28.04.2011

Баал ХаСулам, „Творечки ум": Секој човек е обврзан да го достигне коренот на својата душа. Тоа значи дека посакуваната и очекуваната цел на творбата е нејзиното соединување со Создателот, според својствата.

Кажано е дека „изгнаникот нема да биде оттргнат од Создателот". Целата општа желба, вклучувајќи го неживото, растителното, животинското и човечкото ниво, целата реалност е обврзана да се врати кај изворот, кај коренот.

Творбата излегла од коренот само во својата имагинација и сега, обидувајќи се да ја надмине таа илузија која ја разделува од коренот, мора да ја тргне покривката и да се врати назад во своите чувства. Во целина, реалноста на универзумот претставува желба, поделена на четири нивоа, одозгора. Таа работа може да ја заврши само голема желба која спаѓа во човечкото ниво.

Претходните нивоа се лишени од избор, тие не треба да работат, да се трудат за да ја реализираат таа цел бидејќи не можат да привлечат Светлина, не можат да бараат од Создателот да ги промени и да им ја тргне покривката. Само човекот може да се однесе себеси и целата реалност кон поправање, со други зборови, назад кон чувствувањето на коренот или кон тргање на покривката.

Човечкото ниво, пак исто така се дели на четири степени и по суштина, односно „човекот во човекот" го остварува замисленото. Тоа значи дека меѓу луѓето има и такви кои ги исполнуваат потребните дејства и влијаат на другите, ги влечат со себе. А другите ги носат со себе останатите нивоа: животинското, растителното и неживото. И така сите се враќаат кон коренот. На овој начин сите луѓе се должни да го достигнат коренот, соединувањето, но и да се разделат за остварување на таа работа и во конечна форма.

Во зависност од коренот на својата душа, од својата желба, секој човек се враќа на свој начин, се соединува во своја мера, ја исполнува својата функција и се искачува на своето ниво. Се разбира, станува збор за самиот процес на враќање, кога ја тргаме покривката и го правиме мозаикот на заедничката слика. Но, потоа, кога секој ќе си го заземе своето место, ќе почнеме да сфаќаме дека нема разлики меѓу големите и малите, меѓу одделните желби, дека сето тоа е важно во времето на работата за враќање кон коренот.

Откако ќе се вклучиме во коренот, сите разлики меѓу нас исчезнуваат. Тогаш се појавува Единствена Сила, Единствена Светлина, Единствена Реалност, како што е кажано: „Тој и Неговото име Се единствени".

Ве молиме, запишете Му на Создателот !

Сите ние сме марионети, лишени од слободата на избор. Луѓето се движат во круг во овој свет, во материјалниот, „животинскиот" живот. Во исто време нивната егоистичка желба расте, сè додека не дојде до посебни состојби на очај, упатени на откривање на зачетокот на душата, на точката во срцето.

Можеби и не кон точката во срцето, едноставно страдањата го тераат човекот во потрага и тогаш тој се присоединува со оној чија душа веќе „изникнала". Во заедничкиот котел желбата не престанува да се вари и во определена етапа дел од човештвото добива можност на слободен избор. Тоа значи дека луѓето дејствуваат, така да се каже, независно од Создателот.

Значи тие се ослободуваат од својата егоистичка желба, која целосно и во полност се наоѓа во Негови раце. Се ослободувам од својот егоизам и станувам независен од него, односно од Создателот, кој управува со него. Заедно со другите стануваме самостојни лица, сакаме сами да го сфатиме и осознаеме она што се случува и да учествуваме во процесот.

Јас не сакам Создателот да управува со мене, сакам да дејствувам исто како Него, но по своја волја. Благодарение на тоа, јас ќе ја запознаам Неговата работа, Неговите дејствија, Неговите цели. Мојата „добивка" ќе биде во тоа што јас ќе станам посличен на Него, ќе станувам Човек, исполнувајќи ја истата работа која што Тој ја правел за мене. На крај, целата корист овде е во тоа што јас Му испраќам на Создателот задоволство. Ништо друго освен тоа.

