Материјата на суштеството е желбата за насладување и затоа тоа чувствува задоволство само од исполнувањето, или страда од отсуството на исполнувањето, во зависност од неговата големина и квалитетот, и согласно со нивото на неговиот развој. Желбата расте само од недостаток на исполнувањето. Таа добива некое мало исполнување за да може да егзистира, но обично е загрижена дека чувствува празнина и недостаток. Затоа што во зависност од степенот на таа празнина, недостаток, конфузија, слабост, во човекот се развиваат чувствата и разумот. И тогаш тој почнува да прашува: зошто со огромната мудрост, со која фукционира природата, таа толку страда? Од една страна во неа се открива огромно совршенство, а од друга страна, отсуство на ред и голема конфузија.

Баал ХаСулам во статијата „Свет” објаснува, дека постојат два пристапи: одозгора надолу – како што сè доаѓа од Создателот, и одоздола нагоре – така, како што тоа му изгледа на човекот. Од една страна, ние гледаме, колку прекрасно е изграден светот, за оваа реалност да може да постои – а од друга страна, колку се конфузни и тешки патиштата на сите суштества. Сите страдаат. Од ова се појавува прашањето за владетелот на овој свет. Дали е возможно во овој живот да постои толку хаос и страдања? Согледувајќи го величието и мудроста на природата, ние неизбежно правиме заклучок, дека со неа треба да владее една единствена сила, бидејќи целата природа работи како еден, совршен систем. Излегува, дека таа сила исто така мора да биде совршена. Но, совршената сила мора да е добра и да прави само добро. Зошто тогаш јас во својот живот и во целиот свет чувствувам толку болка? Ако тоа е совршен механизам и затворен систем, тогаш зошто секој негов елемент срада? Во ова има некоја подвоеност. Гледајќи го животот рационално, внатре во разумот, јас гледам само страдања. Но над разумот сфаќам, дека треба да гледам друга слика. И тогаш осознавам, дека проблемот е токму во мене, во мојата перцепција на реалноста. Дека всушност, моите желби не се поправени, и затоа јас не го гледам светот како совршен и не го разликувам совршениот Владетел во него.

Само над моето знаење јас можам да речам дека „изгледа“ овој Владетел постои – единствен и бескрајно добар. Но јас не барам тој Владетел да се открие, туку барам поправка на мојата перцепција. Јас сакам да го откријам тој добар Владетел во своите поправени желба за да го видам Него, и да се насладам со тоа дека сфатив, дознав, осетив, пријатно се почувствував. Сакам да го чувствувам Добриот и Тој што создава добро, Владетел над своите желби за примање. Тоа не е за да ги смирам желбите што страдаат, туку за да не го обвинувам Создателот, и да се залепам за Неговото управување. А преку солидарноста со управувањето, јас се залепувам за Владетелот. Без оглед на тоа што моите желби ќе останат празни, јас сакам да се приклучам кон Владетелот само поради Неговото совршенство. Му благодарам дека ми дал можност да се припојам со Него над своите празни желби за примање. Ме загрижува тоа, како и јас да станам совршен, без да се наполнам целосно со сите добра, и со тоа да се смирам. И само во таков случај јас ќе можам да ја видам вистината.

Од утринската лекција, 25.11.2012, на  Каб.Тв

Пренесување на тајните од еден кабалист на друг

Прашање: Што се тајните на Тора, кои не смее да се откриваат, освен пренесување со алудирање од устата на еден кабалист на другиот, кој ги сфаќа со својот разум?

Одговор:  Науката кабала се пренесувала преку синџир, почнувајќи од првиот човек кој ја открил – Адам ХаРишон, па понатаму. Дваесет поколенија од Адам до Аврам – тоа е времетраењето на подготовката, кога знаењето се пренесувало по единствениот синџир од еден кон друг. Но после Аврам започнува надворешно ширење на ова знаење, како по гранките на дрвото, бидејќи Аврам почнал да го пренесува на сите. Начинот, на кој се пренесува знаењето “од устата на еден кабалист на друг, кој сфаќа со својот разум” – невозможно е да се објасни со зборови. Тука не станува збор за луѓе од нашиот свет – за такво пренесување кабалистот може да се наоѓа во физичко тело, но и не мора, тоа не е важно. Се случува интеракција меѓу садовите на заедничката душа, единствената реалност, и во тој систем постојат такви услови, таков закон за пренесување на светлините. Станува збор за духовните особини од такво ниво, на кое од погледот и пресметките исчезнуваат физичките тела, луѓето. Тука се мисли на чисти концепти на примање и давање, и постојат услови, во кои еден сад може да му пренесе нешто на другиот сад. Тоа е многу високо ниво - ГА"Р на светот Ацилут, кој засега е премногу далеку од нас.

