12.09.2010

Без статиите на Рабаш, ние не би знаеле како правилно да се ориентираме кон целта, бидејки Баал Ха Сулам ни дава апстрактни совети од огромна духовна височина. Ние не сме способни да извлечеме оттаму детали за своето соединување, за да направиме барем еден чекор и практично да го реализираме. А Рабаш почнува директно од првата, почетна точка и ни го објаснува секој чекор. После него ние веќе можеме подобро да ја разбереме и да ја реализираме методата на Баал Ха Сулам. Кога доаѓаме до непосредна реализација на Кабалата, дејството на откривање на Создателот, ни стануваат неопходно потребни статиите на Рабаш и книгата Зохар. Статиите на Рабаш ни помагаат да ја оформиме правилната намера, а книгата Зохар – да се привлече таа намера, која го открива духовниот свет, светлината.

Рабаш го направил тоа што не го направил ниту еден кабалист пред него – тој ги опишал сите фази на внатрешната работа на човекот, односно практичната реализација на Тора. Тој бил единствен во целиот синџир на кабалисти, почнувајки од Адам Ришон, кој дал конкретно, чекор по чекор, последователно објаснување на работата на човекот и групата, толку неоходно потребни денес. Пред него кабалистите пишувале секој за своето индивидуално постигнување, затоа што такво било духовното напредување во времето на 2000-годишното скривање, прогонот од духовното. А пред излегувањето во прогонство, народот престојувал во духовното постигнување, и немало потреба и да се зборува за тоа, дека секое дете постигнувало по мерка на своето растење. Но денес, за да се искачиме од скривањето, нам ни се потребни материјали, кои би не насочиле кон влезот во духовниот свет. А тоа е можно само со изучување на статиите на Рабаш. Без статиите на Рабаш, ние не би можеле правилно да ги разбереме и другите кабалистички извори. Затоа нашата работа се дели на два дела:
1. Изучување на статиите на Рабаш.
2. Ако ние правилно се насочуваме себеси, тогаш преминуваме кон книгата Зохар или "Учението на Десетте Сфироти" и веќе можеме правилно со нив да работиме – да ја предизвикуваме исправувачката светлина.
Рабаш бил многу затворен и скромен, секогаш престојувајки во сенката на својот голем татко. Целата негова сила и моќ биле скриени длабоко внатре, така што невозможно било од страна што било да се види. Тој прв почнал да ги обучува за кабалата нерелигиозните, не правејки никаква разлика во потеклото, и го сметал за многу важно широкото распространување на кабалата.

 Да се слушаат статиите на Рабаш

Баал Ха Сулам му пишува на својот прв ученик и син, Барух Ашлаг (Рабаш), (писмо бе.38 од книгата "Плодови на Мудроста") дека не смее да се креваат раце и да се застанува насреде духовниот пат, додека човекот не стигне до целта, нему му е потребна силата на непрекинато совладување на се поголемите пречки. Не смее да се потпира на минатите успеси – напротив, сите вчерашни достигнувања се претвораат во денешна нова желба, која уште посилно го турка човекот кон целта. И тоа не значи, дека добиеното вчера може да му ги излечи раните и да му дозволи веќе да одмора. Напротив, додека тој не го достигне конечното исправување, треба да се погрижи за тоа, секој миг да расте желбата да се достигне целта.

Се` што достигнал, веднаш исчезнува, човекот останува "гол" – и така мора да напредува. И јасно е, дека Рабаш извршил голема работа покрај татко му, постојано наоѓајки се покрај него, учествувајки во сите часови. Тој бил многу приврзан кон татка си, секогаш бил на негова страна, во сите семејни спорови, кои се појавуваа помеѓу роднините на Баал Ха Сулам, дел од кои биле против занимавањето со кабалата, кое ги одделуваше од религиозната заедница. Рабаш бил успешен ученик и го достигна духовното откривање. Ние не можеме да судиме, до која висина тој се искачил, - тој е премногу голем, за ние да можеме тоа да го измериме. Можеме само да погодуваме за неговата големина и за неговото големо срце – по објаснувањата на нашите состојби, за неопходноста на обединувањето. Ние уште не ја осознаваме длабочината на неговите статии и актуелноста на неговите практични совети. Затоа нам ни е потребно цело време да ги практикуваме. Главно во работата со статиите е: 1) да се направи краток концепт на статијата 2) да се направат заклучоци од концептот. Без оваа работа, статијата не се смета за научена.

