raszbi uciekł ze swym synem Elazarem. Ukrywali się w jaskini przez 13 lat. Wyszli z jaskini z księgą Zohar i ze skrystalizowaną metodą studiowania Kabały i osiągania duchowego. Raszbi osiągnął 125 poziomów, jakie może osiągnąć człowiek podczas swego życia w tym świecie. Zohar opowiada nam, że Raszbi i jego syn osiągnęli poziom zwany „prorok Eliasz”, to znaczy, że Prorok osobiście przyszedł uczyć ich.

Zohar napisany jest w unikalnej formie, w formie przypowieści i przedstawiony w języku aramejskim, języku, którym mówiono w czasach biblijnych. Zohar mówi, że Aramejski jest „odwrotną stroną hebrajskiego”, ukrytą stroną hebrajskiego. Rabi Szymon Bar Jochaj nie napisał tego sam; przekazał mądrość i sposób jej osiągnięcia w zorganizowany sposób, dyktując treść Rabiemu Aba. Rabi Aba przepisał Zohar w taki sposób, żeby tylko Ci którzy są godni zrozumienia, mogli zrozumieć.

Zohar wyjaśnia, że rozwój ludzkości podzielony jest na 6000 lat, w czasie których dusze przechodzą ciągły proces rozwoju w każdym pokoleniu. Na końcu tego procesu dusze osiągają stan „końca naprawy”- Gmar Tikkun, tj. najwyższy poziom duchowości i jedności. Rabi Szymon Bar Jochaj był jednym z największych swojego pokolenia. Napisał i  zinterpretował wiele tematów Kabalistycznych, które opublikowane były i są dobrze znane po dziś dzień. Z drugiej strony księga Zohar zaginęła po jej napisaniu.

Zgodnie z tym, jak głosi legenda, pisma Zoharu były trzymane w ukryciu w jaskini w okolicy Safed w Izraelu. Zostały odnalezione kilkaset lat później przez Arabów zamieszkujących w tym rejonie. Kabalista z Safed kupował ryby na targowisku pewnego dnia i był zaskoczony odkryciem bezcennej wartości papieru, w który były one zawinięte.

Natychmiast gotowy był zakupić pozostałe kawałki papieru od Arabów i połączył je w księgę. Stało się tak dlatego, że natura ukrytych rzeczy jest taka, że muszą zostać odkryte w odpowiednim momencie, gdy odpowiednie dusze zreinkarnują się i opuszczą do naszego świata. Oto jak Zohar pojawił się, by zostać odkrytym przez czas.

Studiowanie tych pism odbywało się w tajemnicy w małych grupach Kabalistów. Księgę tą po raz pierwszy opublikował Rabi Mosze de Leon w XIII wieku w Hiszpanii. Drugi okres rozwoju Kabały jest bardzo ważny dla Kabały naszego pokolenia. Jest to okres „Ari”, Rabiego Icchak Luria, który stworzył pomost pomiędzy dwoma metodami studiów Kabały. Pierwszy raz, czysty język Kabały pojawił się w pismach Ari.

Ari ogłosił początek okresu otwartych masowych studiów Kabały. Ari urodził się w Jerozolimie w 1534r. Jako dziecko, gdy zmarł jego ojciec, matka zabrała go do Egiptu, gdzie dorastał w domu swego wujka. Podczas pobytu w Egipcie, żył z handlu, ale większość czasu poświęcił studiowaniu Kabały. Legenda głosi, że spędził 7 lat w odosobnieniu na wyspie Roda na Nilu, gdzie przestudiował Zohar, księgi pierwszych Kabalistów oraz pisma innego Rabiego jego pokolenia „Ramaka”, Rabiego Mosze Cordovero.

W 1570, Ari wyjechał do Safed w Izraelu. Pomimo swojego młodego wieku natychmiast zaczął nauczać Kabały. Jego wielkość została rozpoznana; wszyscy mędrcy z Safed, którzy posiadali ogromną wiedzę zarówno w ukrytej, jak i odkrytej Mądrości, przybyli, by studiować razem z Nim i tak stał się sławny. Przez półtorej roku jego uczeń Rabi Chajm Vital zapisał na papierze odpowiedzi na wiele pytań, które powstawały w czasie jego studiów.

