Баал ХаСулам, “Предговор кон Книгата Зохар”, т. 48:
„Супериорноста на Светлината Нешама над Светлината Руах е соодветна на разликата на животинското ниво од растителното и неживото во материјалното.“
Во духовното секоја промена опфаќа сé. Во нашиот свет се менуваат одредени детали и ние не забележуваме тотални последици од фактот дека секоја лична промена го потресува целокупниот систем. Ние не го чувствуваме, не го осознаваме тоа, иако ефектот на пеперутка ни посочува на нешто слично. Од друга страна, ако си во духовното, тогаш чувствуваш како најмала промена се одразува во целиот систем од почеток во крај и од крајот во почеток. Таква е природата на аналогните системи. Во дигиталните системи промените се одвиваат наизменично, пулсирајќи со посебни периоди, едно по друго. Додека пак во аналогниот систем тие истовремено ги зафаќаат сите делови.
Значи, животинското ниво се разликува од претходните по тоа што може да им служи на другите слободно, независно од себе. Така се манифестира неговата лојалност – тој не зависи од себеси и ги чувствува другите – секого од нив, “без каква било зависност од парцуфот во целина”. Со самото тоа животинското ниво може слободно да врши давање – бидејќи во тоа давање желбата за примање во ништо не го ограничува. Ние ги проценуваме сите скалила само според тоа колку тие овозможуваат да се поткренеш над желбата за примање за да даваш заради давање над неа. И дури да примаш заради давање со нејзина помош, т.е. да земаш од неа сили и правилно да ги искористуваш.
Растителното ниво зависи од опкружувањето и затоа не може да се движи – секое негово поместување ќе ја активира егоистичката намера. Тоа може да врши давање само останувајќи во место, сé додека не го совлада авијут на третиот степен во својата желба за примање. Тогаш ќе добие можност за движење и ќе се претвори во животинско ниво.
Ние мериме сé според способноста за давање. Колку можам да давам, толку ја искористувам својата желба за примање, останатото, пак, - го заклучувам, го неутрализирам. На неживото ниво се “затнувам” себеси целосно, затоа што само така можам да престојувам во давање – слично на капката семе во мајчината утроба. Потоа се развивам, добивам екран, способност за движење, за работа – но само како плод, ембрион. Продолжувам да се ограничувам, додека внатре растам. Но растам токму поради ограничувањето, сé повеќе и повеќе контролирајќи се и ограничувајќи се. Конечно ја достигнувам максималната сила на ограничување и тогаш се раѓам. Тоа значи дека мојата врска со опкружувањето станува сé поактивна. Сега можам да контактирам со светот не како плод во утробата, туку веќе од надвор. Притоа јас не излегувам од утробата, како што тоа се случува во нашиот свет, - само мојата врска се менува во спротивна: јас почнувам да давам и земам. Веќе не се затворам, не се изолирам себеси од давањето, туку си давам можност да давам, бидејќи сега можам да примам и да давам, да му се насмевнувам на Вишото а истовремено да му се жалам, барајќи промени.
Кај нас бебето плаче за да добие нешто, додека духовното бебе се жали сакајќи да дава: “Дај ми сила на давање!” Сега јас можам да примам или да не примам, да цицам или да не цицам – и така продолжувам да растам.
Растителното ниво може да дава во многу ограничен облик, без поместување. Неговиот единствен слободен избор е да се открие на Светлината или да се затвори пред неа. Тоа не може слободно да ја бара Светлината слично на мачката која излегува од дома за да се стопли на сонцето. Растението е неподвижно и затоа останува во сенката.
Тука разликата е во тоа што на животинско ниво јас имам екран со поголема сила, и дури ако излезам на светлината на сонцето, ќе можам да ја искористам за давање. Додека пак на растително ниво немам таква способност и затоа ја добивам силата за давање кога свети сонцето, и ја немам кога е во сенка. Во оваа фаза вишиот ја презема грижата за екранот на нижиот и му дава прихрана, која нижиот може да ја свари. На таков начин, во почетокот сите екрани се наоѓаат во владение на Создателот, а потоа, во зависност од тоа како суштеството се обраќа кон Создателот со молби, така екраните постепено му се предаваат нему. Со помош на екранот суштеството ја покрива својата желба за примање, и тогаш над екранот пред него се открива Создателот.
