27.08.2010 целосна лекција

Во што е смислата на дарувањето на Тора на планината Синај? Тоа не значи, дека некогаш Создателот ја дарувал Тора, а сега не. Дарувањето на Тора е довека. Создателот ја дарува секогаш, само што ние не сме способни да ја примиме. А тогаш, кај планината Синај ја примивме Тора, затоа што се обединивме како еден човек, со единствено срце, и кај сите постоела само една мисла – за добивање на Тора. Меѓутоа Создателот, од своја страна, секогаш ја подарува Тора. Речено е дека човекот мора секој ден да ги слуша десетте заповеди, добиени кај планината Синај. Тора се нарекува еликсир на животот и смртоносен отров, и се поставува прашање, како може да се спојуваат такви две спротивности во едно?

Но сета гледана од нас слика постои само во нашите чувствувања, и нас не нè интересира каква е вистинската реалност. И затоа, кога при изучувањето на Тора таа го оддалечува човекот од љубовта кон Создателот, тогаш се разбира претставува смртоносен отров. А ако Тора го доближува човекот кон Создателот, тогаш се нарекува "еликсир на животот".

Но тука не се мисли на самата Тора, т.е. реалноста таква каква што постои, целата работа е во нашите чувствувања. Тие ја одредуваат за нас целата реалност. Самата Тора, пак, во отсутство на примателите се смета за Светлина без кли (сад) која е невозможно да се постигне, бидејки тоа е апстрактна суштина, нематеријална. Но суштината ние не сме способни да ја постигнеме, дури и материјалната суштина, а посебно духовната. Додека човекот работи поради себе, се смета дека тој работи ло лишма, но од ло лишма доаѓа во лишма, поради Создателот. Затоа, ако човекот уште не се удостоил да ја прими Тора, тогаш се надева дека ќе ја прими следната година. А кога целосно ја добива особината лишма, тогаш повеќе нема што да прави во овој свет.

Затоа секоја година доаѓа време за добивање на Тора. Бидејки времето е поврзано со пробудувањето одоздола, и бидејки се го пробудува времето, кога Светлината на дарувањето на Тора им се откри на луѓето, т.е секогаш постои разбудување одозгора, кое им помага да извршат исто такво дејство како некогаш во тоа време. Затоа, ако човекот оди по патот кој од ло лишма го доведува него до лишма, значи го почитува редот и се надева, дека на крајот од краиштата ќе го заслужи добивањето на Тора - лишма. Ако пак тој не ја задржува целта постојано пред очите, тогаш излегува дека оди во обратен правец од целта.

Правиот пат се нарекува Дрво на животот, затоа обратниот пат е рамен на смртоносниот отров, бидејки тој цело време се оддалечува од линијата на животот. Не верувам на тој, кој тврди дека вложил напори - и не го нашол посакуваното. И што значи го нашол, што значи да се најде? Да се пронајде треба милоста на Создателот. Не му верувам на тој, кој тврди дека пронашол без секакви напори, но тој кој кажува, не лаже, бидејки се зборува не за конкретниот човек, туку за општо правило за сите. И ако тој гледа, дека ја нашол милоста во очите на Создателот, тогаш зошто да не му се верува?

Работата е во тоа, што понекогаш човекот се удостојува на милоста во очите на Создателот со молитва. Зошто постои во неа посебна сила, која може да делува слично на напорите. Исто како што ние гледаме во нашиот свет, дека постојат тие кои заработуваат со своите напори, а постојат тие што молат за заработка, и ја добиваат. Но во духовното, иако се удостоил на милоста во очите на Создателот, потоа сепак мора да ја плати целата цена, т.е. да ја вложи истата мера на напорите, која ја вложува секој. А ако не ја вложува целата мера на напори, го губи кли, затоа велат – не му верувај на тој, кој вели дека пронашол без секакви напори, затоа што сето го губи. Затоа мора да го плати со целата мера на своите напори.

Ние ја изучуваме реалноста – што се случува, што сè има, соодветно на кои закони постои. Кабалистите, кои ја истражиле реалноста, нам тоа ни го објаснуваат. И ние, ако се движиме во согласност со нивните совети, исто го достигнуваме откривањето на скриената реалност, надвор од тоа што ние го чувствуваме во нашите сетилни органи тука, кога ние размислуваме во нашиот свет. Тоа што ние го чувствуваме сега, го откриваме, истражуваме, тоа, каде што ние се наоѓаме, тоа се нарекува овој свет.

Освен тоа постои уште и реалност, која може да се открие. Реалност, од каде кај нас доаѓаат сили, нови поими, случувања, кои се манифестираат во нашиот свет и исчезнуваат назад од нашиот свет во таа реалност. Постои уште скриена реалност. Кабалистите кои ја постигнале оваа скриена реалност, заедно со нашата реалност, ни објаснуваат. Во почетокот, тоа било само една желба да се прима. Таа желба се поделила на многу делови. Зошто? Затоа, да ние го постигнеме Создателот. Тој, кој го создал ова.