Ari pozostawił po sobie, podstawowy system studiowania Kabały, który stosowany jest do dziś. Niektóre z nich to Ec Hachaim (Drzewo Życia), Sha`ar HaKavanot (Bramy Intencji), Sha`ar HaGilgulim (Bramy Reinkarnacji) i inne. Ari zmarł w 1572r. jako młody mężczyzna. Jego dzieła zostały przechowane zgodnie z jego ostatnim życzeniem , aby nie ujawniać jego doktryny, zanim nie nadejdzie odpowiedni czas.

Wielcy Kabaliści przekazywali metodę i nauczali jej, lecz wiedzieli, że ich pokolenie wciąż nie było gotowe docenić jej dynamiki. Dlatego też, często woleli ukryć lub nawet spalić swe pisma. Wiemy, że Baal HaSulam spalił i zniszczył większą część swoich pism. Wyjątkowe znaczenie ma fakt, że wiedza była zapisana na papier, a później zniszczona. Cokolwiek ujawnia się w świecie materialnym, wpływa na przyszłość i łatwiej odkrywane jest po raz drugi.

Rabi Vital polecił ukryć i pochować pozostałe części pism Ariego razem z nim. Część została przekazana jego synowi, który uporządkował sławne dzieła, Osiem Bram. Długo później, grupa uczniów, kierowanych przez wnuka Rabiego Vitala, wydobyła pozostałe części z grobu.

Studia Zoharu w grupach, otwarcie rozpoczęły się dopiero w okresie Ari. Studia Zoharu prosperowały następnie, przez 200 lat. We wspaniałym okresie Chasydut (1750 – do końca XIX wieku), prawie każdy wielki Rabi był Kabalistą. Kabaliści pojawiali się głównie w Polsce, Rosji, Maroku, Iraku, Jemenie oraz w kilku innych krajach. Następnie, na początku XX wieku, zainteresowanie Kabałą osłabło, aż w końcu prawie całkowicie zanikło.

Trzeci okres rozwoju Kabały zawiera dodatkową metodę do doktryny Ariego, napisaną w tym pokoleniu przez Rabiego Jehudę Aszlaga, który jest autorem komentarza Sulam (drabina) do księgi Zohar oraz do nauk Ari. Jego metoda jest szczególnie odpowiednia dla dusz obecnego pokolenia.

Rabi Jehuda Aszlag znany jest jako „Baal HaSulam” dzięki swojemu komentarzowi Sulam (drabina) do księgi Zohar. Urodzony w 1885r. w Łodzi w Polsce, przyswoił głęboką wiedzę pisanego i mówionego prawa w czasie swojej młodości, a później został sędzią i nauczycielem w Warszawie. W 1921r. wyemigrował wraz z rodziną do Izraela i został Rabim Givat Szaul w Jerozolimie. Był już pochłonięty pisaniem swojej własnej doktryny, gdy zaczął pisać komentarz Zoharu w 1943r. Baal HaSulam zakończył swój komentarz Zoharu w 1953r. Zmarł rok później i został pochowany w Jerozolimie na cmentarzu Givat Szaul.

Jego najstarszy syn, Rabi Baruch Szalom Aszlag, „Rabasz” został jego następcą. Jego książki są skonstruowane według instrukcji jego ojca. Solidnie uzupełniają pisma jego ojca, ułatwiając nasze zrozumienie komentarza jego ojca przekazanego naszemu pokoleniu.

Rabasz urodził się w Warszawie w 1907r. i wyemigrował do Izraela wraz z ojcem. Gdy tylko Rabi Baruch ożenił się, jego ojciec przyjął go do studiującej grupy wybranych studentów zgłębiających ukrytą mądrość Kabały. Wkrótce dostał pozwolenie, by nauczać nowych studentów swego ojca.

