Конгрес во Шведска. Лекција №2

Душата е желба, создадена од Светлината – Создателот. Таа на крајот треба да достигне сличност со Создателот. Светлината создава желба рамна на себе. Но кога таа влегува во желбата, тие меѓусебно се поништуваат. Светлината не се чувствува во желбата како насладување, бидејќи тие се спротивни една на друга. Меѓутоа, почнувајќи да ја добива особината на Светлината, желбата постепено се преобразува во спротивност. Таа има намера да направи скратување врз себеси (цимцум) и да работи само со Одразената Светлина, т.е. да прима и да се насладува само во случај ако почувствува дека дава на оној, кој неа ја насладува. Со тоа желбата достигнува еднаквост со Создателот. Со други зборови, Светлината доаѓа кај мене за да ме наслади, а јас поставувам услов дека ја примам само во случај, ако притоа се чувствувам себеси еднаков на Создателот, како во примерот со гостинот и домаќинот.

Домаќинот сака да го наслади гостинот, да му даде сè што е потребно (патот „а”, по кој оди насладувањето, кое влегува во желбата). Гостинот, пак, е согласен да прима само во случај, ако притоа тие бидат меѓусебно еднакви (патот “b” – намера или “кавана”). Ако намерата на мојата постапка е да го возвратам она што го добивам од домаќинот, тогаш јас, како гостин, можам да го примам насладувањето. Односно јас правам само такви дејства, кои ме приближуваат до домаќинот/Создателот, ме ставаат на исто ниво со Него. Во нашиот свет ние се наоѓаме во дејството примање заради себе, сакаме да примиме што повеќе – ништо освен тоа нас не нè интересира. Затоа ние доаѓаме до состојбата, кога нашите можности се исцрпуваат, т.е. исчезнува соодносот меѓу плусот, добиен од домаќинот, и минусот, кој се наоѓа во нас, и ние престануваме да чувствуваме насладување. Со тоа Природата /Создателот нè тера да почнеме да работиме на второто ниво – во сличност на Создателот. Работата на второто ниво прави од нас Човек – Адам (од зборот “доме”, што значи сличен на Создателот). Адам – е чисто духовна структура, која постои само во намерата. Благодарение на намерата за давање, да се изедначиме со Создателот, ние стануваме луѓе, а поинаку – ние сме животни, работиме само со нашиот егоизам, како и сите други делови од творбата.

Да се стане еднаков на Создателот – значи да се достигне Неговото совршенство, состојбата на вечност, бесмртност и сè што е над нашиот свет. Бидејќи во нашиот свет постојат само три вида на материја : нежива, растителна и животинска. Тука човекот е исто така животно: тој исто ја  организира својата егзистенција, живее одредено време и умира. За да ни се даде можноста да се кренеме до нивото „Човек”, системот на интеракција меѓу Светлината и желбата поминува голем број состојби, наречени „создавање на системот на световите”. Светлината, слегувајќи од светот на Бесконечноста до нашиот свет, поминува различни состојби. Ние ги изучуваме во науката кабала. Светлината и желбата се во интеракција како дипол. Со своето влијание врз желбата, Светлината постепено ја воспитува, ја гради, ја менува. Во почеток Светлината и желбата се разложуваат меѓусебно на Зеир Анпин и Малхут. Соодветни на нив се Светлините: Јехида, Хаја, Нешама, Руах и Нефеш. Тоа е точно дефинирано физичко распоредување меѓу желбата и насладувањето. Понатаму се случува многу интересна работа. Желбата сака да стане еднаква на Светлината, целосно да ја прими во себе со намера за давање, и претрпува неуспех. Тоа се случува во светот Некудим, кој после разбивањето го прекинува своето постоење. Во што е суштината на разбивањето? Основен услов за примање е желбата на суштеството да стане слично на Создателот, за да прима насладување заради Него, не чувствувајќи срам. Во светот Некудим суштеството навистина сака да прими заради Создателот. Односно целата огромна создадена желба сака да прими 100 % само заради давање.

