02.01.2011
Основната разлика меѓу кабалата и филозофијата се состои во тоа, што филозофијата се занимава со апстрактна форма, а науката кабала само со формата преслечена во материјата. Затоа филозофијата е оттргната од реалноста, додека кабалата е поврзана со реалноста, како и сите науки. Само што обичните науки ја изучуваат реалноста која се чувствува во егоистичната желба, додека кабалата – во алтруистичката.
Тоа е реалност која се чувствува во истата желба за насладување, само што во првиот случај желбата бара насладување "поради себе", додека во вториот – "поради давање". Постојат две форми на постоење на оваа желба. Науката која го изучува однесувањето на оваа желба која тежнее сé да апсорбира и да прими во себе, се нарекува материјална, природна наука. "Материјално" – значи дејствување со егоистична намера.
Науката која го изучува однесувањето на желбата за насладување, која се стреми кон давање, се нарекува кабала. Таква форма на постоење на материјата не постои во нашиот свет, туку само во Вишите светови. Од тука е јасно дека науката кабала е спротивна на материјалните науки бидејќи го изучува спротивното однесување на материјалот и меѓу нив постои фундаментална разлика – во сите закони и принципи.
Но тие го употребуваат истиот научен пристап, - ги следат само очигледните факти. Исто како што материјалната наука ги изучува 4-те нивоа на егоистичната материја, кои постојат во овој свет – кабалата во иста таква реална и научна форма го истражува постоењето на духовната материја на неживото, растителното, животинското, човечкото ниво, кои дејствуваат во давање во духовниот свет.
Меѓутоа пристапот кон истражувањето може да биде научен, но може да биде и религиозен, врз основа на вербата – и тогаш тоа излегува религија, а не наука. Ако ист таков не научен, заснован само на верата пристап се применува во нашиот свет, тогаш излегува "филозофија".
Кратко резиме
Материјалот може да работи 1) поради себе 2) поради другите.
Во двата случаи (во Вишиот свет или во овој свет) применлив е научниот пристап – согласно искуството, разумот, очигледните факти, изучувањето на формата преслечена во материјата. Покрај овој можен е и друг пристап на двете полиња, кој ја изучува апстрактната материја: филозофијата и религијата.
Корисна и штетна фантазија
Прашање: Ако имагинацијата смета на научниот пристап, доведувајќи кон религијата или филозофијата, тогаш како постои имагинација која помага во научното истражување?
Имагинацијата, која ни помага – не е апстрактната форма, откината од материјата, туку форма на Вишото која навлегува во нас. Во секој информациски ген (решимо) има два дела: информација за "денешната" желба (решимо де-авијут) и информација за "утрешната Светлина" (решимо де-итлабшут).
На пример, постои пар на решимот гимел де-авијут/далет де-итлабшут – "3/4". Ако јас го реализирам решимо "3", тогаш во него можам да ја примам формата на повисокото од скалилото "4" – тоа се нарекува креативна имагинација. Јас не го добивам за реализација, туку само како пример. Решимо де-итлабшут ми сугерира нова, идна форма, затоа што е секогаш скалило погоре од нашата тековна состојба. Тоа "сеќавање" е сочувано во нас од распространувањето на скалилата одозгора надолу, и благодарение на нив ние сега можеме да се искачиме.
Човекот функционира како машина. Кога во нас постојат такви информациски гени, "решимот", тогаш благодарение на нив ние можеме да работиме, но ако не постојат – тогаш не можеме. Ако ја избришеме целата меморија во човекот, тој нема да знае како свесно да го мрдне прстот. Сте забележале какво беспомошно однесување има новороденчето? Тоа не може да направи ниту едно дури и најмало свесно движење.
Сé доаѓа само од решимот, и ако јас на своето скалило ја реализирам својата желба (решимо де-авијут) правилно, тогаш внатре во неа јас можам да го добијам скалилото на повисокото, кое навлегло во мене (решимо де-итлабшут) како примерок. Врз таква основа работи фантазијата која ни помага. Тоа не е празна фантазија која нема никаква основа – туку реална форма предодредена да се реализира.