Создателот сака ние да го почувствуваме, а ние сме суштества. Ние сме желба за примање. На кој начин ние можеме да го достигнеме? Бидејки Тој е силата на давање и љубов,сила на давање,ние,за да Го достигнеме исто така мораме да бидеме во таа сила. Исто да даваме, да љубиме. Како ние можеме да дојдеме до тоа, ако ние сме – желба за примање? Ако е така, мора да поминеме меѓу нас секави видови на вежби. Ако ние ќе се однесуваме меѓусебно во форма на давање и љубов, ќе се потрудиме, тогаш ќе дојдеме до состојбата, особината слична на Создателот. И ќе бидеме како Него.

За тоа ни е дадена силата, која се нарекува Тора. Тоа не е тоа што го мислат луѓето во овој свет, дека тоа е некоја книга, во која се опишува некаква историја, на некој народ, не! Тора е Светлина. Како што е напишано – Го создаде почетното зло и ја создаде Тора како додаток, затоа што Светлината во неа враќа кон изворот. Тора се нарекува Светлината. Нам кабалистите ни објаснуваат – во почеток Создателот ја создал желбата за примање. И ја наполнил таа желба. Пишуваме – желба. Ја наполнил таа желба со светлина. Одоздола пишуваме – Светлина. Ние имаме генерално во реалноста, не е важно- виша реалност, нижа реалност,- само две работи: желба и Светлина. Но желбата е спротивна на Светлината и не чувствува ништо повеќе од чувствувањето на себеси.

Желбата на Создателот, желбата на Светлината, таа желба која Тој ја создал, ова суштество за да биде точно аналогно Нему. Да се биде како Светлината – да се биде вечен и совршен. Како да се доведе оваа желба да се биде како светлината?

Желбата е желба, таа умее само да прима и да се насладува. Особината на светлината е да се дава. За да и се даде на оваа желба, желбата за примање, за таа наеднаш стане желба за давање, тоа е можно само ако ние, ако за неа постои облик на давање, претворање во давање.Тој внатре посакува да прима, а надворешно неговото делување ќе биде како дејство на давање. Тоа се нарекува желба за примање поради давање.Тогаш таа желба, тоа суштество, ќе го достигне нивото на Создателот.Затоа ние изучуваме во науката кабала тоа што го открија кабалистите, тоа што се случува во Вишата реалност, кога во оваа состојба во желбата, во Светлината, која се нарекува свет на Бесконечноста, (пишуваме свет на Бесконечноста).

Оваа желба слегува и ја достигнува состојбата кога таа е поделена на многу делови. Многу, многу желби, буквално како ѕвезди на небото. Овие желби не се обединети меѓусебно. Светлината, самата Светлина заминала, и неа таму ја нема. Останаа само желбите, со многу мала количина на Светлина внатре. Тоа се нарекува наш свет (пишуваме наш свет). Тие се чувствуваат само самите себеси и не се поврзани меѓусебно, и таа состојба, во која секој се чувствува само себеси, затворен секој внатре во себе, секој се чувствува, како ние сега себе се чувствуваме – како некоја мала животна сила, која завршува за 70-тина години, колку што ние тука живееме. Се раѓаме, умираме – и толку. Тоа е обликот на нашето постоење. Ако Светлината исчезнала, си заминала Светлината од оваа желба.

И ние можеме, и сме обврзани, на крајот од краиштата, велат кабалистите, да ја достигнеме повторно состојбата која се нарекува свет на Бесконечноста. Но ако тука, оваа состојба на светот на Бесконечноста се нарекува број еден, долу број два, тогаш тука состојбата број три. Во што е посебноста на состојбата број три? Ние се искачуваме во состојбата број три со помош на светлината, која враќа кон изворот. Со помош на светлината која враќа кон изворот – кон доброто.Односно оваа светлина, која исчезнала, си отиде, ние сакаме да бидеме обединети повторно, како единствена желба, (пишуваме единствена желба), и во нас да постои единствена Светлина. Ние се враќаме во оваа состојба со помош на нашите напори.

Ние посакуваме да се вратиме, тогаш врз нас делува оваа светлина повторно, тоа е Светлина, која нè враќа кон изворот, и таа го врши дејството на обединување. Затоа што кај нас не постои недостаток на ништо во оваа состојба кога ние сме откинати еден од друг, разединети. Од тука ние мора да дојдеме до состојбата обединети. Тогаш оваа Светлина, ако ние сакаме да се вратиме во оваа состојба, делува, повторно доаѓа кај нас, тогаш таа се нарекува Ор Макиф, Опкружувачки Светлина, која делува оддалеку. Таа нè опкружува, нè опфаќа оддалеку и влијае врз нас и нè присоединува кон таа состојба, во која ние веќе се наоѓавме. Сигурно дека секој пат, кога ние правиме напори, да речеме овде постои група, од целокупното човештво, (тука пишуваме човештво, а тука – група).