Да речеме јас, правејќи скратување и не примајќи ништо, се ставам во таква состојба, кога домаќинот зависи од мене, наместо јас од домаќинот. Вие сакате да ме нагостите со нешто што јас многу го сакам, страсно го посакувам, не можам да живеам без тоа. Но, ако сум во состојба да направам во себеси скратување, тогаш се ставам во независна положба. Вие, навидум, направивте сè за да ме наполните, но јас, чувствувајќи дека зависам од вас, го отфрлам тоа наполнување, не сакам да чувствувам срам. Тој ме согорува, ме анулира, ме става во целосна зависност од вас. Затоа јас ја одбивам храната сè додека домаќинот и јас не почувствуваме дека ги менуваме нашите улоги. Домаќинот ме наговара да ја пробам храната, повторувајќи: „Ја приготвив заради тебе, знаев дека тоа го сакаш и многу се трудев”, - и јас наводно му правам услуга со тоа што се согласувам да земам од него. Односно ние ги менуваме местата: јас од примател станувам давател, кој му прави услуга. На таков начин одбивањето, скратувањето на мојата желба, ми дозволува да дојдам до состојба кога јас не зависам од домаќинот, туку тој зависи од мене. И што ако тој има сè, а јас немам ништо? Ако тој сака да ме наполни, а јас управувам со таа желба, бидејќи со својата сила на вољата ја надвладувам, тогаш јас го надвладувам и домаќинот, затоа што секогаш сака да ме наполни, а јас тоа не му го дозволувам. Во тој случај човекот веќе не е животно, како во претходната состојба, кога примал од плусот во минусот, и во примањето на насладувањето заради себе била суштината на неговиот живот. Сега тој навлегува во друга состојба – состојба на намера, кога тој станува плус, кој дава на домаќинот, додека домаќинот притоа се наоѓа во минус, бидејќи сака да го наполни гостот. Откога Светлината и желбата се разложиле на пет составни дела (да речеме постојат пет вида на јадење), се случува едноставно дејство – желбата ја прима во себе целата Светлина со намера за давање. Во таа желба се наоѓаат такви огромни внатрешни желби, какви што не биле предвидени претходно. Таа почнува да чувствува: „Толку сакам да се насладам, што не ми е важно дали давам на Создателот или не”.

На пример, јас не еднаш одбивав многу посакувано, пријатно јадење. Но само што почнав да го примам, почувствував такво насладување, од кое веќе не бев во состојба да го одбијам. Веднаш заборавам на тоа дека можам да го одбијам, отфрлам, насладувањето почнува да владее над мене. Тоа е она што се случува и што не може да се предвиди пред примањето на насладувањето. Такво додатно насладување се создава во мене заради чувството на еднаквост со Создателот. Суштината е во тоа, што кога почнувам да примам насладување, во него, освен вкусот на вкусното залче, се чувствува и дополнителен вкус. Бидејќи сум создал намера да причинам задоволство на домаќинот, и сега во мене се буди тоа дополнително уживање, кое не можам да го спречам. Се создава дополнителна желба, која не била претходно создадена од Создателот под влијание на Светлината. Првичната желба била создадена само под влијание на храната, која Тој ми ја понудил, сега, пак, кај мене се создава дополнителна желба, дополнително насладување заради тоа што јас сум сличен на Него, но претходно не сум направил пресметка за тоа. Затоа се испоставува, дека не сум во состојба да ја примам храната од домаќинот заради него. Целата моја намера, сите мои планови да станам независен, да станам како домаќинот, се изгубиле и не можат да се реализираат, и таквата состојба се нарекува свет Некудим. Зошто светот Некудим не постои? Затоа што нашето кли/садот и создадениот екран, т.е. намерата заради давање на домаќинот, се разбиваат и се мешаат со Светлината. Претходно ние немавме намера, а сега таа се приклучува меѓу желбата и Светлината. Од тој момент сите три компоненти – желбата, намерата и Светлината (насладувањето) егзистираат во природата во целосна зависност една од друга, меѓусебно измешани, и ја носат информацијата за својата меѓусебна зависност. По разбивањето се создава следниот свет – светот Ацилут, светот на поправката. Во него се поправаат сите желби, кои можат да бидат соодветни на намерата, што значи и на Светлината. Останатите непоправени желби се делат на три дела: световите Брија, Јецира и Асија. Тие желби може да ги поправи само посебна конструкција, наречена човек во нашиот свет.