Знаењето и фантазијата
Прашање: ако човекот е сигурен дека го чувствува Создателот – може ли да се провери дали е тоа реален осет или религиозна фантазија?
Не смее да се разубедува човекот во неговите чувствувања. Бидејќи ти не можеш да му ја ставиш својата глава. Да претпоставиме дека ти знаеш нешто реално, а тој не знае, но си замислува нешто неправилно. Ако ти го притискаш и го убедуваш во својата исправност, тогаш наместо претходно замислената слика тој ќе добие друга, од тебе. Но за него и таа ќе биде имагинарна! Дури иако за тебе тоа е очигледен факт и вистина (иако и тоа сè уште е под знак прашање), но кога тоа ќе премине кај него, ќе стане само нова фантазија.
Затоа науката кабала не дозволува тоа да се прави. Не треба да се мешаш и да ги разубедуваш луѓето. Особено дека и твојата вистина постојано се менува, и кога ти се искачуваш од скалило на скалило целото претходно знаење се извртува од корен. Ти цело време поминуваш поларни состојби, фрлан од страна на страна, сè додека не го поминеш махсом. Речено е: "Не верувај во себе до денот на смртта (твојот егоизам)". Затоа никого не треба да разубедуваш.
Ние само му објаснуваме на човекот колку сме сите беспомошни во дадената ситуација и повикуваме на вистинско појаснување, на здрав пристап. Тоа се смета за чист однос: ние имаме 5 сетилни органи – ајде само да се раководиме според нив. Но велат, дека можно е да се стекнат дополнителни сетилни органи. Кога ние ќе ги развиеме, пристапувајќи кон тоа научно, здраво, логично, не верувајќи никому на збор, и откриеме уште една реалност – тогаш ќе почнеме да ја истражуваме!
И тогаш ќе почнеме да сфаќаме и да стекнуваме ново знаење, повторно врз принципот: "Да се суди може само на основа на очигледните факти" на основа на реалните искуства.
Од "филозофија" – до реално чувство.
Вие можете да ми раскажете за илјадници инересни нешта кои се случуваат наоколу – но јас не го прифаќам тоа како вистина ако самиот тоа не го гледам и не го знам. Помогнете ми да ги дознаам и да ги почувствувам – тогаш сум подготвен да слушам. Но ако сакате само да ги проширите моите сетилни органи, а не фантазиите.
Ти сакаш да ми дадеш микроскоп или телескоп – јас сум подготвен да ги примам. Подготвен сум да развијам во себе нов сетилен орган, само тоа да остане во границите на мојата рационална критичка анализа. За таков научен, реален пристап говори кабалата.
Но пред илјадници години се случил "пропуст" – кабалистите ги обучувале на правилен научен пристап идните грчки филозофи кои биле нивни ученици, но тие излегле од него. Тие не сакале да одат против своето его и да ја употребат науката кабала за своја поправка. Тие мислеле дека ќе можат да го истражат светот без да се поправат себеси – и тогаш се развила филозофијата.
Тоа пак не завршува со античката Грчка и тие дамнешни времиња – тоа е обичен човечки пристап. Речиси секој ќе ви каже: зошто да се поправам себеси кога и онака сé разбирам! Но тоа е невозможно – прво треба да се открие својата состојба и само во таа мера ти е дозволено за неа да зборуваш.
На ист пристап е заснована религијата – таа не бара од човекот да се поправа себеси. Си извршил некои дејства, и сé е во ред – ти веќе веруваш дека си воспоставил врска со Создателот. Тоа се нарекува прогонство од духовното, т.е. наводно "духовна" форма на постоење, без секакво негово реално чувствување.
Затоа за тој период е речено: "Ние бевме како во сон". Кабалата го повикува човекот да се врати на правилниот пристап кон реалноста – од филозофијата кон науката, од религијата – кон давањето и љубовта кон ближниот, кон стекнување на новиот сетилен орган, во кој тој самиот ќе види сé.
Електрични импулси на сомневањата
Прашање:Ако човекот нема можност да провери дали е вистинско неговото чувствување на Создателот и љубовта кон ближниот или не е, како може тоа да го дознае?