Но, има и луѓе кои немаат душа од ваков вид. Нивните души можат само да се приклучат кон развој во една или друга мера. Станувајќи она што се нарекува „прав под нозете на праведниците", благодарение на тоа, тие добиваат сјај, продуховеност, ја сфаќаат важноста на процесот и ја добиваат својата душа.

Исто како што во нашиот свет има лидери - „водачи" и „водени" – оние кои едноставно си го живеат својот живот и не си поставуваат прашања за него. Тие се 99,9% од населението, го заработуваат својот леб и не чувствуваат недостаток од нешто поголемо. Сепак, во единството меѓу сите, секој ќе го достигне својот корен во заедничкиот Малхут.

Благодарение на поврзаноста, сите ние чувствуваме дека живееме во еден свет. Се разбира, големите научници, филозофи и мислители го сфаќаат тој свет нешто повеќе од градинарот или трговецот на пазар кој умее само да продава лубеници и да гледа фудбал на телевизија. Секако дека не треба да го презираме, тој воопшто не е виновен, едноставно неговата желба има таква структура и дејствува на тој начин.

Друг човек пак, има потреба да го спознае светот од висината Малхут на Бесконечноста, инаку тој се чувствува нереализиран. Целата разлика меѓу нив е во желбата која ја направил Создателот и ја буди во животот. Сè зависи од Создателот.

Затоа мислителот треба да сфати дека во својата реализација тој не е ништо повеќе од трговецот. Бидејќи околностите воопшто не зависат од него. Всушност, во таа смисла, тие се целосно слични – во суштина сите нивни сметки се потпишани од Создателот.

Мудри во срцето

Баал ХаСулам, „Креативен ум": Кога еден човек го обмислува дејството на друг и постигнува мисли на мудрец, излегува дека тие двајца имаат иста сила и ум и дека тие се соединети. Исто како и човек, кој на пазар го среќава својот сакан пријател, го прегрнува и бакнува и е невозможно нив да ги разделиш поради силното единство меѓу нив.

Што ги обединува нив? Светлината. Благодарение на Светлината, тие се соединети еден со друг. „Умот" овде се нарекува Светлина, која преоѓа во желба.

Имаме „ум", „сива материја", мозочни клетки, но всушност умот е она што го полни материјалот на желбата. Со други зборови, Светлина. Затоа „мудреци" во духовна смисла се луѓе кои имаат желба за давање, облека Хасадим, во која тие ја добиваат Светлината Хохма. Тие се мудри во срцето, односно желбата, во која може да се облече Светлината.

Тоа се случува со посредство на Силата за давање, сосема различно од нашиот свет, каде што добиваме директно исполнување на умот. Во духовното мудроста е постигнување, а постигнувањето е условено со мерката на давање во садот. Мудрец е оној кој може да и одолее на својата егоистичка желба, а не тој кој има вроден интелект.

Ако два човека, мудри во срцето, прават едно исто дејствие, тие доаѓаат до исти резултати, се појавуваат на исто духовно ниво и се слеваат еден со друг. И иако Вишата Светлина ги исполнува различно, во зависност од карактерните особини на секој од нив, нив им се открива едно исто ниво.
Како што луѓе кои доаѓаат во некој град, знаат дека се наоѓаат во едно исто, заедничко место. Но, почни да разјаснуваш дали тие исто го воспримаат тој град, ќе видиш дека им се разликуваат лицата, како што им се разликуваат душите и нивниот поглед на светот.

Објавувам општ собир на души во себе

„Ум" во духовното е Светлината Хохма, Светлината на мудроста, која се претвора во сад. Според оваа Светлина ние Го чувствуваме и разбираме Создателот. Работата тука не е во самата Светлина Хохма, туку во Свтлината Хасадим која таа ја прима, односно во мерата на давање на која ние сме способни. Тие две Светлини се надополнуваат, се усогласуваат една со друга.

Во нашиот свет ние директно во својата желба добиваме некоја улога од Светлината, не претворајќи се во неа, не споредувајќи се со Создателот. И затоа сме многу ограничени во својот ум. Тоа не е креативен ум, тој не нè учи, не ни покажува што да правиме понатаму за откривање на Создателот.