Тоа е многу сложена конструкција, во која постојат голем број секакви зависности. Таа е создадена за да можеме да се поправиме себеси и да станеме слични на Создателот. Но најинтересно е тоа, што системот се состои од голем број на мали желби, од кои секоја има два дела. Притоа првиот дел на мојата желба контактира со делот на една најблиску расположена желба, додека другиот дел контактира со делот од друга најблиску расположена желба. Така се испоставува дека ние се вметнуваме еден во друг. Иако секој од нас претставува посебна желба, сепак двата нејзини дела зависат од некого во близина. Излегува дека јас зависам од оние што се покрај мене, и така секој од нас - како да сме вметнати еден во друг. Тоа е многу важна работа! Ова може да се прикаже и во форма на скалила, каде што секое скалило се состои од две половини на соседните скалила. Во мене секогаш се наоѓа вишото скалило, од кое ја добивам Светлината што влегува во мене, и затоа мојот горен дел зависи од него. Додека пак мојот долен дел се наоѓа внатре во скалилото што следува, и затоа јас зависам од него.

На крајот излегува дека јас се наоѓам во средина, јас не зависам од себеси. Зависам од Вишиот кој се наоѓа во мене, и зависам од нижиот, во кој се наоѓам: сам од себе јас сум никој и ништо. И така секој од нас зависи од оние, кои се наоѓаат според хиерархијата повисоко и пониско од него. Но во оваа конструкција има посебно нешто – нашиот среден дел. Тој е многу посебен и се нарекува „третина на средниот дел на Тиферет” – сефира Тиферет. Таа претставува наша слобода на вољата. Всушност, ние, наоѓајќи се во апсолутно затворен систем, составен од неживо, растително, животинско ниво и човекот, не сме слободни во својот избор. Во тој систем сè е веќе поставено, издиктирано, определено однапред: како кој и каде да се родиме, со кого и во какви односи да бидеме, кога да живееме, кога да умреме. Сè е предодредено, освен едно – можноста да управуваме преку средниот дел на Тиферет со врската меѓу горното и долното скалило во однос на нас. Тоа е затоа што овој дел на сефира Тиферет не зависи ниту од вишото, ниту од нижото скалило. Со други зборови, ако јас се разложам себеси на десет сфирот, на 10 дела, излегува дека во мојата средина постои среден неутрален дел, и со тој неутрален дел јас можам да управувам. Односно, ако ние сакаме да управуваме со себе, тогаш целата наша иднина зависи од тоа, во која мера ние можеме да управуваме со тој неутрален дел. Дејството на управување се состои во тоа, што јас посакувам да се поврзам со вишиот и нижиот парцуфим на таков начин, за да изградам со нив една целина, јас сакам да се неутрализирам себеси во однос на нив – да направам сè за нивно добро. Со тоа јас ги поврзувам преку себеси. Ако сите дејствуваме на таков начин, тогаш ќе станеме целосно слични на Светлината. Таа ќе нè исполнува, ќе циркулира во нас без какви било пречки од наша страна. Токму во тоа се состои целата наша работа.

Тоа се реализира многу едноставно. Постепениот развој на човештвото нè води до прашањето за смислата на управувањето, смислата на животот, смислата на нашата состојба. Светот почнува да сфаќа дека навлегува во ќор-сокак. Токму тогаш се открива кабалата – науката која објаснува како може својот развој да го направиме правилен, соодветен, како можеме ние да учествуваме во него, избегнувајќи ги страдањата, како може да се кренеме до највисоката состојба, т.е. над смртта, над нашата неисправност, над нашите сегашни чувствувања. Кога почнуваме да се прашуваме за тоа, тогаш ни се открива науката кабала, која објаснува дека постои само една можност за излез од ќор-сокакот – кога ние се неутрализираме себеси и постоиме заради поврзаноста со другите елементи. Само тогаш ние ќе почнеме да владееме со управувањето исто, како гостинот и домаќинот. Гостинот, всушност, целосно зависи од домаќинот, но кога му кажува на домаќинот дека не сака од него да прима, т.е. не сака да ја искористи својата желба во нејзината природна форма, тој веќе станува управител, наместо управуван. Со што ние можеме да управуваме? Со единственото што го имаме во нас – со својата љубов или омраза, привлекувањето или давањето, плусот или минусот.