За годишнината од смртта на Рабаш

Рабаш го опишал целиот духовен пат што нам ни претстои, и објаснил што треба да направиме со себеси, за да ја добиеме исправувачката и наполнувачка светлина. Не постои друг кабалист во историјата, кој би сторил за постигнување на Создателот нешто слично на неговото. Сирурно, дека тоа станало возможно благодарение на тоа, дека тој бил вистински човек во вистинското време. Невозможно е да се замисли, како би било возможно ние да напредуваме без тоа детално упатство, кое сме го добиле од него. Без неговите објаснувања, ние не би можеле да ја реализираме методата на Баал Ха Сулам. Сега, кога ние се поблиску доаѓаме до нејзината практична реализација, се подобро разбираме, колку многу имаме потреба од деталните појаснувања на Рабаш. Постојат илјадници кабалистички книги од непроценлива височина, но тие не можат практично да се применат во наше време. Исто како и Тора, која ја разбира само тој, кој веќе се наоѓа во постигнување на духовното. Додека на тој, кој посакува да влезе во духовниот свет ќе му помогнат само делата на Рабаш.

Светлина на достигнувањето по синџирот на душите

Секој човек има право да провери дали му одговора тоа место, каде што тој се обучува. Но после кратката проверка треба да се избере, и веќе без колебања да се навлезе во обучувањето, во едно избрано место. Инаку нема да го откриеш Создателот и Неговиот свет. Постојат групи, кои изјавуваат, дека се обучуваат по своја лична метода, дека воопшто е несфатливо, како може да постои метода, која не е добиена преку синџирот на кабалисти, од учителот кон ученикот. Не е можно сам да добиеш таква метода. Само Адам Ришон ја добил оваа метода небаре "од небо", открил "самиот" – а сите останати ја добиле по синџирот, дури Аврам, кој во почеток бил "идолопоклоник", односно се занимавал со посебна духовна работа, но само во обратен вид, а потоа ја открил нејзината несоодветност. После дваесет поколенија од Адам Ришон, на Аврам му била предадена кабалата. Методата на постигнување може да се добие само залепувајки се до учителот – така таа се распространува одозгора надолу, преку синџирот на душите, од душа кон душа. Зарем ти самиот можеш да се поврзеш со коренот, ако не си Адам Ришон? Само Адам Ришон е директно поврзан со Создателот, а сите останати души се обврзани да добиваат преку него по синџирот, во зависност од своето место во него. Сите добиваат од тој, кој стои пред нив, и се поврзани со синџирот со еден корен. Тоа е цел хиерарски систем, како дрво. Јас се наоѓам во негово одредено место и можам да добијам само од најблискиот до мене човек, од својот надреден. И затоа мене ми е потребно да се поништам себеси пред него, како што понискиот парцуф се поништува себеси пред вишиот во духовниот свет.

Затоа, кога луѓето изјавуваат, дека добиваат "светлина или просветлување одозгора", или на сон – сето тоа е несериозно. Духовен контакт може да се воспостави само наоѓајки се покрај кабалистот за време на неговиот живот. Ако ти успее да достигнеш барем една точка на таков контакт, тогаш од неа понатака ти можеш да го развиеш сето останато. Но без таа прва точка, ти немаш од каде понатаму да се развиваш – ти си отсечен од целото дрво, од целиот систем на душите. Затоа секогаш најпрво прашуваат: " А кој бил твојот учител? Од каде ти си излегол?" Ете зошто, од сите дипломи, јас немам поважна- од мала статија од весникот, каде што јас бев наречен верен ученик и прв помошник на Рабаш – затоа што тоа сведочи, во најмала мера, за тоа колку јас со него бев поврзан.

Учење "од уста во уста"