Луѓето кои сами сакаат да дојдат до вистинска потврда преку Светлината, која враќа кон Изворот – треба да ја реализираат овој метод врз себеси. Но бидејќи сите души се меѓусебно поврзани, тогаш утврдувањата направени од нив се распространуваат и на другите души.
Луѓето кои сега се задоволуваат со фантазиите, постепено ќе почувствуваат дека тие немаат никаква реална основа. Секој има своја фантазија и вера – некој пресметал, дека во светот постојат 3800 различни религии и верувања. Јас не сум го проверил тоа, но подготвен сум да поверувам во тоа. Само големата, развиена егоистична желба сé повеќе пробудувајќи се во човештвото, не сака да се задоволува со верата.
Но, бидејќи ние сé поцврсто го стеснуваме нашиот круг и поблиску се поврзуваме меѓусебно, а мислењата преминуваат од еден кон друг, при што повисокото мислење доминира над пониските – на таков начин ние го "шириме" знаењето на кабалата и внесуваме сомнеж во срцата на сите други. Но надворешно не треба никој да се разубедува, во ниту еден случај. Ако на човека му дошла во раце кабалистичка книга, и тој посакал да ја прочита – одлично.
Исто така треба да се земе предвид дека секој ја разбира на свој начин и наоѓа потврда на сопственото мислење. Затоа треба да се работи врз себе, и тогаш по зголемената егоистична желба која почнува да се открива во заедничкиот систем на душите ќе поминуваат "електрични" импулси.
Привлечената од нас Светлина ќе доаѓа до сите други и тие ќе почнат да размислуваат на нов начин – ќе посакаат да го додадат знаењето кон верата.
Не треба верата сосема да се брише – но ако ѝ се додаде знаење, таа ќе се претвори во културни традиции. А додаденото знаење – ќе биде знаење на Создателот, Негово откривање на суштествата. Како резултат на тоа филозофијата ќе исчезне, религиите ќе се претворат во култура на народот и традиции, а науката кабала ќе му ја открие на човекот Вишата, вечна реалност.
Самоуверениот нема ништо да научи
Прашање: Речено е, дека главата на нижиот парцуф навлегува во телото на вишиот парцуф. Што значи "да навлезеш во вишиот"?
"Телото на вишиот – тоа се неговите дејства, работа врз желбите, а "главата" – тоа е донесување на одлуки. Нижиот не може ништо да стори со својата "глава", на своето скалило. Речено е: "По Твоите дејства Те препознаваме Тебе". Односно нижиот треба да се вклучи во "телото" на вишиот. И кога тој практично учи што прави вишиот, извршувајќи го тоа самиот – само тогаш тој почнува да сфаќа што вишиот сакал со тоа да му каже. Додека не го направиш тоа што ти го кажал вишиот, нема да сфатиш што тој кажува.
Притоа тоа не е некое глупаво животинско дејство кога едноставно треба да се изврши тоа што ти е кажано, - туку треба да се направи и да се научи! Погледнете ги децата како тие ги повторуваат постапките на возрасните – тие ги копираат нашите постапки, без да ја разберат нивната смисла. Ако на детето му дадат пластичен чекан и шајки, тоа не знае што треба со нив да прави. Но тоа гледа како ти заковуваш шајки и го прави истото, и од тоа почнува да сфаќа зошто е тоа потребно. Не е можно да се учи поинаку.
При составувањето на образовните програми треба да се земе предвид, дека да се научи може само со личен пример. Забележуваме, дека причината е скриена во духовните корења и утврдена при ширењето на парцуфим (слегувањето на поврзаноста на душите) одозгора надолу.
Целиот разум, даден на нижиот е потребен само за да тој може да ги повтори дејствата на вишиот. Главата на нижиот треба да работи само во таква форма. Ако главата на нижиот гледа нагоре, за да зема пример од вишиот и да извршува аналогни на него дејства, тогаш нижиот ќе доживее успех.
Ако пак нижиот смета дека може да просудува со своја глава, да донесува одлуки и нешто да извршува – го чека неуспех. Тој ќе мисли дека се наоѓа на такво скалило кога може самиот нешто да направи. Но сите негови дејства се извршуваат во "телото" на вишиот. Ако нижиот има доволно ум да го поништи својот ум, разум, тогаш тој се искачува и го добива умот, разумот на вишиот.