Во природата сите елементи егзистираат во правилна меѓусебна поврзаност и хармонија, бидејќи немаат слобода на вољата. Додека во човекот, како во последниот стадиум на егоистичкиот развој на целата материја, таа слобода на вољата се појавува токму во средниот дел, во третиот дел на тиферет. Затоа човекот чувствува срам пред домаќинот или пред другите. Со помош на чувството на срам, чувството на одбивање или привлекување, кај него се појавува можност да се крене над неговите желби. Така тој станува управител, наместо управуван. Во тоа е суштината на целата наука кабала. Излегува дека, ако почнеме да се поврзуваме, тогаш во почеток меѓу нас се појавува целосно одбивање, бесконечно меѓусебна оддалеченост. Бидејќи согласно со нашата природа, ние во никој случај не можеме да се вклучиме еден во друг, секој од нас е апсолутен егоист. Ако јас направам врз себеси Прво скратување, Ц”А [Цимцум Алеф], односно не сакам да ги искористам своите желби егоистички, со тоа се ставам во неутрална состојба во однос на другиот.

После тоа јас почнувам да дејствувам, како гостин во однос на домаќинот – заради другиот, вклучувајќи ги во себе неговите желби. Притоа јас навидум се наоѓам над него, во однос на него сум веќе како Создател, затоа што сакам да работам за давање нему, за негово наполнување. Затоа во некој степен станувам сличен на Создателот. Ако така дејствувам, врз мене слегува Вишата Светлина, и јас стапувам во посебна врска со Создателот, со Светлината. Таа почнува да циркулира во нас, тоа се случува откога го направиме Првото скратување. Тоа е доволно за да се кренеме над нашето земно егоистичко ниво. Следната состојба се карактеризира со тоа што јас ги вклучувам во себе желбите на другиот, во мене се формира двојна желба, и јас станувам небаре „бремен”: во мене постојам јас и зародиш /објект за кој јас дејствувам, за кого јас работам. Почнувам да го сфаќам, чувствувам, тој се вклучува во мене. Излегува дека во мене постојат веќе две желби – мојата и неговата. Затоа јас почнувам да примам дополнителна Светлина од Создателот, бидејќи сега сум двапати поголем. Дури и повеќе, затоа што сакам да давам, и кај мене се формираат огромни дополнителни желби, сили. Сега кај мене се формира намера да давам на мојот партнер, пријателот.

Јас веќе имам екран, и почнувам да работам на него - за давање. Во таков случај огромната Виша Светлина не доаѓа едноставно до мене, туку почнува да циркулира меѓу мене и него. Таа Светлина не се гаси, бидејќи цело време се наоѓа во циркулација меѓу нас. Таквото чувствување на Светлината внатре во нас се нарекува чувствување на вечното постоење. Затоа што вообичаено, ако нема намера за давање, тогаш Светлината влегувајќи во желбата, ја гаси. Исто како и во сите наши желби: јас нешто јадам, пијам, и кога моето насладување достигнува одредено ниво на засителност, таа се губи. Тоа се однесува на сите земни задоволства (храната, сексот, семејството, секакви пријатни интеракции), затоа што се случува директно влегување на насладувањето во желбата, и заради нивната спротивност тие меѓусебно се поништуваат. Насладувањето ја исполнува желбата, желбата се намалува и целосно се губи. Како да направиме насладувањето да се чувствува непрекинато? Чувствувањето на насладувањето се нарекува чувствување на животот. Токму тоа е Светлината. Ако немаме Рефлектирачка Светлина, тогаш доаѓаме до состојбата нула. Ако пак дејствуваме според принципот на давање, тогаш излегува дека јас се наоѓам на средина меѓу горниот парцуф (тој што е повисоко од мене) и долниот (тој што е пониско од мене), а тој, пак, се наоѓа меѓу мене (јас сум повисоко од него) и оној што е пониско од него, итн. Сите ние сме меѓусебно поврзани во низа. Излегува, дека секој од нас пренесува на нижиот, тој пак на оној што е пониско од него итн. и никој ништо не губи, туку напротив, добива. Бидејќи во мене постои дел од вишото и дел од нижото, и јас почнувам да се чувствувам како бесконечен, затоа што сè што се наоѓа над мене и сè што се наоѓа под мене, се вклучуваат во мене.