Ако некоја група, збир на луѓе, сакаат да се обединат, тие ја предизвикуваат врз себе оваа светлина, која ќе одлета од нив, и таа светлина делува врз нив, ги обединува, ги соединува, и во таа мера, во која тие се обединуваат, таа може да ги наполни. И на таков начин тие луѓе ја достигнуваат вишата реалност. Покрај тоа , тие ја достигнуваат и вишата светлина, нивното постоење е над ова, и го достигнуваат чувствувањето на вечниот, совршен свет.

Оваа светлина, која враќа кон изворот, се нарекува исто така Тора. Секој пат, кога посакуваат да се обединат, нивната желба за обединување, само кон обединување, ја предизвикува врз нив оваа Ор Макиф, Опкружувачката Светлина, која се нарекува Тора, се вели – тие се занимаваат со Тора. Бидејки во нивното обединување постојат во секој од нив 613 желби,(пишуваме, 613 желби), и тие ја исправуваат секоја желба кон обединување, од разединувањето кон обединување, тоа се нарекува – исполнуваат 613 заповеди. Со помош на светлината на Тора, со помош на Светлината, која враќа кон изворот. Кога тие се враќаат во состојба еден, единствен, од разединетата состојба во состојба обединета, обединети,а тука разединети, се наоѓаат во раскинување еден од друг.

Целиот овој пат, кој тие го поминале, овој пат, додека не почнат да се обединуваат и го завршуваат – тоа се нарекува крај на исправувањето, Гмар Тикун, тие се исправуваат себе во обединување целиот овој пат, се состои од 125 скалила, 125 состојби.Состојби на се поголемо и поголемо обединување. Овој пат е исто така поделен на пет дела, се нарекуваат свет Асија, Јецира, Брија, Ацилут и Адам Кадмон. Кога го достигнуваат крајот на исправувањето, кога се е исправено, повторно го достигнуваат светот на Бесконечноста. Што значи свет на Бесконечноста, бесконечност? Не постојат граници, неограничено, се е обединето, се е исправено. Токму тоа е тоа, што ние го изучуваме во науката кабала, генерално.Тоа, како Создателот ја создал желбата за примање во почетоткот, и таа желба за примање, тука, на таков начин што се наоѓа без секакво сознание кој е и што е, само реагира на светлината, се наоѓа буквално под нејзината власт.

Потоа тоа, како оваа желба за примање почнува внатре во себе да се расипува, буквално внатре во себе, од состојбата дека се' е обединето, кон состојбата дека се е разединето. Тоа е исто така пат, кој се состои од пет света, само обратно од состојбата на светот на Бесконечноста, преку световите Адам Кадмон, Ацилут, Брија, Јецира, Асија. (Ги пишуваме). Додека не го достигнуваме овој свет. (Пишуваме – овој свет). Ние со вас го изучуваме патот на слегувањето, спуштањето, спуштањето на душите, и патот на подемот, (пишуваме подем на душите).И овие три состојби, и целата светлина, која го наполнува тука кли, таа се нарекува Тора. Светлина, со чија помош Создателот ја создал целата желба, се нарекува Тора, голема светлина. Ова е сè за што во суштина зборува науката кабала, тоа што го изучуваме, тоа со што се занимаваме.

Во текот на патот, кога ние се исправуваме себеси, кога ние доаѓаме до науката кабала, ние доаѓаме во сооднос со нашата состојба, како што вие веќе знаете, ние немаме никакво разбирање како, зошто, поради што ние постоиме како некои души. Ние не знаеме што е тоа души. Само знаеме: еве јас дојдов, како дојдов, зошто дојдов мене ми се чини интересно. Човекот што доаѓа, не многу разбира зошто и поради што точно тој дошол. Тој почнува да се изучува себеси, што со него се случува. Затоа целата наша работа, состојбите кои ние ги поминуваме, ние гио нарекуваме тоа работа на Создателот, духовна работа, работа на светлината, работа на Создателот. Тој тоа го прави, а ние во суштина, само присутствуваме, ние само го набљудуваме тоа и го изучуваме. Затоа, иако човекот доаѓа, тој мисли дека тоа тој самиот, потоа му се чини дека тој врши дејство, а потоа тој се повеќе и повеќе открива – тоа врз него делува светлината, работи врз него, а тоа што тој треба да го прави, тоа е се повеќе и повеќе да ги осознава тие дејства кои преку него поминуваат. Тоа е работа на Создателот. Но во оваа работа колку што ќе биде се повеќе детален, осетлив, ќе истражува што тоа со него се случува, тој се повеќе и повеќе ќе напредува кон своето исправување. Ако има прашања...да почнеме.Што е со микрофоните?

– Јас научив од Вас, дека единствената молитва која може да постои кај мене тоа е кревањето на МАН, тоа е духовна молба, а тука читам, дека така како што ние гледаме, во материјалното постои тој кој заработува соодветно на своите напори, а постои тој кој заработува соодветно на молбата. Дали тоа значи дека јас можам да се молам за заработка, за материјалните работи?