Од друга страна, во духовниот свет, добиваме Виша Светлина, односно отркивање на Создателот во садот за давање. Тоа значи дека јас го откривам Создателот, целосно сфаќајќи кој е Тој и што е Тој. Во нашиот свет можам да гледам на човек како на ѕид. Тој за мене е непробивен, не го разбирам неговиот јазик, неговите својства, не му ги знам мислите. Тој е скриен од мене. А во духовниот свет нашиот контакт значи соединување.

Јас го генерирам во себе својството за давање, во кое се претвора Светлината и тогаш го разбирам, со други зборови, го разбирам другиот. Мојата желба ја добива неговата форма, неговата структура. И така со секого. Во мене има „сирова", желба за добивање без форма, која се однесува кон Малхут на Бесконечноста. И во таа желба, со посредство на љубовта и давањето, градам разни модели за да се примат формите на сите души кои постојат надвор од мене. Во себе создавам место за монтажа на „конструкторот" на души, а со тоа ги вклучувам во себе сите.Но ова под услов ако во својата желба одделам место за секого, претставувајќи си кој каде треба да стои. Како да го знам ова?

Едноставно според количината на своето давање јас им дозволувам на другите да влезат внатре. На крај се прави слика, слична на амблемот на Московскиот конгрес. Кругот е целата моја желба и во него јас одделувам дел за секого. Постепено тој круг се полни со души, а со самото тоа и јас си ја враќам својата сопствена душа. Сега таа како да е надвор од мене: сè што ми се претставува надвор, тоа е мојата душа.

Излегува дека својството за давање, кое јас го генерирам е само средство, услов кој ќе ми помогне да си ја вратам мојата душа во мене.

Креативниот ум на Создателот

Создателот е вистинскиот креатор на реалноста. На својот пат го достигнуваме Создателот, Неговата програма, Неговата работа, а со самото тоа, стануваме „работници на Создателот", односно учествуваме во оваа работа, како Негови партнери. За тоа е потребно да ни се открие Неговиот ум.

На крај ќе се кренеме на највисокиот степен на целата творба – до нејзината програма и цел која е предвидена. „Крајот на дејствието се крие во почетната замисла". Ние доаѓаме до таа точка на умот на Создателот, од каде што Тој ја почнал работата, во која што ја замислил творбата. Од таа мала точка тече сè, тоа е креативниот, вистинскиот ум кој ние го добиваме.

Кој е со мене?

Прашање: Наоѓајќи се кај Вас во улога на ученици, како да се приближиме до Вашиот ум?

Што значи „со мене"? Ти си со мене, ако се поништиш себеси, ако ја отстраниш својата желба за да направиш место за мојата. Посетувањето предавања не значи да се биде со мене, тоа уште не е учење во вистинска смисла. Значи, соединувањето треба да биде внатрешно, работата не е во зборовите кои ги слушаш.

Ние се соединуваме со желбите, целите, заедничките дејствија. Учи оној кој го става во дејствување својството за давање – во тој случај ти навистина се учиш на мудрости. Нема да добиеш од мене мудрост, Светлината Хохма, ако не ја активираш Светлината Хасадим во садот.

Но, Хасадим е самоодрекување, единство кон кое се стремиш. Во своето срце ќе ослободиш место за секоја душа и тогаш сите души ќе го исполнат, целата реалност ќе се врати кај тебе. Но таа се враќа така што ти се поништуваш себеси.

На „хард-дискот" од универзумот

Книга Зохар. Глава „Мишпатим", п.31: Што се случи со овие угнетени души? Од нив произлегуваат праведниците на народите во светот и учениците кои се одделуваат од мудреците. Учениците кои се одделуваат од мудреците имаат предност пред Великиот свештеник, кој е поврзан со народот на земјата. И тие се поважни во светот иако Великиот свештеник влегува во најдлабоките одаи „во светото на светите".

Се разбира, станува збор за внатрешните својства и желби на секој човек, односно дека во него се и народите од светот и учениците кои се одделуваат од мудреците и Великиот свештеник, сите својства типични за неживото, растителното, животинското и човечкото ниво – сè е вклучено во секој човек.