На крајот, целиот универзум ми се приклучува преку овие елементи, и јас чувствувам како целосно го апсорбирам целиот универзум – светот на Бесконечноста. Ете тоа ни го дава правилното приклучување еден на друг. Токму во тоа е суштината на откривањето на сопствената душа. Ако ние се наоѓаме помеѓу себе во состојба на меѓусебно давање, тогаш постепено зближувајќи се почнуваме да го постигнуваме она, што ние го нарекуваме Виши Светови. Јас почнувам да се приближувам до пријателот од светот Асија, потоа Јецира, Брија, Ацилут, Адам Кадмон, и кога веќе целосно ќе му се доближам, тогаш влегувам во состојба која се нарекува свет на Бесконечноста. Сите светови се дефинираат како совладување на нашата егоистичка желба, оддалеченоста меѓу нас, претворањето на омразата во љубов: од минус кон плус. Излегува дека кога јас го совладувам својот сегашен огромен егоистички минус, тој станува материја, во која јас го чувствувам светот на Бесконечноста, вечноста, совршенството. Во тоа е суштината на нашата работа. Кога се собираме заедно и правилно меѓусебно дејствуваме еден со друг, тогаш посакуваме да формираме група. Група е нешто што не се наоѓа во ниту еден од нас, тоа е состојба до која сакаме да стигнеме. Одделувајќи се од себеси, правејќи врз себе скратување: не заради себе туку заради групата, ние доаѓаме до збирот на желбите, збирот на намерите, збирот на стремежите, не заради некој посебно одреден, туку заради состојбата која се нарекува „група”. Излегува дека системот на поврзување меѓу нас не е во желбата, туку во намерата – токму тоа претставува група.

Сите желби, на кои правиме скратување, се отфрлаат и во групата остануваат само нашите намери. Така ние се искачуваме на следното скалило, на кое не постоиме веќе во желбите, создадени од Светлината, туку само во намерите. Таквата состојба „живот во намери, наместо во желби” претставува состојба на постоење во Вишиот Свет. Затоа што всушност и во нашиот свет ние го проценуваме човекот според неговиот однос кон другите. Токму тоа претставува намера. Само што, ако сакаме да се кренеме над сегашниот животински живот, во почеток ние треба да направиме скратување на себеси, односно да не ја користиме нашата желба во првично создадена форма, туку кога се насочуваме во центарот на групата. Затоа целата наука се сведува на правилно меѓусебно собирање, одделување од својот егоизам и насочување напред само на своите намери. Целта на нашата работа е да ги соединиме нашите намери. Токму од нив е составен Вишиот Свет – следното скалило на развојот на човештвото. Бидејќи материјата на Вишиот Свет не се желбите и насладувањата, туку намерите.

Од 2-та лекција на конгресот во Шведска, 30.08.2013

Барање излез

Конгрес вo Шведска. Лекција №3

Прашање: Во денешно време, доаѓајќи во кој било град од светот, на рафтовите гледаме производи на големите корпорации, кои што доста активно ги освојуваат пазарите. Зошто ние не можеме исто така активно да излеземе на светскиот пазар, и да ја распространуваме идејата, која во суштина ги привлекува масите?