Сите светови се – помеѓу нас
Книга Зохар. Предговор. Статија "И слушнал Итро", т.34: ...Зохар го утврдува редоследот на создавањето на парцуфите на Ацилут: Атик, Арих Анпин, Абе ве-Има, Зеир Анпин. И како извор на сето, екранот на Малхут особините на судот ги користи парцуфот Атик и дејствува во Арих Анпин за да ја затвори таму Хохма. ...А потоа тој го утврдува ВАК на Зеир Анпин во особината на шесте платна. А извезеното платно – тоа ГAР на Зеир Анпин.
Авторите на Зохар го откриле редоследот на нивните меѓусебни односи, и во меѓусебната поврзаност ги откриле парцуфим, световите, особините и внатешните разлики – сето помеѓу човекот и другите. Кога другите му се чинат соединети заедно – тоа се нарекува "свет на Бесконечноста".
Ако тој ги гледа соединето делумно – тоа се нарекува виши парцуфим од него. Така тие зборуваат еден со друг, откривајќи ја секоја особина и нарекувајќи ја "Раби Јоси", "Раби Хија", "Раби Елазар", "Раби Шимон" и слики на Природата. Сето тоа се состојби во кои престојуваат нашите души во процесот на својата поправка.
Според своето искуство знам колку му е тешко на човекот да нацрта во својата имагинација општо земено едноставна слика: не постои ништо освен разделени души. Нивната целосна поделеност се чувствува во нив како нашиот свет.
Нивното делумно зближување, вклучувањето со желбите една во друга по принципот "Сакај го ближниот како себеси" создава во душите чувство на Вишиот Свет. Нивното целосно соединување се чувствува од страна на душите како Свет на Бесконечноста – бескрајно, неограничено соединување, и соодветно на тоа целосно наполнување со Светлина.
Да се поправи разбиениот свет
Прашање: Ако јас не можам да го откријам местото на разбивањето, значи немам што да поправам?
Човек нема што да поправа освен разбивањето помеѓу него и другите луѓе, со истиот стремеж кон Создателот. Но зошто токму со тие луѓе кои се стремат кон Создателот? Зар не можам да ги поправам односите со другите луѓе – на работа, во семејството, на пазар? Наоколу има многу луѓе и сите треба да ја достигнат целосната поправка. Зошто тогаш јас не можам да работам со нив?
Затоа што нивните желби не се насочени кон соединување помеѓу душите. Секој од нив посакува само со нешто да го наполни своето его, и тоа е животинско ниво на развојот на егоизмот, а не скалилото на човекот. Јас таму не го откривам разбивањето. Разбивањето – е на нивото на човекот.
Додека на животинското ниво јас немам што да поправам – таму се љубезни, пријатни и добри. Затоа поправката се однесува само на тие кои се стремат кон Создателот. Може да се појави прашање: тогаш зошто целиот свет страда? Зошто ние навлегуваме сега во глобален, интегрален, разбиен свет?
Затоа што сите други луѓе исто така треба да се поправат – во таа мера, во која можат да се приклуча,т да се припојат кон тие што се стремат кон Создателот. Тие нема да ги поправаат меѓусебните врски на животинско ниво, бидејќи тогаш ќе заличат на комунистите во Русија. Но на крај тие ќе мораат да се соединат –за сметка на припојувањето кон нас, а преку нас – кон Создателот.
Ние ги поправаме само врските помеѓу душите на нивото на човекот, сличен на Создателот. И затоа таа поправка се однесува само на групата кабалисти или на тие кои им се припојуваат во различни форми, по мера на своите способности.
Затоа Баал ХаСулам пишува на крајот од "Предговорот кон Книгата Зохар" дека сé зависи од Израел. Израел – тоа се тие, кои се стремат кон Создателот, чувствуваат меѓусебна омраза и треба да ја поправат. Од нив зависи целата поправка.