Златна средина помеѓу мистиката и схоластиката

Јас имам проблем: ако откривам нешто, го откривам тоа слично како сите суштества – во исти садови како нивните, со ист разум како кај нив. Да речеме, сум открил нова појава во квантната физика. Се разбира дека не можам за тоа да зборувам со некоја домаќинка, меѓутоа постои круг на луѓе, кои ќе ме разберат. Ние развивме специјален јазик за опишување на слични нешта, и всушност, секој може да го научи. Генерално, сите имаат основа, и ако нешто недостасува, тоа е само сензорен и рационален развој.

Од друга страна, на духовниот пат нема да ми помогне понатамошниот развој на чувството и разумот. Можеме да се опремиме со илјада очила, да приклучиме радари на ушите, мокроскопи и телескопи на очите – никакви уреди, приемници и сензори нема да ни ни користат. Бидејќи ние говориме за перцепција, чии што зачетоци не се вкоренети во ниту едно суштество на земјата. Многу животни имаат многу поширок опсег на чувствувања во споредба со човекот, но тука не станува збор за тоа. Постојат многу умни и остроумни луѓе, чии што способности за согледување и анализирање ги надминуваат моите, но и тоа ирелевантно. Ние говориме за тоа што не постои во нашиот свет - за создавање на нов осет, за воспримање и анализа. Тој сетилен орган се нарекува „дел на Создателот од Вишото”. Човекот што го стекнува, треба да биде сличен на Создателот – еден, единствен и ексклузивен. Тогаш во тој сетилен орган, кој во нешто е сличен на Создателот, тој чувствува, дешифрирува, го открива Него, себеси, нивната поврзаност и т.н. И во согласност со тоа заедничко чувство со Создателот, човекот може да раскажува за она, што доаѓа од Него - за замислата и целта на нашето создавање, за процесот што го поминуваме, а исто така и за сите случувања и ситуации во овој свет.

Денес ние можеме да го изучуваме своето постоење на неживото, растителното и животинското ниво, меѓутоа за човечкото скалило ние не можеме да знаеме ништо, сè додека не го дознаеме Создателот, барем во некоја мера. Затоа кабалистот не може да ни раскаже за своето духовно достигнување, бидејќи тоа се восприма во друг сетилен орган, кој не се споредува со нашите. За тоа нема да раскажеш, како што раскажувам јас за гранките на нашиот свет. Тука, кај нас, дури иако човекот нема некој сетилен орган, ние сепак можеме да му објасниме нешто слично. Но духовното чувство нема аналог, ништо слично на него. Додека не достигнеме – нема да дознаеме. Дури и во подготвителната фаза, пред да влеземе во духовното, ние гледаме како се менуваат деталите на нашата перцепција, како одеднаш сè се превртува од глава на нозе, и повторно на глава. Тогаш зошто кабалистите сепак даваат обајснувања? За да ги приближат луѓето, да им дадат барем почетен правилен контакт. Иако тоа не е вистинско контактирање, сепак тоа им дозволува да ја предизвикаат врз себе Светлината, која враќа кон Изворот. Така луѓето можат насочено да се движат кон откривањето. Некои „едноставно” одозгора го добиваат тоа откривање. Како и зошто – не е наша работа. До нас тоа не доѓа одеднаш, туку методично: во човекот се пројавува некоја скриена желба, тој како одговор вложува напори и се движи напред.

Но ако сака да го пренесе своето достигнување на оние, што досега немаат ништо, тој треба да воспостави со нив поврзаност. Таа поврзаност е суштина, јазик, код, со чија помош ние можеме да говориме меѓу себе за нештата, кои ги достигнува само едниот од нас, или не ги достигнува никој, и се базираме на тоа, што го читаме во книгата. Оттука треба да сфатиме колку им е тешко на кабалистите да им се обраќаат на луѓето, кои сè уште не навлегле во духовниот свет, и да им објаснуваат нешто. Всушност, не само да им објаснуваат, туку да ги движат напред. Затоа ние го нарекуваме нашето учење „посебно средство”. Затоа што суштината не е во сфаќањето, ниту во чувството,туку ние мораме да мислиме само на средството, како што е речено: „се потрудил и нашол”. Тука се појавува уште едно прашање: кој јазик најмногу одговара за таа намена? Како кабалистите треба да ни се обраќаат, за ние не само да учиме, добивајќи апстрактни знаења, туку истовремено да не се лизнеме во мистика? Како да нè задржат од природниот повик на разумот или чувствата? Како да нè сочуваат од црвените конци и благословите, а исто така и од завлегување во схоластиката? Како да нè пренесат со „златната средина” – со средната линија, за ние правилно да учиме, да се исполниме со чувство и да работиме во групата? Тоа е можно само со помош на посебно средство, кое ние понекогаш го нарекуваме „игра”. Овој концепт, кој всушност е многу сериозен, малку подобро ни ги илустрира нашите односи со Вишото: ние искрено сакаме да се најдеме на тоа Вишо скалило.

