17.12.2010
Во "Предговорот кон ТЕС" (т.4) Баал ХаСулам пишува: "Создателот му дава на човекот добра судбина. Изборот на човекот е само во зајакнувањето". Создателот го доведува човекот до пријателите, до учењето, а сето друго зависи од него.
Не чекај некој да ја заврши наместо тебе работата. Ти самиот треба да ги дознаеш сите средства и правилно да ги изградиш. "Но јас уште ништо не разбирам! Не умеам да учам, не знам како да се однесувам кон пријателите, се збунувам во внатрешното и надворешното..."
Да и се жалиш можеш на мајка ти, а од законот на создавањето не можеш да побаруваш. Тоа не е помалку бесмислено отколку да настапуваш спротивно на законот за гравитација.
Создателот е закон на Природата, апсолутно давање. Доколку се придржуваш кон него – ќе ти биде добро, доколку не – ќе ти биде лошо во соодветна мера. Притоа и двете се во корелација со нивото на твојот развој. Исто како што во нашиот свет различно се однесуваме кон децата, тинејџерите, возрасните и старците.
Погрешно замислувајќи си го Создателот, ние му припишуваме некоја човечност, Му доделуваме чувства, својствени за нас самите. Се обидуваме да Го "наговориме", се надеваме, дека Тој ќе се премисли. Тоа е многу сериозна маана, која произлегува од нашата егоистична природа. Од памтивек луѓето ја прават истата грешка – ги пренесуваат своите квалитети на светот околу нас. Дури од домашните животни бараме вообичаена реакција.
И навистина, од сите нивоа на Природата, вклучувајќи го и човечкото, ние очекуваме сличност со нас, согласност со нашите претстави. Во тоа науката кабала принципиелно се разликува од сите религии и верувања.
Речено е: "Законот е даден, и не смее да се прекршува", " Јас не се менувам". Вишата Светлина се наоѓа во апсолутно мирување, а сите промени се случуваат само во садовите. Или јас Го молам Создателот Тој да се промени, или знам, дека морам самиот да се променам. Мојата молитва е "врзана" за мене.
Да се молиш – значи да се судиш себеси и да се менуваш. Само така ќе предизвикаш поинаква реакција од страната на непроменливиот закон. Токму во тоа е поентата.
Религиите не зборуваат за трансформацијата на човекот, тие ни предлагаат да го "поткупиме" Создателот со механичко дејство или со страсна молба. Луѓето се надеваат дека тоа ќе им помогне, иако историјата сведочи за спротивното.
Кабалата пак кажува, дека ти треба да се промениш , и никој друг. Продолжи да Му се обраќаш на Создателот, како и порано – но само од сосема друга причина: таква е Неговата воља, и ти го правиш тоа спротивно на својата желба. Ти стоиш пред Светлината. Менувајќи се себеси и поистоветувајќи се со неа според особините, ти почнуваш да го воспримаш нејзиното влијание, кое порано останувала надвор од твоите осети. Ти стануваш сад за Светлината и растеш се додека таа не те наполни целосно.
Да се чека Вишата Светлина – не значи да се седи со скрстени раце. Направи внатрешно движење во пресрет на неа, посакај да се промениш – и таа ќе влијае врз тебе. Сите промени во светот кои ги забележуваме – тоа се промените во самите нас.
Недофатлива клучна компонента
Ние сето го проценуваме според мерата на нашето наполнување, кое го има во две форми: поради себе и поради давање. Поради себе јас не можам да добијам повеќе од нашиот материјален свет. Јас имам огромен сад-желба, но сé што можам во него да примам – тоа е мал простор наречен "овој свет". И тоа што можам во него да го примам – тоа се привремени наполнувања кои влегуваат и веднаш се губат. И тоа е целиот мој живот.
На таков начин во текот на историјата јас се наполнував на се повисоко ниво: неживото, растителното и животинското, но на крај почувствував уште поголема празнина. Во почетокот мојата желба била мала, потоа растела се повеќе и повеќе – се додека не ја достигнала својата граница: XXI век. Поголемо егоистично наполнување не може да постои – јас го достигнав максимумот на скалилото на апсорпцијата. И затоа прашувам: "И што сум постигнал во својата историја, во текот на илјадници животни циклуси? Зошто сум постоел во овој свет илјадници години?"
Во мене останале овие информациски податоци за поминатиот пат и затоа јас барам одговор. А потоа во мене се буди некој посебен информациски ген (решимо), благодарение на кој јас наеднаш почнувам да го чувствувам надворешниот, за мене, дел од желбата, и таа ме влече да се развивам понатаму, напред. Но отпрвин јас пристапувам кон оваа моја надворешна желба на застарен начин и гледам како можам во неа да примам, да апсорбирам.
Јас не разбирам, дека таму функционира сосема друг пристап – и треба да се насладувам од давањето, а не од примањето. Додека се навикнам на оваа мисла, почнам да ја сфаќам, и навистина да преминам одвнатре нанадвор – потребно е да помине време. Тоа се нарекува време на подготовка – додека јас постепено не научам дека насладувањето е во давањето, а не во примањето.
Баал ХаСулам го нарекува ова "психолошка бариера" (махсом). Јас треба да се согласам, дека дејството на меѓусебното соединување и давањето, мислата за некој друг – може да донесе насладување, такви вежби ние почнуваме да правиме во групата, постепено се исполнувам со големината на давањето. И кога би останале само на тоа, би го повториле искуството на комунистите во Русија.
Но работата е во тоа, дека ние имаме уште една компонента – "Светлина која враќа кон Изворот", и таа постојано влијае врз нас, зависно од степенот на нашите напори. Токму таа компонента ја менува нашата природа!
Јас наеднаш почнувам вистински да го ценам давањето и да чувствувам задоволство од тоа! Тоа се нарекува чудо. Јас наеднаш откривам дека во давањето се кријат бескрајни насладувања, а самата способност за давање е неограничена! Но најважната и несфатлива за нас компонента е "Светлината која враќа кон Изворот". Засега таа за нас е недофатлива.
