Баал ХаСулам: „Арвут“ (Заемна гаранција): „Ако општеството се грижи за секого од неговите единки, тоа може да ја неутрализира егоистичката желба на поединецот.

Да претпоставиме дека заминувам на крстарење со брод на кој е сè обезбедено. Ослободен сум од сите грижи, бидејќи услугата вклучува сè на што можам да помислам. Се сместувам во мојата кабина, спремен за две неделно чисто задоволство. Откако отпловивме, ми велат дека се работи за крстарење кое ќе трае вечно. Па, така јас живеам и сè ми е подготвено: доручек, ручек, и вечера се служат точно на време, мојата кабина е секогаш наместена; има библиотека, кино сала, интернет, базен за пливање, и.т.н. Имам сè на располагање. Како дополнение на тоа, секој се однесува убаво и со внимание, со мене, и нема ништо за што треба да се грижам. Луѓето околу мене се подготвени да ми помогнат во секое време и на секој начин. Ова се друштвените принципи на овој брод, и тие се однесуваат за секого, без исклучок.

Како мојата природа реагира на ова? Дали е можно егото да се издигне при овие услови? Луѓето околу мене ме учат да се поништам себеси со нивниот однос кон мене, и јас повеќе не гледам начини да се исполнам и задоволам себеси. На пример, јас повеќе не скитам по кафетерии и ресторанти во потрага по деликатеси што сè уште не сум ги пробал, туку повеќе се чувствувам задоволен од едноставната здрава храна. Луксузот повеќе не ме возбудува. Бифето со десерти е отворено секој ден, и брзо ги скратува моите потреби. После неколку денови, јас веќе ја ограничувам мојата „дневна консумација,“ и после една недела, јас сум задоволен со кафе и колаче. Атмосферата е полна со Опкружувачката Светлината, која што постојано е спремна да го ограничи и смири моето его. Најважната работа тука е примерот што јас го земам од останатите и однесувањето на кое ме учат. Јас сум во друштво на луѓе кои што се задоволни од малку. Тоа е она што е прифатено меѓу нив, и тоа е тоа. Тие всушност немаат потреба повеќе од повеќе, туку претпочитаат да уживаат во добрите односи што јас сега ги земам во порции, наместо храна. Ако се чувствувам мрачно и земам порција од „нашата љубов,“ веднаш се исполнувам со љубов. Сето тоа е заради тоа што сум во мрежа на друштвено, човечки односи, чија порака е јасна дека мене никогаш нема ништо да ми недостасува. Всушност, доволно е самото чувство, и ништо повеќе.

Првично, спрема нашата природа, ние зависиме од околината, и тука нема никакви компромиси. Па така, ако групата го зрачи правилното однесување кон мене, проткаено со смиреност, мир и добра волја, потоа еден ден покасно, јас исто ќе почувствувам дека сè е токму така како што треба да биде. Ако се затекнам во некоја банда, јас исто така ќе ги впијам нивните принципи. Кај секого постои природна склоност да се адаптира со средината. Јас едноставно немам средства, ниту начин да се борам против оваа склоност. Па така, после неколку часа, сум вклучен во општата атмосфера на заемната доверба, и не сум загрижен за себе. Луѓето околу мене се мојата мрежа на врски и тие ми се најблиски. Не можам да се спротивставам на нивното мислење, бидејќи јас сум исто дел од општата мрежа.

Така, кога доаѓа мојот ред да го откријам Создателот, односно коренот на мојата душа, јас сум донесен до нов вид на поврзаност, до групата. Тука важи истиот закон: Групата ми укажува дека нема ништо за што треба да се грижам. Но покрај тоа, таа ја пренесува пораката дека јас морам да се поврзам со пријателите и да се поврзам со Создателот. Затоа што само-поништувањето не е доволно, мене исто така ми е потребна правилна насока, и јас ќе ја добијам пораката. Мојата слободна волја не е одземена од мене, во групата, бидејќи тоа едноставно ќе ме потисне. Во духовноста, мислењето на останатите луѓе не се пренесуваат автоматски. Ова е друг брод што морам да го изберам за себе. Создателот ме носи до скалата, но секој чекор погоре, побарува поголеми напори и засилувања долж патот.

