Баал Ха Сулам, „Шамати”, статија 241, „Повикувајте го Него, додека Тој е блиску”:

„Ако Создателот сака да го изнесе човекот од густата шума, тогаш му покажува некоја Светлина во далечина. И човекот со последните сили трча натаму, каде што му укажува Светлината, за да ја достигне. Но ако тој не ја поврзува таа Светлина со Создателот, не сфаќа, дека така Создателот го вика, тогаш се губи за него таа Светлина, и повторно тој останува да стои насред густата шума.

Секој миг од нашиот живот произлегува од влијанието на Светлината, особината на давање, Создателот. И ако човекот се труди да го открие тоа влијание од Вишото, да го поврзе својот пат со Создателот, иако уште не ја гледа, не ја чувствува таа поврзаност, тогаш сите моменти од животот тој ги присоединува на изворот, на Вишата Сила. Создателот му организира можности за вложување на напори – во мракот и во Светлината, во најразлични услови. Благодарение на тоа човекот го создава и калибрира своето чувство за воспримање на Создателот – и тогаш со секој чекор, со секој настан и состојба, во секоја ситуација сè појасно ја гледа силата на Создателот како причина на случувањата, додека не го открие Него на константна основа.  

Во почетокот човекот има само минимален осет, кој доаѓа од внатре, од некој скриен извор. Тој извор се манифестира во најразлични ситуации, и постепено човекот осознава, дека тоа Создателот пројавува кон него вакви или инакви форми на однесување. Човекот учи сè да поврзува со една Причина, освен која нема ништо друго. Кревајќи се над настаните од својот живот, тој сфаќа: сите тие се наменети за тој цело време да го открива Создателот. Токму затоа неопходно е тој да поминува низ спротивни, дијаметрални состојби.

Сега човекот гледа, дека сè е за добро, и гради во себе основа: „Нема никој, освен Него, Добриот и Создателот на доброто”. Што и да се случува со него, на човекот му е јасно, дека само Создателот го пробудува, ја оформува секоја секунда од неговиот живот. Сè е насочено кон соединување со Создателот, кој ги сортира и ги поправа сите особини на човекот, за во секоја од нив човекот да го чувствува само Него – како Добар и Создател на доброто. Така ние одиме напред, повикувајќи го, додека Тој е близок. Кога човекот, вложувајќи напори, распознава, дека тековниот момент дошол од Создателот, - тој треба да сфати, дека и напорите исто така се предизвикани одозгора. Создателот сака човекот да го открие Него. Дури мал, кревок контакт – исто во нешто е блискост, и сега потребно е да се зајакне создадената врска.

Но зајакнувањето на врската не е возможно во самиот човек. Затоа што во секој од нас има само малечка точка, што претставува почеток на душата, алтруистичката желба. Тоа е само искра на одразената Светлина – на намерата заради давање, која ја имавме пред разбивањето. И затоа, ако јас сум близок кон таа искра, ако сега таа силно свети и се обидува да се поткрене над сите желби, за заедно со нив да воспостави врска со Создателот, тогаш јас морам да се соединам со другите искри, како што тоа било пред разбивањето, кога сите тие се слевале во заеднички пламен, во голема Светлина. Нам ни треба таа Одразена Светлина – со таква моќ, за сите да ја надвладаме заедничката желба на првото духовно скалило. Соединувајќи ги своите искри во заеднички оган на Одразената Светлина, ние се трудиме да престојуваме во давање, во единството над егоизмот – и така го создаваме првиот духовен сад за давање, а во него, согласно со сличноста на особините, го откриваме Создателот.

Ние имаме таква можност, особено после толку вложени напори. Треба да им заблагодариме на пријателите кои допатувале од далеку, за нивните напори – бидејќи тоа бара многу труд и пари. И сето тоа се додава кон екранот, кон Одразената Светлина, кон совладувањето, што ние треба да го оствариме заради единството. Ние создаваме тука во овие денови посебни услови, за цело време да се трудиме да воспоставиме поврзаност, не дозволувајќи си да излеземе од од заедничката намера, од заедничката мисла. Ние треба да живееме во неа – таква е вежбата, која овозможува да влеземе во духовниот свет. Ние сме заедно, и секој чувствува од внатре, дека ги вклучува сите во себе, дека тој е со нив – како една сила, едно чувство, една врска. Така ние ќе го достигнеме духовното скалило, а потоа ќе можеме да се вратиме на обичниот живот, и тој веќе нема да ни пречи, туку само ќе ни додава нови слоеви на желбата – „материјал” за горење, за Одразената Светлина, за таа да расте.

