Сè што гледаме во нашата реалност – е желбата за примање. Таа била создадена во својата првобитна форма, и ние ја чувствуваме. Ние сме – желбата. Но освен тоа, ние имаме исто така способност да мислиме, разум, кој дозволува да констатираме: „Јас престојувам во желбата. Јас ја чувствувам желбата“. Животните немаат способност за таква констатација, таа е својствена само за човекот. Токму во тоа е различноста: со помош на разумот јас можам да се оттргнам од желбата, да анализирам, да ја мерам, да гледам на неа од страна. На таков начин дадена ми е можност да бидам психолог за себе, и за другите. Јас имам живот внатре во желбата, и имам способност да го анализирам тој живот: што се чувствува во една лична желба, а што во друга, како јас преминувам од желба до желба, што правам со нив. Со други зборови, јас сум способен за одредена активност над својата желба. Живејќи во неа, јас можам да го проучувам својот живот со помош на разумот, меморијата и анализата.

Но дали јас имам можност било што да променам во својата желба? Не. Јас можам само да „течам“ заедно со неа – што всушност и правиме во овој свет, иако нам ни се чини дека самите дејствуваме, и предизвикуваме промени со нашиот разум, избегнувајќи го лошото и одбирајќи го доброто. Во суштина, ние не сме во можност да сториме било што со природата, со желбата како таква. Постои заедничка меѓусебна поврзаност помеѓу желбите – тоа е човештвото. Но, возможна е исто заемна поврзаност помеѓу точките во срцето – систем на вишите светови, или Малхут на светот Ацилут, Шхина. Тоа е нешто сосема поинакво. И ако во мене се разоткрива нејзината искра, точката во срцето, тогаш, поаѓајќи од неа, јас можам да градам однос кон своите желби. Системот на заемната поврзаност помеѓу луѓето во нашиот свет е наменет само за да им „испорачува” несреќи и проблеми. Како последица, луѓето постојано се движат напред, сакајќи да го променат тој систем и да остварат подобрување во областите на економијата, безбедноста, удобноста на живеењето, здравјето и т.н. И секој пат, искачувајќи се скалило погоре, тие на крај доаѓаат до спротивен резултат, забележувајќи, дека тековната состојба не им оди во корист, туку им штети.

Од друга страна, луѓето, кое го откриваат заедништвото помеѓу точките во своите срца, можат да влезат во новиот систем – системот на разбиените светови, разбиената врска. Тука се пројавува раскин, омраза, отфрленост – со други зборови, злата склоност. Желбите и заемните односи на луѓето во нашиот свет не припаѓаат на злата склоност, тие лежат на „животинското“ ниво на развитокот. Злата склоност е она кое што се противи на откривањето на Создателот, на особината на давање и љубов. Затоа, оној кој ја открива силата, која се противи на соединувањето на точките во срцата, т.е. пријателите во групата, тој ја отркива злата склоност. Тоа се покажува себеси само меѓу пријателите – во степен, во кој тие се стремат да ја воспостават врската. Тоа претставува откривање на духовната сила, прво духовно спознавање.

Понатака, соединувајќи се сé посилно и не избегнувајќи го тоа, тие почнуваат да сфаќаат: „Ние се запознавме со злата склоност. Тоа нè тера да почувствуваме потреба за Сила, која ќе ја поправи. Таа сила е втемелена внатре во нас, и ние треба да ѝ се обратиме. Сите ние заедно мора да ги насочиме нашите молитви и молби во местото на нашето единство – во центарот на групата. Тогаш, благодарение на „молитвата за многуте”, ние ќе ја добиеме таа Сила, и таа ќе ја поправи врската помеѓу нас. Така се оставарува напредувањето. Лошата сила, која се разоткрива меѓу нас е „Фараонот”, царот египетски. Зависно од деталите на воспримањето, таа исто се нарекува и „Билам”, „Балак”, „Аман” и др.