Духовна табела на елементите
Прашање: Како неживото ниво може да и се открие на Светлината?
Одговор: Тоа се открива на Светлината уште повеќе затворајќи се.
Најпростиот елемент – водородот – има најлесен атом. Спротивно на тоа, сложените елементи со голема атомска маса со тешки маки се синтетизираат од страна на научниците во најмоќни забрзувачи. Грубо кажано, елементите се разликуваат по “тежината”: материите додаваат сé помасивно “его”, додека таа продолжува да се одржува во стабилна состојба. Последните, најтешки елементи, веќе не можат да ја задржуваат стабилноста и ослободуваат енергија во процесот на радиоактивно распаѓање. Тие не припаѓаат на неживото ниво во чист облик, нив можеме да ги наречеме преодна алка што води кон растителното ниво. Бидејќи неживите тела ништо не емитираат туку само ја задржуваат во стабилност својата структура сé додека се способни за тоа. Од друга страна, растителното ниво веќе е способно за давање. Поседува жив екран, се затвора и се отвора, контактира, насочено е кон давање, додека во останатото се затвора себеси. Животинското ниво, пак, веќе е способно да се движи, да одбира место за давање. Неговите екрани се намножуваат и тоа добива сé поголема власт над својата желба.
Прашање: Како неживото ниво може да се контролира, да се затвора себеси?
Одговор: Со помош на Светлината која враќа кон Изворот. Нема ниту една друга сила која може да ни даде екран. Колку поголем екран добивам, толку повеќе може да ми се открие Создателот – тогаш јас подобро Го разбирам. Да речеме денес јас се поврзав со пријателите и со помош на учење добив уште десет грама екран. Во иста толкава мера јас можам да го затворам своето его, во иста мера Создателот, силата на давање, станува поважна за мене, во иста мера јас го подобрувам своето сфаќање на системот, во иста мера се менуваат моите вредности во однос на давањето и т.н. И така секој пат сé повеќе и повеќе.
Прашање: Што ако не можам да се воздржам себеси, како во случај на распаѓањето?
Одговор: На сите нивоа има подеми и падови. Сега, во периодот на подготовката ние немаме ниту неживо духовно скалило. Меѓутоа оваа фаза, како и сите други, исто така се дели на четири фази: нежива, растителна, животинска и човечка. И тука делува програмот – за секого поединечно и за сите заедно. Само, ние не сме тие кои ја контролираат ситуацијата.
Прашање: Како правилно да се интегрираме во процесот?
Одговор: Повеќе да се поврзувате со другите за време на учењето со помош на Светлината која враќа кон Изворот, а потоа да ја задржите таа насока во ширењето на нашата активност.
Раѓање на парцуфот
Баал ХаСулам, “Предговор кон Книгата Зохар”: Со појавувањето на парцуфот Нешама излегува точка од Светлината Хаја кој претставува Светлина на сефирот Хохма и се претвора(преслекува) во неа.“
Со слегувањето на световите, Малхут на вишото се пробива надолу и станува Кетер на нижото. Потоа, при подемот, кога нижиот пораснува до својот Кетер, таму тој ја открива точката Малхут на вишиот, која во него е првично утврдена. Скалилата на слегувањето се протегаат од светот на Бесконечноста преку световите Адам Кадмон (А”К), Ацилут, Брија, Јецира и Асија. Во секој од нив има пет парцуфим, а во нив – по десет сефироти. Секој парцуф произведува следен, нижи. Тоа се случува на следниот начин. Вишиот парцуф се распространува од Кетер (К) до Малхут (М), потоа неговиот екран се стенчува, се искачува во устата (пе де-рош), извршува ударна интеракција и произведува следен парцуф кој се става на него.
Во суштина, Малхут е најниска граница на вишото, негово скалило. Да речеме, вишиот се наоѓа на четвртото скалило, а нижиот на третото. Значи, Малхут на вишиот сама се пробива низ долната граница и се претвора во Кетер на нижиот. Бидејќи вишиот е семоќен. Во однос на нижиот тој е – Создател. За него нема никакви проблеми да се смали и да се спушти, станувајќи тоа што треба да биде. Кога работиш заради давање, нема ништо невозможно. Потоа, со текот на годините, јас како ниж парцуф пораснувам од својата Малхут до Кетер и во него го откривам почетокот на следниот парцуф. Процесот кој се одвивал одозгора надолу јас можам сега да го насочам во спротивна насока. На таков начин сé веќе постои – само ни се открива според степенот на развојот. Ништо ново со нас не се случува.