Бидејќи како еден човек не може да го открие Создателот со помош на својата искра, така и во нашето единство ние ќе можеме да откриеме само релативно мала сила на давање. Во споредба со денешната состојба, тоа ќе биде голема Светлина, откривање на Создателот, нешто огромно. Ние ќе видиме и ќе почувствуваме, како се меѓусебно поврзани сите делови на реалноста, како во единствената мрежа Вишата сила влијае на сите – на времето, во сите ери, во сите поединечни души. А потоа, излегувајќи со таа сила надвор, ние ќе почнеме да доаѓаме во контакт со тековните настани на овој свет – на патот кон дома, дома, на работа... И тогаш ќе треба да ја зајакнеме силата на давање, без оглед на сите „пречки”, кои всушност претставуваат додатоци на „материјалот”, и овозможуваат да се одржува огнот. Желбата за примање, со нејзино растење, само ќе додава „дрва” во тој пламен, ќе ја зголемува Светлината, што се открива во единството меѓу нас, и се зголемува со вклучувањето на светот.

И затоа тука ние треба да го гледаме почетокот на големиот пат. Бидејќи нашата крајна цел – не е во соединувањето и откривањето на Создателот. Во работата учествуваат три скалила: нижиот треба да го гледа вишиот и да знае за вишиот, кој е над него. Подоцна ние ќе си ја присоединиме кон себе силата на пречките од страната на целиот свет, и ќе изгориме во нашата „топилница”. Таа сила ќе стане за нас „гориво” и ќе ни помогне сè повеќе и повеќе да го откриваме Создателот меѓу нас. Што значи, дека не треба да се грижиме за она, што ќе биде после конгресот: „Зарем сè од почеток? Каде јас се враќам?” Не, после нашите напори ние ќе му се вратиме на светот поинакви. Ние ќе имаме сили да го присоединиме светот кон нас, да го повлечеме со нас, - и тој ќе ни испорачува „гориво”, кое ќе ја разгори желбата за давање, што владее меѓу нас. И сето ова започнува од една мала точка – кога човекот се труди да го открие Создателот, кој стои зад неговиот стремеж кон пријателите, и го побудува да се соедини со нив.

Прашање: Јас допатував на конгресот во пустината, и гледајќи околу себе такви големи пријатели, прашувам: како се удостоив да станам дел на ова истакната заедница, затоа што во самиот мене нема ништо посебно?

Никој од нас не го одбирал сам овој пат, туку бил доведен одозгора. И ако тој тоа го сфаќа, треба за тоа да се заблагодари. Создателот го доведува човекот кон добра судбина и му вели: “Избери го ова!” Секој бил доведен овде, затоа што дошло време неговата душа да почне да се поправа, и свесно да се вклучува во заедничкиот механизам, наречен Малхут или Шхина. Но ако Создателот го доведува човекот до тој избор, тоа уште не значи, дека понатаму сè ќе се движи без нашите напори. Нашите напори треба да стануваат сè повеќе и повеќе свесни. Секој веќе стигнал да се разочара во својот живот, во своите желби, да помине низ многу нешта: да заврши универзитет, да поработи на неколку места, да отслужи во армијата, да ожени и да се разведе. Но сето тоа не сум го направил јас. Кога гледам назад, не верувам, дека сето тоа го направив, и дека тоа ми се случило мене. Јас почнувам да сфаќам, дека одозгора ме поминале преку сите тие настани и доживувања. И иако јас го доживував сето тоа сензитивно,  меѓутоа сите тие чувствувања биле предизвикани во мене одозгора. Но од денешниот ден, мене ми даваат слобода на избор, која јас можам да ја искористам. Иако има многу такви, кои доаѓаат и си одат. На крај, тие сепак некогаш ќе се вратат. Пред овој конгрес јас добив многу писма од моите бивши ученици, кои веќе одамна го напуштиле учењето, се разочарале, но сега посакале да се вратат. И тоа исто така е судбина, не треба да мислиме, дека тоа била нивна лична одлука – така им е наредено од вишото управување. Затоа треба да ги примиме назад, како што сега го отворивме овој конгрес за сите. Сè што направиле со тебе до денешниот ден, се случило, бидејќи ти дозволиле да зајакнеш, и да се погрижиш за другите, и треба да тоа да заблагодариш.

Прашање: Некои луѓе на конгресот престојуваат во огромна внатрешна напнатост и молитва, а другите се радосни, и како да пливаат по течението. Каква треба да биде нашата правилна состојба?