Од утринската лекција, 25.11.2012, на Каб.Тв

Вентил што ја затвора витално важната артерија

Од статијата на Баал ХаСулам „Предговор кон книгата Зохар”, т.69: Ако човек од народот на Израел ја омаловажува важноста на внатрешниот дел на Тора и нејзините тајни, кои говорат за патиштата на развојот во поправката на нашите души и за скалилата на нивното духовно воздигање, со тоа го понижува и омаловажува до најдолно ниво внатрешниот дел на светот - синовите на Израел, и го зајакнува надворешниот дел на светот - народите на светот, кои ќе ги понижат и ќе ги презираат синовите на Израел, сметајќи ги за нешто непотребно и излишно, нешто од кое светот воопшто нема потреба. Згора на тоа, со ова тие доведуваат до зајакнување на надворешниот дел на народите на светот над внатрешниот дел од истиот народ, така, што најлошите од нив, најголемите штетници и уништувачи на светот, зајакнуваат и се воздигаат сè повеќе над нивниот внатрешен дел – праведниците на народите на светот. И тогаш се случуваат сите ужасни уништувања и убиства...

Ако народот на Израел го успорува процесот на поправка, нему како бумеранг му се враќа ударот од сите неправилности, кои тие не ги елиминирале во светот. Но во зависност од степенот на нашата реализација на методата на поправка (а ние ги имаме сите услови за тоа), ние ја привлекуваме во светот Вишата Светлина за сите, Вишата Сила, која ги доведува во ред сите желби, и ги поправа сите души. Таа Светлина доаѓа кај сите, и затоа ние ќе забележиме како ќе се промени нивниот однос кон нас. Затоа нема потреба да ги обвинуваме нашите непријатели, ние самите ги направивме такви какви што се. Ние страдаме заради нашиот неразум, заради нашето неисполнување на задачата. Речено е: „Јас ја создадов злата склоност и Тора, како средство за нејзина поправка, Светлината, која враќа кон Изворот”. Ако ние самите се поправаме, тогаш нашите поправки директно преминуваат кон сите други, низ отворени канали. Ако не го правиме тоа, тогаш светот, кој останува непоправен по наша вина, ќе ни се обрати, ќе притиска и ќе бара. И тогаш ние сепак ќе мораме да напредуваме кон поправките, но веќе по пат на страдања, бидејќи не сакавме да бидеме послушни и да ја извршиме нашата мисија.

Ние немаме друг излез, и сега после последните ракетни напади, ние тоа во некоја мера го сфативме. Видовме, дека се наоѓаме во ќорсокак и целосна немоќ. Веќе немаме време за размислување, многу заостануваме, и обврзани сме да направиме многу поголеми поправки, од претходно направените. Главната одговорсност е наша – на оние што се ангажирани за внатрешните поправки. Кога би ги правеле поправките навреме, не би се случила никаква воена спротиставеност со Газа, и не би имало ракети. Материјалните проблеми би исчезнале, едноставно не би можеле да постојат во нашиот свет. Ние би се издигнале над целата материја, небаре на летачка чинија. Сите ние сме виновни во случувањата – оние, кај кои се наоѓа внатрешниот дел на Тора. Истите луѓе, кои се нарекле народот на Израел по излегувањето од Вавилон заедно со Аврам, и кои формирале народ по принципот на љубов кон ближниот како кон себеси, во заемна гаранција, како еден човек со едно срце – токму за нив сега дојдено е време да се соединат, и да ја спроведат поправката.

Во даден момент и во мера, соодветна на степенот на нивната реализација на поправката – таа слободно ќе се пренесе на другите и ќе прошири низ целиот систем, кој сите заедно нè поврзува, и кој чека наполнување. Ние сме како вентил, кој ја затвора артеријата, и не ѝ дозволува на Вишата Светлина да помине. Затоа сите народи манифестираат во однос на нас омраза во различни облици, чувствувајќи недостаток на наполнување. Соседните земји сонуваат да нè уништат, и тоа е израз на недостатокот на таа поправка во нив, која не сме им ја дале. Според структурата на светот, ние сме обврзани да им ја пренесеме таа поправка. Како кога би имало човек, на кој јас треба да му предадам милион долари. Зошто? Затоа што така е изграден светот, согласно со сите услови. И ако јас не му го предадам тој милион, тој доаѓа кај мене со побарување. А јас му одговарам, дека ништо не знам, и не сфаќам што од мене се бара. Се обраќам за помош во ООН, кон целиот свет. А другите земји велат: ”Знаеш што, ни се чини дека човекот е во право”. Затоа што и тие имаат сличен осет, само се подалеку од мене. И тие чувствуваат, дека јас нешто им должам – не само милион долари, како на мојот сосед, туку, да речеме, десет, и затоа сеуште можат да потрпат. Но тие чувствуваат, дека сум должен, и тој долг секој ден се зголемува поради каматата, индексот на цените. Затоа не треба да се надеваме, дека следниот пат ќе ни дојдат со букет цвеќиња.

Од утринската лекција, 25.11.2012, на Каб.Тв