Прашање: Што е тоа учење "од уста во уста", на кое Рабаш се учел од Баал Ха Сулам?
Учење "од уста во уста" – тоа значи за сметка на заедничкиот екран, бидејки устата (Пе) – тоа е место, каде што стои екранот. Таквото соединување се нарекува "руха бе-руха" ( на нивото на Руах), и таквото ниво на поврзаност треба да биде постигнато од ученикот и учителот. Тоа е степен на поништување на нижиот на самиот себе, благодарение на што тој ја достигнува поврзаноста со вишиот. Таквата духовна состојба не е едноставно да се достигне, но во најмала мера, ученикот мора да го изврши тоа што може во овој свет, извршувајки ги советите на учителот на начин, како да се за него закон. Тоа е едноставен практичен совет, кој му е достапен секому, и тој се нарекува минимално ниво на поништување на себеси пред вишиот, за кое сме подготвени од егоистички интереси. Ако јас сакам да го добијам од него духовното – тогаш морам да се поништам себеси пред него, како во армијата: речено – сторено. Учителот зборува за структурата на правилната намера, за поништувањето на себеси, за вложувањето напори, за учеството во распространувањето – се, што се бара од ученикот. А ученикот мора да слуша, и тогаш тој, преку создадената точка на соединување, ќе почне да добива светлина која враќа кон изворот, и ќе го разбира кажаното. Зависно од степенот на поништувањето на својот егоизам, тој автоматски се претвора во таква структура, во која доаѓа разбирањето – примајки отпечаток на духовното. И преку тој отпечаток ние веќе почнуваме да го разбираме кажаното. Ако нижиот се поништува себеси, тогаш вишиот ја отпечатува во него својата структура, своите 10 сфироти. Да се надеваме, дека ќе го заслужиме тоа, Рабаш навистина да стане наш Учител.

Спојувајки се заедно, како капки од вода

Читајки го Зохар, треба да се замислуваш, дека се наоѓаш во систем, механизам, на кој му се присоединува мојата точка, духовниот ген (решимо), кој сака да ја достигне својата практична реализација. Од тоа соединување зависи, како јас понатаму ќе се развивам, како врз мене ќе влијае тој систем. Јас стојам наспроти огромниот систем, и ако јас правилно не се насочам кон него, тогаш нема да можам да го натерам врз мене да работи. Тој ќе влијае врз мене – но само со страдања, што не се зема предвид, бидејки се одвива по природен пат. Но активно да се вклучиш во тој систем можеш само благодарејки на своите внатрешни напори. И пред се, јас морам да се трудам да разберам, што е тоа "соединување", "врска". А врската со системот се случува зависно од степенот на мојата поврзаност со пријателите.

Постои многу едноставен закон: јас сум поврзан со пријателите 10% - и 10% поврзан со духовниот систем, ако со пријателите 80% - 80% со системот. Јас немам поинаква можност да се вклучам во тој духовен систем. Колку е поголем нашиот внатрешен напор да станеме една целина, секој да го поништи целиот свој материјален товар, и да се соединиме само со точките во срцето, со единственото во нас, што припаѓа на духовниот систем, - тогаш зависно од степенот на нивното соединување, ние ќе се соединиме. Тоа е почетна подготвителна фаза. Од овој систем нам ни е потребно да побараме сили за соединување, затоа што ние цело време се обидуваме да избегаме пред многубројните пречки. Нам ни е потребно да добиеме од овој систем "лепак", светлина која враќа кон изворот, која ќе не поврзе. Таа треба да навлезе во сите нас, како во една целина, и да не задржува сите заедно. А потоа веќе таа ќе почне навистина да не залепува нас по мое барање, како илјадници капки вода, кои се спојуваат во една голема капка. И во неа, како во холографска слика, нема големи и мали, туку секој ја вклучува во себе целата слика – и во тоа едно заедничко ја губи својата независност. Така не соединува светлината. Сега, кога ние стануваме една точка, кај мене се создава намера за да се соединам со самата книга Зохар. Тогаш тоа, што сега јас го читам, јас сакам да го откријам во врската помеѓу нас, сите овие особини. Сите ликови од Зохар – тоа се видови на врските помеѓу нас, кои постојат на секое ниво. Затоа овој расказ цело време се враќа, на секое скалило, целата Тора е присутна во секаква состојба, и не е важно за што читаме – што порано, а што подоцна. Може да се чита од секое место. И сега помеѓу овие десетици илјади соединети точки јас сакам да ги откријам сите овие врски, за кои зборува Зохар. Јас сакам на почнам да ја воспримам врската помеѓу нас согласно на текот на текстот на Зохар. Така јас почнувам да го откривам овој расказ во неговиот вистински облик. Се додека не ја достигнам таквата фаза, кога читам – и веднаш го реализирам прочитаното во себеси. Но каде тоа се реализира? – Во врската помеѓу нас! И така јас откривам апсолутно нов свет – нови чувствувања, желби, влегувам подлабоко во друга димензија, за таму, заедно со другите и со Создателот, се повеќе да то откривам овој систем! Со секој збор јас го разликувам својот вкус – токму тоа се нарекува Тора на животот.