Сепак, дали јас станувам посилен? Дали ја исполнувам мојата слободна волја? Без слободната волја, јас никогаш нема да го развијам човечкото во себе. „Човек“ (Адам) е единствено оној напор кога се присилувам себеси да влезам во групата и да да бидам поврзан со пријателите. Потоа, јас примам сè од нив автоматски, бидејќи повеќе немам контрола над тоа. На кратко, ние одбираме само една работа: групата. Првиот и главен услов е заемната гаранција. Ако ние сме поврзани со заемната гаранција дека сите ќе ги обезбедуваме со сè што им е потребно за само-поништување, тогаш нам не ни е потребно ништо друго за почеток. Вториот услов е да бидеме сигурни дека секој е стимулиран и мотивиран така што сигурно ќе се поврзат со пријателите. Тоа секому му ја обезбедува добрата доверба.

Од 3-от дел на утринската лекција, според статијата „Арвут“„Заемна гаранција“, 14.05.2013, на  Каб.Тв

Тие му помогнаа на оној кој е спремен да гарантира за нив

Баал ХаСулам, „Арвут“ (Заемната гаранција)” Напис 17: Давањето на Тора морало да биде одложено, додека тие не излезат од Египет и станат свој народ, така сите нивни потреби биле обезбедувани од нив за самите нив, без да зависат од други. Тоа ги оспособило да го примат „Арвут“ од Вишото, и потоа ним им бела дадена Тора.

Условот за давање на Тора, методот на поправка, е нивната подготвеност за заемната гаранција. Во главно, Тора е Светлината која поправа, која што му помага некому, до степен, во кој што тој е спремен да гарантира. Со други зборови, Тора работи за само за оној, кој е спремен да се соедини со другиот, сè до степенот да го сака другиот. Ако некој не е спремен за тоа, Тора не работи за него, Светлината не се пролева. Најпосле, Светлината пристигнува само како реакција на напорите кај оној кој сторил нешто за другиот. Овој принцип наликува на електричен систем со отпорник. Зависејќи од количеството на отпор помеѓу мене и другиот, ќе пристигне Светлината која што поправа, Опкружувачката Светлина (Ор Макиф-О“М). Не постои друга можност. Претходно омразата може да гори меѓу нас. Нашиот однос може да биде негативен (-), неутрален (0), или позитивен (+), но тоа нема никаква разлика. Главната работа е во тоа што односите можат да бидат такви што работата ќе биде завршена, дека пријателите ќе вложат напори. За тоа да се стори, ние треба да изучиме што треба да постигнеме. Нам исто така ни е потребна група која што го воспоставува редот на активностите. Така, Светлината која поправа, исто така наречена Тора, влијае врз нас. Таа делува врз нас во позадината на внатрешното разјаснување, препознавање на злата склоност, која дава отпор.

Од утринската лекција,14.05.2013,според статијата„Арвут“„Заемна гаранција“, на Каб.Тв

Молитвата како систематско дејство

Прашање: Кога говориме за тоа како да го молиме Создателот, нам ни изгледа како обид при кој се избегнува реалноста. После сè, јас не го гледам Создателот, и јас не знам кој е Тој. Ако созданието е управувано од неменливи закони, тогаш како можам да прашам што било од нив?