- Заработувачката во духовното не се материјални работи, тоа е духовност, каква материјалност тука постои? Ако е тоа материјалност – тогаш е тоа материјалност, ние се наоѓаме во состојба, што нам можеби ни се чини дека ние се наоѓаме во некоја реалност откината од духовната. Така ни се чини. Јас сега се наоѓам во некоја реалност, имам раце и нозе, морам да одам на работа, нешто да правам, имам проблеми со здравјето, имам семејство – различни работи, кои ние ги чувствуваме во овој свет. Нам ни се чини дека не постои никаква поврзаност на сето тоа со духовното, меѓутоа целата наша реалност и сега и денес, целата – зависи од Вишата Светлина. Затоа што генерално и денес, и сега, како што ние се чувствуваме себеси, ние претставуваме желба. Нашиот материјал е желбата за примање. Тоа што мене ми се чини дека тоа е некој биолошки материјал, тука постојат некои протеински суштества, кои имаат постоење, постојат нивоа неживо, животинско во мојата реалност – сето тоа мене само ми се чини.

Како што ние изучуваме во науката кабала, дека тоа се нивоа на желбата да прима, најниски. Токму такви сме ние сега тука во овој свет. Затоа во нашата реалност , ни велат кабалистите, тоа што ни е дадено да направиме – тоа е да вложуваме напори во намерите. И сето ова што ние сега го правиме е да ја откриеме за себе духовноста, вишата совршена реалност. Тогаш ние ќе можеме да бидеме вечни и совршени. И тоа е сосема остварливо, тоа се наоѓа тука и сега, ние само треба да ја откриеме таа реалност за нашите сетилни органи. Ние неа не ја чувствуваме сега. За тоа постојат напори во обединувањето помеѓу нас и тоа што се нарекува молитва. Желбата на човекот, која се пробудува во него - да се врати во таа вечна совршена реалност. Тоа се нарекува молитва. И тоа што ние се трудиме да го направиме, да вложиме напори, во постоењето во овој свет, обврзувачки да вложиме напори во групата. Затоа групата е некое минијатурно човештво – таму јас можам да го извршам тоа обединување на реален практичен начин, а исто така и да посакувам да ја достигнам состојбата на исправеност, кога јас ќе бидам обединет со другите како во светот на Бесконечноста. Да се посакува да се биде обединет како во светот на Бесконечноста- и претставува молитва. Молитва не значи јас да викам, да плачам, не! Молитва се нарекува – кај мене во срцето постои желба да ја достигнам состојбата на напреднатиот. Тоа се нарекува работа на срцето. Кога јас морам да се грижам за моите желби да бидат се' повеќе и повеќе слични на оваа желба во светот на Бесконечноста. Тое е тоа што ми претстои да го направам. Не постои во нашата реалност ништо освен ова. Или сме ние откинати од сиот овој процес и живееме само како животни, тоа е ниво на животинско постоење во нашиот свет. Живее и умира. Или ние сакаме над ова ниво да се кренеме и постојано да напредуваме кон Бесконечноста.
Да, повелете! Ене таму, зад тебе.

