Баал ХаСулам, „Скривање и откривање на Создателот”:

„Во единечното скривање човекот не го гледа добриот лик на Создателот. Но се разбира, ако тој верува дека и онака Создателот му праќа сé – или како казна за грешките во минатото, или за да му донесе благодет на крајот – ако тој не ги припишува случувањата на сметка на слепата судбина и волјата на случајот, тогаш сепак ја гледа обратната страна на Создателот.“

Такво е единечното скривање – состојба на човекот, кој се движи по духовниот пат. Тој уште не го достигнал откривањето, но чувствува одреден процес и причината на своите проблеми ја гледа само во Создателот. Неговиот проблем е во тоа, што тој не може да Го оправда Создателот. За тоа сведочи чувствувањето на страдањата. Од една страна, кога човекот би можел да го оправда Создателот, тој не би страдал, а од друга страна, невозможно е да се страда и згора да се биде благодарен за тоа. Ако страдаш, значи ти е лошо. Во нашиот свет може да чувствуваш едно, а да зборуваш друго, но во духовното не е така: она што чувствуваш, тоа и го „зборуваш”. Ако внатре страдаш, нема да ти помогнат театарски гестови, убави зборови и наместени насмевки. Значи, мене ми е лошо, и таа состојба се нарекува „единечно скривање”. Што е тоа што ме поврзува со Создателот?  Нејасното чувствување, дека токму Тој стои зад сето тоа. Тука нема јасност, бидејќи таа го исклучува лошото чувствување. Ако Создателот е откриен, јас добивам насладувања, а ако е скриен – страдања. Меѓутоа, во дадениот случај страдањата не се толку големи, за да ме оттргнат од Создателот, - јас можам да ги оправдам.

Нашиот сад е разделен на две половини: Галгалта ве-Ејнаим и АХАП. Како последица на тоа, врз нас влијаат два вида на Светлини: Хасадим и Хохма. Така се испоставува, дека сепак јас можам да го оправдам Создателот, кој, според чувствувањата, не постапува добро со мене. Јас го припишувам тоа на сметка на своите минати гревови, или на сметка на идната награда – и сега засега, се согласувам со страдањата. Тука се крие цел комплекс на заемни односи. Доброто ми се гледа како зло, и јас сметам дека го заслужив со минатите гревови, или пак ќе добијам награда во иднина поради тие страдања. Со разумот, колку што е можно, го оправдувам Создателот, и иако чувствувам страдања, сепак признавам дека тие доаѓаат од Него, а не од некои други фактори. Кој и да ми стави сопка, јас го замислувам зад тоа Создателот.

Тоа не е едноставно скалило, и ако човекот не слегува од него, тоа станува отскочна штица за скок кон нешто поголемо. Дај Бог да престојуваме во таква состојба постојано, осознавајќи дека сето – и доброто, и лошото – доаѓа од Создателот, дека не постои никој освен Него, дека со нас не владее некоја друга сила или слепата судбина. Неговото управување ми изгледа лошо. Но јас го оправдувам тоа со гревовите во минатото, или со идната награда. Создателот е како татко што сака, кој правилно ме воспитува и ме расте. А од друга страна, скривањето е уште и во тоа, што јас очекувам некоја корист од моите страдања: или тие ќе ги симнат од мене минатите гревови, или ќе ми помогнат да заслужам насладување во иднина. Во суштина, Создателот нема потреба од нив – ниту во смисла на искупување на гревовите, ниту како плата за благосостојбата. Но сепак во оваа состојба човекот се стреми кон давање, ја цени и ја одржува правилната насока кон него. Притоа врз него влијаат две сили: скривање, предизвикано од сопствените непоправени желби, и некој отблесок од присоединувањето кон обратната страна на Светлината.

Не сакам да Го проколнувам Создателот!

Во одредени состојби Вишиот ја пројавува својата состојба така, за да јас се присоединам со неа. Како татко на синот, тој ми покажува како треба да играм. Смалувајќи се до ниво на дете, таткото изгледа само малку повеќе умен, и му ја покажува малата разлика помеѓу тоа каков е тој, и каков треба да биде. Токму тоа е обратната страна на Вишиот – не татко во целосна големина, туку разлика помеѓу тековната состојба на детето и подоцна истото дете, искачено на едно мало скалило погоре. Може да се каже, дека и сегашната слика на светот Создателот му ја покажува на човекот, за тој исто како дете, да ги совладува препреките, прифаќајќи ја оваа игра со сета сериозност. Меѓутоа, тоа зависи веќе од самиот човек. Ако тој чувствува, дека се наоѓа во единечното скривање, дека сé доаѓа од Создателот – како резултат на минатото или предуслов за иднината - ако време од време на време тој гледа, дека не постигнува успех, тогаш се поставува прашањето: како да се искачи над тоа?