Безнадежни обиди да се фати мајмунот за опашка
Прашање: Ако некогаш веќе беше донесена одлука за скратување и неможноста на примање заради себе, тогаш зошто постојат егоистичките сили, клипот?
Одговор: Живеењето во нечисти желби, клипот, го поддржува блесокот кој поминува од светот Ацилут во световите БЈеА. Тоа сјаење го симболизира долгата опашка на буквата “куф”, која се спушта под линијата, подолу од редот на буквите, и затоа се вика “нога на мајмунот” (мајмун – “коф”) или опашка на мајмунот.
Таков блесок е неопходен, инаку егоистичката желба нема да може да постои. Сé постои само за сметка на Светлината. И не треба само да се одржува животот во егоистичката желба, туку да се распалува, стимулирајќи го да се развива. Треба со нешто да се разбуди таа мртва, разбиена желба која мисли само на сопственото насладување, треба да и се даде некоја работа. За да, извршувајќи разни дејства, преку чувствување на доброто и злото, таа стане свесна за безвредноста на својата состојба.
Така во нас постепено расте разбирање, дека таа состојба е лоша не само поради тоа дека ни носи страдања, туку поради тоа дека во неа нема цел. Страдањето го доведува човекот до прашањето за смислата на неговиот живот, без оглед на сите материјални богатства кои тој може да ги има. Човекот од животот добива секакви наполнувања, но во секое од нив има капка од смртоносниот отров. Колку и да добива долари или други богатства, сепак, колку повеќе добива, толку повеќе му недостасува. Секое постигнато наполнување ги удвојува неговите потреби.
Системот на световите треба ѝ да овозможи такви услови на секоја разбиена желба, и по тој пат човештвото се движи сите овие илјадници години. Секој пат ние посакуваме сé повеќе и повеќе, во некој момент дури се смируваме со постигнатото и се насладуваме, но потоа наеднаш се потсетуваме дека повторно нешто ни недостига. Ние постојано сме во таква бескрајна трка, бидејќи секој пат треба да ни се открива празна желба, дупло поголема од претходната. Или е материјална, или ние постепено преминуваме веќе во духовниот облик и почнуваме да мислиме: “Што имам јас во овој свет, зошто живеам? Постои ли друг свет?” Ние растеме токму за сметка на егоистичките желби, клипот. Ние постојано сме ангажирани со нив, и дури излегувајќи во духовниот свет, растеме за сметка на тоа што ги извлекуваме од клипот различните особини и ги поправаме. Кога не би била создадена лошата егоистичка суштина, не би имало материјал за работа и ние би останале со една точка. Затоа уништувањето беше неопходно и корисно, проблемот е само во тоа што ние ќе направиме кога внатре во уништувањето ќе ја откриеме можноста да го поправиме? Во наше време конечно дојде времето за поправка и затоа сега се открива нејзината метода.
Сé се измешало, не се разликува вистината од лагата
Прашање: Во материјалниот свет е разбирливо како различните материи меѓусебно се мешаат. Но што значи мешање на особините на давање и примање во духовниот свет?
Одговор: Се случува мешање на желбите: примањето и давањето. И едните и другите ги изгубиле своите екрани и се измешале така што човекот сега не знае, дека е можно примајќи - тој всушност дава, а давајќи- прима. Сите намери станаа егоистички, а човекот тоа не го знае и не сфаќа, бидејќи нема со што тоа да го спореди. Бидејќи намерите за давање сосема се изгубиле.
Во тоа се состои суштината на разбивањето. Исчезнал екранот – тоа значи дека исчезнал правилниот однос кон сé што постои внатре во тебе и наоколу. Токму тоа се нарекува екран – тоа како ти се однесуваш кон сите свои особини, желби, сите средства што ги поседуваш. Ако се однесуваш егоистички, тогаш тоа е разбиен облик.
Од дневната лекција - 06.08.2011 на Каб.Тв