Кон Бесконечноста – по пирамидата на единството

Искачувајки се од точката на овој свет – најниската точка, каде што се пропаѓа, - до највисоката точка на светот на Бесконечноста, каде што се е исправено и откриено, сите ние ги поминуваме истите фази, само секој согласно на коренот на својата душа, "по свој вкус". Како во нашиот свет, сите ние чувствуваме еден заеднички свет со исти сетилни органи. Но во секој, неговите особини се наоѓаат во само за него својствена комбинација. И затоа во секој се создава само негова, неповторлива во никој, слика на светот – во зависност од индивидуалната комбинација на неговите особини, произлезена од коренот на неговата душа. Но сите ние напредуваме по истите скалила од истата скала. Затоа постои една за сите наука за откривање на вишиот живот, Кабала, која секому му објаснува како тој треба да напредува. И затоа се, што ние го читаме во Зохар, зборува за нашите напредни состојби, кои секој ќе биде обврзан да ги помине. Зависно од степенот на нашата желба нив да ги почувствуваме, ние привлекуваме од тие скалила сила, која нас не развива (светлина, О''М), - зависно од степенот на нашите "детски" напори, ние растеме, се развиваме, се креваме. Но најважно е – да се предизвика влијание врз нас на нашите напредни состојби. Затоа, второ, и многу поважно во приоѓањето кон читањето на книгата Зохар, е сфаќањето, дека "подемот означува обединување". Ние се искачуваме "по пирамидата", "по конусот", - зависно од степенот на нашето обединување со своите точки во срцето. Затоа сите 125 скалила на скалата од нашиот свет до целосното совршенство – тоа се 125 нивоа на обединување на желбите, до нивното целосно спојување во особината на целосно давање. Тоа значи, дека колку повеќе се соединуваме, толку повисоко се креваме – и зависно од степенот на врската помеѓу нас, ја откриваме особината на давање, Создателот. Зависно од степенот на нашата способност да се соединиме, ние го откриваме степенот на обединувањето помеѓу нас, а тој го одредува степенот на откривањето на особината на давање – Создателот. Затоа, читајки ја Книгата Зохар, ние сакаме да престојуваме во таа состојба и чекаме таа да се реализира – во нас и помеѓу нас.

Да се чека од Зохар исцелување

Јас го читам текстот на Зохар, но лошо е, ако текстот ја крие од мене целта на читањето. Јас морам постојано да се проверувам себеси: што точно јас посакувам од читањето? Пред се, јас сакам, резултат на читањето на книгата Зохар да биде откривањето во мене на болеста на егоизмот, а потоа нејзино исцелување – добивање наместо него, особина на давање, обединување со другите, насочени кон истата цел. Тоа се нарекува намера пред учењето. И не е важно, дека токму сите заедно читаме од книгата Зохар. После подготвувањето на намерата, поради што јас ја читам книгата Зохар, јас можам да почнам со нејзино читање. И, ако ми успее сигурно да ја задржувам оваа намера, јас можам да си дозволам исто така и да го слушам текстот, неговата смисла. Тоа е слично на болниот, кој во критичка состојба бара во книгата за лекари само исцелување – и ништо повеќе не го интересира!
Ниту стилот на пишувањето, ниту деталите на расказот – тој го бара само лекот ( еликсирот на животот – светлината!). затоа, пред се треба да постои намерата, а после неа веќе може да се слуша, за што точно зборува Зохар. Но нема ништо поважно од добивањето на "лекарскиот третман", - бидејки јас сеедно ништо не разбирам во самата содржина, додека самиот не влезам во таа состојба. Но зошто авторите на Зохар сепак ни ги пишувале сите овие раскази? – За ние да приложуваме напори да се задржиме во намерата. И само потоа, колку што е можно, да си дозволуваме да ја воспримаме содржината, сакајки да ја откриеме во намерата, осознавајки, дека не престојуваме во тие состојби, не го разбираме текстот, но сакаме да го откриеме во стремежот да бидеме во опишаната состојба – и тогаш да го разбереме текстот, и да се поврземе со него. Јас сакам со правилен однос кон книгата Зохар, пред се да достигнам духовна особина, а веќе потоа да го воспримам текстот со увереност, дека правилно ќе го разберам. Тоа се нарекува "да се посакува да се спознае изучуваното", како што е речено во Предговорот кон ТЕС, п.155. текстот на Зохар за мене претставува место за работа, внатрешни појаснувања, каде јас се наоѓам: 1. намера – во однос на целта, 2. чувствување- во однос на текстот. Неопходно е да се чувстуваат длабочините на слоевите на постигнувањето – тоа се нарекува "Занимавање со Тора и Заповедите", "Изучување на Тора".

Од дневната лекција /12.09.2010