Одговор: Барањето не се само зборови. Кога ќе побараш нешто, ти откриваш недостаток. Тој недостаток е силата, „минусот,“ негативното што повлекува исполнување. Со ова, ти го вклучуваш „плусот,“ во позитивното, и го привлекуваш, активирајќи ја силата. Ајде да минеме на материјалната слика на телата, дрвјата, животните... Избришете ги, и зад тоа, ќе откриете празнина со две сили, позитивната и негативната. Потоа, ќе можеш да ја активираш негативната сила со намера, додека избираш селективно, и низ тоа ти неопходно ќе ја активираш позитивната сила која што е спротивна на неа. Дадена ти е можност да ја контролираш твојата негативна сила. Останатите луѓе скитаат во оваа празнина, немајќи слободна волја и разбирање, исто како честички кои што се под влијание на различни сили. Иако и ти си честичка, тебе ти е дадена можноста да го насочиш твоето полнење во одредена насока. Ова значи дека ти управуваш со желбата или со молитвата. Со други зборови, со недостаток или побарување. Покрај тоа световите нè збунуваат, ние мораме да запаметиме дека се работи за силите. Па од таму, се вели дека сè се постигнува со силата на молитвата. Ние веќе знаеме што е молитва: Тоа е работа во срцето која што ги управува желбите и ги насочува така што тие ќе можат да ја сменат тековната мапа на силите. Јас можам да ги сменам сите сили низ мојата желба која што е насочена на оддреден начин. Тоа е голема работа, вистинска работа во полето на силите. Нема ништо освен тоа. Сите други „наметки” се фантазии.

Така, мудроста кабала говори дека ти си силата, желбата, и како можеш да се насочиш себеси и да станеш активен, па дури и корисна сила. На тој начин, ти разбираш дека ако не сториш нешто во полето на силите, ти си нула. Но, кабалистите велат дека тоа не е така. Ако беше само „животно,“ ти ќе останеше нула, но бидејќи ти се дадени различни можности кои не ги исполнуваш, тогаш не само што си „нула,“ туку си и штетна сила. Тогаш, ти мора да се „размрдаш” за тоа да го разбереш. Повторувам, избриши ја сликата од нашиот замислен свет во твојата замисла, и почувствувај дека си во светот на двете сили: негативната и позитивната, желбата да примиш и желбата да даваш. Нам ни е дадена можноста да ги поврземе и двете, и врската помеѓу „плусот“ и „минусот“ е определена од отпорот. Има различни видови на отпор: едноставен отпорник, кабел, и така натаму. Оддредени фактори создаваат полиња, а други создаваат линеарни сили.

Духовниот систем исто така варира и полни. Некои од активностите се исполнети со Опкружувачките Светлини, како во спроводниот калем; други Светлини ја одржуваат тековната состојба и не ѝ овозможуваат на силата да бликне, како кабел, и постојат Светлини кои што ја ограничуваат силата на оние што ја зголемуваат. Покрај тоа, овие сили се поврзуваат во две линии кои што ги продолжуваат трите линии. Воопштено, се работи за многу комклексен систем што ги управува овие две сили. Да „молиш” значи да ја исполниш можноста која што ти е дадена и да ги зголемиш твоите сили. На тој начин, го менуваш целиот систем како да имаш друг снабдувач на енергија. Всушност, не постои друг снабдувач, туку ги користиш другите снабдувачи како соларна табла, која што ги прима сончевите зраци и ги претвора, наменувајќи ги за друга функција, на пример, топла вода или производство на електрична енергија. Така, молитва или барање е сила која што јас ја управувам во системот. Јас не го молам Создателот да ми даде нешто. Не, јас со сигурност знам која сила ја активирам, како точно ја активирам, и што можам да добијам како одговор. Ова е навистина активен духовен чин.

Од 3-от дел на утринската лекција, 14.05.2013, според Писанијата на Баал ХаСулам „Говор за комплетирањето на Книгата Зохар”, на Каб.Тв

Спремен за достигнување

Прашање: Зошто кај некои луѓе се јавува желбата да се наликува на Создателот?