Одговор: Кога би го продавале она, што му е потребно на егоизмот, за нас би било многу едноставно. Ќе им се обраќавме на луѓето, покажувајќи дека со помош на, да речеме, уникатно чудесно пенкало може да се пишува без грешки, и тие би трчале кај нас. Во случај обичната демонстрација на пенкалото да не даде ефект, ние би ја искористиле неговата реклама. Но, со помош на интегралната методика, ние не можеме да го наполниме егоизмот. Напротив, ние им говориме на луѓето за антиегоистички дејства, кои што тие треба да ги извршуваат врз себе. Затоа ние не можеме директно да излеземе пред нив, и да им го продаваме ова како нешто посакувано. Во кој случај нашата продукција станува посакувана? – Кога кај луѓето се појавуваат проблеми. Ние можеме да доаѓаме кај нив само како лекари. Бидејќи, ако тие чувствуваат дека им е лошо, самите трчаат кај лекарите и го бараат лекот од нив.

Сега е дојден оној момент во историјата на еволуцијата, кој ние го очекувавме илјадници години: човештвото ја достигнало состојбата кога почна да ја чувствува својата природа како зло, и не може ништо да стори во врска со тоа. Да речеме, во човекот живее некој страшен „ѕвер”, на пример онколошко или радиоактивно заболување, и тој не може од него да се ослободи – болеста го јаде одвнатре. Истото се случува со нашиот егоизам. Кога почнуваме да осознаваме дека егото нè проголтува, не ни дава да се развиваме, нè принудува да се разведуваме, да не произведуваме потомство, ги тера децата да ги напуштаат родителите, да употребуваат наркотици, нè доведува до најстрашната состојба, - кога ние навистина согледуваме дека егоизмот – е наш непријател, наше зло, наша исконска природа, од која нема каде да бегаме, тогаш ние почнуваме да бараме излез.

Или ќе продолжиме полека да се убиваме со наркотици, и во сладок занес, во наркотичен делириум ќе си одиме од животот, затоа што човештвото – и владите и народот – се подготвени за тоа. Гледајте што се случува, и ќе се случува уште со популаризацијата на наркотиците. До толку повеќе, ако таа се спроведе како широка кампања со правилни рекламни методи, тогаш со нејзина помош може да се добие што било. Или ќе успееме да ја зауздаме нашата природа, и да го претвориме злото во добро. Со тоа треба да се излегува кај луѓето, бидејќи тие самите тоа не го сфаќаат и не можат да најдат во природата “златно клуче” – посебно волшебно средство, способно да ја промени нивната зла природа, која ги уништува нив, општеството, семејството, околината. Тоа средство ќе им помогне да создадат такви меѓусебни односи, кои што ќе го направат нашиот живот рајски – не во смисла дека ќе имаме сè на Земјата (тоа не е проблем), туку во смисла дека човекот навистина ќе се чувствува себеси во рајот. „Во рајот” – значи на ниво на Вишата сила, во состојба на вечноста, совршенството, апсолутното постигнување(сфаќање). Ова е многу тешко да се објасни со зборови, бидејќи во нашиот свет нема ништо слично на тоа.

Од 3-та лекција на конгресот во Шведска, 30.08.2013

Универзален лек, кој прави чуда 

Конгрес во Шведска. Лекција №3

Распространувањето на интегралниот метод на масите се состои од образование и воспитание. Тоа се две големи теми, кои што одат паралелно. Многу е тешко да се излегува кај луѓето со образование. Затоа што тие мора да слушаат, сфаќаат, осознаваат што се случува, ним им е потребно да ја вклучуваат главата. А малкумина се способни за тоа: „За каква намена, зошто?” Затоа подобро да излеземе кај нив со воспитанието, т.е. да спроведуваме за нив наједноставни семинари со различни теми со времетраење од час или 40 минути. Најважно е тие да почувствуваат дека се во кругот, заедно дискутираат и не се препираат, туку меѓусебно се надополнуваат. Ние раководиме со нив, објаснувајќи ги условите на нашиот семинар: како треба да се согласуваме со другите, да се прилагодуваме на нив, да наоѓаме заедничко мислење внатре во нашиот круг – тоа што ние го нарекуваме „малинка”.

