Тора ни раскажува за две сили, кои дејствуваат во светот. Едната сила се нарекува егоистичка склоност, или „народите на светот“, додека другата сила се нарекува „Исраел”, или добра склоност. Меѓутоа, тука не станува збор за конкретни земји и народи, кои постојат на географска карта, туку за внатрешни особини, кои можат да се формираат во човекот. Од самиот почеток, во човекот постои едноставна желба за насладување, која постојано расте. Кога оваа желба пораснува до својот максимум, од каде понатаму веќе нема каде да расте, таа се открива, и човекот сфаќа, дека нема со што да ја наполни својата лична егоистичка желба. Тогаш тој дознава, дека неговата желба зависи од сите други. Токму тоа е она, што ние го чувствуваме денес. Човекот нема друг избор, освен некако да се среди во овој свет, соединувајќи се со другите. Меѓутоа, егоистичката желба сама не може да се соедини со никого. Затоа таа има потреба од нешто што ќе ѝ даде сила, лепак за соединување, ќе ѝ помогне да сфати, дека само со поврзување таа може нешто да достигне.
За да на желбата за насладување ѝ се даде можност да ја достигне целта на созданието, односно да се соедини со другите без оглед на нејзиниот егоизам, внатре во таа желба Создателот вградил искра на давање, одговорна да ја изврши оваа работа. Благодарение на таа искра, кај желбата за насладување се буди потребата да излезе од власта на својата лична егоистичка природа, и да стекне друга природа. Така суштеството учи, колку е лошо да се биде спротивен на Создателот, и колку е добро да се биде сличен на Него – и да ја достигне целта, спојувањето со Создателот. Благодарение на тоа, суштеството добива самостојност, го спознава Создателот и целото создание, и се спојува со Создателот, т.е. доаѓа во состојба на замислата на создавањето: да ги наслади создадените.
Желбата за насладување може да достигне соединување само со помош на малата искра, која е вградена во неа, и се нарекува Исраел (хебрејски: Јашар – Ел), што значи „Директно кон Создателот“. Согласно со нејзината природа, оваа сила постојано има стремеж и е насочена кон Создателот. Таа искра е вооедно желба за давање.
Но сама по себе, желбата за насладување или воопшто не ја чувствува Вишата Сила, или ѝ се спротивставува, согласно со својата природа. Ние насекаде ја гледаме работата на овие две сили – од самиот почеток на суштеството, развитокот на човекот од мајмунот. Мајмунот е желба во надворешна форма, да се уподоби на човекот. А човекот, Адам, посакува да се уподоби на Вишата Сила, бидејќи неговата желба се развива над животинското ниво.
Тора ни раскажува за процесот, што го поминува желбата за насладување, заедно со вградената во неа желба за давање, која го турка егоизмот кон квалитетен развој. Таа почнува да учи, како да се соединува со другите, како да се усовршува, поминувајќи преку различни историски настани. На таков начин, сè уште несвесно, се одвива развојот со помош на Светлината, која враќа кон Изворот. И во еден момент, желбата за насладување и желбата за давање, за првпат во човекот достигнуваат таква моќ, што тој почнува да чувствува, дека внатре во неговиот егоизам има искра, која го влече во некоја друга насока. Таква желба за насладување, со вградена во неа искра на давање – заедно се нарекуваат првиот човек, Адам. Тоа е некој дел од заедничката желба, кој така почнува да чувствува. Од тој дел започнува понатамошниот развој. Желбата за насладување и желбата за давање се развиваат сè повеќе и појасно, односно очигледно се манифестираат во желбата на човекот. Не станува збор за материјални луѓе, туку за човековата желба за насладување, во чија внатрешност се развива овој нов квалитет, разоткривајќи се сè повеќе и повеќе. Следниот пат тој квалитет се разоткрива во Аврам, а понатака - после него. Тора ни раскажува за целиот тој пат, почнувајќи од првото разоткривање на искрата на давање во внатрешноста на егоистичката желба, од Адам, сè до крајот.
Затоа, не смее да се заборави, дека се зборува само за кабалистички термини, а не за некои конктретни народи и земји. Станува збор за светот на различни особини, скалила, дефиниции, внатре во желбата за насладување, освен која ништо друго не е создадено. Во оваа желба има некоја мала искра на особината за давање, која се нарекува Исраел, која ја влече оваа желба во друга насока – кон Создателот. Без тоа, желбата за насладување не би тежнеела кон Создателот – таа би сакала само да го привлече Создателот кон себе.
Токму тоа го изучуваме ние во кабалата. Затоа, треба да се чуваме од материјално толкување, и да се трудиме секогаш правилно да пристапуваме кон кабалистичките текстови. Сите книги, статии, писма, говорат за она, што е апсолутно одделено од овој свет.
„Не си создавај идоли и слики на богови"
Не треба на прочитаното да му се припишуваат никакви материјални форми, во спротивно, тоа ќе се нарекува идолопоклонство, за кое е речено: „не си создавај статуи и слики на богови”. Цело време треба да се проверуваш, дали прочитаното го гледаш од правилна гледна точка, за да ги гледаш во сите детали: сефирот, световите, парцуфим, скалилата само особините на желбата за насладување, а не да си замислуваш некои надворешни ликови од својот замислен свет. Тоа е многу важно, и прави јасна граница помеѓу фантазиите и конфузијата, која го остава човекот на ниво на замислувањата на обичниот човек од улица. И полошо од тоа, бидејќи тој почнува да го меша материјалното и духовното, и да им придава на земните објекти духовни особини. Тоа, пак, е апсолутно неприфатливо, зошто тој почнува да им припишува на некои народи посебни особини, толкувајќи ги зборовите на Тора во материјална смисла.
Сето прочитано треба да се сфаќа само во духовна смисла, како духовни особини внатре во секој човек, во желбата за насладување. Освен неа, не постои ништо. Јас гледам дека луѓето постојано забораваат на тоа, и тогаш учењето само ги збунува. На пример, сега учевме како Создателот го скаменил срцето на Фараонот. Тука се зборува за злата и добрата склоност во срцето на човекот. Речено е, дека човекот секогаш треба да ја насочува својата добра склоност кон борба со злата склоност. Тој треба постојано да престојува во внатрешна работа, и да дознава кој со него владее: егоистичката желба, или желбата за давање. Злата склоност се нарекува егоистичка желба, додека добрата склоност – желба за давање. Човекот, пак, треба да разјасни, кој ја има власта: Фараонот - внатре во него, или Исраел, копнежот кон Создателот.
Израел и Египет се само називи на духовни особини. Тие воопшто не асоциираат на овие народи во материјалниот свет. Оној во кого зборува искрата во срцето е наречен Исраел. А оној во кого владее егоистичката желба се нарекува народи на светот, или египјани. И секој пат, најегоистичкиот слој во злата склоност, наречен „голема толпа”, која во духовна смисла припаѓа на најниските слоеви од народите на светот, во материјалниот свет се наоѓа најблиску од сите до Израел. Затоа сега, кога почнуваме емоционално да навлегуваме во текстот и сакаме да достигнеме чувство, обидувајќи се да ги најдеме сите овие сили, ривалските желби внатре во себе, треба секогаш да се држиме до правилните дефиниции.
Од утринската лекција, 23.10.2012 на Каб.Тв