И едното, и другото се правилни, и треба да се потрудиме да ги соединиме тие состојби, за со сите наши сили и со огромен напор да се обидеме да пливаме по течението, да се држиме колку што е можно поблиску до неговиот центар, и да се преместуваме заедно со него. Треба до тој степен да се вклучиме во течението на конгресот, небаре две течности што се мешаат една со друга. Но за да го постигнам тоа, се разбира потребно е да вложувам напори, бидејќи секој миг јас мора да чувствувам, дека се помрднувам од местото. И без тоа преместување, јас не можам да се насочувам кон целта – јас мора постојано да ја задржувам истата насока, како ракета, која цело време ја корегира својата траекторија: наизменично, де силата за примање, де силата за давање, силата за примање – силата за давање. Јас ја задржувам рамнотежата меѓу нив, без да бришам ниту една од нив, не ја губам свеста, својата желба (авијутот), туку го соединувам сето тоа заедно и напредувам. Има луѓе, кои по својата природа лесно се вклучуваат во заедничкото течение, затоа што нивната желба е полесна и посветла во споредба со другите. И ова не е ниту за фалење на некој, ниту за осудување, едноставно секој има свој природен карактер. А има многу потешки луѓе, внатрешно напнати, кои не можат лесно да пливаат во заедничкиот тек, и тоа бара од нив огромни напори. Првите, кои лесно се спојуваат со опкружувањето, им додаваат инспирација. А вторите, на кои им е тешко да бидат заедно со другите, додаваат напори. Излегува, небаре има решимо од екранот и од желбата (решимо де-итлабшут и решимо де-авијут), и на таков начин се случува сеопшто соединување.

Да се изгубиш себеси како материјален

Прашање: Како на конгресот да станеме ниж парцуф, кој се поништува себеси пред вишиот, и моли за неговото создавање во духовното?

Одговор: Нашиот виш парцуф е групата, и само во неа се открива Создателот. Групата ние ја претвораме во Малхут, Шхина, а виш за неа е Зеир Анпин, Создателот. Ние треба да предизвикаме таква состојба, во која внатре во нашето соединување ќе се открие Вишата сила. Тоа е сосема достигливо, и има голема можност да се случи. Осветлување од оваа состојба ние сигурно ќе добиеме, и веќе добиваме – секој согласно со своето скалило. Но кога ние навистина ќе се соединиме, тогаш наместо лично осветлување, ќе ја откриеме Светлината. И таа исто така, ќе му се открие секому во онаа мера, во која тој го достигнал соединувањето, се вложил себеси. Но тоа ќе биде веќе јасно одредена доза на Светлината, а не само некое надворешно осветлување. Сигурен сум, дека не само на машкиот, туку и на женскиот конгрес може да се почувствува тоа светење. Самопоништувањето на нашата група пред вишиот означува, дека секој се поништува себеси целосно, за да се соедини и да се вклучи во сите други, и таму да се изгуби себеси како материјален – да се наоѓа таму само под духовно влијание. Ние изучувавме во статијата „600 000 души”, дека постои една душа, и секој ја постигнува таа една душа, и се вклучува во истата. Во суштина не постои поделбата, која сега ни ја прикажува силата на разбивањето, давајќи ни претстава дека наводно секој има своја лична душа. Така ни се гледа само поради фактот, дека сè уште не сме го достигнале совршеното постигнување, туку се наоѓаме во хаос, магла и несвест. Затоа на конгресот ние сакаме да се вклучиме во таа една душа.

Помеѓу двете намери

Прашање: Дали намерата претставува самостоен елемент?

Одговор: Намера е она, што ти го сакаш од желбата. Денес ние немаме вистинска намера, ние размислуваме, од каде подобро нешто да “грабнеме”, каде подобро да се насладиме: со што, со кој, како и т.н. Тоа е отпечатено во нашата желба од силата на разбивањето. Меѓутоа ние не можеме да ги споредуваме двете можности, да ја разгледуваме дилемата меѓу двете намери: егоистичката и алтруистичката. Ние можеме само да ја пресметаме максималната лична корист од варијантите што ги имаме. Јас ги проверувам своите желби, и ја одбирам онаа што најмногу ветува. Прашањето за мене е: што да искористам за себе? Каде ќе добијам повеќе? Намерата заради давање е над тоа. Со нејзина помош јас се проверувам себеси во однос на ближниот. И тогаш моето прашање звучи поинаку: како подобро да му служам на ближниот, со цел – максимално давање нему? Тоа е веќе сосема поинаква пресметка. Како таа да се направи? За таа намена, јас мора да го чувствувам другиот, а не себеси: што е добро за него? Што тој сака? Што му треба? Јас мора да заемно да се вклучам во него – како поинаку да се проценат сите варијанти?

Затоа, за да ја реализираме желбата за давање, ние мора цело време да се стремиме кон заемно вклучување во ближниот, сè до љубов. На духовните скалила ние секогаш се колебаме меѓу два вида анализа: паѓаме во нечистотија и повторно се креваме кон светоста. Денес, во времето на подготовката, наоѓајќи се под махсомот, ние сè уште не сме излегле на тоа ниво. Ние учиме, спроведуваме игра во групата – но потоа таа ќе стане за нас реално духовно соединување. Кон тоа ние напредуваме, насочувајќи се во пресрет на “излезот од Египет”, за да се кренеме од егоистичката анализа кон алтруистичката. Тоа за нас ќе биде духовно раѓање. Исто така и бебето, раѓајќи се, почнува да дише, да јаде, да го чувствува своето тело. После раѓањето телото преминува кон посвесна животна активност, каква што не постоела претходно. Така и ние сакаме да преминеме кон нова анализа во своето тело – желбата.