- Рав, тука пишува, пак, во духовното, кога ние се удостојуваме во наоѓање на милоста на Создателот, јас имам прашање – што значи он му се допаднал на Создателот и второ – тука се чини противречно, во почеток добиваме, а потоа вложуваме напори, наместо обратно, прво да вложиме напори, а потоа да добиеме.
– Постои такво нешто. Баал Ха Сулам ни го објаснува тоа детално, како ми се чини во статијата Свет или Мир во светот, каде што тој го наведува примерот. Продавачот кој запишува, како пример сè зема продавницата, тебе ти даваат, ти го запишуваат долгот, ти земаш, само потоа мора да го вратиш долгот. Да речеме, на крајот од месецот, еднаш месечно ти правиш пресметка, враќаш дел од долгот, така е и во духовното. Ќе ти кажам и повеќе од тоа; Целиот наш живот е таков. Види како се развиваат бебињата.
Ако ние не вложиме во нив, ако тие не добијат од нас, ти знаеш, колку време, сили, пари ние вложуваме и вложуваме, да речеме до возраста во најдобар случај до 20 години или повеќе...А потоа човекот почнува да враќа – не ни враќа нам, но на своите внуци, на своите деца, нивните деца.Тука веќе работи низата. Ние гледаме, дека секој пат во реалноста се случува токму така. И во материјалната исто така.Дека ние примаме, а потоа како да враќаме. Затоа што ние сме суштества. Ние немаме почетно некоја силова база, кога јас можам нешто да создадам како Создател. Создателот е како сонцето – тој свети, зрачи, дава енергија. Кај него постои светлина, насладување, тој има самиот што да даде. Тоа е примарната сила на природата.
Јас сум секундарен – јас примам, затоа ако јас велам дека можам да пораснам – јас можам да пораснам само со тоа, што јас од Него ќе добијам. Ако јас од Него примам, јас нема да бидам самостоен. Тогаш кој сум јас? Тогаш ќе бидам како ниво на неживо, растително. Животинско. Да се биде сличен на Создателот значи исто да се дава, зрачи...Како јас тоа да го остварам? Затоа тука постои прашање на взаемни односи помеѓу нас. Јас примам од Него сигурно.Јас нема што повеќе да работам, мојата материја е само желбата за примање, кај мене не постои желбата да давам, - такво нешто не постои во природата
.
Желбата за давање – тоа е Создателот, желбата да се прима – тоа е суштество. Но суштеството може да добива под услов, ако со тоа го насладува Создателот. Во тоа се состои целата игра. Јас престанувам да примам и велам – јас не сакам да примам, сакам да бидам над мојата желба. Јас имам власт над таа желба и јас ќе примам само под услов ако мојата намера е поради тебе, за твоја корист. Јас ти правам добро, т.е. кај мене постои форма на некој кој дава, но навистина јас сум тој кој прима. Тој тоа го прилагодува на гостинот и домаќинот, гостинот дошол и му прави чест на домаќинот со тоа што ја прима неговата понуда за гостење. Во тоа е целата наша работа.
Да се купи, да се добие формата на тој кој дава, а не желбата за давање. Тоа ние никогаш нема да го добиеме. Но и тоа е доволно. Со тоа што јас почнувам да примам поради давање, јас апсолутно целосно ја извршувам истата работа. И не сум способен за повеќе од тоа. Јас сум секогаш оваа желба – желбата да примам. Затоа се достигнува прво: дека јас се трудам, да речеме, во групата да го достигнам давањето; второ: со помош на што јас тоа го правам? Со помош на светлината која врз мене делува и ме исправува. Т.е. што прави светлината? Светлината ништо не прави со мојата желба. Светлината постојано ми додава намери. Желбата останува желба, но во Бесконечноста јас имам желба од илјада тони. Јас се спуштив од светот на Бесконечноста во нашиот свет и желбата полека, по малку беше од мене скриена на патот на спуштањето, и кога јас стигнувам во нашиот свет јас имам еден грам желба. И ако на овој еден грам желба јас сега ќе добијам исправување, за да добијам форма на давање, да речеме, јас сум способен да земам од масата на домаќинот некоја лесна закуска, да речеме парче колаче, за да му направам токму нему задоволство, не себеси, треба детално да се провери, тогаш јас точно ќе бидам сличен на домаќинот. Со тоа, што јас ќе бидам сличен на домаќинот, јас ќе чувствувам како тој, барем за еден грам, тоа се нарекува јас го открив Создателот.
Ако јас во таква форма го чувствувам тоа што се случува во мене, јас, за да му вратам, се чувствувам како тој. Тоа се нарекува откривање на Создателот. Јас ја добив формата како Создателот. Затоа Создателот се нарекува Бо-ре, дојди и види. Јас доаѓам во состојба кога јас гледам. Што тоа значи? Значи да се биде тој кој дава. Потоа, ако јас сум способен тоа да го направам, во мене се крева, во мене се открива желбата од два грама. Јас тогаш и над неа извршувам работа. Јас сакам во тие два грама да добивам, за да го задоволам него, и тогаш, кога јас тоа го правам, јас себеси за два грама се чувствувам како него. Тоа значи јас повеќе го открив, се кренав на повисоко скалило. Кого јас го откривам? Јас ја откривам формата на тој кој дава во мене. Тоа се нарекува Создател – Бо-ре, дојди и види.