Во делот „Восприемање на постоењето" учиме дека целата реалност, заклучена во секој човек е отпечаток од нашата внатрешна состојба во нашите желби, во нашето воспримање. Односно, секој од нас ги гледа сите свои желби во една заедничка желба. Јас така го гледам светот. Гледам милијарди луѓе, Вселената, Земјината топка, она што се случува во светот и меѓу луѓето, ситуации кои се менуваат секоја секунда и сето тоа се случува внатре во тој „котел што врие", во мојата желба. И не повеќе од тоа.

Затоа Зохар ја опишува состојбата на целата заедничка желба – душата. Сепак, ние обично душата не ја нарекуваме заедничка желба, туку нејзин дел, кој станува сличен на Светлината, „честичка од Создателот одозгора" – дел од желбата со намера за давање. Но, на крај станува збор само за желбата.

Затоа, читајќи го Зохар, не треба да се заборава дека ние зборуваме само за она што се случува внатре во човекот, внатре во неговата желба и дека нема никаква реалност надвор од таа желба.

Сепак ние си ја претставуваме реалноста како таа да постои надвор од нас и се дели на два дела, кои што се нарекуваат „овој свет" и „духовен свет", но сè зависи од тоа со каква намера е желбата – дали е за добивање или за давање. Затоа, читајќи го Зохар, треба да вложиме колку што е можно повеќе напори за да си претставиме дека сè се случува само внатре во желбата и нема никаква надворешна форма – таа е имагинарна. Така гледаме и во мониторот од компјутерот. Зошто треба да гледаме во него, ако сакаме да работиме со податоците кои се наоѓаат на хард-дискот?

Јас сакам да ги менувам податоците на дискот, да ги уредувам. Мојот живот е „на дискот", а „мониторот" ми служи за да ги видам податоците, да ги претставам, да се поврзам со нив, бидејќи немам директен пристап до „дискот" и не можам да се замешам во сите тие „микрошеми" и „електронски сигнали". Јас не сум способен за тоа, немам таква власт над Светлините и келим/желбите. Но во суштина, тоа е така.

И затоа оваа реалност која ни се претставува е само времена илузија, за подоцна да ни се даде макар некаква можност за поврзување со главниот дел на творбата, со „хард-дискот", од аспект на моето соединување со Создателот.

Каков го гледаш својот пат...

Книга Зохар. Глава „Мишпатим", п.42: Душите, за кои се зборува овде, се души „на мали деца" кои се хранат од силите на своите мајки и Создателот гледа дека ако се олицетворат во светот, нивниот дух ќе засмрди и ќе скисне, како неупотребливо вино и затоа Тој ги зема уште кога се мали, додека од нив излегува пријатен мирис.

Не треба да се заборава дека станува збор за нашата желба за наслади, која се разделува на секакви делови. Тие делови го поминуваат исправањето и се нарекуваат со различни имиња: „деца", „жени", „слугинка", „госпоѓа", „свештеник", „ученик на мудрецот" и многу други. Нема ниеден збор во целата реалност, во книгата Зохар, каде било, вклучувајќи го и овој свет, кој би укажувал на формите на желбата.

Науката кабала со помош на Светлината ни помага да се дадат оцени на желбата: што е таа, што претставува, на кој начин е направена, директно или спротивно, што и недостига, што да се прави со сите тие желби.

Да речеме, пред нас стои огромен свет. Ние така го чувствуваме. Но сето тоа се видови желби и ако можеме да ги разликуваме, нема да ја видиме нивната надворешна форма, туку внатрешната суштина, колку е нужно да се поврати секоја од нив за да се достигне единство и меѓусебно давање. На крај, станува збор само за тоа и за ништо друго.

Книгата Зохар ни ги објаснува патиштата на меѓусебно дејствие на Светлината со келим/желбата, како тие желби постепено стапуваат во процесот на објаснување и исправање или по патот „беито" (во свое време) или по патот „ахишена" (забрзувајќи во времето) ако човек е способен да го забрза својот развој.

Читајќи го Зохар, секој човек учи што се случува со него или по патот „беито" или по патот „ахишена", Тој го гледа и едното и другото во зависност од тоа каков сака да го види својот развој.

Од утринската лекција - 28.04.2011  Следете на   Каб.тв