17.09.2010

На Судниот Ден го читаат расказот "Јона". За пророкот Јона, кому Создателот му наредил да оди во градот Нинвеј и да ги пробуди неговите жители кон добри дела. Но Јона решил ...да избега од Создателот, тој се качил на брод и решил да отплови што подалеку...Но Создателот предизвикал бура, морнарите дознале, дека Јона е причината за неа, го исфрлиле во морето, китот го голтнал Јона и го извадил на брегот...кај градот Нинвеј. Јона влегол во градот и после неговите проповеди, жителите се откажале од непријателствата и ја достигнале взаемната љубов. Така, несакајки, Јона ја извршил наредбата на Создателот.

Јона, кој се качил на бродот – тоа е душа, слезена во телото на човекот. Бидејки човекот во овој свет е сличен на брод во разбеснето море...Душата доаѓа во телото, за да го достигне своето исправување во поврзаност со другите души. Таа може да се исправи токму за сметка на егоистичката желба да се наслади – користејки го егоизмот и откинатоста од другите, но токму за поврзување и љубов кон другите, душата од "точката на давање" се развива себеси до големината и нивото на Создателот. Таа "точка на давање" постепено ги присоединува кон себе сите големи егоистички желби. А тие, кои сеуште не може да ги искористи за давање, ги остава неискористени ( во скратување).

И така постепено 125 пати, се додека оваа точка не ги пренесе кон себе сите желби за насладување. Создателот ја испраќа "точката на давање" коренот на душата во овој свет – пророкот Јона, во желбите на човекот, на брод. Морнарите и капитенот – се ангели, т.е. сите агенти на Создателот, кои го опкружуваат човекот. Јона мора да ги пробуди своите желби за исправување, да се соедини со сите души, градот Нинвеј, да ги иницира кон нивно исправување, да го преобрати нивното зло во добро, кон меѓусебна љубов. Инаку тие пропаѓаат во егоизам и омраза, која ќе ги доведе до смрт. За тоа нам ни е потребно да ја привлечеме напомош светлината. Тоа се нарекува да се замоли, да се викне за помош. И во таа мера, колку силно ние викаме – светлината крева за нас дел од желбата за насладување, и таа се присоединува кон дејството на давање. Така ние ги пренесуваме сите свои желби од нашиот свет на желбите "поради себе", - во идниот свет, на желбите "поради другите". Со тоа ние влегуваме во светот на Создателот, во чувствувањето на себеси и светот во особината на давање, што се чувствува како вечно и совршено постоење. Случката со пророкот Јона зборува за тоа, дека Создателот ќе не принуди, со добро или со страдања, да се зафатиме со распространување на кабалата во целиот свет, како метод за негово исправување. Затоа е речено: "Тогаш избери го животот"- во тоа е суштината на Судниот Ден. ОС – опкружувачка светлина.

Сите светови се помеѓу мене и тебе

Понекогаш раскажувањето на Зохар ни се чини многу чудно, но во сушност целиот расказ е едноставен. Постоиме јас и ближниот, помеѓу нас е растојание, кое се дели на пет дела. Во крајно оддалечената состојба, јас го чувствувам "Овој Свет". Ако јас целосно се соединувам со ближниот, ќе го достигнам спојувањето со него, ќе го почувствувам "Светот на Бесконечноста". Моето зближување со ближниот се одвива по 5 скалила: јас се искачувам во светот Асија, потоа Јецира, Брија, Ацилут, Адам Кадмон. 5 светови по 25 скалила во секој, вкупно 125 скалила на нашето зближување. Пред почетокот на зближувањето, престојувајки во "Овој Свет", јас морам да го откријам целиот свој раскин со ближниот ( спознавање на злото). Моето чувствување на себеси и светот се создава во мојата поврзаност со ближниот.

