Книга Зохар, поглавје "Шлах Леха", п.83: Светот е создаден само заради Израел, за тој да се занимава со Тора. Бидејќи Единствениот се соединува со единствениот, т.е. Зеир Анпин со Малхут. А Израел долу, во тој свет, го обезбедува постоењето на светот со тоа што со помош на добри дејства ја крева МАН за нивниот зивуг.

И од него зависи животот на сите други народи кои постојат благодарение на заслугите на Израел тогаш кога тој ја исполнува волјата на својот Господар. Целата заедничка душа се разделила на два дела: Галгалта – Ејнаим и АХАП. Желбите што припаѓаат на Г"Е ги добиле искрите на давање за време на разбивањето и затоа тежнеат кон Создателот. Живеејќи во овој свет тие прашуваат за смислата на овој живот, за нејзината цел, за целта на нашето постоење овде. Тие прашања не се произлезени од едноставна прагматична корист, туку од внатрешниот инстинктивен стремеж да се открие Создателот, Изворот на нивниот живот.

Таквите желби се наречени Исраел – „јашар-кел“ што значи „директно кон Создателот“. И затоа кога Светлината влијае на желбите, тие желби се пројавуваат први.

Разјаснувањето е насочено кон наше соединување над нашиот егоизам, кој ние го дефинираме како сила која пречи на соединувањето. За првпат оваа ситуација се открила во состојбата која се нарекува древен Вавилон. Таму за првпат почнале да се пројавуваат овие желби чувствувајќи го тежнеењето за откривање на Создателот, додека сите други желби се стремеле кон откривање на својот егоизам. Така тие се разделиле – согласно нивнатата насока, различниот правец. Едните тргнале на една страна а другите на друга. И затоа Израел биле тие кои ја откриле методиката на поправка и ја реализирале. Целата таа методика се состои во достигнување на љубов кон ближниот како кон себеси со помош на Светлината која враќа кон Изворот. Со тоа човекот станува сличен на Создателот, сакајќи со сите тие дејства да му причини Нему задоволство. А сите други желби кои сè уште не се стремеле кон тоа туку сакале само да го наполнат својот егоизам почнале да се развиваат во капиталистичка форма. Во древниот Вавилон пред да се открие егоизмот во нив тие живееле обичен колективен живот како еден народ, една заедница. Тие се грижеле само за обична благосостојба, за да си обезбедат леб, најнеопходното за езгистенцијата на човекот.

Но кога во нив порасна егоистичката желба за насладување и еден дел од луѓето почнал да се стреми кон откривање на Создателот, вториот дел продолжил да ја развива само желбата за насладување, својот егоизам. И тој егоизам ги поттикнал да стекнуваат повеќе од неопходното. Од тоа почнал развојот на човечкото општество во форма во која тоа се развива и денес, заради стекнување на сè поголемо богатство повеќе од егзистенцијалните потреби на човекот. Тоа определи сосема поинаков стил и цел на животот во споредба со целта на животот на оние кои се стремат кон Создателот, Исраел. Така тие две групи се оддалечиле една од друга. Делот од вавилонците кои се нарекле Исраел – „устремени кон Создателот“ почнале да ја реализираат оваа работа и нивните патишта се разделиле. Со тек на времето нови и нови делови на бившите вавилонци се присоединуваат кон Исраел во мера во која Светлината влијае и ги дефинира желбите од генерација во генерација. На таков начин уште некои луѓе почнуваат да чувствуваат стремеж кон Создателот согласно со поправката на желбите во љубов кон ближниот како кон себеси.

Од подготовката кон лекцијата, 29.05.2014

Основна работа на човекот

Рабаш. Од писмото №27 Основна работа на човекот е да се поврзе со Создателот.

Зборот омер произлегува од зборовите сврзување на снопови (алумим). Односно човекот занемува (илем) и не отвора уста за поплаки против Создателот, туку напротив „сè што доаѓа од Создателот е за подобро“. И сите негови мисли и желби ќе бидат само во име на Вишиот, и тогаш тој е омер. Благодарение на тоа што тој ги сврзува со цврста врска сите мисли и желби со една цел – да му причини задоволство на Создателот, тогаш човекот се нарекува „омер“. Пресметувањето (сефира) на омер – од зборот сапир (светлечки). Благодарение на тоа што човекот се поврзува со Создателот тој се удостојува да ја открие Светлината на Создателот и со тоа станува како омер (сноп): тој ги поврзува сите желби во единствена врска со единствена цел – во име на Вишиот. Тогаш во него свети омер, т.е. човекот свети со Светлината на Создателот. А бидејќи се состои од седум особини (мерки) и тие мора да се поправат да бидат заради Создателот, и секоја особина да ги содржи во себе сите особини, бидејќи излегуваат 49 денови до примањето на Тора. Затоа што снопот (омер) се врзува од јачмен (сеорим), односно од нивоата (шиурим) на кои човекот го става величието на Создателот во своето срце – во иста мера на него престојува Светлината на Создателот.