Во секој случај, наша единствена задача е да се соединиме. Речено е, дека заповедта за љубов кон ближниот како кон себеси е големо правило на Тора. Соединувањето е единствено средство, кое овозможува да се помине преку различни видови на меѓусебна поврзаност, и да се достигне најголемото, совршено остварување  – скалилото на љубовта. Како ние треба да ги сакаме другите? Како себеси. Тој критериум овозможува да се прави постојан „мониторинг”: дали се насочувам од себеси нанадвор? Покрај тоа, кабалистите објаснуваат, дека „како себеси” – значи: повеќе отколку себеси. Бидејќи првично себеси се ставам над сите и затоа сега мора да претпочитам да го возвишам другиот над себеси. Токму така ние одиме напред. Генерално, сè се открива согласно овој принцип: „Не му го прави на другиот тоа, што тебе ти е одвратно” – a потоа: „Љуби го ближниот свој како себеси. Во тоа е целата Тора. И затоа ние треба да работиме во група заради соединувањето, да учиме заради соединување, да правиме сè само заради соединување. Без тоа – нема каде. Само тоа е науката кабала.

Да одиме кај Фараонот

Прашање: Зошто јас не се присетувам на Создателот?

Одговор: Бидејќи немаш потреба од Него. Кога некој ти треба, ќе се сетиш на него. Егоизмот тоа го прави лесно.

Прашање: До кој степен Тој треба да ме скрши, за јас навистина да се присетувам постојано на Него? Бидејќи што и да правам – ништо не помага.

Одговор: Такво нешто не се случува. Секогаш постои можност да се направат дополнителни напори во соединувањето, во грижата за групата, за пријателите. Станува збор за внатрешните напори, кои не зависат од тоа, колку е оптоварен твојот ден, колку физички сили ти преостанале. Тука суштината е во сензибилноста: ти цело време се трудиш да не се оддалечуваш од пријателите, да ги држиш во центарот на вниманието, во нив да ја откриваш својата иднина.  

Реплика: На конгресот имавме опкружување, кое ја олеснува внатрешната работа. Небаре одозгора ни дале да ја пробаме по вкус – но сега речиси ништо не останало, освен отпечаток во свеста...

Прашање: Зарем тоа не е доволно за да се пробудиш?

Одговор: Не е. Затоа што желбата те потчинува. Сега, кога ја помниш таа состојба, и по малку жалиш дека ја снема, - зарем не можеш да си зададеш некои дејства? Зарем не можете да се обврзете во нешто, еден пред друг – да стапите во сојуз, во заемна одговорност? Тогаш што ќе биде, ако нема тоа да го направите? Треба да се обидете. Но тогаш ќе почувствувате немоќ, и ќе ја откриете неопходноста од Создателот како ваш партнер. Побарај Го! Само откога Мојсеј стигнал до суштината, Создателот Му рекол: „Да одиме кај Фараонот”. Мојсеј пораснал во домот на Фараонот, таму бил воспитуван, бил третиран како сакан принц, имал големи успеси во сé благодарение на својот егоизам. Сега пак тој го посакува спротивното, како да не се знае со својот дедо, и доаѓа кај него како кај туѓинец: “Ние немаме ништо заедничко. Ти си Фараон, и јас се однесувам кон тебе како кон Фараон, а не како кон дедо”.

Реплика: Но желбата го отфрла таквиот пристап. Дури и да си свесен за потребата од трет фактор, таа не ти дозволува да Му се обратиш кај Нему. Уште неколку напори – и ти ќе ја откриеш неопходноста од Создателот. Сега Тој не ти треба, ти не веруваш, дека Тој може да ти помогне, дека Тој постои и владее над сè, дека Тој уредува сè во твојот живот, дека Тој го скаменил срцето на Фараонот. Ти не ги поврзуваш тие работи една со друга.

Прашање: Како тогаш да го премостиме тој раскин на врската, кога со разумот сфаќаш, но желбата бара друго?