Зохар зборува само за случувањата помеѓу нас: опишуваните од него неживата, растителната, животинската и човечката природа – тоа се моите желби од нивоата на неживото, растителното, животинското, човечкото во однос кон ближниот, т.е. другите души. Целата Тора зборува само за тоа, како јас ја градам всрката помеѓу мене и ближниот. Токму тоа и се нарекува метод на исправување. Бидејки Тора – тоа е скриена во текстот светлина, која, во мера на мојата желба за зближување, јас можам да ја извлечам од изворот. А веднаш по достигнувањето на врската со ближниот, јас го откривам за себе во таа врска вишиот свет, во мера на таа врска јас престојувам во духовниот свет.

Едноставна шема на вселената

Во реалноста, сите светови се наоѓаат внатре во "ближниот". Ближниот (или групата) – тоа е Малхут на Бесконечноста. Јас се наоѓам надвор од неа. Во почеток, во текот на многу поколенија, во мене се развива овоземна желба да се насладам. Потоа, во наше време ( во нашиот циклус на душите), во мене почнува да се развива "точка", духовна желба, а во обидите да се зближам со групата, јас ја чувствувам својата природа како егоизам и зло, го достигнувам осознавањето на злото – го постигнувам своето почетно зло. Од осознавањето на злото, зависно од степенот на неговото чувствување како зло, при изучувањето на кабала, јас барам исправување со светлината, која враќа кон изворот, кон сличноста со Создателот. Сето тоа се случува, кога јас се наоѓам сеуште надвор од врската со ближниот. Кога јас доаѓам до одлука, дека сум обврзан да достигнам врска со ближниот, јас небаре се допирам однадвор со групата. Тогаш со помош на светлината, која враќа кон изворот, - опкружувачката светлина, која ми свети одвнатре, од центарот на Малхут на бесконечноста, - јас почнувам да се соединувам со групата.

Сите фази на моето соединување со групата, степенот на поврзаноста помеѓу нас, - токму тоа се 125 скалила или петте светови – Асија, Јецира, Брија, Ацилут, Адам Кадмон. Кога јас достигнувам навистина тесна, нераскинлива врска, наоѓајки се во центарот на овој "ближен", апсолутно спојувајки се со него, - таа состојба се нарекува за мене "Свет на Бесконечноста". ОМ – ор макиф, опкружувачка светлина. А- Асија, Ј – Јецира, Б – Брија, А- Ацилут, АК – Адам Кадмон, СБ – Свет на бесконечноста.

Да се научиме да работиме наместо Создателот

Немаме ние ниту заслуги и престапи, ниту подеми и падови – туку имаме само низа на состојби, кои нам ни е потребно да ги поминеме, за да израснеме во себе голема желба (духовен сад) и да го примиме во него целото добро, кое посакува да ни го даде нам Создателот. И затоа ние поминуваме многу различни состојби: во чувствата, во срцето, чувствувајки горко/слатко, и во разумот, чувствувајки лага/вистина. Ние постојано ја мешаме анализата во срцето и разумот, помеѓу слатко/горкото и вистината/лагата, фрлени те во едно, те во друго, но токму тоа ни помага нам да ја изградиме совршената желба и јасниот разум. Бидејки човекот не се раѓа како херој, подготвен за доверената на него мисија. А вишата светлина создава само една точка "од ништо". Таа се разликува од светлината само по тоа, дека кај неа постои желба да се наслади, наместо желбата на светлината, да наслади. А сите останати особини човекот треба да ги развие во себе самиот, од врската со влијанието врз него на светлината, благодарение на разбирањето и чувствувањето. Само тогаш тој ќе спознае и ќе почувствува се, што постои во Создателот, во светлината, и ќе стане ист како Него. Бидејки состојбата на светлината – е совршена, а во замислата на суштеството се птртпоставува, дека и суштеството ќе стане исто така совршен, како Тој. Односно, суштеството од точката треба да добие низа впечатоци, пријатни и непријатни, разбирливи и неразбирливи, се додека не ја достигне состојбата, кога навистина се ќе чувствува и ќе разбира, и ќе може со себеси да го замени Создателот во неговата работа.