Спор помеѓу две желби

Прашање: Дали „точката во срцето” е поврзана со нашето материјално тело?

Одговор: Нашето тело е управувано од желбата. Се случува, лежам без сила, во некоја полу дремка, и не можам да се натерам да се помрднам. Притоа физички сум апсолутно здрав, притисокот, шеќерот, срцето, белите дробови – сè е во нормала. Тогаш зошто сум неподвижен? Затоа што нема желба. Некако ништо не ми се сака, некое меланхолично расположение. Се случува, пак, со висока температура и вртоглавица јас трескавично се врткам цел ден, за да решам некаков проблем. Токму желбата го доведува телото во акција. Што значи, дека и се обраќаме на кабалата и доаѓаме на лекција не со телото, туку со желбата. Телото е само „животно”, кое ние го доведуваме со нас. Кучето легнува на чергата покрај фотељата на газдата – така и јас го седнувам своето тело на стол. Но самиот јас – сум желбата. Како работам со себеси, како се насочувам и се “форматирам”, така го активирам своето тело. Телото е само „биолошки апарат”, и ако му се даде доволно мотивација, тогаш дури и со температура, тоа ќе чекори кон целта заедно со мене.

Во секој случај, желбата одлучува, што да прави, а телото ја извршува командата. Така што грижи се најпрво за желбата, наместо за телото. И освен тоа, ти ќе можеш да навлезеш уште подлабоко, и да работиш со точката во срцето – над желбата и над телото. Притоа ти работиш „спротивно на нив”, и точката ги определува сите твои дејства, одбирајќи го само она што е важно.

На таков начин, во тебе постојано водат спор желбата и точката во срцето. Тој спор е предизвикан од фактот, што точката претставува поинаква желба, устремена кон Создателот. И како резултат, меѓу нив секогаш трае борбата, но телото не се „меша” во тоа – тоа постапува според вољата на победникот, било да е тоа желбата на срцето или точката во срцето... Кај некои, таа точка веќе се разбудила, а кај другите засега спие во длабочината на материјалниот егоизам. Наоѓајќи се почетно во центарот на срцето (•), таа треба да “исплива” и да се крене над него. Така и црвот од примерот на Баал ХаСулам треба да се извлече од репката кон Светлината. Во текот на илјадници години трае периодот на скриената подготовка на скалилата на “народите на светот”, додека точката не се крене нагоре со помош на страдањата. А на самиот крај од подемот, почнува реалната работа со неа, и во таа фаза луѓето доаѓаат кај нас во Бнеи Барух (ББ).

Што се однесува на „народите на светот”, - тоа се само фази на патот. Сите припаѓаат на општиот систем, но денес ни е дадена можност да напредуваме свесно. Така направи Светлината, која враќа кон Изворот (Ор Макиф – О”М). Зошто? Ние не знаеме, но всушност процесот се движи согласно со редоследот на решимот. При разбивањето, високите решимот паднале на дното. Сега пак, почнува будењето, и тука сè зависи од фактот, на какво решимо припаѓа човекот, каков е коренот на неговата душа. Подоцна тој ќе го најде тој корен, и ќе ги дознае деталите на својот пат. Но во секој случај, тоа не зависи од никој лично – секого го активираат, и тој мора да ја изврши неговата намена.

Прашање: Понекогаш се фаќам себеси во чувство на супериорност во однос на оние, кои уште не ги „разбудиле”...

Одговор: Тоа е заради фактот, што Светлината сè уште недоволно влијаела на тебе. Ти сè уште проценуваш произлегувајќи од своето его. Во реалноста нема да можеш да почувствуваш супериорност над никого, дури ни над мравката. Напротив, во сè ќе го чувствуваш Создателот. Тој стои зад тој или оној човек. Тој застанува пред тебе, и не можеш да имаш презир кон никого. Дури и во најголемите противници, кои носат несреќи, му се закануваат на народот и земјата, ти ќе го гледаш само Создателот, кој те обврзува со самото тоа да се ревитализираш, и да воспоставиш со него врска над тековната пречка. Токму затоа Тој ја поставил пред тебе, и моќта на таа пречка ти кажува, колку цврсто можеш веќе да бидеш поврзан со Него. И затоа е речено: „Дури иако остар меч виси над вратот над човекот, нека не заборава за милосрдноста”.