И така јас постојано се кревам се додека не го достигнам светот на Бесконечноста. Јас ја откривам целата желба, сите илјада килограми или колку јас реков, илјада тони, во светот на Бесконечноста, целата желба во намера за давање на Него,на Создателот. Тоа се нарекува станав како него на сите 100%. Тоа е целта на суштеството – да се достигне таквата состојба. Во таква форма за јас да давам, во таа форма јас почнувам да ја откривам реалноста која е надвор од мене, јас почнувам да ја откривам вишата реалност над мојата желба да примам. Желбата за давање е над желбата за примање. Јас почнувам да ја откривам таквата реалност, која не е ограничена, затоа што да давам – т.е. јас го чувствувам тоа што е надвор од мене, неограничено во мене.
Тогаш јас почнувам да го чувстувам својот живот на истиот начин како вечен, како овој живот во давање, кој сега јас го добивам на вечен и совршен начин, и тоа се нарекува: "Го достигнав следниот свет". Светлината која навлегува во мене се нарекува Еден – рај, мојата желба се нарекува Ган – градина. Ган Еден – рајска градина и т.н. и т.н. сето тоа ние го изучуваме во науката кабала. Ти можеш да најдеш едноставно во таква состојба како ние го изразуваме. Освен тоа не постои ништо. Но кога почнуваме да ја чувствуваме реалноста со намерата поради давање, - тоа се буквално светови.
-Уште?
-Андреј од Санкт Петерсбург прашува: "Што означува да се вложуваат напори во намерата?"
– Да се вложуваат напори во намерата, како прво:Без намера тоа е животинско дејство, како животното дејствува во согласност со инстинктите. Човекот греши затоа што тој нема инстинкти соодветни на природата. Тој делува во согласнот со случајните стремежи и тој е несреќен, страда полошо и повеќе од животното, и не достигнува ништо. Да се вложуваат напори во намерата значи – јас се трудам да дојдам до намерата за давање, моите дејства да бидат дејства на давање. Самите дејства не се важни. Јас секогаш ќе примам, јас не можам да дадам никому – тоа мене ми се чини дека јас нешто давам. Јас ништо не давам, не постои такво нешто – да даваш, ти нема што да дадеш во духовното, освен твојот однос. Затоа напорите во намерите- тие се во тоа дека јас извршувам најразлични дејства, мисли, вложувам напори во учењето, во распространувањето, во групата , во обединувањето со пријателите за да ја достигнам намерата за давање.
И на крајот на краиштата јас ќе почувствувам дека тоа значи да се излезе од себе. Затоа што самиот јас, каков што сум сега – тоа е животинско ниво, ниво на животно. Кога јас излегувам од себе, тоа се нарекува ниво мидабер – говоречки, човек. Адам – од зборот доме – сличен на Создателот. Тогаш јас го осеќам, при излегувањето надвор од себе, целиот духовен свет, вклучувајки ги петте светови, светот на Бесконечноста и т.н. и т.н.
-Да
– Прашуваат, како може да се молиме за обединувањето на душите, бидејки тоа не претставува нешто реално...
– Тоа е реално ако ние се обединуваме во група и почнуваме да разбираме, дека нашиот единствен избор е во тоа дека ние се наоѓаме помеѓу луѓе, кои исто така сакаат да дојдат до откривање на Создателот, и тогаш ние почнуваме да работиме меѓу нас во обединувањето. Не постои излез, никој не го сака тоа обединување, никому тоа не му е потребно – тоа нам ни е јасно. Ние сме реални луѓе а не некои кои лебдат во облаците. Во науката кабала доаѓаат токму луѓе доста оддалечени од такви секакви методики, во наводници духовни. Доаѓаат токму луѓе поврзани со материјата, реални луѓе.Затоа ни објаснува Баал Ха Сулам во статијата "Слободен избор"..Единствениот наш избор, единственото наше дејство, кое ние можеме да го направиме – тоа е да се кренеме кон обединувањето. Сите останати дејства, работи, напори, кои ние ги извршуваме, ние го правиме тоа што програмирано одвнатре со помош на секакви стремежи природни, во тоа не постои никаков избор, со нас управуваат одозгора целосно, апсолутно.Ние сме само марионети на конци, така ние изгледаме, така тоа ни го објаснуваат кабалистите, кои го гледаат тоа од страна.Единственото дејство на човекот, слободното, и кое може да се смета за реално од негова страна, и што тој нешто прави во својот живот – тоа дејство не е во границите на овој свет, туку над него – сака да се крене кон дејството на давање.
-Да? Дајте му го микрофонот. Кревај ја раката, за да те видат.
– Што означува рајската градина?
-Ган Еден – Рајска градина.Означува желба за примање, која целосно е насочена кон давање. Тогаш таа желба се нарекува Ган- Градина.Нашиот Малхут, нашата исправена желба се нарекува Ган – градина, а Еден – рајска, означува дека е наполнета со светлината Хохма. Светлината Хохма се нарекува еден. Светлината Хохма е светлина на насладувањето, наполнувањето, која ја наполнува твојата желба – таа состојба се нарекува Ган Еден – Рајска Градина. Ти и сега така мислиш, ако сите твои желби бидат наполнети со насладување – тоа ќе претставува Ган Еден.
-Постои ли свест кај душата?
-Во однос на кој, на што? Јас не знам.
-Свест, каква што постои во нашиот свет...