Одговор: Тоа се нарекува постепен пристап на соочување со планината Синај, кога сум подготвен во мене да биде формиран нов систем на вредности, кога особината на давање станува највисоката и најважна вредност. Иако јас немам претходни услови за тоа, сепак сум спремен да се одвојам од сè, за тоа да го постигнам. Таа желба навлегува преку искрата во срцето, што постои во секого од самиот почеток. Но ако таа сè уште спие, загубена во длабочините на нечиво его, тогаш тука ништо не може да се направи. Поединецот треба да ги изнесе надвор, низ постепено влијание со погодна група, која што ќе ја разбуди оваа точка низ сите видови на егоистички дејствија и влијанија, правилно сфатени од поединецот, и тој ќе почувствува дека е вредно тоа да се прави бидејќи групата го одобрува. Ова значи дека ги миеме и чистиме овие слоеви со цел да ја достигнеме точката во срцето, и кога ќе започне да се појавува, поединецот ќе стори сè само да биде во состојба да ја разбере. Сам не можеш да добиеш одговор во егоистичната димензија. Ова е резултат од претходниот чекор на влијанието на Светлината на него. Што се однесува на сите прашања за неговото его, поединецот дава еден одговор: „Бидејќи тоа е она што го сакам!” Не постои друг начин да му се одговори на егото. Тој не е во можност да го оправда овој неприфатлив чин од негова гледна точка. Поединецот треба да пристапи кон тоа постепено. На тој начин, ние треба да разбереме дека нашата дисеминација на овој систем, во светот, треба да биде прикажан на начин до кој светот се согласува, и е спремен да слуша. Од друга страна пак, општата криза управува на таков начин што луѓето се веќе способни да го слушнат тоа.

Од разговорот според „Тајните на вечната книга” 05.05.2013, на Каб.Тв

Достигнување на „Нема никој освен Него“

Прашање: Како можеме да кажеме во било кое време, и покрај сите проблеми, дека „Нема никој освен Него” и дека „Тој е добар и добронамерен“ ако јас го чувствувам спротивното во тој момент? Дали треба да ги комбинирам чувствата со зборови?

Одговор: Ние започнуваме да работиме од состојба на целосна несигурност. Ние само слушаме и читаме дека „Нема никој освен Него.“ Така започнува првиот натпис во „Шамати“: Запишано е: „Нема никој освен Него.“ Тоа го говорат каблистите! Но овие зборови за мене немаат значење. Како да ги развијам? Се обидувам да ги претворам во дејствија што ќе остават впечаток врз мене. Па така пронајдов група во овој свет, која што тврди дека „Нема никој освен Него,“ и јас сум вклучен во неа, така што таа ќе влијае и ќе ме убеди дека навистина нема ништо освен Вишата Сила. Ако ништо повеќе, тие говорат за истото што го велат кабалистите. Јас се поврзувам со таа група и се покорувам себе пред нив, кревајќи ги пријателите над мене, така што принципот на „Нема никој освен Него” ќе биде слушнат погласно и така што јас ќе почувствувам колку важно е тоа. Се обидувам да бидам под впечатокот на овој слоган, кој што во меѓувреме, за мене, постои единствено на хартија. Но ако работам со пријателите, преку нив јас започнувам да ја воспримам Светлината која поправа. Оваа Светлина е во нивните светови, и до степенот до кој јас се вложувам себе во групата и се покорувам себеси, пред неа, служејќи им на пријателите, Светлината го менува изразот. Светлината е преоблечена во овие зборови и носи живот. Јас започнувам да го чувствувам живот во буквите што го сочинуваат изразот „Нема никој освен Него.“ Така започнувам да ги чувствувам буквите како живи садови кои што се полни со Светлина, и потоа садовите, моите желби, почнуваат да се движат заедно со тие букви спрема Светлината што минува низ нив. Тоа не е само Светлина, туку повеќе „обликувана“ Светлина, која го има земено обликот на овие букви.

Испаѓа дека јас сум импресиониран на различни начини од изразот, „Нема никој освен Него“ и започнувам да гледам, да разбирам, и да чувствувам како е изразен во различни фази и начини. Така учам да работам со него. Изразот кој што за мене не значеше ништо, туку само запишан слоган, постепено почнува да добива значење. Па оттаму јас се обидувам да го исполнам во различни состојби, во добро и лошо. Особено се држам за него во лошите состојби, бидејќи во меѓувреме јас сум егоист. Ако единственоста на Создателот, како „Нема никој освен Него” и „Добар и добронамерен” мене ми е откриена на непријатни начини, тоа значи дека јас побарувам садови за давање и така јас се кревам над оваа болка. Јас напредувам кон состојба на: „Не му го прави на пријателот тоа што тебе ти е омразено.“ Ја мразам оваа состојба и сакам да се кренам над неа. Повеќе не мислам дека Создателот ми ги причинил сите овие неволји, туку напротив, јас допринесувам со моето его. На тој начин ги побарувам особините на Бина, „да давам со цел да давам.“

