21.04.2011

Јас ја воспримам сликата на реалноста исклучително низ призмата на својата егоистична желба. Судејќи по сè, постои некаква реалност надвор од мене. Се чувствувам себеси како тврдо тело кое исполнува определена форма. На мене дејствуваат топлото и ладното, силата на гравитацијата, ветерот, брановите и многу други фактори.

На тој начин чувствувам некаква реалност однадвор – но ја чувствувам тогаш кога последици од неа се појавуваат врз моето тело. Самиот извор за мене е недостапен. До мене може да се случува и Судниот ден, но сè додека не падне во мојот видокруг, јас не го чувствувам. Не се малку димензиите коишто ме опкружуваат и какви грандиозни настани се случуваат во нив, но јас едноставно не ги следам. Јас живеам во својата реалност, околу голем број други реалности кои постојат паралелно.

Така и два брана се разминуваат без никаков контакт во разни дијапазони. Еве и јас, околу голем број други светови живеам во својот свет – во делот од целината кој можам да го воспримам. Но некој момент почнувам да чувствувам дека мојот свет е тесен и мал. Страдам од животот во него. И тогаш ми ја откриваат групата, водичот на патот, инструкциите, книгите за да можам да ги почувствувам сите останати светови, кои сум оневозможен да ги восприемам, иако се наоѓам во нив.

Со еден збор, таа мудрост се нарекува кабала – наука за воспримањето, наука за чувствувањето, наука за откривањето. Постоењето на универзумот во целина – тоа е Вишата Сила, Создателот. Како да дојдам до неа, ако не ја чувствувам? За тоа, ми кажуваат, треба сам постојано да ги развивам своите органи за осет. Инаку нема да можам да работам со нив. Морам да научам да ги контролирам, да управувам со нив за потоа да можам да ја истражувам со нивна помош широката, огромната надворешна реалност. Како?

„Ние откривме, ми кажуваат кабалистите, дека тоа е можно со помош на вежби, ако ги правиш во рамките на своите заемни односи со пријателите. Тие исто така не ја чувствуваат широката реалност, но можете да започнете игра меѓу себе: да почнете да се обединувате, да се грижите еден за друг, да градите средина во која секој кај секого ќе побудува давање, љубов и реципроцитет.

Меѓутоа вие ќе се поткренете над својот егоизам и иако всушност тоа е игра, иако ве движи истото его, самите напори ќе ви пројават нови карактеристики. Благодарение на тој нов впечаток и вие ќе напредувате. Иако бидат давањето и единството недостижни, но вие сепак играјте, дејствувајте во тој свој мал свет. Зошто е потребно тоа? За да се почувствува потреба, за да разберете што имате и што ви недостига. Тие нови детали на воспримање во вас ќе создадат определени односи и вие ќе откриете дека со тоа се исполнувате со нови чувства, кои се наменети токму за новите димензии.

Одеднаш ќе разберете дека всушност е можно да се постои не во вашиот свет, кој целиот е исполнет со добивање и впивање, туку во огромните надворешни светови, каде што е спротивно. Што значи „спротивно"? Како е можно да се почувствува? Вие ќе го почувствувате тоа, токму играјќи меѓу себе. Тогаш секој ќе почувствува дека има некоја карактеристика надвор од него, карактеристика која се однесува на ближниот, на другиот. Нека е и егоистично, но вие ќе допрете до него, како децата во своите игри. Тие исто играат брканици, пилоти, каубои и со сето тоа се развиваат. Така и вие се движите низ животот.

Тесен отвор од црната дупка

Кабалистите ни советуваат да вежбаме во нашата мала „соба за игри", во „обвивката" на овој свет. Да вежбаме додека не откриеме дека ништо не се случува. Кој ќе ни го даде тоа чувство? Вишата Сила која се наоѓа надвор од нашето воспримање, надвор од нашиот свет. Токму таа „ќе ни стави сопка". Токму таа наместо успех нè води кон неуспех. Зошто? За да нè раздразни и возбуди.

Создателот флертува со нас за да Го засакаме уште повеќе, за навистина да ја развиеме, колку што можеме, потребата за давање, која се наоѓа надвор од нашата природа. Создавајќи ја таа желба да излеземе од познатата егоистичка обвивка, ние сфаќаме колку таа е мала и тесна. Таа е како црна дупка од која Светлината не може да излезе заради несовладливата сила на гравитацијата.