Тие тоа ќе можат да го почувствуваат за половина час, и ќе нè разберат без зборови. Тоа сме го виделе, и не еднаш. Тогаш тие ќе се убедат, дека ако работат според интегралниот систем, ќе можат да ги решаваат сите проблеми на работа, дома, со децата, со соседите токму во тој формат. Штом им го покажеме тој формат, ќе ни биде полесно да зборуваме. Тие ќе почувствуваат дека во нашата интеракција се појавува некоја внатрешна сила од нашето меѓусебно соединување, која може да влијае врз нас, да нè поправа, да нè преправа, да нè зближува – односно нешто навистина сериозно, реално постоечко, а не некои фантазии и убави зборови. Откога ќе ја почувствуваат таа сила, тие ќе почнат да прашуваат што е тоа, и тогаш ние ќе почнеме да им објаснуваме дека во нашиот свет оваа појава се нарекува „мудрост на толпата”. Всушност – тоа е пројавување на Создателот, пројавување на целокупната сила. Кога луѓето се зближуваат, и малку се поткреваат над својот егоизам, се соединуваат над него, си прават меѓусебни отстапки, тогаш се појавува сличност на Создателот. Поткревајќи се на одредено ниво, ние предизвикуваме врз себе влијание на Опкружувачката Светлина (ор макиф) и чувствуваме дека добивме некоја нова сила. Тоа е физички закон за сличност на особините: дејство и противдејство. Излегува, дека ако продолжиме да се искачуваме нагоре, ќе предизвикаме уште поголема опкружувачка Светлина, уште подалеку – уште поголема, и т.н. Таа постојано ќе дејствува врз нас сè посилно и посилно. На таков начин, благодарение токму на нашиот исконски егоизам, ние ќе се искачуваме над него. Ние ќе ја претвораме неговата дебелина во висина.

Да речеме, јас се спуштам на некое ниво во својот егоизам, а потоа на исто толкаво ниво се поткревам, претворајќи ја негативната сила (-) во позитивна (+) – во давање, љубов, соединување меѓу нас. Се спуштам на уште поголемо ниво, а потоа повторно се кревам над него итн. На таков начин јас дејствувам. Затоа е создаден егоизмот и дадена ни е можност да се возвишиме над него. Колку пониско е егоизмот, толку повисоко јас можам над него да се кренам, сè додека целосно не се спуштам до неговото последно четврто скалило, и не се кренам на највисокото четврто скалило, наречено Гмар Тикун (Целосна поправка). Така што, всушност, ние можеме на многу едностаен начин да им објасниме на луѓето во што е тајната. Никаква тајна нема. Треба правилно да се работи со двете сили на природата. А бидејќи ние се наоѓаме само во егоизмот, потребна ни е втората сила на природата – силата на Светлината. Затоа ние има со што да излеземе пред масите, треба само да научиме да објаснуваме, да имаме правилен пристап кон луѓето, однапред да дознаваме од што тие страдаат, лекот е еден! Но за да му биде јасно на човекот, треба да се говори за она што него го мачи.

Замислете, во народот постојат илјадници различни „болни” кои се жалат на сè во животот: на физички, душевни, морални, материјални проблеми. А ние имаме еден универзален лек. И тој делува! Но за да воспоставиме контакт со луѓето, ние треба однапред да знаеме од што тие страдаат. Токму во тоа е методиката на интегралното воспитание и образование. Во образованието спаѓаат создавање на секакви филмови, клипови, книги, брошури, медиа продукција, која им објаснува на луѓето како да дејствуваат, како да ги одржуваат семинарите, т.е. обединувањето на луѓето. Друг излез нема! Ние немаме друг инструмент за приклучување кон Вишата Светлина. Можеме ја привлечеме кон нас, само наоѓајќи се во некој круг. На тоа треба да ги обучуваме луѓето. За таа намена ги одржувам беседите од циклусот „Нов живот”, покажувајќи дека само тоа претставува единствен лек.