- Во нашиот свет? Во нашиот свет ние немаме ништо. Ние не разбираме каде се наоѓаме, ние нешто чувствуваме: кој и што се наоѓа над нас, ни покажува нам. Ти не знаеш што ќе се случи следниот момент, каква е причината во секоја состојба, во секое дејство – ништо! Што ние имаме во нашиот свет? Во нашиот свет ние сме апсолутни слепи. Во духовниот свет ти најпрво ги изучуваш причините на секоја состојба, ти самиот ја откриваш секоја состојба. Целата нејзина причина, сите нејзини резултати, се' што во неа се случува, од почеток до крај – само тогаш таа се открива.
Ти го откриваш во своето, подготвено за тебе кли. Ти за тоа имаш се – знаење, чувствување, разбирање: од каде, што, каде, од каде тоа произлегува – тогаш тоа се нарекува – ти си постигнал. Во нашиот свет ти живееш механички – се раѓаш, живееш – живееш.
Да, уште, повелете! Ново момче, дајте му го, ве молам, микрофонот. Првпат?
– Не.
– Не се сеќавам, се извинувам!
– Јас секој пат чувствувам како да е првпат. Би сакал да дознаам...на цртежот таму, ако погледнеме, има прво, второ, трето...суштината на првото и второто јас ја разбирам.Во второто ние се наоѓаме.И стремежот од второто кон третото. Прашањето е: Ако ние говориме, дека ние веќе постигнавме во минатото, ако тоа беа раби Шимон, или Аврам или други луѓе, кои во текот на историјата веќе го достигнаа ова, и престојуваа во првото, зошто од првото сме во второто? Се случи некоја грешка?Зошто ние се спуштивме, се вративме назад?
– Ти генерално прашуваш зошто сето ова се случува. Ти велиш така : ние престојувавме во светот на Бесконечноста. Дали ни беше лошо? Кој бараше спуштање, така?
Еве во што е работата. Во светот на Бесконечноста ти си постоел како капка на семе. Ти разбираш за што јас зборувам, што значи капка семе...Некоја реалност, од каде што ти, ако внатре внесуваш материјал , ти излегува совршен човек. А во капката се содржи само информација за идниот човек. Кај нас тоа се нарекува решимо. Како ДНК.
Таму постои целата информација, нема материја. Ти ја наполнуваш со материја таа капка и таа расте како ти, како јас – тоа е човек. Во светот на Бесконечноста, во оваа прва состојба, ние се наоѓавме во состојба кога бевме токму во таква форма – капка семе, само нашето решимот. Тоа е тоа што го создал Создателот. И цел му беше да не доведе до состојба за ние да бидеме слични на Него. Еве во што е работата. Да се биде како Него – за тоа ни се потребни два услови. Какви два услови? Услов – јас да бидам самостоен, одделен од Него, тогаш јас ќе се нарекувам суштество. Бар брија – тоа е суштество надвор од Создателот. Вториот услов е јас да бидам како Него, буквално. Како тоа може да биде – надвор од Него и како Него?
Во духовното постои тема сличност на особини, и нема тела, туку има особини. Ако јас бидам како Него – тогаш сме еден, а ако е одделен од тебе, тогаш сме двајца. Колку што сме одделени еден од друг, ние се оддалечуваме, колку сме слични еден на друг, ние се доближуваме. Тоа е некаков таков простор, димензија, во кој ние или се приближуваме еден кон друг, или се оддалечуваме. И јас треба да бидам соодветно со целта на суштеството, одделен од Создателот, спротивен на Него соодветно на мојата материја, зато јас сум желбата за примање, а Тој е желбата за давање, и тука сме ние одделени, се е нормално, ние сме двајца. Но Тој сака јас да бидам совршен, добар, голем, вечен, совршен – како Него. Како е тоа можно? За тоа јас морам да бидам како Него, како еден...не! Тој има многу интересен патент.Тој вели : желбата да се прима останува желба да се прима. Ти во тоа се разликуваш од Мене, спротивен си на Мене и ти си суштество. Но твојата форма, како ти тоа го правиш, што ти правиш со твојата желба – ти ќе го правиш истото како и Јас. Јас давам – и ти ќе даваш. Како ти можеш да даваш? На кој, што? Тој вели така.Ние тоа го изучуваме, во примерот на гостинот и домаќинот, нема кај нас тука други примери...Кабалистите постојано се враќаат кон едното исто.Тука постои домаќин во нашиот свет, и гостин. Домаќинот има желба да даде. Гостинот има желба да прими. Во тоа се тие разделено, одделени еден од друг. Недостасува само едно – исправувањето. Тоа што е ова суштество, нам ни е јасно – тоа е спротивно на Создателот. Исправувањето е какво? Ако Создателот се открива – тогаш е Tој кој дава, а суштеството се открива – кај него постои срам да прима. Тоа врз себе прави скратување – тоа се нарекува цимцум алеф, прво скратување.Не сака да прима, зошто срамот го спречува. Потоа тоа прави екран – намера поради давање и тогаш, во колкава мера тој има екран, тој може да прими. Затоа што неговата намера е да дава, за да му се дава на домаќинот.