Тоа се нарекува верба. А кога човекот се удостојува на верба во Создателот тој се нарекува „животно“. Затоа „омер на јачменот“ е храна на „животното“, т.е. ниво на оној кој уште не се удостоил да ја спознае Тора. Меѓутоа во Шавуот, кога се удостојува да ја прими Тора, тогаш добива знаење (разум) на Тора. Затоа принесува жртва од пшеница, храната на човекот – „говорното“ ниво, нивото на Тора.

Сврзувањето на сноповите е особина на немост, категорија на „животно“ но не на „говорно“. И само со помош на Тора човекот се удостојува на категоријата „говорно“.

Од лекцијата по статијата од книгата „Шамати“, 30.05.2014

Не барајте лесни патишта за себе

Од статијата „Шамати“ №33: Зошто всушност пред човекот излегуваат мисли и дејства кои се наоѓаат во противречност со апсолутно доброто управување одозгора? Само за да мора да привлече врз тие противречности Виша Светлина... Бидејќи тие противречности можат да исчезнат ако тој само посака да ги победи и да го спротивстави на нив величието на Создателот.

Човекот работи, вложува напори: учи, предава, учествува во работата на групата, паѓа од премореност и на крај го мачат прашањата: „Кога веќе? Како? Зошто?“ И на сите овие прашања нема одговор сè додека не се преполни неговата мера. Тогаш тој сфаќа дека изгледа му недостига количество и квалитет на напорите. Квалитетот е основно. Но како да се добие квалитет? Во повеќето случаи човекот се чувствува беспомошен, не знае што да прави и останува да не прави ништо. Тогаш почнува да чувствува дека без важноста на целта не ќе може понатаму да напредува. Бидејќи тој напредува заради тоа што го туркаат пријателите, заради тоа што се срами и нема излез, но не и затоа што му свети величието на Создателот. Згора на тоа, него не го инспирира мислата да му причини на Создателот радост. Тој почнува да прави разјаснувања за да ги сфати своите движечки мотиви. Се разбира дека е движен од егоизмот, но тој мора да биде поврзан со целта на создавањето? Нека биде егоист но барем да е насочен кон Вишата сила, кон Создателот наместо кон опкружувањето. Нека не го принудуваат да се движи луѓето туку Создателот, бидејќи мора да постои некоја поврзаност со вистината?

И човекот гледа дека вложува многу напори, учествува во сè што прави групата и се чувствува исцеден, но мотивацијата на неговата тешка работа е сосема погрешна. Неговата цел не е духовна. Затоа тој доаѓа до вистинска пресметка, колку и да е непријатна, и сфаќа дека мора да се поправи себеси и да продолжи. Така тој цело време ја корегира својата траекторија. Тој гледа дека напредува со помош на пречките што се појавуваат, проблемите, разочарувањата, тешкотиите. Токму благодарение на надминувањето на суровоста на срцето, поплаките, внатрешната борба, губењето на желбата можно е да се открие величието на Создателот. Како што е речено за Египетскиот прогон, дека Создателот расте во очите на Мојсеј и народот на Израел заради тоа што го стврднува срцето на Фараонот.

Излез нема, ние мораме да ја откриеме грубата, егоистичката, тешка, очајна желба за да се открие величието на Создателот наспроти неа. Тука е најважно да не си даваме можност да се скриеме од тешкотиите и да бараме лесни патишта. Бидејќи со тоа човекот одолговлечува и не стигнува до тешките разјаснувања во кои би можел да го открие величието на Создателот. Такво нешто се случува со секој, но треба да учиме од тоа искуство и да правиме сè што е можно за да го избегнеме природниот стремеж да забавиме и на сите начини да се оправдаме себеси.

Од лекцијата по статијата од книгата „Шамати“, 30.05.2014