Еве и ние се наоѓаме во таква црна дупка и немаме сила да излеземе на слобода. Меѓутоа во себе можеме да развиваме потреба да излеземе надвор – „желба без желба". За тоа сме способни. Зошто?

Затоа што групата, ако ја изградиме правилно, таа ќе земе обврска за секого од нас. Така се случува и во обичниот живот. Насекаде ми нудат да купам голем број работи кои јас никогаш не би ги посакал сам. Таблети против главоболка – тоа е мојата вистинска потреба. Но, што ако мене ми е добро, ако сè е во ред – ми говорат: „Како така? Ти ги немаш најважните работи! Погледни, соседот веќе купил!

Ние имаме таков избор, каков што не можеш ни да сонуваш!" Јас навистина никогаш не сум ни помислил на тие наслади, но упорно ми ги нудат и ме убедуваат. Со други зборови, создаваат желба во мене, ме упатуваат на нешто за што немам желба. И така одново и одново. Така функционира општеството.

Значи и ние треба да направиме рекламна агенција на духовниот свет, за да цело време работи за нас, да создава потреба за она што не ни е потребно. Во таа агенција јас треба да работам знаејќи дека со таа надворешна помош работам над себе. И не е важно што сам сакам да си продадам духовен производ по лажен пат. Ја пуштам таа порака преку другите, преку нивните желби, а таа ми се враќа во таков вид што не можам да го препознаам. На крај се воодушевувам и буквално како потреба се насочувам кон духовно полнење. Она што поминало низ други, тоа веќе не е мое.

Мојата прва пратка се нахранила со желбите од пријателите и сега целата група ја прифаќа таа лага: „Знаеш, таму, во духовното е здраво! Во споредба со нашиот свет, тоа е едноставно земја и небо!" Ми го перат мозокот со пораки во кои и самите не веруваат, сакаат да ми продадат стока и заработуваат со своето посредување преку рекламирањето, а јас ги воспримам нивните зборови со цела сериозност и се обидувам да си купам духовен свет. Токму тоа и ни недостига. Токму тоа и ништо друго. Во тој „тесен отвор", во таа „црна дупка" ни спремиле можност за излез.

Почеток на промените

Работејќи во група, ја добивам нејзината најголема желба, копнеам да се ослободам од егоизмот. Но што можам јас? Желбата сама по себе не е способна за ништо. И покрај сè, нејзината моќ е егоистична. Јас не го сакам самото давање, туку добивката која таа ја ветува. Значи, се наоѓам под владение на Фараонот: имам многу голема желба за давање, внатре во желбата за примање и очекувам голема добивка од давањето. Како последица од тоа, во мене расте расчекор, јаз, поделба, „судир на интереси": сакам да давам за да си ја исполнам својата егоистична желба.

Значи давањето ме прави вечен, совршен, бескраен, неограничен, не подлегнувам под никакви кризи. Нема никакви цунами, никакви берзански крахови – сè е чудесно! Кој не го сака тоа? Мојот егоизам уште како го сака. Сепак, тој е неспособен.

И тогаш доаѓа Вишата сила, која ја пробива мојата „црна дупка", дозволувајќи ми да избегам од неа. Всушност, иако тоа може да се претстави како бегство, јас никаде не бегам. Останувам на истото место, но одеднаш се чувствувам ослободен од својот егоизам, од желбата за добивање. И тоа е тоа.

Одеднаш се покажува дека црната дупка веќе не ја задржува Светлината во себе, туку станува проѕирна. Сега се поминува низ неа и таа пропушта од надворешните димензии секакви воздејства, коишто јас ги нарекувам различно: Светлина Нефеш, Светлина Руах итн. Така ние одиме напред.

За нас е важно да се премине прагот, да се почне обнова (хидуш). На хебрејски тоа се нарекува „почеток на месецот" (ходеш). А нашата обнова се состои во тоа што, со помош на Вишата сила ние ја добиваме карактеристиката на давање. Меѓутоа, за тоа треба да предизвикаме дејствие од страна на Вишата Сила, за што ни е потребно да се обединиме. Не е важно дали егоистичната желба е успешна или не. Кога ќе изградиме правилна околина, меѓу нас ќе почне да дува ветерот на духовните промени.