Таму, каде што се сретнуваме со Создателот
Сé додека не ја утврдиме нашата желба за насладување, додека не откриеме во неа цел систем на врски и компоненти на нејзините особини, таа ни се чини само желба, која не е ништо посебно. Но кога почнува да се открива нејзината длабочина, ние забележуваме колку овој систем е сложен.
Така во квантната физика научниците сé подлабоко навлегуваат во материјата, секој пат откривајќи цел свет внатре во сé помалите елементарни честички кои претходно се сметале за неделиви. Така ние сé подлабоко навлегуваме во желбата за насладување. Но што гледаме ние во неа?
Гледаме дека Вишата Светлина, која ја создала желбата за насладување влијаела врз неа и во неа создала четири фази на директна Светлина. Во тие четири фази, бидејќи Светлината навлегла внатре во желбата за насладување, таа гради во неа своја лична структура.
Во самата желба за насладување всушност нема ништо освен желбата. Меѓутоа Светлината создава во неа разлики според петте фази на авијут/дебелината на желбата (шореш, алеф, бет, гимел, далет), сефирот, светови, парцуфим, линии, неограничен број на врски и форми, од кои секоја има свои особености. Неограничен број на разлики – и сите тие доаѓаат од Светлината.
Затоа, колку повеќе ја откриваме желбата за насладување, толку повеќе ја откриваме Светлината, Создателот, Неговата природа. Но Го откриваме од материјалот, желбата за насладување, - и тоа се нарекува "форма навлезена во материја".
Ние не го откриваме Создателот лично, туку дејствата, кои Тој ги извршил во материјалот – и од нив Го дознаваме Него, како што е речено: "Од дејствата Твои Те дознавам Тебе". Ние продираме во самиот материјал. Создателот навлегол внатре во материјалот, а ние се откриваме себеси како се наоѓаме внатре во истиот материјал, - и таму се сретнуваме со Создателот. Затоа Ацмуто останува неспознаен.
Искачувајќи се над тоа што го знам.
Ние зборуваме за Создателот врз основа на своите келим, ако можеме да ги поправиме. Само од поправени келим ние можеме да Го дознаеме Него. Поправените келим работат според принципот: "Од дејствата Твои Те дознаваме Тебе". Извршувајќи ги истите дејства како и Создателот, јас почнувам да го дознавам.
Дејствата на Создателот – се давање, и затоа јас исто така морам да дојдам до дејства на давање за да Го дознаам. Според дејствата кои се сосема слични на Него, јас ќе Го сфатам лично Него: кој е Тој и што е Тој, што е Негова програма и цел во однос на мене, какви се Неговите размислувања и наредби. Сето тоа јас ќе го сфатам откога ќе се поистоветам со Него според дејствата, и никако порано.
Како да се дојде до дејствата на Создателот? За тоа е потребно да се стекне особината на давање. Ние ја стекнуваме над особината на примање, над примачките келим – тоа се нарекува: "верба над знаењето". Во неа е целата суштина на нашата работа. "Знаењето" – тоа е тоа што јас го знам, го чувствувам, го гледам во чувствата на желбата за примање.
Додека "верба" – тоа е друга особина, многу повисока. Неа ја стекнувам над знаењето: прво јас морам да го откријам и да го проверам моето знаење, а потоа да добијам одозгора сила која ќе ми овозможи да одам над него – во истата форма, но погоре. Токму тоа значи дека јас одам над знаењето.
Да се земе предвид мислењето на експертите
Рабаш, Шлавеј Сулам, 1988/89, статија 6, "Што значи "над знаењето" : Јас верувам со вербата на мудреците, кои кажале дека Создателот ги слуша молитвите од сите усти. Тоа се нарекува: верба над знаењето.
Човекот треба да се обиде лично да открие дека Создателот ги слуша молитвите. Но, дотогаш тој оди напред како веќе да го открил тоа. Сето тоа зависи од поправката на неговите келим. Ако тој сé уште не гледа нешто, тоа не значи дека и во реалноста тоа не постои. Скршените очила не се знак на тоа дека светот осиромашил. Јас си замислувам дека предметите кои ги гледав порано, сè уште постојат.