Потоа, во многу непријатните состојби, јас почнувам да воспримам пријатни состојби, но кои истовремено се многу потешки, бидејќи јас морам да се кренам над нив. Тоа е веќе верба над разумот на второ ниво, не само над желбата за давање, туку и над желбата за примање. Тогаш работам со АХаП. Тоа е како да работам против доброто и добронамерното, што значи дека ги примам и двете: доброто и лошото подеднакво, како иста работа. Така ја добивам љубовта, за која се вели: „Љуби го пријателот како што се љубиш себеси,” и преку тоа достигнувам „Љуби Го Бога.” Тоа е највисокото ниво на оваа состојба, наречена Кетер. Сета оваа работа е направена во „верба над разумот.“ Месечината стои за Малхут, која се „осветлува” себеси во нејзината најтемна фаза, и од таму започнува да осветлува со Рефлектирачка Светлина. Нема ништо свое, и исто така нема потреба од ништо свое. Му вели на сонцето дека сака да стане како него. Колку повеќе месечината станува како сонцето, толку повеќе земјата ги оддлучува сите појавувања на месечината, до степен во кој Малхут ги добива особините на Кетер.

Од утринската лекција, 14.05.2013, според Писанијата на Рабаш, на Каб.Тв

Јас сум над желбата; желбата е над мене

Сега ние сме на оддреден степен на егоизам, и неговите вредности, рачунајќи релативно, тоа е од прилика еден грам. Духовниот подем предизвикува да се крене степенот на нашиот егоизам. На следниот степен, тој ќе вреди десет грама, па потоа сто грама, потоа ќе се прошири на еден тон, десет милиони тони, и така натаму. На тој начин, нашите желби за примање постојано растат, секој пат правејќи нов духовен сад. Тоа е местото во кое нам ни се открива Создателот, кога нашите желби се насочени да даваат за добро состојбата на останатите. Ние постојано ги користиме нашите желби, кревајќи се над нив, додека се полнат нагоре, одново и одново. Поради ова е речено: „Без разлика колку некој се крева над останатите, неговата зла склоност сè уште ќе расте над него.” Тоа раѓа раст на духовни нивои во текот на кои садот, желбата во мене, се зголемува и паралелно на тоа јас примам Светлина, особина на давање. Како резултат, со качувањето по духовните скалила, ние создаваме повеќе предизивикувачки ситуации, до омраза, почувствувана од учениците на Рав Шимон, на почетокот од нивните студии. Не е можно да се расте без да се мине низ овие фази. Тоа објаснува зошто ние мораме да бидеме среќни кога ги откриваме „нечестивите“ во нас. На крајот ние можеме да ги поправиме нив.

Прашање: Додека тоа нам ни се случува, кој побарува нови садови: целата група или поединецот?

Одговор: Само оние кои што искусуваат внатрешни скокови на егоизам се способни да побараат нови садови.  Ние забележуваме групен напор во кој секој од нас профитира, до степенот на нечиј поединечен допринос. Последователно, ако учеството на некој во општата работа не е доволна, тој прима најмалку од групата, бидејќи тој нема „место“ да смести нешто поголемо. Сè се случува пропорционално на страдањето низ кое минуваме; не постојат компромиси. Нашите напори се еднакви на нашите способности да примиме нови порции на Светлина. Никогаш не можеме да „свариме” повеќе отколку што сме допринеле, ништо повеќе отколку што даваме. Бидејќи нашето давање, нашето оптоварување, нашата желба, ни дозволува да ги почувствуваме резултатите.

Од утринската лекција,14.05.2013, според Писанијата на Рабаш, на Каб.Тв