07.06.2010

Прашање: Зошто сепак кабалистите се доскоро го забранувале изучувањето на кабала?
Кабалата била забранета за пошироко изучување од неколку причини:

1. Душите на Израел кои се наоѓаа во духовно достигнување, а потоа симнатите до нивото на овој свет, се израмнија со сите останати души, кои не се менувале од времињата на Вавилон, кога тие се поделија за да се измешаат –тоа е причината за паѓањето на душите на Израел, затоа што со измешувањето се дава можност на сите души да се исправат.

2. Човештвото требаше да ги помине сите тие фази додека не стигне до потполно разочарување од својот егоистичен развој, согледувајки се празен, ништожен и пред прагот на распаѓањето на сите свои системи, со чија што помош се надеваше да ја постигне среќата.

3. Човекот за тоа време се развил внатрешно, интелектуално во својот егоизам, и тоа му ја даде можноста да ги разбира апстрактните облици кои се наоѓаат надвор од времето, движењето и просторот.
Дури во 20-от век почна да се зборува за сличните работи. Затоа што, иако книгата Зохар уште пред 2000 години пишуваше за тоа дека земјата е топка (Зохар, Ваикра,142), но само пред 500 години за такви зборови луѓето биле спалувани на клади.

Требаше да помине време, додека човештвото не се разви во разумот и чувствата, за да се доближи до разбирањето на тоа, за што зборува науката кабала – за вишата димензија.

Тоа и сега не е едноставно да се сфати, но следната генерација ќе влезе во ново видување на светот, ако за тоа има подготвена основа. А следната генерација- тоа сме ние во својата нова трансформација, кај нас веќе се појавува способноста за таква перцепција.

Денешниот развиток ги стави сите на исто ниво и науката кабала може да се открие истовремено од сите, кон нејзино изучување стигнуваат луѓе од сите народи. Но за да се разбере таа навистина, неопходно ни е да се обединиме. Во почетокот ние можеме да разбереме и почувствуваме за што зборува Кабала со помош на своите егоистични разум и чувства.

Ама понатаму – почнува постигнувањето, кое се доживува само во обединувањето на душите. Обединувањето создава нов орган за ново сетило- душата. Ако ние се соединиме, тогаш заемното вклучување секому ќе му ја даде неговата душа за перцепција на вишиот свет. Кога Баал Сулам не би ги добил упатствата одозгора, тој не би ја открил науката кабала. Кабалистот се наоѓа во контакт со Создателот и ги исполнува Неговите наредби, служејки како порзувачка алка меѓу Создателот и човештвото.

Затоа решението на кабалистите да се скрие или открие науката кабала, произлегува од неопходноста, од очигледната за нив врска меѓу вишиот свет и подготвеноста на желбите на луѓето за исправување и перцепирање. И денес постојат ограничувања. Горе постојат можности уште повеќе да се рашири изобилството на вишата мудрост. Но се уште луѓето не се за тоа подготвени.

Јас чувствувам каков отпор се појавува во однос на нова информација – затоа што таа е спротивна на егоизмот, непожелна за нас. Затоа во кабалата постои закон:" желбата мора да претходи на наполнувањето". Основно е да се создаде духовен сад – а вишата светлина веќе е подготвена во него да се открие.

Најповеќе е внатрешна наука

Прашање: Ако кабалистите сакале да ни раскажат за вишиот свет, тогаш зошто во своите книги употребуваат зборови од нашиот свет и со тоа не збунуваат?

Кабалистите зборуваат со нас на посебен јазик, создаден од нив, т.н "јазик на гранките". Науката кабала е напишана за тие, кај кои постои точка во срцето, т.е. за тие кои имаат желба да го откријат духовното, вишиот свет. Нека тој и не разбира што е тоа, но се стреми кон него.

Сакаш, земи ја книгата и читај за наводно постоечкото во овој свет, но постојано труди се да го замислиш тоа постоечко во вишиот свет, каде се е во облик на сили и особини, каде што постои само примање или давање – повеќе ништо!

Затоа Баал Сулам ни дава дефиниција за секој збор од нашиот свет -во неговото значење, смисла во вишиот свет. Ако јас се стремам да ја видам таа слика – тогаш каде е таа? Таа не е некаде во небесата – таа е внатре во мене. Т.е. се зборува само за моите внатрешни сили, за светот кој се наоѓа во мене.

Воопшто, книгата раскажува само за мене – сето е внатре во мене: луѓето и животните, сонцето и месечината, духовните парцуфими. Но кога јас ќе го замислам сето тоа во мене, треба уште да посакам да дојде светлина и ја исправи во мене таа слика, да ми овозможи да ја видам и почувствувам – тие сили на љубовта и давањето. И јас сакам да го откријам не само давањето- туку силата, која со се управува и се нарекува Создател.

Затоа јас треба да замислам, дека луѓето, кои ме опкружуваат во овој свет, исто се наоѓат во мене. Повеќе никого нема - сето се моите внатрешни сили. Започни сега да замислуваш дека се обединуваш со нас заедно, со сите тие сили внатре во тебе, и кога така ќе почнеш да работиш со книгата, тоа ќе те насочи во правец на давањето. А со тоа ќе ја предизвикаш и доближиш кон себе вистинската слика.

Тоа се нарекува привлекување на светлината која се враќа кон изворот. Книгата само ни помага да го откриеме тоа што се наоѓа во секој од нас. Таа не учи како да го фокусираме нашиот вид, за внатре во себе ги откриеме сите светови, целата вселена, целата реалност. А надвор ништо не постои – затоа кабалата и се нарекува внатрешна наука.

Кабалата не е сложена наука !

Кабалата не е толку сложена наука! Треба само да се исполнат пунктуално тие неколку совети, што ни ги даваат кабалистите. Само проблемот е во тоа дека ние се расфрлуваме и се обидуваме со умот да го опфатиме напишаното. А реално, таму нема ништо тешко.

Јас и се обраќам на секоја домаќинка од другата страна на телевизиските екрани, на секој наједноставен и далечен од тоа човек, на сите почетници – нема тука ништо заплеткано и сложено. Станува збор само за тоа, како во себе да се откријат нови сетилни органи. Тоа е тоа на што не учи кабалата.

Како што сега со своите физички сетила се чувствуваме живи во овој свет – така, откога ќе ги откриеме во себе додатните сетилни органи, ние ќе ја осетиме другата реалност. А веќе од тоа ќе ја сфатиме целата наука. Затоа таа се нарекува "кабала' (наука на примањето, перцепирањето). А ние пак, обратно, секогаш се стремиме да се скриеме позади надворешното – да се занимаваме со илјада различни работи, освен единствено суштинското.

Се ни се чини дека треба уште нешто да направиме, уште малку – а потоа ќе се вратиме кон суштинското. И така ни поминува целиот живот...