Ова е намерата. Во мера на намерата да се даде на домаќинот, тој може од домаќинот да прими.Тогаш неговото дејство, иако е примање – тоа е чисто давање, затоа што тој прави добро на домаќинот, му укажува добрина.И домаќинот треба да открие тука две работи – од една страна тој треба да открие насладување, од друга страна тој треба да открие покрај насладувањето, треба да ја открие љубовта. Насладување и љубов. Тогаш излегува, јас се срамам,затоа што добивам од домаќинот. Тој ме љуби мене, тој се однесува кон мене, а јас само примам од него, и ја чувствувам својата спротивност, во мене тоа предизвикува срам. Срамот толку ме изгорува, тоа се нарекува пеколен пламен, ако сакаш да знаеш што е пекол – тоа е пекол. Јас не сум способен да примам, јас морам да престанам само да не примам, тоа го поништува моето јас, тоа е полошо од смртта, затоа што тоа го поништува моето постоење комплетно. Дури духовното. И јас тогаш прекинувам веднаш – така е зацртано во природата, независно- го посакувам јас тоа или не. Ако јас го чувствувам срамот, тој срам за кој јас зборувам не само во нашиот свет, јас прекинувам. Кај мене не постои излез – јас престанувам да примам.
Тогаш јас над тоа можам да почнам да развивам поинаков однос кон домаќинот. Сега јас, кога прeкинувам да примам, слободен сум од насладувањето, го прекинувам насладувањето и можам да се занимавам само со намерата. И тогаш, пред ова , во почетокот, тоа беше насладувањето, кое ми доаѓа . Со помош на насладувањето јас почувствував ( ова го зборувам за светот на Бесконечноста, за првата состојба) дека има домаќин, кој се однесува кон мене со љубов, тој ми дава мене. Постоа јас го почувствував срамот, обележуваме со број 3, од состојбата на срам, не можев да се воздржам и направив цимцум алеф, прво скратување – се скратив себеси за да не чувствувам срам.
После тоа дојдов до состојба, кога јас дејствувам соодветно на екранот ( 5-то, екран), јас правам исто дејство како и домаќинот. Што тоа значи? Претходно треба да постои екран, претходно треба да постои намера.Пишувам во почетокот треба да постои намера, а примањето потоа, соодветно на намерата.Во која мера јас можам да дадам на домаќинот – во иста мера јас примам од него. Оваа форма се нарекува духовна – јас правам се, само да станам сличен на тој што дава, да бидам како него. И тоа мене ми ја дава формата на Создателот. Јас ја откривам внатре во себе, внатре во моите особини, особината на давање – и тоа се нарекува Создател, Бо-ре, дојди и види, дека тоа е во мене, дека јас сум станал таков. Од Твоите дејства ние Те спознаваме Тебе. Јас така Го спознавам Него, Го постигнувам. Толку.
-Да.
– Уште една работа, ако имаме уште време...
- До шест часот наутро имаме време...
- Моето прашање е : ако постои слегување на овие работи од состојбата еден, тоа беше одредена состојба, два – сегашна состојба и три – идната наша состојба...но од сето што јас го разбрав, воопшто нема време. Како, кога постои слегување на овие случувања, може да нема време?
– Јас разбирам дека тоа звучи противречно, и мене ми е тешко тоа да го објаснам, бидејки ние денeс во нашиот свет со помош на науката откриваме, дека времето е релативно чувство во однос на нас, нашето воспримање.Но ние можеме дури во нашиот свет да манипулираме со времето, и сигурно уште повеќе, кога ние би летале, согласно теоријата на Ајнштајн со многу големи брзини, тогаш времето се скратува. Т.е.времето, дејството, и движењето на просторот е реалност во некоја димензија. Ние не го чувствуваме тоа во нашиот обичен живот.Затоа што кај нас постои некоја релативна форма во тоа. Но навистина тоа е многу релативно. Ние можеме да го промениме тоа , бидејки тоа се само пројавувања во нашите сетила. Кога времето зависи од чувстувањата на човекот, движењето...можеби јас се наоѓам на едно место, во однос на нешто друго, јас се наоѓам во движење. Ако јас во однос на нешто што извршува движење исто се наоѓам во движење, тогаш во однос на него јас се наоѓам во мирување, а не во движење и т.н. односно се е многу релативно во однос на било што. Кажи му на човекот во нашиот свет дека тој сега лета со брзина, да речеме, 30 км/сек. Кој ќе ти поверува? Но ние навистина така постапуваме. Ние се наоѓаме во такво движење на земјината топка, да речеме се наоѓаме со главата надолу или со главата нагоре на нашата земјина топка – се е релативно. И затоа кога ние почнуваме да ја откриваме реалноста не во воспримањето, во толкава мера колку што сме способни тоа да го сториме во нашите келим, кога ние го чувствуваме овој нижи свет, а при излегувањето надвор од него ние го откриваме без сите овие наши ограничувања.
Но ние едноставно така се навикнавме на овие ограничувања, што нам ни се чини дека тоа ја претставува нашата реалност и нашиот свет. Ние забораваме дека тоа зависи од нашите чувства. Кога чувствата би биле поинакви, ние би го воспримале тоа сосема поинаку. Човекот кој се искачува по овие скалила, по овие 125 скалила, тој секој пат чувствува поинаква реалност. Целосно поинаква, до тој степен, што се претставува ново.Тоа не значи дека нешто станало малку појасно, малку поразбирливо, повеќе осетливо – не! Тоа се секој пат апсолутно нови чувства. И тие се дуро спротивни на претходните. Но, ајде да преминеме кон вториот дел на нашиот час, таму исто ќе можеме да позборуваме за ова. – Пред да преминеме кон другиот дел од часот – ќе запееме!