Po śmierci swego ojca, wziął na siebie kontynuowanie nauczania wyjątkowej metody, której się nauczył. Pomimo swoich wielkich osiągnięć podobnie jak ojciec, prowadził bardzo skromne życie. W czasie swego życia pracował, jako brukarz, budowniczy i urzędnik. Zewnętrznie żył jak każdy przeciętny człowiek, lecz poświęcał każdą wolną chwilę studiowaniu i nauczaniu Kabały. Rabasz zmarł w 1991r.

Rabi Jehuda Aszlag, Baal HaSulam, uznawany jest za duchowego przywódcę naszego pokolenia. Jest jedynym człowiekiem w tym pokoleniu, który napisał wyczerpujący i zaktualizowany komentarz Zoharu oraz pism Ari-ego. Te księgi wraz z dodatkowymi esejami jego syna Rabiego Barucha Aszlaga, są jedynym źródłem, z którego możemy korzystać by wspomóc nasz dalszy rozwój.

Gdy studiujemy ich księgi, w rzeczywistości studiujemy Zohar i pisma Ari-ego, poprzez najnowszy komentarz (ostatnich 50 lat). Jest to pas ratunkowy dla naszego pokolenia, ponieważ umożliwia nam studia pradawnych tekstów tak, jakby napisane były teraz oraz pozwala nam korzystać z nich, jak z odskoczni ku duchowości.

Metoda Baal HaSulam-a jest odpowiednia dla każdego, a Sulam (drabina), którą zbudował w swoich pismach, gwarantuje, że nikt z nas nie musi obawiać się studiowania Kabały. Każdemu studiującemu Kabałę zapewnione jest, że w przeciągu 3 do 5 lat będzie mógł osiągnąć stany duchowe, wszystkie rzeczywistości oraz boskie pojmowanie, których nazwy nadawane są temu, co jest ponad i poza nami i nie jest jeszcze przez nas odczuwane. Jeśli studiujemy zgodnie z księgami Rabiego Jehudy Aszlaga, Baal HaSulama, możemy osiągnąć prawdziwą naprawę.

Metoda studiów skonstruowana jest tak, żeby pobudzić w nas pragnienie pojęcia I zrozumienia światów wyższych. Otrzymujemy większe pragnienie poznania naszych korzeni i połączenia się z nimi. Wtedy upoważnieni jesteśmy, by doskonalić się i spełnić. Wszyscy trzej wielcy Kabaliści są tą samą duszą: najpierw ujawniającą się jako Rabi Szymon, za drugim razem jako Ari i po raz trzeci jako Rabi Jehuda Aszlag. Za każdym razem wyczucie czasu było odpowiednie do dalszego odkrycia, ponieważ ludzie tych pokoleń byli godniejsi, a dusze opuszczały się, by nauczać metody odpowiedniej dla tych pokoleń.

Każde pokolenie jest coraz bardziej godne odkrywania Zoharu. To, co było napisane przez Rabiego Szymona Bar Jochaj i ukryte, później odkryte było przez Rabiego Mosze de Leona, a następnie przez Ari-ego, który zaczął przekładać to na język Kabały. Te pisma również były w ukryciu i częściowo zostały ponownie odkryte, gdy nastąpił odpowiedni czas. Nasze pokolenie uprzywilejowane jest, by uczyć się z Sulam-u, który pozwala każdemu studiować Kabałę i naprawiać siebie właśnie teraz . Widzimy, że Zohar przemawia do każdego pokolenia. W każdym pokoleniu jest bardziej odkryty i lepiej zrozumiany niż we wcześniejszym pokoleniu. Każde pokolenie otwiera księgę Zoharu w wyjątkowy sposób, odpowiedni do korzeni jego szczególnej duszy.

Znacząco, w tym samym czasie usiłuje się ukryć pisma kabalistyczne, dlatego Ci, którzy odczuwają potrzebę ich poszukiwania, odkryją je samodzielnie. Kabaliści wiedzą oczywiście, że proces zmian wymaga dwóch warunków i prawidłowego wyczucia czasu i dojrzałości duszy. Jesteśmy świadkami bardzo interesującego wydarzenia, określanego jako przełom i zapowiadającego nową erę w studiach Kabały.