Напредок кон спротивното

Нашата желба почнува да добива правилна форма. Сакаме да се обединиме, да се откриеме во секој стремеж кон единство, без оглед на егоизмот. Тоа е многу важно: и покрај егоизмот јас се трудам внатрешно да се насочам, да се приближам до пријателите и да ги поддржувам со тесна врска, како луѓе блиски по дух и по цел.

Она што е важно сега е тоа што јас можам да се потпрам на нив: ако веќе сме обединети, тие ќе се погрижат јас да не заборавам на нашиот пат и само ќе се зацврсти нашето заедничко сплотување. Јас се стремам да се спојам со пријателите и се надевам дека тој мој стремеж ќе ми дозволи од нив да добивам неизнудена желба за единство. Тоа е сè што ни е потребно.

Од почеток до крај на поправањето, од нас не бараат ништо освен тоа. Затоа и е кажано да се љуби ближниот како самиот себе – тоа е крајниот резултат, општото правило на целата Тора.

Нема ништо подобро и само во таа насока треба да ни биде патот. Ако не ни е по вкус, не е важно. Ако сакаме да ја исполниме програмата за творење по скратено сценарио, имаме само една можност: од спротивното, од најомразеното и одвратното да правиме чекори кон љубовта кон ближниот. Па тука што ќе направиш... 

Секое искачување почнува со пречки

Прашање: Во светското кли има голема желба со која може да се работи. Но како да се влезе внатре?

Одговор: Нам сè уште ни требаат гаранции. Во тоа е проблемот. Секој има желба, но ние сè уште не чувствуваме целосна заемна врска – таква, која каква било дупка на заедничкиот чамец ќе ја фрли на дното. Се разбира, Создателот ни помага во тоа, ако не сме во состојба да ги затнеме сите дупки.

Кажано е: „Обратете се кон Мене и Јас ќе платам". Но потоа Тој ќе ни ја предаде работата нам и ние ќе Му го вратиме долгот. Tака, нам ни недостигаат чувства на поврзаност, неопходност од грижа за кој било.

Јас треба да се мачам, да се плашам, за сите да го зачуваат единството. Како што мајката се грижи за здравјето и доброто на своите деца. Грижата во срцето на човекот ќе им помогне на другите и ќе му се врати повеќекратно. Значи групата е многу моќен засилувач. Како одговор на грижата пријателите се обвиткуваат со неа.

Колку повеќе вложувам во групата, толку повеќе групата го засилува мојот однос и ми возвраќа стократно. И јас одново ги насочувам своите мисли кон пријателите, зголемувајќи го влогот во она што го имам добиено од нив.

Како работам на таа желба? Паѓам на половина пат. Создателот ќе ми стави пречка и наеднаш, обезбедувајќи таква прекрасна и силна желба од групата, почнувам да го игнорирам своето богатство. Значи од своите пријатели добив такво воодушевување, што едноставно не останува место за свои сопствени напори. Па каде сум тогаш јас, ако сè доаѓа од нив?

Затоа, за да можам да го дадам својот прилог, ми праќаат паѓање. По безизлезноста, почнувам да се качувам, како да излегувам од јама, паѓам и одново се движам кон врвот, сè додека не излезам на површината. И тогаш пак се грижам за пријателите. Но да се грижиш е тешко ако веќе сè исчезнало. Како ништо и да не сум добивал од нив. Што ја предизвикало таа „повторна грижа"?

Работата е во тоа што сега сум на ново ниво и пак почнувам од нула – но тоа е неговото нулто ниво, повисоко од мојот претходен степен. Се разбира, дека на почетокот ми изгледа како голема темница. Овде има уште повеќе пречки и егоизам – значи сум се искачил повисоко, кон посилните, непоправени желби. Така го продолжувам својот духовен пат.

Спасувачка темница за бегство

Од книгата „Порта на намери" Ари, глава „Песах и Излез од Египет": „Во пасхалната ноќ Зеир Анпин нараснува до најголемата состојба и затоа во оваа ноќ се открива толку голема Светлина, која е поголема дури и од саботната".

Сè што е во Зеир Анпин светот Ацилут се предава надолу на душите. Ако сме долу и не го будиме З"А, тој ќе остане во својата постојана, мала состојба (ВА"К), а Малхут – само точка. И кога во З"А има само светлина ВА"К, Хасадим, тогаш во Малхут нема ништо, значи желбата за добивање не може да се наполни сама со Светлината Хасадим.