Но што да се прави ако јас никогаш не сум ги видел, а немам сé уште ниту очила? Тојаш јас морам да постапувам според советот на мудреците. Како поинаку ќе можам да видам нешто? Се сеќавам, на 11 годишна возраст одеднаш ми рекоа: "Потребни ти се очила". Во почеток јас не разбрав зошто и како, уште повеќе што во тие години, очилата за деца уште не биле вообичаени. Со тешкотии родителите ми најдоа соодветни очила, и ставајќи ги, јас изненаден видов нешта кои не сум ги видел порано.
Исто така и во духовното: јас треба да верувам на експертите кои велат дека имам потреба од нов инструмент за перцепција, духовно кли – и тогаш јас ќе прогледам. Тоа не се стекнува наеднаш, туку преку многубројни дејства. Јас ги извршувам за да го видам новиот свет – ги извршувам со помош на силата која се нарекува "верба на мудреците".
Тие рекле: "Треба да се здобиеш со духовни очила, имаш потреба од нив". А јас тоа не го чувствувам, уште никогаш не сум го чувствувал духовниот свет, за да сега ми недостасува. Но сепак јас го следам нивниот совет.
Целата суштина е во дефинициите
Од памтивек сите кабалистички книги го опишувале духовното постигнување, духовниот свет. Меѓутоа од луѓето тие биле искривени соодветно со овоземните поими. Така се случило принципот на верба да се претвори во слепо верување:
- Јас верувам, дека некаде "во празнина се врти куфер" (или било која друга претпоставка, вклучително Создателот).
- Си го видел ли?
- Не, но јас верувам.
Тоа кај луѓето се нарекува верба: некој ми раскажал за тоа што јас самиот не сум го видел, и јас патетично ги повторувам неговите приказни.
Една од компонентите на нашата духовна работа е да ги ликвидираме во себе погрешните претстави на масите за вербата и религијата и да се вратиме кон изворните значења на тие термини: науката кабала и постигнувањето на Создателот.
Во статијата "Суштината на религијата и нејзината цел" Баал ХаСулам религија ја нарекува науката кабала – средството за постигнување на Создателот. Меѓутоа во нашиот свет од неа направиле различни вери и верувања.
Соочени со лажни дефиниции, ние треба во себе да продуцираме поправка, цело време враќајќи се кон правилното толкување. "Религија" – тоа е науката кабала, "верба" – тоа е откривање на Создателот, особината на давање, Светлината Хасадим. "Верба над знаењето" – е патот во давањето над примањето.
Јас небаре пливам по брановите на егоистичните желби, под едрото на особината на давање, која е точно приспособена на нив, но им е спротивна. "Израел" – се тие, кои се устремени директно кон Создателот. Другите се нарекуваат "народите на светот".
Во секој од нас сé додека целосно не се поправи постојат овие две состојби. "Царот на Израел": Човекот се наоѓа во состојба "Израел" и чувствува дека Создателот царува во него. "Цар на народите": Создателот исто така царува во човекот, но без негова согласност или без негово знаење.
Сé зависи од дефинициите, и ние треба да ги знаеме напамет, за да при читањето на текстот тие сами се појавуваат во свеста.
Придобивките од имитацијата
Прашање: Морам ли јас да верувам, дека кабалистите ја кажуваат вистината?
Токму тоа претставува "верба на мудреците". Бидејќи ти немаш излез: му веруваш на кабалистот како што помладиот му верува на постариот – за да порасне.
Во нашиот свет детето исто така им верува на возрасните – како поинаку ќе преживее? Дали ќе постигне нешто ако не ги слуша, ако не ги добие од нив потребните алатки, ако не ги научи нивните работи, имитирајќи како да е мајмун? Не случајно мајмунот се смета за преодна алка од животинскиот свет кон човекот. Да учиш "како мајмун" – тоа е средство да станеш човек.
Детето ги гледа возрасните и повторува по нив, повторно и повторно. Тогаш во што се манифестира неговиот личен разум? Токму во тоа да ги гледа и да ги копира надворешните движења. Благодарение на тоа тој подоцна ќе ја постигне нивната внатрешна суштина.