На интегралните семинари треба да ги научиме младоженците на правилна меѓусебна интеракција, родителите – да контактираат со децата, децата – меѓусебно да комуницираат. Треба да ги обучуваме сите: во заводите, фабриките, претпријатијата, во канцелариите – не е важно каде. Практиката на интегралното воспитание во школите покажува колку притоа пораснува успехот, се смалува бандитизмот, децата почнуваат поинаку се однесуваат едни кон други. Ние одржуваме такво обучување во затворите и добиваме писма од затворениците и администрацијата на затворите, во кои тие се заблагодаруваат на „Бнеи Барух” за неверојатните резултати од интегралното обучување. Со тоа може да лекуваме! Со тоа може да се креваат луѓето. Со тоа може да се прават чуда! Затоа денес во рацете имаме многу сериозен инструмент – обединувањето. Бидејќи целиот наш свет се формирал како последица од разбивањето на една единствена душа, тогаш ние мора да ја собереме оваа разбиена душа, разбиената желба, како сложувалка. Тогаш ќе добиеме чувство на следното скалило, бидејќи всушност ништо околу нас не се менува, се менува само нашата перцепција.

Од 3-та лекција на конгресот во Шведска, 30.08.2013

Да се оди кај луѓето со добро

Конгрес во Шведска. Лекција №3

Прашање: На каков начин треба да се врши распространување, за да се избегне стравот?

Одговор: Излегувајќи да распространуваме интегрална методика на масите, ние никогаш не зборуваме за нешто негативно. Ние не смееме во никој случај да ги плашиме, затоа што од лошите зборови тие само ќе се разбегаат. Секогаш говориме за доброто, среќата и љубовта, за тоа дека тоа е она, што сакаме да го достигнеме. Не треба да се подготвува човекот за лошо, убедувајќи го дека ќе биде уште полошо. Тоа не е точно, тоа не е разумен приод, не е од љубов. Напротив, ние сакаме да го кренеме, да му дадеме повеќе одошто има сега. Добро ти е? – Ќе биде уште подоро. Тебе ти е лошо? – И тебе ќе ти биде подобро! Ние мора да мислиме само на тоа, како да им дојдеме со добро, за да нè пречекаат со радост. Сигурно, ние можеме однапред да дознаеме какви проблеми имаат, за само на почетокот да започнеме разговор и веднаш да поминеме на подоброто. Нормално,човекот може да рече: “ Ништо не ми треба, сè ми е во ред, оставете ме на мир”. Треба да научиме како да разговараме со него во таква состојба, без да предизвикаме негативни емоции. Треба да научиме постојано да се наоѓаме во позитивнo расположение - треба да има само десна линија. Ако таа се развива во човекот, ќе му ја покаже левата линија.

Прашање: Како можеме да го избегнеме нашиот личен страв при распространувањето?

Одговор: Ако одиш да распространуваш од името на групата и од името на Создателот, личниот страв не постои. Зад мене се наоѓа групата. Заедно со нас – е Создателот. Пред мене се наоѓа светот, или кој било посебен човек – не е важно. Кој е тој? И тој е – Создателот. Излегува дека пред мене и зад мене се наоѓа Создателот. Не постои светот, светот – е мојот одраз во себеси. Не постои групата, го нема и Создателот. Сето тоа – е исто одраз во мене. Сето ова треба да го доведам до фактот, дека не постои никој, освен Него. Ако дејстувам на таков начин, тогаш кај мене не се создава никаков страв. Работејќи со човекот јас знам дека сега стојам пред Создателот, кој на таков начин игра со мене. Од друга страна, јас му се обраќам, истовремено спојувајќи се со Создателот, кој е зад мене. Затоа што сè е создадено за јас, преку себе, да го соединам целиот свет, со целата негова разноликост, со единствената сила што царува во Вселената – силата на давање и љубов. И тогаш јас ќе ја пронајдам, таа ќе ми се открие.

Од 3-та лекција на конгресот во Шведска, 30.08.2013