Пред сè, треба ли да моли за успех: се разбира дека не треба. Бидејќи тогаш тој само ќе го искористи својата нормална, егоистичка желба, и ќе се оддалечи од Создателот. Можеби треба да Го моли Создателот за да не му праќа страдања за претходните постапки или за идната награда? Исто не треба. Бидејќи и таа молитва ќе се смета за егоистичка. Таа не е наменета за поправка. Во двата случаи човекот како да сака да Му каже на Создателот: „Ти ме приближи до Себе. Сега Ми светиш со многу посилна Светлина, и во неа јас се чувствувам многу послаб, дефектен и расипан. Тогаш земи си ја Својата Светлина назад, оддалечи се од мене, за да ми стане подобро!”

Во суштина треба да се моли за поправка: „Јас се согласувам со сè, на што Ти ме учиш. Работата не е во тоа. Нека чувствувам несреќи и проблеми, ако тоа е во корист на  поправката. Но ме боли тоа што Те проколнувам во своите чувствувања, сакајќи или не сакајќи. Писмото од банка, позивот во полиција – сето тоа се моите проблеми. Од една страна Ти пролеваш врз мене малку Светлина и јас чувствувам дека Ти постоиш, а од друга страна, токму тоа ме тера да Те проколнувам во своите непоправени желби. Јас не молам Ти да се оддалечиш, лишувајќи ме од Твоето присуство и страдањата. Јас молам за друго – поправи ме! Доближи се уште повеќе во чувството, како Тој што носи само добро. Дај да почувствувам дека Си Добар и Правиш добро”.

Тука се појавува многу голем проблем – како да бидеш непристрасен судија самиот на себе? Бидејќи јас морам да молам не за да ми биде добро, туку само за да Го оправдам Него. „Само од тоа ме боли срцето. Ако пак, не боли – направи да боли. Не ми е грижа за страдањата, и воопшто за ништо, освен за една работа: јас не сакам да Те осудувам. Работата не е во моите добри чувствувања – едноставно јас сакам да Те кренам на највисокото скалило, така што особината на давање и љубов, која си Ти, да стане за мене најголема вредност”. Ако човекот се стреми кон тоа, тој веќе почнува правилно да се движи напред. Токму така треба да се чувствува единечното скривање, и така треба од него да се излегува.

Преклонување пред моќта на љубовта

Од писмото на Рабаш (Бр.40): „Кога човекот почнува да ја чувствува љубовта на пријателите, веднаш го преполнува радост и насладување. Бидејќи тоа е нешто ново за него – тој секогаш знаел, дека освен него самиот, никој нема да се погрижи за неговата благосостојба.

Но кога тој гледа, дека пријателот се грижи за него, го опфаќа необична радост, и тој веќе не може да се грижи за самиот себе. Затоа што тој може да вложува напори само во тоа што носи задоволство. А бидејќи грижата за пријателот почнува да му прочинува насладување, кај него не останува желба да мисли на самиот себе. И ние гледаме, дека во природата постои бескрајно предана љубов, која ја пробудува во човекот желбата да се поништи себеси...“

Во нас постојат информациски податоци, сеќавања, „решимот” од заедничкиот сад на душата. Целокупната реалност која ја чувствуваме, па дури и таа која не ја чувствуваме, се наоѓа внатре во нас и ни припаѓа, како што било пред разбивањето на садовите. Затоа во мигот кога човекот ја чувствува љубовта насочена кон него, не егоистичката, прифатена во нашиот свет, туку љубовта што доаѓа од висината на поправената заедничка душа, од поправениот Извор, тоа веднаш во него пробудува решимо од заедничкиот сад, кој сега се восприма како надворешен.

Затоа тој веднаш чувствува дека оваа сила му припаѓа на друг свет, на многу повисока состојба, и неговата сопствена љубов кон самиот себе се поништува. Тој веќе не е способен да остане во самољубие, и е подготвен да ја даде душата на тој стремеж, на врската која постои надвор од него. Тоа се случува бидејќи токму надворешниот сад претставува вистински, заеднички, Виш во споредба со личната, егоистичка љубов кон самиот себе, која владее со него. Тој се поништува себеси пред оваа сила. Ако човекот ја чувствува љубовта, со која кон него се однесуваат, и одненадеж пробудениот во него стремеж го поттикнува да љуби со духовна љубов некого, кој се наоѓа надвор од него, тогаш материјалната, животинска љубов кон самиот себе се губи. Бидејќи човекот чувствува, дека големата, заедничка, вистинска желба е неизмерно повисока од неговата лична, и затоа се преклонува пред таа љубов.

Од утринската лекција по статијата „Откривање и сокривање на Создателот“, 02.10.2012

на Каб.Тв