Одговор: Тука ќе помогне само искуството во работата, само упорноста и постојаноста. Но ако си се разочарал, ако си подготвен да заминеш, ако можеш да си дозволиш да седиш и ништо да не правиш – пред сé со разумот и срцето, - ако не им се обраќаш на пријателите за помош... Најди си такви, кои сèуште не згаснале, и можат да помогнат. Барај ја својата точка на раководење - Мојсеј, кој може да воспостави врска со Создателот. Нема што да се прави, невозможно е да се работи против желбата. Меѓутоа, ние мораме да ги мобилизираме силите и средствата, кои навидум ја поддржуваат желбата  но во текот на патот се претвораат во нејзина спротивност.

Прашање: Како се прави тоа? Теоретски сè е јасно, но практично?

Одговор: Јасноста тука е недоволна. Треба да се продолжи работата, и да се крши својата желба. Би рекле, зошто да го рушиме ѕидот? За да, чукајќи по ѕидот, наеднаш станеш поумен, и сфатиш како да Го повикаш Создателот на помош. Тој ќе го скрши отпорот. Но сега ти не Му се обраќаш, не си свесен за потребата од Него. Вложувајќи напори во соединувањето, сèуште не си загубил доволно, за да Го повикаш Создателот. Наместо тоа, ти се тргаш настрана, како да си вложил сто долари и подготвен си да се помириш со таа загуба, иако по малку жалиш. Но ако си вложил сè што имаш, целиот твој имот? Тогаш не би можел да се откажеш, и би сторил сè за да успееш. Разликата тука не е квантитативна, туку квалитативна. Одненадеж, откога долго време си тропал во срцата на пријателите, обидувајќи се да се соединиш со сите без оглед на сè, ти откриваш дека не си повеќе моќен да откриваш. Но сепак, продолжуваш, уште и уште, и кога навистина остануваш без сили – токму во таа точка го откриваш Создателот: „Сега јас ќе побарам од Него само да нè повзе помеѓу нас. Јас веќе го чувствувам заедничкиот систем и злата склоност – заемната омраза. Таму јас сакам да го откријам Создателот. Веќе Го гледам – Тој ни ги приредува сите овие работи, Тој намерно го скаменил срцето на Фараонот. И јас сега ќе Го обврзам на дејство. Меѓутоа, дури и да го сфатиш тоа, не можеш веднаш да Го обврзеш. Најпрво треба сите твои желби, сите намери да се подредат во повеќе или помалку правилен распоред. Зарем Создателот не сака да ти даде благосостојба? Меѓутоа потребен Му е целосен сад, полн со соодветна потреба.

Прашање: Значи, треба само да се продолжи да се удира во една точка?

Одговор: Тоа не е едноставно – точката цело време се менува. Секој пат таа е малку поинаква, подлабока. Повеќе поврзана со сите други точки. Затоа што ти постојано се издигнуваш.

Прашање: Што да се прави со штетата, која им ја причинувам на пријателите во текот на патот?

Одговор: Ти носиш само корист. Бидејќи над својата желба се трудиш да додадеш нешто кон општото единство. Зошто тоа го нарекуваш штета?

Реплика: Штетата е во тоа, што не успевам мисловно да се грижам за нив, да ги поддржувам во текот на денот.

Одговор: Тоа е поради „сопките“ кои ти ги става Создателот. Токму Тој го скаменил твоето срце – срцето на Фараонот. Меѓутоа, над тоа ти вложуваш напори, слично на Мојсеј, кој не се согласува со Фараонот. Тие напори се твои, а отежнувањето на срцето на целата група е од Создателот. Тогаш зошто се растажуваш? Сè е во ред.

Реплика: Знам, дека мора да им дадам на пријателите нешто друго, - но не можам...

Одговор: И Фараонот, т.е. злата склоност, омразата меѓу пријателите, и самата група со нејзината идна љубов – сето тоа е Создателот. Тој се покажува во такви облици, за да те привлече кон соединувањето со Него.

Од утринската лекција - 25.09.2012  на  Каб.Тв