Затоа оваа состојба е подготвителна и не се зборува за никакво духовно дејствие. А сите други состојби се определуваат според тоа колку високо може да се крене З"А (по наша молба) над малата состојба.

Процесот кој го поминуваме при излегувањето од Египет, под власт на желбите кои се наоѓаат пониско од Парса е сложен и не е според вообичаениот ред на работите: по шест работни денови доаѓа Сабота. Саботата е направена „според идниот свет" и ни носи „будење одозгора" според духовната работа, завршена за шесте работни денови и некаков резултат во поправањето на желбите. Но излезот од Египет – тоа е „ноќта", а не ден, како Сабота. Тоа е знак дека се открива големата Светлина Хохма, која не може да ја покрие Светлината Хасадим и затоа тој не се чувствува како Светлина, туку спротивно, како „ Египетска темница" – огромната Светлина Хохма, која не може ни да свети.

Ние постојано сме во океанот на Светлината, но,или не можеме да изградиме никаков однос со тој океан, па затоа и не го чувствуваме, како и сега. Или пак можеме да се доближиме кон Светлината и да добиеме својства како неа и тогаш според законот за сличноста, ќе можеме да ја почувствуваме.

Ако се наоѓам во такво давање, како Светлината, меѓу нас ќе се јави меѓусебно чувство кое се нарекува откривање на Светлината, од Создателот на творбите. Но, може да се случи и обратна состојба, кога не го чувствувам приближувањето кон Светлината, односно давањето, туку напротив, примање, својата спротивност од соединувањето. Тоа не се однесува за едноставно материјално примање, туку за недостатокот од соединување меѓу душите, од што почнувам да ја чувствувам темнината – тоа е духовното сфаќање.

Станува збор за тоа дека е повисоко животинското ниво, односно внатрешната работа, после која се открива „позитивен" или „негативен" резултат и човек ги чувствува промените – како Светлина која му се открива, или како темнина. Но, најлошо е кога човек не чувствува ништо, што значи дека тој ништо не работи! Она што е важно во расказот за Песах е необичниот ред (седер) на добивање на Светлините кои нè будат и нè изнесуваат од Египет.

Молитвеникот е сага за духовниот живот

Реакцијата на душата на нејзините поминати состојби се изразува во зборовите запишани од кабалистите и собрани во Молитвеникот, кој се нарекува „Сидур" (сидур – „ред" на поминати состојби). Ние не разбираме за што се зборува во молитвите и за какви душевни впечатоци зборуваат тие имиња, букви, групи на букви, соединување на зборови во реченици.

Целиот молитвеник е направен така што за секоја душа, која чувствува промени, кои мора да ги помине во одредена состојба, тој процес се изразува со едни и исти зборови од молитвата. Не мора тие зборови да се кажуваат гласно – душата ќе ги почувствува одвнатре, молитвата ќе стане нејзина внатрешна градба.

Секоја буква е определен ред, последица од силите на примање и давање. А внатре во буквите исто така има и „објави" – полнења цела ТАНТА (таамин, некудот, тагин, отијот – Светлини, точки, надредни знаци над буквите, букви) односно состојбите кои ги поминуваме. Желбите во нас се менуваат и добиваат секакви форми, кои ни предизвикуваат различни чувства. Тие пак чувства, изложени на хартија добиваат форма на духовни елементи: букви, зборови, реченици.

Значи молитвата е надворешен израз на внатрешните духовни чувства. Всушност на човек не му е потребен молитвеник ако тој ги поминува во себе тие состојби и тие ќе му бидат неговите молитви. Молитвеникот е потребен за да се види формата на буквите и да си претставиме (ако сме способни за тоа) какви состојби треба да поминеме, да погледнеме што нè чека понатаму. Ако веќе се наоѓам во духовниот свет, од она што го читам во молитвеникот може малку да откријам што ќе се случува со мене, во какви состојби ќе влезам. Како и во овој свет мене ми се познати разни човечки настани и затоа, читајќи некој роман, можам да се соживеам со настаните во него. Така е и во духовниот свет.

Од утринската лекција - 21.04.2011 (архива)    на   Каб.тв  ... следете