За тоа е речено: "Од дејствата Твои Те дознаваме Тебе". Ние немаме излез, ние мораме да ги примаме советите на кабалистите над својот разум. Бидејќи тие совети доаѓаат од повисоки скалила – а тоа значи дека ти мора да се однесуваш како дете пред возрасниот. Понекогаш тие совети е тешко да се слушнат, бидејќи ти секогаш ги искривуваш во себе зборовите на мудреците.
Но сепак, колку што ќе можеш да ги откриеш и да ги извршиш, толку ќе имаш успех. Некои примаат "од уста во уста" – тие растат многу бргу. Некои примаат "од уста во уши" – тие растат многу побавно. Меѓутоа таков е патот: помладиот учи од постариот. Главно е да направиш од себе "мајмун" и да учиш од човекот, зошто тоа се две скалила на развојот.
На патот кон вербата
Прашање: Обраќајќи се со молба за сад за давање, јас секогаш согледувам дека го немам. Каде се наоѓа местото на вербата?
Да се стекне верба е многу тешко. Зошто тоа значи – да се помине махсом. Вербата – е особина на давање (хафец хесед), особина на Бина, Светлина на давањето/Хасадим. А совршената верба – тоа е Светлината Хасадим со сјај на Светлината Хохма.
Станува збор за високо скалило. За да се достигне треба да се поткренеш над својот егоизам, да излезеш од Египет/махсом, да се откинеш од Фараонот/егоизмот во себе и да добиеш сила/особина на Светлината/давањето. Таков е почетокот на вербата/давањето.
А потоа доаѓа период на "четириесет години во пустината" кога ние се здобиваме со верба, особина на давање, градејќи ја над нашиот егоизам. Завршувајќи ја таа фаза, јас ја добивам вербата, која се воздигнува над сите мои желби, над целиот Египет.
Сега јас можам да се приклучам во совршена верба – да ја примам внатре во Светлината на давањето/Хасадим, Светлината на мудроста/Хохма, Нејзино чувствување, откривање. Тоа претставува влегување во земјата Израел: егоизмот/Фараонот, кој добил поправка со Светлината до особина на давање/хафец хесед, работи сега во примање од Создателот поради давање.
Со други зборови, твојата желба работи во насока директно кон создателот (Израел = јашар- Ел)
Тора ја даваат на оние кои имат потреба од неа
Прашање: Како во групата да се оди со верба над знаењето?
Без група тоа воопшто е невозможно да се направи. Или ти се обединуваш со учителот, како во минатото, или со групата. Не е возможно да се оди сам. Говорејќи за односот на човекот и Создателот ние секогаш подразбираме постоење на опкружувањето, без кое јас немам над што да се искачувам, нема што да поправам.
Обраќање кон Создателот – е обраќање за поправка. Но поправка на што? Јас треба да го поправам само својот однос кон ближниот. Токму тоа е егоизам, почетно зло, беспричинска омраза, разбиени келим, уништен Храм. Затоа, се разбира, ние секогаш подразбираме дека човекот се наоѓа во правилно опкружување, со својата група.
Тој принцип потекнува од планината Синај, каде што бил поставен условот: да се обединиме, како еден човек со едно срце. Само тогаш ќе ја добиете Тора и ќе можете да се поправите.
Ако пак не се обидувате да се обедините и да дојдете до заемна одговорност, тогаш што ќе поправате? Во таков случај нема да ја добиете Тора. Условот за добивање на Тора – е неопходната потреба од неа. Но ако ти не сакаш да се обединиш со другите, Тора не ти треба. Нејзината намена е само за поправка на поврзаноста меѓу луѓето.
Затоа во наше време, кога светот е доведен во безизлезна ситуација на сеопшта поврзаност, кога станува јасно дека без правилни врски меѓу нас цивилизацијата ќе биде уништена – луѓето ќе мораат да ја употребат Тора, ќе им затреба Вишата Сила, силата на Светлината, која ќе ги обедини.
Токму со таа цел се открива Тора, кабалистичкиот метод. Сите други методи не смеат да се наречат Тора, бидејќи тие не се противат на почетното зло. Постепено луѓето ќе го откријат почетното зло во овој свет и ќе им треба вистинската Тора.
